Chapter 43

I looked back and now I'm lost. I can't blame him nor myself. Hindi ko gustong magkaganito sa tuwing tatama ang mata niya sakin. The color of the sky reflected on his fair skin. The reflection of pretty lights above the sky. It just made my view of him more…how do I even compliment him?

Get a grip, Gab.

"I..." Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at uminat. Trying to escape from that spell. "...won't ask anything."

Tahimik lang siya. Alam kong alam niya ang ibig sabihin ko. I don't have any right to ask him. Who gave me right? No one. Tao rin si Gatorade and besides andun pa rin yung fact na his doing his job and I'm his client. I should know where I stand.

"I won't ask," But I always fail knowing where I stand. "Unless you want me to."

"Tricky."

I caught his small smirk, now I have the reason to smile too kahit hindi enough na reason yun. Jeez. Why am I like this? "You taught me how to be tricky."

"Oy. Hindi ah."

"Oo kaya." The smile grew wider, signaled that we're getting back to what it supposed to be.

Pero nung nagtama ang mga mata namin, alam naming dalawa na may dalawang bagay na tumatakbo ngayon. May taong magtatanong na kelangan ng sagot at may taong pipili kung sasagutin yun o itatago, namimili at nagtitimbang kung anong mas dapat.

"I won't force you so stop looking at me like you're worried."

"You're making me worried."

"Then stop. Don't think too much!"

"You taught me how to think too much."

I gave him a bored look at he did the same pero una siyang sumuko at ngumiti. See? He's really tricky and clever on his own ways. The lip smile was gone pero kita pa rin ang ngiti sa mga mata niya.

He reached my head and pulled me closer. Naramdaman ko ang labi niya sa right temples ko. He sighed for a moment, "Nakakainis ka."

The magic word. Di ko mapigilang hindi magreact. I smiled privately. Maya-maya nasa bewang ko na ang mga braso niya, hugging me from my side. I rest my head on his chin, found my comfortable spot.

"You always do that."

"Do what?"

Tumingin ako sa taas nung lumabas na naman ang isang paputok. Fireworks. "Sa isang tingin mo lang, pakiramdam ko di ko mapipigilan ang bibig ko."

"Ano?" titingnan ko dapat siya pero hinawakan niya ang side ng ulo ko.

"Kaya nakakainis ka." Oh. Akala ko magic word. "Yeah. One of the reasons kung bakit naiinis ako sayo."

Please. Don't let me... 

"Kaya please ngayon lang, wag kang tumingin sakin. Di ko mapipigilan ang sarili ko." Akala ko ako lang ang mahina pag tumitingin sa mata niya. "Please?"

Tumango ako.

I still have no right. Kung sino man si Andrei sa buhay niya, wala na yun sa karapatan ko bilang "girl friend" ngayon ni Gatorade, even from the very start, wala na talaga akong karapatan. Kaya sino ako para tumanggi? Wala. Kahit boy friend ko siya ngayon, wala. Kelangan ko siyang respetuhin bilang tao na hindi ko kakilala.

Privacy.

Pero may nagcocontradict sa loob-loob ko. Na parang nagsasabing kelangan kong itanong. Nag-aaway ang  iba't ibang parte sa loob ng katawan ko.

*

Iba ang school tuwing last day ng Foundation week. Parang isang cultural festival night sa Japan, though slash the yukata/kimono for girls. May mga booths na prepared ng juniors, may fireworks display, shows at kung ano ano pa.

Hindi required na umattend dito pero dahil pinagkakagastusan at todo effort ang juniors to put up booths, maraming natutuwa at pumupunta pa rin. Outisders are still allowed.

"Daddy! Daddy!" 

And when I say outsiders, kasama din sina Andrei dun.

"Yes, Andrei?"

"Look. Sisiw."

"Gusto mo?"

Andrei shook his head, "Cute. Pero di kelangan ni Andey."

Ang mature magisip ng batang 'to.

Mukhang natuwa si Gatorade sa kanya. Halata din naman kasi kay Gatorade na miss na niya si Andrei. Kung siguro sa iba, iniisip nila na isang kawalan si Gatorade for having a son pero iba ang naiisip ko. I can see that Gatorade is actually happy having Andrei. Those eyes became gentle since he saw Andrei this afternoon.

More expressive eyes of Gatorade.

