NAPRAWDĘ ŻAŁOWAŁAM, że nie zapytałam jerry'ego, czy mogę zostać na noc.

minęło dobre dwadzieścia godzin odkąd pani barry się ze mną pożegnała.

przez całą noc chodziłam i zostało mi tylko piętnaście dolarów oraz dwa jabłka.

musiałam szybko i bezpiecznie znaleźć schronienie.

kiedy myślałam, wpadłam na wysoki słup z przyklejoną do niego kartką.

zaginęła służąca.
imię: rosa
wiek: 15
opis: blond włosy, niebieskie oczy, 155 cm
w wypadku znalezienia, zwrócić do REZYDENCJI RODZINY ANDREWS

nie jestem jakimś psem.

krzyknęłam, pozwalając sobie pozbyć się całego stresu i zerwałam kartkę, mnąc ją w kulkę.

pozwoliłam łzom płynąć, ale nagle zauważyłam żołnierza.

pobiegłam za krzak i schowałam się za nim, modląc, by mnie zauważył moich jasnoniebieskich oczu i wręcz oślepiających blond włosów, które są aż zbyt zauważalne i ciężkie do przegapienia.

niedługo później za nim pojawił się kolejny żołnierz i kolejny.

ludzie dowiedzą się, jak wyglądam i zobaczą ogłoszenia o zaginięciu. jak mam znaleźć dom?

zaczęłam szlochać, tęskniąc za prawdziwym łóżkiem i jedzeniem. nie powinnam była uciekać.

już jest za późno.

nagle poczułam, jak na moich ramionach lądują duże dłonie i szybko mnie obracają. trochę zbyt mocno.

o nie.

— rosa! — usłyszałam jego głos.

zaczynało się robić ciemno, więc nie widziałam dokładnie, kto to był, ale kiedy tylko słońce mocniej zaświeciło, od razu go rozpoznałam.

— gilbert.

— um, wszystko w porządku?

— uch, um, ja... chyba muszę usiąść.

— tak, oczywiście.

poszliśmy za opuszczony dom, upewniając się, że nikt mnie nie zauważył i usiedliśmy twarzą do małego ogródka.

oparłam się o stare drewno i popatrzyłam prosto na zachód słońca.

— rosa, co się stało?

— wszystko. gilbert, nie widziałeś plakatów? — wyszlochałam.

— co? nie.

— uciekłam. nieważne, czy wrócę do domu, czy zostanę tutaj, i tak umrę. nie wiem już, co zrobić.

nawet nie wiem jak, ale jakoś wylądowałam wtulona w jego klatkę piersiową.

owinął wokół mnie swoje ramię i przyciągnął do pocieszającego uścisku, kiedy płakałam w jego pierś.

wydawał się zmieszany, ale nie dopytywał.

— rosa, ochronę cię. — potarł moje ramię.

— nie powinieneś. wpakuję cię w kłopoty — powiedziałam i otarłam łzy, następnie trochę się prostując, jakby to miało dodać mi siły.

— dopóki jesteś ze mną, jesteś bezpieczna.

poczułam, jak moje oczy ponownie zaczynają się szklić, a po chwili jego twarz stała się rozmazana.

— g-gilbert... — wymamrotałam, a następnie upadłam.