— O patrzcie, idzie nasz gwiazda! — Lauren przywitała mnie głośnym okrzykiem, na który automatycznie się skrzywiłam i nie tylko ja. Twarz siedzącego nieopodal niej Luke'a również wykrzywiła się w grymasie.

— Mam nadzieję, że się nie rozebrałam i nie tańczyłam nago? — zapytałam autentycznie przerażona tą perspektywą. Cała grupa wybuchnęła śmiechem, nawet ewidentnie skacowany Hemmings.

— Mogłem dać ci jeszcze więcej alkoholu, gdybym wiedział, że istnieje taka opcja — zażartował Michael, poprawiając grzywkę.

— Błagam nie, mam dosyć tego gówna przez najbliższe pół roku — odparłam, zabierając papierowy kubek Luke'owi i biorąc łyk napoju, co chłopak pewnie skwitował groźnym spojrzeniem, lecz niewidocznym zza ciemnych okularów. — Nigdy więcej imprez w tygodniu.

— A żebyś się przeziębiła — wyburczał blondyn, na co tylko pokazałam mu język.

— Jakby miała się czymś zarazić, to stałoby się to już na wczorajszej imprezie — stwierdził nonszalancko Calum, a reszta zgodnie pokiwała głowami.

Zamarłam z kubkiem w ręku i mogłam wyczuć, że Hemmings również.

— Co masz dokładnie na myśli? — dopytałam, odstawiając naczynie.

— Ah, czyli tego też nie pamiętacie — ustaliła Mary z pewnego rodzaju rozrzewnieniem.

— Tego, czyli czego? — zadał pytanie Luke z wyraźnym naciskiem.

— Waszego pocałunku — odparła dziewczyna, wzruszając ramionami dla podkreślenia banalności odpowiedzi.

— Naszego czego? — zapytaliśmy chórem z blondynem, po czym spojrzeliśmy po sobie, aby ponownie wrócić wzrokiem do naszych przyjaciół.

Kehli przewróciła oczami.

— Całowaliście się. Ile jeszcze razy musimy to powtarzać?

— Boże, nigdy więcej nie pije — ogłosiłam spanikowanym głosem, uderzając czołem w drewniany stół.

— Zostaję abstynentem, nigdy więcej tego cholerstwa! — ogłosił Luke podobnym tonem jak ja.

Przyjaciele posłali między sobą rozbawione spojrzenia.

— Gdybyśmy wiedzieli Luke, że jest to sposób na to, abyś przestał pić, to już dawno byśmy go zastosowali — zażartował Calum.

— Idę na odwyk, poważnie mówię — oświadczył blondyn, wciąż chowając twarz w dłoniach.

— Jak mi wstyd, czemu my się tak schlaliśmy Luke?

— Czemu my w ogóle wpadliśmy na pomysł robienia drinków sobie nawzajem? Przecież to można było się spodziewać, że tak skończymy.

— Myślałam, że przyłapanie przez rodziców to był przypał, ale się okazuje, że to pestka przy tym — powiedziałam, również chowając twarz w dłoniach.

— Rodzice cię przyłapali? — zapytała z niedowierzaniem Lauren.

Pokiwałam głową.

— Gdy weszłam do domu, oczywiście po cichutku i zapaliłam światło, stali w korytarzu. Okazało się, że kiedy w końcu ochłonęli, to stwierdzili, że to rzeczywiście nie była moja wina, ja się tylko broniłam i mieli zamiar odwołać mój szlaban. Przez fakt, że się wymsknęłam oknem i naraziłam mamine róże na straty, do tego nie doszło. No i po przywitaniu się zwymiotowałam na dywan — opowiedziałam zawstydzona.

— Wiesz co, jednak mnie przebiłaś — stwierdził Luke. — Ja się przynajmniej nie wymykałem przez okno.

Oburzona otworzyłam szeroko usta.

— To był twój genialny pomysł, ty zapyziały matole!

— Wiesz w ogóle, co znaczy „ zapyziały"?

— Doskonale wiem i równie doskonale to do ciebie pasuje, Koziołku Matołku.

— Przystałaś na niego — zauważył Luke.

— I świetnie na nim wyszłam, mam szlaban na trzy tygodnie — wyburczałam.

— Przynajmniej będziesz mogła opowiadać swoim wnukom jak to babcia...

— Ryj, staruchu — powiedziałam, udając poważną, zatykając buzię Luke'a swoją ręką, którą blondyn zaraz polizał. — Idź ty debilu do obory, bo tylko tam się nadajesz z tym lizaniem.

— Ze swoim charakterem ty również powinnaś — odparował Hemmings.

Chwyciłam nogi chłopaka i zepchnęłam go z ławki, co wcale nie okazało się takie łatwe, bo jednak blondyn jadł więcej, niż na to wyglądał, ale finalnie uderzył z jękiem o ziemię.

