Skórę miał zimną,

A pachniał różami. 

I był taki piękny,

Lecz ja tego Anioła,

Śmiercią bym nazwała...

Cichy, tajemniczy.

Przyciągał mnie jakby,

Swoim śpiewem...

Ust nie otwierał,

Tych malinowych, delikatnych jak obłok,

A ja pieśń Jego w głowie słyszałam,

Słodką jak sok kwiatowy...

Skrywał się w cieniu

I tylko milczące usta zdołałam 

Ujrzeć.

Czyż Anioł nie powinien,

Skrzydeł okazać? 

A może mój Anioł

Z nieba spadł? 

Spadł i utracił

Symbol anielskości... 

Czemuż  tak ukrywał

Swoje oblicze? 

Chciałam ujrzeć Jego oczy,

Bo myślałam,

Że są chłodne i niebieskie

Jak ocean...

Ukazał mi je dopiero,

Dopiero kiedy powiedziałam:

"Ależ jesteś piękny."

I te oczy jego, były jak ocean.

Zły i wzburzony.

Czarne.

Czarne jak sama Śmierć. 

I kiedy mnie tak dotykał,

Ten zakłamany Anioł,

Już nie wiedziałam czy to nagroda,

Czy życie mi odbierają... 

Czy ja Demona, 

Mogłam nazywać Aniołem? 

*

Chyba nikt by nie odgadł, jak wpadłam na pomysł napisania tego wiersza. Otóż, byłam rano na korkach z matmy. I zawsze piję tam herbatę. A dzisiejsza miała niezwykle osobliwą nazwę, a mianowicie "Dotyk Anioła". 

Była dobra. Różana. 

Czy tylko ja mam tak, że chcę jakąś książkę przeczytać do końca, ale jednak nie chcę. Strasznie dziwne. A jak już przeczytam, to jestem jednocześnie zła i smutna. Smutna, bo już skończyłam. A zła, bo mogłam przeczytać wcześniej i nie ociągać się. 

A co tam u Was? 

Widzimy się jutro!