gilbert

                 mój ojciec był chory już od dwóch miesięcy, co odwracało uwagę od mojego życia. w tym od rosy. pomimo tego, że obiecałem, że już nigdy jej nie opuszczę, to nie mogłem się od tego powstrzymać. tęskniłem za nią.

nie chodziłem już do szkoły i ciągle upewniałem się, czy mój ojciec ma wszystko, czego potrzebuje. nadal wierzyłem, że może wyzdrowieć. jego zdrowie może zawodzić, ale jako jego syn... jego jedyna rodzina czułem, że muszę w niego wierzyć. i tak było.

☁

rosa

                 znowu byłam zła na gilberta. nie mogłam ufać temu przeklętemu chłopakowi. wystawiał mnie tyle razy... nie mogłam się z tym męczyć. nie zasługiwałam na to.

zazwyczaj spotykałam się z gilbertem, ale dzisiaj w zamian tego postanowiłam zobaczyć się z kimś, kogo dawno nie widziałam — z dianą.

— diano, dlaczego jesteś po tej stronie miasta?

— chciałam upewnić się, że nic ci nie jest.

— och, jest dobrze. dlaczego myślałaś, że nie jest?

— gilbert.

— och... tak, niekoniecznie ostatnio rozmawiamy.

— och, rozumiem! to dlaczego nie chodzi do szkoły. chwila, ale... och — wymamrotała i odwróciła ode mnie wzrok.

— co?

— nie chodzi do szkoły od jakichś dwóch miesięcy. może to przez całe napięcie z tobą i jego ojcem.

mówiła coś jeszcze, ale przestałam słuchać.

jego ojcem? to dlatego się ze mną nie spotykał? musiało o to chodzić. och, byłam taką nieuprzejmą osobą!

— diano, jego ojciec... co powiedziałaś o jego ojcu?

— nie wiesz?

pokręciłam głową, a ona westchnęła.

— jego ojciec zmarł w zeszłym tygodniu. nie wiemy jak, ale przepuszczam, że to przez chorobę. och, tak strasznie mi go szkoda.

— o wielkie nieba, diano. cały czas myślałam, że mnie ignorował. nawet nie pomyślałam o jego własnych problemach, diano! jestem okropną osobą!

— roso, to nie twoja wina. to tylko nieporozumienie. to ważne, że ci zależy — pocieszyła mnie, gdy po moim policzku spłynęła łza. — słyszałam, że rodzina andrews ma przyjść na pogrzeb. muszą cię zabrać, prawda?

nie odpowiedziałam, bo czułam okropne uczucie winy w klatce piersiowej. jej słowa powoli cichły, gdy wpatrywałam się w ziemię przede mną.

☁

                pogrzeb.

to było ładne wydarzenie. aktualnie trwała stypa, jednak gilberta nigdzie nie było. nie obwiniałam jego.

postanowiłam zostać w domu, po którym kiedyś chodził jego ojciec. kiedyś oddychał. kiedyś—

zauważyłam za oknem gilberta, który wpatrywał się w dom z niemalże martwym wyrazem twarzy. odwrócił się, a ja bez zbytniego myślenia szybko złapałam płaszcz i wybiegłam przez drzwi.

— gilbert! — pobiegłam za nim.

nadal szedł.

— gilbert, poczekaj.

kiedy już go dogoniłam, popatrzyłam na niego. jego oczy były wypełnione tak wieloma emocjami, że nawet nie mogłam tego pojąć.

— gilbert... — mój głos zniżył się niemalże do szeptu.

przestał iść i wbił wzrok w ścieżkę prowadzącą do lasu. mocno złapałam go za dłoń, ale on nawet się nie wzdrygnął.

— gilbert, popatrz na mnie — poprosiłam, układając dłoń na jego policzku.

— nie widzisz, kiedy ktoś chce zostać sam, rosa? — zapytał ostro.

— j-ja nie...

— dlaczego musiałaś po mnie wyjść? miałem plan na swoją przyszłość, rosa, i nie było cię w nim. chciałem wyjechać z tego przeklętego miasta i zamieszkać gdzieś na wyspie. gdziekolwiek, tylko nie tutaj. bez żadnych przyjaciół, bez mojego ojca, który... tak, który nie żyje. i bez ciebie.

kilka razy mrugnął, a następnie popatrzył na mnie, gdy zaczęłam płakać.

— nie chciałem, żeby zostawienie cię było bolesne, więc nie chciałem cię widzieć. ale ty musiałaś wyj...

— gilbert, proszę, nie zostawiaj mnie.

ujęłam jego twarz w dłonie moimi zimnymi dłońmi. nie mógł nawet na mnie patrzeć przez sekundę, bo inaczej nie byłby w stanie opuścić miasta.

popatrzyłam w jego przepełnione bólem oczy i rozważyłam swój następny ruch. pochyliłam się i go pocałowałam. twarz gilberta złagodniała, a on sam się pochylił, bym nie musiała stawać na palcach. jego usta przypominały mi o szczęściu. o domu. był moim domem, chociaż nigdy nie miałam takiego prawdziwego. poczułam płyn na moich ustach, więc się odsunęłam. gilbert szlochał.

— gilbert, dokładnie wiem, jak się czujesz. po prostu zost... — zaczęłam, ale na jego twarzy pojawiła się wściekłość.

— skąd możesz wiedzieć? tak naprawdę nigdy nie poznałaś swoich rodziców, więc dlaczego zachowujesz się, jakbyś wiedziała, jak to jest?

— wybacz, ale jeśli ktoś tutaj ma problemy rodzinne, jestem to ja. nie wiesz nic o mnie ani o mojej rodzinie, gilbert.

— myślałem, że powinienem to wiedzieć. wiesz, skoro jestem jedyną osobą, która cię kocha i na której ci zależy.

cicho sapnęłam i zrobiłam krok do tyłu.

— przepraszam, muszę już iść.

— rosa, wiesz, że nie o to mi chodziło — powiedział, patrząc na mnie błagającym wzrokiem. było widać jego bipolarną stronę.

— gilbert, nie. jestem pewna, że dokładnie o to ci chodziło. dobrej zabawy na tej twojej głupiej podróży na wyspę! nic mnie to nie obchodzi!

— rosa, wróć tutaj!

przez jego krzyk przeszły przeze mnie dreszcze. przyspieszyłam i zaczęłam biec do domu.