— Jesteś najokrutniejszą osobą, jaką znam — wymamrotał, wstając i się otrzepując.

— Czekam na medal z tej kategorii.

Spodziewałam się, że będę lepiej znosić kaca, ale lekcja historii tylko powiększała mój ból głowy, co znowu powodowało senność. Czyli suma summarum, potrzebowałam albo potężnej dawki kofeiny i tabletki przeciwbólowej, albo porządnej drzemki.

I już przymykały mi się oczy całkowicie, już oddawałam się swojemu wymarzonemu odpoczynkowi, gdy telefon w mojej torbie głośno zawibrował. Rozejrzałam się po klasie, ale nikt oprócz mnie nie usłyszał dźwięku.

Nie odrywając wzroku od nauczycielki, wyciągnęłam urządzenie z torebki, który zaraz schowałam za podręcznikiem.

Ucieknięta krowa z obory: Mocna kawa po tej lekcji?

Ja: To jest moje największe marzenie w tej chwili

Ja: Ale pamiętaj, że jako przykładna czwartoklasistka nie mogę uciekać z lekcji

Ucieknięta krowa z obory: XDDDDDDDDD

Ucieknięta krowa z obory: Ilość znaków dostępnych do napisania w tej wiadomości nie jest wystarczająca, by wyrazić moje rozbawienie

Ucieknięta krowa z obory: A ilość jest spora

Ja: Ale nie, serio

Ja: Jeśli chcę zdobyć stypendium, muszę się postarać

Ja: Czy bieganie jest dobrym lekiem na kaca?

Ucieknięta krowa z obory: Ciebie chyba pojebało po tych drinkach

Ja: Nie, serio mówię

Ja: Odwołali mi dzisiaj trening, a nie mogę wypaść z formy, niedługo mistrzostwa

Ucieknięta krowa z obory: O Jezusie Nazarejski, tobie serio coś wyżarło

Ucieknięta krowa z obory: Mózg na pewno nie, najpierw musiałby on być

Ucieknięta krowa z obory: Wątrobę może?

Ja: Wiesz co, ziom?

Ja: Spierdalaj bambusy sadzić

Mimo naszych docinek Luke czekał na mnie pod szkołą.

— Tylko przerwa na lunch, na lekcji muszę być — uprzedziłam go.

Blondyn uniósł ręce w obronnym geście.

— Dobrze, przykładna czwartoklasistko. Obiecuję punktualnie odstawić cię na język angielski.

Stanęłam w miejscu.

— Następny mam angielski? — zapytałam zaskoczona.

Hemmings zmarszczył brwi, wkładając ręce do kieszeni czarnych spodni.

— No tak. W każdy czwartek po lunchu mamy go razem.

— Proszę, powiedz, że przeczytałeś „Wichrowe wzgórza".

— To było na dzisiaj? — zapytał spanikowanym głosem Luke. Jego brzmienie stało się o kilka oktaw wyższe.

Pokiwałam energicznie głową, wpatrując się w Hemmingsa, który jeszcze trochę, a zacząłby rwać sobie włosy z głowy. Obu nam zależało na stypendium, a do tego potrzebne były nie tylko osiągnięcia sportowe, ale i średnia.

— Streszczenie nie przejdzie, zbyt mało szczegółowe — wymruczałam, szukając rozwiązania idealnego.

— Ashton! — krzyknął triumfalnie chłopak. Zmarszczyłam brwi.

— Ashton co?

— Jego guilty pleasure to romantyczna literatura angielska, a „Wichrowe wzgórza" to on wręcz uwielbia. Czytał je z milion razy i równe milion oglądał film. Tylko nie mów nikomu, bo inaczej nie dożyję studiów. Może nam pomóc, a jeśli dobrze pamiętam, to właśnie ma przerwę między zajęciami.

Chwyciłam twarz Luke'a, dając mu całusa w policzek. Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony, gdy się od niego odsunęłam.

— Mówię to teraz tylko dlatego, że ratujesz mnie od pizdy z angielskiego, ale jesteś genialny.

— Powinienem był to nagrać, bo prawdopodobnie już nigdy więcej tego nie usłyszę.

— I ustawić sobie na dzwonek, żeby za każdym razem móc wspominać tę wspaniałą chwilę — zaproponowałam, chwytając rękę przyjaciela i ciągnąć go w stronę najbliższej liceum kawiarni.

— Bingo!

— ... i finalnie zakochują się w sobie, choć nie to miał w planie Heathcliff, według niego miało być inaczej — zakończył Ash, uśmiechając się szeroko w naszą stronę.

My za to nie przestawaliśmy wpatrywać się w ekran z otwartymi buziami.

— Dobrze, że nie marnowałam czasu na przeczytanie tego cholerstwa, rzuciłabym to w połowie — wymamrotałam, opierając się na krześle.

— Uważaj na słowa, młoda damo — zagroził Irwin, wskazując na mnie palcem.

