Drogie Panie,

Szanowni Panowie,

Błagam,

Nie pytajcie mnie o drogę. 

Wiem tylko, które ścieżki należy omijać

I sama z chęcią bym się zapoznała

Z jakąś mapą prawidłową.

Znacie może kogoś,

Kto mi powie gdzie iść,

Żeby nogi nie złamać,

Żeby głowy nie stracić? 

I proszę tak pięknie,

Nie pytajcie mnie o godzinę. 

Ja tylko minuty gubię,

Tracę zbyt dużo czasu

I wiecznie myślę o tym,

Jak mało czasu mi pozostało

I jak wiele czasu straciłam

I co bym w tym straconym czasie,

Zrobić mogła...

Wie ktoś, 

Która godzina? 

I dla dobra wszystkich ludzi wspaniałych,

Na kolanach Was błagam,

Nie pytajcie mnie czy wierzę w koniec świata. 

Ponoć kilka przeżyłam,

Lecz myślę, że kilkadziesiąt,

Bo nie raz we mnie wulkan wybuchał,

Nie raz rzucałam się, jakby ktoś ziemią pod moimi nogami ruszał. 

I wszystkie te masakry się na siebie nałożyły,

Że ani sobie nie wierzę, 

Ani innym...

Wiec może lepiej mi nie odpowiadajcie...

I najlepiej byłoby,

Gdybyście się mnie o nic nie pytali. 

Mijajcie mnie jak słup,

Jak posąg,

Jak powietrze. 

Po co pragmatyk ma się 

Z pragmatykiem inaczej doświadczonym,

Kłócić? 

*

Co sądzicie?

Siedzę w domu, nie mam lekcji bo jeszcze nawet nie wiadomo czy będziemy mieć zdalne. Mam bardzo poważny problem osoby czytającej. Znaczy jest na maksa głupi i w ogóle, ale nie mogę o tym przestać myśleć. Postanowiłam sobie, że chcę czytać po osiem książek w miesiącu. Jestem w połowie siódmej. I nie wiem co czytać dalej. Tak, głupie. Ale musiałam się gdzieś wygadać. 

Widzimy się jutro!