CHAPTER THIRTY-SIX

"Kristine?" untag ng Doctora ng di pa rin ako nag-uumpisa. Napakagat ako sa lower lip ko at pumikit bago magsalita.

"Ako si Maria Kristine Dela Cruz Morales, 18 years old. Taga 8-Sta. Monica, Hagonoy, Bulacan. Nung namatay yung Lola ko, sobra akong na-stressed non kasi pakiramdam ko wala akong nagawa para sa kanya. Pakiramdam ko kasalanan ko kung bakit siya namatay.

"I left her. Iniwan ko siya non. Siguro, kung hindi ko siya iniwan buhay pa siguro siya? O kung baka hindi ko sinabi sa kanya na I have a boyfriend she will not have a heart attack. Alam ko yung tingin sakin non nung anak ng lola ko. They are looking at me like they're blaming me for what happened. Kasi... si l-lola mas malapit siya sa mama ko kahit na pamangkin niya lang yon. She treat us differently.

" Sumabay pa yung boyfriend ko that time. His always saying that I don't have enough time for him. His always saying that I'm keeping him like my dirty secret because I'm not introducing him to my family. But... I-I s-swear. That's not my intention. Hindi ko lang siya m-maipakilala kasi I have my own reasons. I-I cant have a boyfriend or else mas lalo silang magagalit samin." Umiiyak kong sabi.

Ang sakit balikan ng mga pagkakataong yon. It was traumatizing.

"Nung una, akala ko dahil lang di ko matanggap na wala na si Lola kaya ako nagiging malilimutin. M-Madalas rin dumadaan sa isip ko yung pags-suicide.... Naiisip ko lang pero hindi ko siya gagawin."

"Okay. So... how's your relationship now sa mga kamag-anak niyo? And how's your relationship with your boyfriend?" tanong ni Doc sakin.

Parang may bara sa lalamunan ko kaya tumikhim ako at dumilat. Sa kisame lang ako nakatingin.

"Yung mang-Auntie ko, hindi po maayos. I know behind our back may sinasabi silang ikakasira namin---" mapakla akong tumawa habang iniisip sina Auntie Maggie. "Mali. Kahit pala hindi kami nakatalikod. Harap harapan nila kaming sinasabihan ng kung ano ano."

"Okay. What about your boyfriend?"

Suminghot ako at huminga ng malalim. "I broke up with him." Mahina kong saad. Hindi nag-sasalita si Doc na para bang hinihintay niya akong mag-kwento pa.

"Nung mga last months ng grade 11 and were turning grade 12 that time. Puro nalang po problema yung dumadating samin. We have a lot of fights. Mabibilang nalang sa daliri kung ilang beses kaming naging okay kami." Sabi ko at pinaglaruan ang mga daliri ko. "Sinubukan naman naming i-ayos eh. Sinubukan kong ayusin. Ilang beses kong ginustong makipag-hiwalay sa kanya but palagi niyang ibinabala sakin ang 'okay, pangit kasi ako.' 'okay lang kasi hindi naman ako worth it', 'sino ba naman kasi ako?' manipulative sad boy siya." Naiiyak ko na namang sabi.

Napabangon ako at tumingin kay Doc.

"Possessive siya at seloso dahil sa past relationship niya na natapos sa hindi maganda. Inintindi ko siya! Okay lang na mag-adjust ako sa kanya noon! Pero... ang hirap lalo na kapag hindi ka pinapakinggan. Lagi niyang iniisip na man-lalaki ako kahit na hindi naman.

"One time, I opened my old rp accounts para i-check kung okay pa because I want to sell it. Malapit na kasi yung birthday niya non. I-I want to give him a gift. P-pero imbis na i-appreciate yung ginawa ko. N-Nagalit pa siya kasi nag r-rp pa raw ako." Hindi ko napigilan ang pag-iyak ko. Tinakpan ko ang bibig ko para pigilan ang pag-iyak.

"Its okay to cry. Ilabas mo lang yan." Sabi ni Doc. Napa-angat ako ng tingin ng inabot niya sakin ang tissue na kinuha ko naman.

"T-Tapos... lagi akong n-natatakot sa kanya.... H-Hindi ako makahinga." Hagulgul ko. "K-Kasi i-inisiip ko yung mararamdaman at r-reaksyon niya. A-Ayoko siyang nagagalit kasi natatakot ako."

