☁

                 ZAMARŁAM W MIEJSCU.

— jak tam brzoskwinie? — spytała prissy, nucąc pod nosem do piosenki lecącej w radiu.

— p-pyszne — wydukałam, posyłając jej niewinny uśmiech.

dziewczyna podniosła wzrok znad swoich paznokci i prychnęła.

— oczywiście, że są pyszne. są z farmy gilberta. och, przy okazji, jaki był? wymarzony chłopak?

— ja... — zaczęłam.

— nie, on nigdy nie polubi takiej służącej jak ty. jakby zareagował, gdyby zobaczył cię jako służącą?

czekała na moją odpowiedź.

powinnam skłamać, że powiedziałam mu, iż jestem jedynie gościem?

— życzył mi miłego dnia i odszedł — odparłam cicho.

— naprawdę? wow — powiedziała sarkastycznie. — podoba się mojej przyjaciółce, ruby, już od trzech lat, zaklepała go. nie możesz z nim rozmawiać, bo on nigdy nie polubi takiej brzydkiej, blondyny służącej.

moje oczy bolały od powstrzymywania łez i z całych sił starałam się nie odszczeknąć, ale nie dałam rady.

— skoro podoba się jej od trzech lat, a gilbert nadal nie wyraził swojego zainteresowania, to dlaczego nadal się stara?! najwidoczniej ona nie podoba się jemu! — krzyknęłam.

prissy zaskoczona zmarszczyła brwi i zaczęła płakać.

nie byłam pewna, czy był dobry pomysł, bo nagle po schodach zszedł billy.

— prissy? co się stało? — spytał, patrząc na mnie.

— nazwała mnie brzydką blondyną z obrzydliwymi oczami! — skłamała.

skłamała tylko po to, żebym miała problemy.

— nie! uważam, że zielone oczy są przepiękne! mogłabym oddać całe moje życie za twoje oczy!

— brzydka blondyna z obrzydliwymi oczami — powtórzył wściekle billy i powoli odwrócił się do mnie.

— ukradła gilberta blythe'a ruby, jest złodziejką chłopaków! — zawołała blondynka.

nagle poczułam tępy ból w policzku, do którego zdążyłam się już przyzwyczaić.

wtedy karolina weszła do pokoju.

— och, może damy naszej cudownej karolince mały prezent, skoro nigdy ich nie dostaje? — zaśmiał się i mocno złapał moją siostrą. — ostatnio, kiedy sprawdzałem, służące nie powinny odpowiadać. prawda, karolino?

łzy zaczęły płynąć po moich policzkach, kapiąc na brązową sukienkę.

— nie, nie karolina! — krzyknęłam, próbując odsunąć ją od billy'ego.

chłopak mocno uderzył mnie w brzuch, przez co musiałam się od niego odsunąć.

— zostań tam — rozkazał.

— karolino, twoja siostra popełniła wiele zbrodni, ale jest bardzo zraniona. to ja jestem tym dobrym, prawda? — spytał niewinnie.

dziewczynka powoli skinęła głową.

— karolina... — odetchnęłam.

— nie będziemy ranić jej jeszcze bardziej. jednakże teraz musimy zranić kogoś innego. — prissy zaśmiała się.

nagle billy popchnął karolinę na podłogę i kopnął ją w żebra.

dziewczynka pisnęła, zaczynając płakać.

następnie dwa razy uderzył ją w twarz.

ja zaś podbiegłam do siostry i objęłam ją ramionami, mocno ściskając jej ciało.

billy zaczął się śmiać, kiedy uderzył mnie w ramię.

karolina cicho płakała, mając twarz wciśniętą w moją klatkę piersiową.

cicho zaczęłam jej śpiewać.

— jutro słońce znowu wzejdzie, więc musisz poczekać — mówiłam cicho, by ją uspokoić.

ale nagle zaczęła się trząść.

miała atak padaczki.

cholera.

— co się tutaj dzieje? — krzyknęła pani andrews, zbiegając po schodach.

billy natychmiast wstał, żeby jego matka mogła zobaczyć karolinę.

— och, dziecko! to jest dusza nieczysta! — wrzasnęła. — żądam, żeby przestała!

— proszę pani, ona ma atak padaczki. to normalne, jest tak co miesiąc. — próbowałam bronić siostrę.

— to opętane dziecko nie może mieszkać pod moim dachem!

— pani andrews...

— nie. jutro sprzedaję karolinę i nie ma mowy, żebym zmieniła zdanie!

moje serce przyspieszyło.

— nie, nie, nie, pani andrews, jesteśmy rodzeństwem! nie może pani tego zrobić!

— przestań gadać, blondyno, bo inaczej wyślę cię do sierocińca!

— Karolina zostaje ze mną i koniec!

— mówiłem, że ma problem z pyskowaniem.

— idź do swojego pokoju, billy — rozkazała kobieta. — karoliny już tutaj nie będzie. jest klątwą dla nas wszystkich.

pokręciła głową z obrzydzeniem.

pobiegłam na górę, nadal trzymając karolinę w ramionach, a następnie usiadłam w kącie obok okna.

siostra oparła się o moje ramię i zaczęła ssać kciuk.

— możemy stąd uciec, karolino. i może, tylko może, znowu zobaczymy tego uroczego chłopaka, gilberta — szepnęłam, a z moich oczu popłynęło jeszcze więcej łez.

uśmiechnęłam się na samo wspomnienie jego imienia.

— tak, jego. gilberta. czyż nie był uroczy? — zaśmiałam się przez łzy.

wyjrzałam przez okno, wpatrując się w nagie drzewa.

już prawie była zima i nie mogłam sobie wyobrazić karoliny samej w tak zimne noce.

mocno ją przytuliłam i powiedziałam, że wszystko będzie w porządku.

— karolino, jutro z tobą ucieknę. musisz tylko poczekać. słońce jest naszą przyjaciółką, pamiętasz? księżyc również. poprowadzą nas. nie obchodzi mnie to, gdzie będę, dopóki będę z tobą — oznajmiłam, opierając swoją głowę na czubku jej.