DZISIAJ BYŁY MOJE PIERWSZE święta bez rodziny, a co dopiero bez karoliny.

wszyscy dobrze się bawili i zachowywali, jakby wszystko wróciło do normalności.

jednak jak mi obiecano, niedługo wydostanę się stąd z pomocą gilberta.

nadal nie byłam pewna czy mogę mu ufać, czy on przypadkiem nie był przyjacielem billy'ego? nie mogę ufać żadnemu z nich.

ze względu na to, że nie byłam częścią rodziny andrews, kazano mi stać w miejscu i witać gości.

rodzina urządzała imprezę, a ja mogłam jedynie się modlić, że gilbert również przyjdzie.

— nie rozmawiaj z moimi znajomymi, łapiesz? nie chcę, żeby się źle czuli — rozkazał billy.

wywróciłam oczami i kiwnęłam głową.

— masz szczęście, że jesteśmy mili, bo inaczej ukaralibyśmy cię za twoje zachowanie, paniusiu — stwierdził i przewrócił oczami.

— przewracaj oczami dalej, billy. może kiedyś znajdziesz swój mózg. — puściłam mu oczko, a następnie wyszłam z pokoju, by sprawdzić, czy przypadkiem w żadnym pokoju niczego nie brakuje.

— goście przyjeżdżają za dziesięć minut, lynn — poinformował mnie pan andrews.

pokiwałam głową i ukłoniłam się przed nim przed odejściem. musiałam się czymś zająć.

stanęłam przy drzwiach frontowych, przez które mieli wchodzić goście i wygładziłam moją białą sukienkę.

rodzina andrews dała mi tylko trzy sukienki; brązową, czarną i białą. czarna była wyborem, gdy trzeba było być w żałobie. biała była wręcz idealna i mieszała się ze śniegiem padającym na zewnątrz.

sprawdziłam, czy nie rozmazałam swojej czerwonej szminki, a potem obejrzałam siebie, rosę lynn, w lustrze.

dwie minuty.

wyglądałam na zewnątrz, by patrzeć, jak mój rower spokojnie leży, dopóki trzy powozy nie wyrwały mnie z zamyślenia.

niedługo później usłyszałam dzwonek do drzwi, więc je otworzyłam i zaczęłam witać rodziny.

zdawali się mnie nie zauważać.

jedna z rodzin miała syna, przyjaciela billy'ego.

— to ty jesteś zabawką billy'ego? — zapytał z uśmieszkiem.

— co... — zaczęłam się jąkać.

nie mogłam się tak zachowywać. dzisiaj nie chodzi o mnie. nigdy nie chodzi o mnie.

— tak — przyznałam cicho.

chłopak uśmiechnął się z satysfakcją i kiwnął głową, idąc przed siebie.

— witaj panienko, dzień dobry, miło mi poznać, dziękuję za przybycie, bardzo cenimy pańską obecność, proszę pana, witajcie, cześć — próbowałam przywitać każdego gościa wchodzącego do domu.

wtedy ogromny tłum ludzi zakończył się, wraz z wejściem ostatniej rodziny.

lekko przymknęłam drzwi i odwróciłam się, by zobaczyć wypełniony pokój.

nagle drzwi ponownie się otworzyły, więc szybko na nie popatrzyłam.

— to zaszczyt, że postanowił pan do nas dołączyć — powiedziałam z uśmiechem, jednak od razu podskoczyłam, kiedy zobaczyłam gilberta i jego tatę. musiałam udawać, że go nie znam, bo o to prosił mnie billy. — witaj... proszę pana.

posłałam gilbertowi uśmiech, który on odwzajemnił.

wszedł do środka i dołączył do grupy swoich znajomych.

rozejrzałam się dookoła i wzięłam tackę z jakimiś napojami, a następnie zaczęłam proponować je gościom.

wraz z pustoszejącą tacą, ja również coraz mniej dobrze się bawiłam.

postanowiłam zrobić sobie krótką przerwę i usiadłam na kanapie.

kilku dorosłych popatrzyło na mnie z rozbawieniem. czy to takie oczywiste, że jestem służącą? moja sukienka... przecież jest gładka.

rozejrzałam się po pomieszczeniu wypełnionym kolorowymi sukienkami i popatrzyłam na moją białą.

— mogę usiąść? — odezwała się dziewczyna z kruczoczarnymi włosami związanymi niebieską wstążką.

miała na sobie elegancką sukienkę i wyglądała dość znajomo.

szybko kiwnęłam głową.

— tak przy okazji, mam na imię diana. — uśmiechnęła się i podała mi rękę.

chętnie ją uścisnęłam i uniosłam kąciki ust.

— jestem rosa — odparłam po kilku sekundach.

skinęła i wróciła do wpatrywania się w ziemię.