"And then? Bakit ka nakipag-hiwalay?" tanong niya.

Napatawa ako ng mahina saka tumingin dito. Suminghot ako at pinunasan ang luha ko.

"Malakas kasi yung kaybigan ko sa langit. Matagal na niya akong gustong makipag-hiwalay kay Dino. Hehehe. I just woke up na hindi ko na siya mahal. Nagising nalang ako na I fell out love. Na ayoko ng umiyak. Na ayoko ng makipag-gaguhan." Nakagiting sabi ko sa kanya.

Napatango siya. "How about your relationship with your parents? Siblings?"

"Okay lang naman po. Si Papa, hindi na naman nagpapa-ramdam. May ibang anak na kasi kaya kinakalimutan na kami ni Aly." Suminga ako at kumuha ulit ng tissue. "Si Mama, okay naman po kami. Kahit nag-aaway minsan. Okay lang kami."

"Hm... how about your grades to your last school? I heard sa VGTech ka raw nag-aral ng Senior High School?"

Mapakla akong natawa. "Worst! Worst school and I have my worst grades. I have an average of 84 over all. Can you believe it? I have an 84 and top 1 pa ako." Mahinang sabi ko. "Akala ko okay lang kami sa school na yun dahil magandang mga katangian nung school yung sinabi... kesyo maganda yung facilities. And my best friends are there. T-Tapos nalaman nalang namin yung kalakaran don nung nag-aaral na kami. S-Sinubukan naming lumipat ng school kaya lang iniipit nila yung card namin. Ayaw nilang ipahawak samin.

"Kaya hindi rin ako pumasok non ng madalas. Papasok lang ako kapag malapit na yung exam. Puro plastic yung nandon. Puro sila pakitang tao. Yung T-Teacher na akala ko maiintindihan ako kasi madalas mag-post sa internet na motivational. Kesyo, mag-kwento lang daw ako sa kanya. But you know what she said to me? Nasa isip ko lang daw yun. Stress lang daw ako. Sinubukan kong humingi ng tulong sa kanya pero wala. Mas lalo lang akong lumala dahil sa sinabi niya."

Tumango-tango si Doc at ngumiti ng maliit sakin.

"You're a great fighter, Kristine. You wake up every morning to face the same demons who left you dead tired every night... and that is what you called bravery, Kristine. You are so brave. You face your demons alone." Madahan pero madiin niyang sabi sakin.

Napangiti ako sa kanya at di maiwasang mapa-iyak dahil sa unang pagkakataon. May naka-appreciate sakin. Sa unang pagkakataon may nakinig sakin na naiintindihan talaga ako.

Tumayo siya at lumakad palapit sakin. Sumandal ito sa table nito at kinalaunan ay naupo don at tumingin sakin.

"Nung mga panahon ba na yon ano pang naraamdaman mo?" tanong pa niya.

"A-Ayoko pong makipag-usap. Hanggang ngayon naman po. I have a social anxiety. Ayokong makipag-usap. Kahit sa mga kasama ko sa bahay. I want to be alone. Waking up 3 am every night, naliligo sa sarili kong pawis at luha kasi binabangungot ako. Ayoko rin sa masisisikip na lugar. Pakiramdam ko hindi ako makahinga.

"After resolving one problem may susunod naman. Palaging nasa isip ko na kapag may nawalang takot doble at triple ang babalik sakin. I feel so anxious every time."

Huminga siya ng malalim saka tumango. Lumakad siya pabalik sa likod ng table niya at umupo. Tumingin siya sakin.

"Okay. Mayroon kang GAD" sabi ni Doc.

"GAD?" nabasa ko na yung GAD pero hindi ako sigurado ngayon.

"Yes, GAD. It's Generalized Anxiety Disorder is a long-term condition. It causes you to feel anxious about a wide range of situations and issues like what you said. Lagi ka kamong anxious sa kahit ano, hindi ba?" tanong niya.

"Opo."

"People with GAD is having more than 1 specific problem or event. They also feel anxious most days and often struggle o remember the last time they felt relaxed. Sometime, as soon as 1 anxious thought is resolved, another may appear about different issue." Pagpapaliwanag pa ni Doc.

Sumandal ulit ako at tumingin lang sa kisame.