Avidale

— Avidale, mogę wiedzieć, dlaczego mam nieodebrane połączenie od twojego dyrektora? — zapytała mama, stając w korytarzu z rękami założonymi na piersi.

— Pieprzony, egoistyczny, niedouczony debil! — krzyknęłam, całkowicie ignorując pytanie mojej mamy. Rzuciłam torbę na podłogę i we wściekłości zaczęłam ściągać buty.

Mama westchnęła, przewracając oczami.

— Kto, co i jak? — kobieta zadała trzy krótkie pytania.

— Najpierw debil zaparkował na trawniku i skoczył do mnie z pretensjami, że go zastawiłam, aby po południu wbić nam w czasie treningu na boisko i zacząć się ze mną kłócić, że boisko jest ich, gdzie harmonogram czytelnie i jasno mówi, że tego popołudnia drużyna lekkoatletyczna je zajmuje.

— Pobiliście się?

Zawahałam się.

— To nie do końca była bójka, bo krew się nie polała, ale dyrektor tak to uznał.

Mama westchnęła po raz drugi dzisiejszego dnia.

— Na ile dni was zawiesili?

— Nie zawiesili, zacznijmy od tego. Za to musimy skosić trawę na boisku i odmalować paski na niej.

— Vidy, nie mogłaś po prostu odpuścić?

— A mowy nie ma! — odparłam z oburzeniem. — Mój honor by na tym ucierpiał. Ja nie odpuszczam, zwłaszcza w słusznej sprawie, a to, że ten idiota nie umie czytać harmonogramów to inna bajka, ja nie będę ustępowała jego głupocie.

— Czasem powinnaś, bo kiedyś wpadniesz w większe kłopoty z tym swoim niewyparzonym językiem.

— Ale przynajmniej będę wiedziała, że walczyłam o swoje. Co dzisiaj na obiad?

— Gulasz — odparła mama, znikając w kuchni.

— A za ile mniej więcej będzie? — zapytałam z wahaniem.

— Dopiero zaczęłam go przygotowywać, także spokojnie możesz iść przebiec maraton, bo wiem, że chodzi ci to po głowie.

— Jak ty mnie znasz! — krzyknęłam z radością i wbiegłam po schodach na górę do swojego pokoju, żeby w szybkim tempie przebrać się w legginsy i koszulkę.

— Cześć Vidy, o której możemy... czy ty właśnie biegasz? — zapytała Lauren, przerywając w połowie swoje pytanie.

— Może — sapnęłam. — Szósta p. m. pasuje?

— Pasuje. Nie zamęcz się.

— A ty nie wymagaj ode mnie niemożliwego. Do później.

— Do później — odpowiedziała przyjaciółka, po czym się rozłączyła.

Przyspieszyłam tempo, wymijając pospolitych truchtaczy i nie zwracając specjalnej uwagi na ludzi. Stopy wybijały ustalony rytm na chodniku, a muzyka głośno grała w słuchawkach. Całe napięcie i złość dzisiejszego dnia schodziły ze mnie z każdym krokiem, dzięki czemu pod koniec swojej przebieżki byłam już całkowicie spokojnym człowiekiem i podchodziłam do zaistniałej dzisiaj sytuacji z ogromnym dystansem.

W momencie, gdy wchodziłam do domu, byłam cała mokra, ale i szczęśliwa z przebiegniętych piętnastu kilometrów.

— Czy dobrze słyszałem, że pobiłaś się z Hemmingsem na boisku? — zapytał zaciekawiony Theo, opierając się o ścianę i przypatrując mi się z zaciekawieniem.

Zmierzyłam go wzrokiem.

— Jeśli to świadczy o tym, że jestem lepsza od ciebie, to tak, to prawda — powiedziałam, rozwiązując sznurówki butów.

Chłopak parsknął śmiechem.

— Zabawna jesteś. A tak serio co się wydarzyło?

Kątem oka widziałam, że reszta rodziny, oprócz mamy, choć udaje, że nie, wysłuchuje z zaciekawieniem.

Wzruszyłam ramionami.

— Pokłóciliśmy się o boisko, bo według harmonogramu dzisiaj nasza drużyna miała boisko, no i doszło do małej sprzeczki i lekkich rękoczynów, ale za nim cała sprawa rozegrała się na dobre, zostaliśmy wysłani do dyrektora.

Theo gwizdnął.

— Od zawsze wiedziałem, że z mojej siostry jest fighterką, ale nie wiedziałem, że aż taka. Szkoda tylko Hemmingsa, biedaczek nie wie, z kim zadarł.

Przewróciłam oczami z uśmiechem, ściągając z ramienia opaskę do telefonu.

— Nie przesadzajmy, postrachem szkoły nie jest — stwierdziłam, wchodząc na górę po schodach, aby wziąć szybki prysznic przed obiadem.

— Jeszcze trochę, a sam zacznę się ciebie bać. Zwłaszcza że to była już druga twoja konfrontacja dzisiaj — drugą część zdania powiedział znacznie ciszej, tak, aby rodzice tego nie słyszeli.

Jęknęłam.

— Słyszałeś o tym?

Chłopak prychnął.

— Kobieto, a kto nie słyszał. Zjechałaś laskę równo. Ale jedno trzeba przyznać — należało jej się.

— W której ona w ogóle jest klasie? — zapytałam, zmierzając do swojego pokoju. Theo podążał za mną.