— dlaczego nigdy nie widziałam cię w szkole? uczysz się w domu?

— ja... tak, w domu — skłamałam powoli, ale pewnie.

uśmiechnęła się.

— przepraszam, chyba niedosłyszałam, ale jak masz na nazwisko? z jaką rodziną mieszkasz? — zapytała.

prawda jest taka, że w ogóle nie miałam rodziny.

przełknęłam ślinę i zaczęłam myśleć nad odpowiedzią.

— lynn, moja rodzina postanowiła nie przychodzić, ale ja tak — powiedziałam, śmiejąc się nerwowo.

— to fajnie. — zmarszczyła brwi. — powinnyśmy się kiedyś spotkać. przy okazji, bardzo podoba mi się twoja sukienka. odznacza się od tych wszystkich fantazyjnych.

— dziękuję za ujęcie tego w taki sposób. — posłałam jej wdzięczny uśmiech.

— diana! — zawołała prissy.

— cześć prissy — odparła dziewczyna, przytulając ją.

— widzę, że już poznałaś moją służącą, rosę. to jest diana — przedstawiła ją, a następnie jej ton zniżył się do szeptu. — nie możesz z nią rozmawiać.

— służącą? służące nie mogą uczyć się w domu.

— przepraszam. — głośno przełknęłam ślinę i wyszłam z budynku.

weszłam do ogrodu, w którym powinna być karolina.

— rosa? — usłyszałam kogoś za mną.

— musimy przestać się tak spotykać. — zaśmiałam się, gdy ujrzałam gilberta.

popatrzył na mnie w dół z uśmiechem i podszedł bliżej.

— ty też potrzebowałaś świeżego powietrza?

pokiwałam głową i odwróciłam spojrzenie, jednak ciągle czułam, jak na mnie patrzy.

— jesteś zabawny, gilbert. dlaczego nadal mnie lubisz? wszyscy przyjaciele billy'ego się ze mnie śmieją i są niemili, ale ty jesteś... inny.

— nie przyjaźnię się z billym. — wbił wzrok prosto we mnie.

— wiem... teraz.

— nie przepadam za billym andrewsem.

— możesz to powtórzyć.

zaśmiał się. nadal byliśmy obok siebie i wpatrywaliśmy się w ocean zieleni.

jego dłoń dotknęła mojej i delikatnie ją ujęła.

— jeżeli chodzi o plan... — na chwilę spuścił wzrok, po chwili do mnie wracając.

— jeżeli chodzi o plan... — powtórzyłam.

— myślałem, że może mogłabyś wymknąć się w środku nocy i pozwolić, by księżyc oświetlał ci drogę. — jego głos stał się cichszy. — podsłuchałem, jak burmistrz mówi, że planuje zamordować prezydenta. mówił coś o tym, że ma listę niewinnych ludzi, którzy zostaną w to wrobieni i jest w rodzinnej bibliotece andrewsów.

nie wiedziałam zbyt dużo o prezydencie, bo nie chodziłam do szkoły. nawet nie wiedziałam, jak się nazywa.

— jakim cudem jesteś tego taki pewny? co, jeśli zobaczył, jak podsłuchujesz?

— nie wiem. wiem za to, że dzięki temu może przejąć ciebie i twoją siostrę i być może moglibyśmy być raz... — zaczął, ale nagle przerwał.

— co?

— nieważne — mruknął pod nosem i spuścił wzrok.

— gilbert.

jego mina była myląca, ale zdecydowanie zasmucona.

— wchodzę w to — powiedziałam, a jego twarz rozjaśniła się niczym tysiąc świetlików.

— naprawdę?! to znaczy, naprawdę?! — upewnił się, na co skinęłam głową ze śmiechem.

— yo, blythe. — usłyszałam za sobą głos. billy. — jak leci?

— nijak, bill.

— czy ta służąca ci przeszkadza?

— właściwie to nie, więc proszę, zostaw mnie i rosę samych — powiedział, tracąc cierpliwość.

— och, mogę to zrobić — zaczął billy, jednak szybkim ruchem wygiął moje ramię i zaczął szeptać mi do ucha. — co ci mówiłem?

głośno przełknęłam ślinę i nie odpowiedziałam.

— co ci mówiłem?! — wrzasnął mi o ucha, na co podskoczyłam. — żebyś nie rozmawiała z moimi przy—

— żebym nie rozmawiała z twoimi przyjaciółmi!

popchnął mnie z powrotem do gilberta.

— teraz przeproś. przykro mi, gilbert. to tylko brzydki śmieć i powinna się domyślić, ta głupia blondyna. — splunął na mnie.

— p-przepraszam, gilbert.

— głupi, mały pies.