— Uwierz mi, uważa — oświadczył Luke, biorąc kubek z kawą do ręki. — Jeszcze raz dzięki Ash, uratowałeś nam dupę, serio.

— Anglistka się na was uwzięła? — podpytał blondyn, również biorąc łyk napoju z kubka, herbaty bym stawiała.

Jęknęłam.

— Uwzięła się to mało powiedziane. Gdyby mogła, to by przeszyła nas wzrokiem. Kto wie, czy nie zrobiła sobie laleczek voodoo, bo coś mnie ostatnio kłuje w różnych miejscach.

— A jak jeszcze zobaczy, że jesteście na kacu, to laleczka voodoo będzie waszym najmniejszym problemem.

Spojrzeliśmy z Luke'iem po sobie ze strachem.

— Jeszcze po nas to widać? — zapytał zlękniony Hemmings.

Ashton w końcu nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

— Nie, ale miło było widzieć wasze miny. Wiecie, że wy dwoje...

Uniosłam rękę, by mu przerwać.

— Wiemy, zostaliśmy o tym powiadomieni praktycznie na wstępie.

— Pamiętacie to w ogóle?

Jednogłośnie pokręciliśmy głowami.

— Nic a nic.

— Całkowita czarna dziura.

Z głośników telefonu rozbrzmiał głośny śmiech Asha, który można było bardziej przypisać do sześcioletniej dziewczynki, niż dwudziestoletniego faceta.

— Muszę wam częściej dawać alkohol — stwierdził, ocierając łzy.

— Zostajemy abstynentami — ogłosił Luke z pełną powagą.

— Jedzie mi tu pociąg? — zapytał, naciągając swoją powiekę. — No właśnie. Muszę lecieć na zajęcia, powodzenia na angielskim.

— Nie dziękujemy. Pa, Ash — pożegnałam się z mężczyzną, zanim się rozłączył.

Luke schował telefon do kieszeni bluzy i utkwił wzrok w oddali.

— Naprawdę nic a nic nie pamiętasz?

Przekrzywiłam głowę w zamyśleniu.

— Mam jakieś przebłyski, natomiast momentu pocałunku kompletnie nie pamiętam. A ty?

— Kompletne nic. Przy czwartym drinku urwał mi się film i następne, co pamiętam, to dźwięk budzika. Nawet nie wiem, jak dotarłem do domu, ale chyba nikogo nie obudziłem, bo mama nie wyglądała na wściekłą.

— W sumie to nawet i dobrze, że tego nie pamiętamy. Przynajmniej nie czujemy się niezręcznie i nic to nie zmienia między nami.

— Całkowicie się z tobą zgadzam.

Pomiędzy nami zapadło milczenie, w którego czasie dopijaliśmy swoje napoje. Przerwa na lunch zbliżała się powoli ku końcowi i powinniśmy byli wracać już do szkoły.

— Myślisz jeszcze czasem o niej? — zapytałam, tym samym przerywając ciszę.

— Czasem, w nocy jak już. Natomiast już coraz mniej, twoje docinki skutecznie zajmują mój czas. Jack nie dawał ostatnio oznak życia?

— Dzięki Bogu nie, ale nigdy nie wiadomo, ile ten spokój potrwa. Kto wie, czy nie dostanę nagle plackiem w twarz, skręcając na szkolnym korytarzu.

Luke parsknął śmiechem.

— Nie chciałbym być wtedy w jego skórze.

Uśmiechnęłam się.

— Ja też nie. Chociaż zostało mi zasugerowane, żebym się już nie wdawała w bójki. Sam fakt, że dyrektor odwołał to zawieszenie w prawach ucznia, świadczy o jego, jak to powiedział, „dobrym i miękkim sercu".

— Pewnie po prostu poszedł po rozum do głowy i uznał, że to rzeczywiście nie była twoja wina, tylko teraz wstyd mu to przyznać.

Prychnęłam.

— Oczywiście, że tak jest, tylko jest równie miękką fujarą, co ma serce, dlatego też nie przyzna się do aktu tchórzostwa.

— Brzuch też ma równie miękki.

Zaśmiałam się cicho, lecz mimo to uderzyłam mojego towarzysza w ramię.

— Cicho, bo wchodzimy na teren szkoły.

Nie przeszliśmy nawet stu metrów, gdy usłyszeliśmy dźwięki ewidentnie wskazujące na małą schadzkę.

— Cholera, ktoś naprawdę nie mógł się powstrzymać — zażartował cicho Luke.

— Zamknij się na moment — burknęłam szeptem, wychylając się jak najmocniej, lecz jednocześnie ostrożnie, żeby migdaląca się para mnie nie zauważyła. Kiedy w końcu udało mi się to zrobić, nie wierzyłam własnym oczom, choć słyszałam plotki.

Jack i Lucy.

Mój były chłopak i Luke'a była dziewczyna.