— W pierwszej.

Przystanęłam gwałtownie.

— Żartujesz?

— Chciałbym. Skubana ma całkiem niezłe umiejętności, jeśli chodzi o postarzanie się, co?

— Nawet ja takich nie mam.

— Ty w makijażu dopiero wyglądasz na swój wiek.

— No właśnie. Lecę pod prysznic — ogłosiłam, lecz w ostatniej chwili jeszcze się cofnęłam. — Mógłbyś mi ją wystalkować? Co jak co, ale jako jedyna z całej piętnastki miała jaja.

— Wątpisz, że jeszcze tego nie zrobiłem? Żartuję, takie rzeczy zostawiam sobie na wieczór.

Niekrótką chwilę po tym, jak zadzwonił dzwonek, otworzyłam drzwi.

— Na ile cię zawiesili? — zapytała na wejściu Lauren. Kehli i Mary, stojące za nią parsknęły śmiechem.

— Czemu wszyscy myślą, że mnie zawiesili? — zadałam pytanie, przewracając oczami, po czym przesunęłam się w bok, by wpuścić dziewczyny do środka.

— Teoretycznie rzecz biorąc, pobiliście się — zauważyła Mary.

— Za to praktycznie rzecz biorąc, nic nikomu się nie stało — dodałam, krzyżując ręce na piersi. — Chcecie coś do picia?

— Herbatę mrożoną może? — zaproponowała Kehli. Dziewczyny zgodnie pokiwały głową.

— Poczekajcie na mnie w moim pokoju, zaraz do was przyjdę.

— To jaką karę dostaliście zamiast zawieszenia? — zadała pytanie Lauren, odbierając ode mnie napój.

— Musimy posprzątać i zrobić niewielką renowację boiska — wymruczałam, siadając na łóżku.

— Razem z Luke'iem? — zapytała Mary, przyglądając mi się z nieskrywaną ciekawością. Zamiast odpowiedzieć, pokiwałam głową. Dziewczyny parsknęły śmiechem. — Wyczuwam kolejną bójkę.

Przewróciłam oczami.

— Zero wiary w przyjaciółkę. Doprawdy, zero.

— Wierzymy w ciebie! Tylko również znamy twój charakter i temperament. I uwierz nam, Vidy — to będzie dla was ciężkie zadanie.

Prychnęłam.

— Jeszcze zobaczymy — oświadczyłam.

— No to zobaczymy — odparły dziewczyny chórem.

Luke

Wkurzony rzuciłem torbę w korytarzu na podłogę, warcząc przekleństwa pod nosem. Calum szedł za mną, cały rozbawiony.

— Chcieliśmy was ze sobą poznać, ale nie wiedzieliśmy, że stanie się to w taki sposób — zaśmiał się przyjaciel.

— Jeszcze słowo, Hood, a będziesz robił ten projekt sam.

— Ale kolego, po co te groźby? — Rozbawiony chłopak uciekł przed kuksańcem w bok.

Wziąłem sok z lodówki i usiadłem na blacie, zażenowany i wściekły przebiegiem dzisiejszego dnia.

— Jak ona w ogóle się nazywa? — zapytałem, spoglądając na Caluma, który usiadł na krześle przy wyspie.

— Avidale Johnson. Jest w naszym wieku.

— Cholera, jestem pieprzonym debilem!

— Z grzeczności nie zaprzeczę — oświadczył Calum, kiwając głową.

Parsknąłem.

— Dzięki za wsparcie. Naprawdę, jak można popełnić dwie takie wielkie gafy jednego dnia? Tylko ja to potrafię!

— Tutaj również z grzeczności nie zaprzeczę.

— Dziewczyna wydaje się naprawdę intrygująca, nie taka mdła jak cała reszta, z pazurem, no cholera, aż chciałoby się ją poznać.

— Chcieliśmy zrobić to wcześniej, ale ani ty, ani ona się nie zgodziliście.

Westchnąłem.

— Teraz już nie ma szans, żeby ona zmieniła zdanie. Co nie zmienia faktu, że jestem na nią wkurzony. Jak ja będę teraz wyglądał przy chłopakach.

— Ja wiem... tragicznie?

— No właśnie!

Calum parsknął cichym śmiechem, kręcąc głową.

— Myślę, że bardzo doceni, jak zaczniesz się przed nią kajać i przepraszać.

Rzuciłem mu krótkie spojrzenie.

— Albo uzna mnie za jeszcze większego debila.

Hood zastanowił się przez moment.

— Nie, wydaje mi się, że doceni taki ukłon z twojej strony.

Westchnąłem.

— Może uda mi się coś jutro ugrać, jak będziemy razem ogarniać to boisko.

Brunet uśmiechnął się szeroko i pokazał dwa uniesione kciuki.

— Wierzę, że się nie pobijecie!

— Wsparcie roku.

— Nie narzekaj!

— Ale czy ja coś mówię?

— Tak i to nawet za dużo.

Pokazałem mu środkowy palec i zeskoczyłem z blatu, kierując się do swojego pokoju, po drodze zabierając plecak.

— Idziesz czy zostajesz? — zapytałam przyjaciela, nawet nie odwracając się w jego stronę.

— Idę. Może pomogę ci ułożyć jakieś sensowne przeprosiny.

— Ja bym na twoim miejscu nie był aż taki łatwowierny.

— Zapamiętam.

//Klasa maturalna ssie...//