Tumingin ako sa likod ko para hanapin kung nasan si Lorenzo. I almost forgot him. Nung bumalik kami dito galing apartment, hindi na namin siya nakasama. The last time I saw him ay nung bumibili siya ng cotton candy dun sa first booth sa may entrance.

"Wala si Lorenzo."

"He's fine."

"Pero malaki ang CKU. Baka mawala siya."

"I don't think so.You can see him anywhere basta may pagkain."

Oh. That's what I thought. Kaya pala nawala siya sa likod namin agad.

Nagulat kami pareho ni Gatorade nung biglang magbitaw ang kamay namin. I saw Andrei pulling Gatorade's hand away from me.

"Andrei." Gatorade scolded him pero halatang hindi niya kaya. He's trying too hard.

Andrei stared at me for some second bago siya tumingala kay Gatorade at itinaas ang dalawang kamay niya. "Buhat."

I saw Gatorade's asking-permission glance at me. I simply shook my head and smiled. "He missed you."

"Sorry."

"Possessive baby." Ginulo ko yung buhok ni Andrei pero tumakbo agad siya sa kabilang side ni Gatorade. I heard Gatorade chuckling.

Ang hirap intindihin ng bata 'to. Doesn't his little brain remember that I helped him this morning? Jesus. But wait. Mukhang hindi nakakapagtaka. His bipolar attitude reminds me of Gatorade.

Mag-ama nga.

.

After a long walk, walang ginawa si Andrei kung hindi ilayo ang kamay ni Gatorade sakin. Uh, no. He's actually making me and Gatorade away from each other. Pupunta siya sa gitna whenever Gatorade tries to make contact with me and vice versa.

Sly kid.

"Sorry." I startled nung maramdaman ko si Gatorade sa likod ko. Titingin pa sana ako sa kanya pero nilagpasan na niya ako, Andrei's pulling him going to somewhere. Lumingon siya sakin at nag-peace sign.

I really understand why Andrei behaves like that. Mukha naman kasing miss na miss na niya ang daddy niya at ngayon lang ulit sila nagkita. Besides, having them before me is a good view. Rare sight.

"Gabby!"

Huh?

I was about to look back pero naramdaman ko nalang na may sumabit sa leeg ko. WTH! Nanlaki ang mata ko nung nakita ko nalang siyang nakalambitin sa leeg ko. Ano bang ginagawa niya?

"Gabby Gabby~!"

"Hi Rinrin."

"Wow! You actually remember!" Umalis na siya sa pagkakasabit sakin. Ang sakit sa leeg! Hinilot hilot ko ang leeg ko pero no use. Masakit na e. "Gabby remembered my name!"

How will I not remember? Jeez.

"Stop calling me Gabby."

"Why?" he titled his head to the right na parang batang nagtatanong. He reminds me of Andrei. Rinrin looks like a 4 year old kid.

"That's not my name."

"But I like calling you Gabby. It's cute!"

"I don't like cute. "

"So you don't like Rinrin?"

Oh boooy. He frowned at me pero andun pa rin yung pa-cute aura niya. It suits him, obviously. Hindi naman sa ayoko ng cute kasi cute ang bebs ko kaso alam mo yun? Nakakaawa kasi ang mukha nila na para bang pag may hiningi sila, wala kang magagawa kundi umoo.

Dang. I missed papa.

"Stop that." I covered my eyes with my palm. I'm hearing boo's and how could you's again and again!

"Fine. But I still like Gabby!"

"It's Gab. Not Gabby!"

"But I want Gabby!"

Why am I even talking to him?

Tumingin ako sa likod ni Rinrin. Nakita ko sina Gatorade at Andrei sa part kung saan pedeng manghuli ng magnetic fishes. I saw this booth in Star City. Yung may rod ka at may magnet sa sa dulo. For a minute, kelangan mong makahuli ng fishes (na may magnets sa bibig nila) with certain numbers for prices.

And unfortunately, I'm not very good with that game.

But who cares? I don't care.

"Oh. You want to play that Gabby?"

"Uh. No." Naglakad na ako para lapitan sina Gatorade pero hinawakan ni Rinrin ang kamay ko. 

"Tara. May kilala akong magaling dyan."

"May kasama ako Rinrin.."

"He can get you the first prize! Yung malaking bear!"

Did he not hear me? Nah, he did that on purpose. He's worse than Andrei.

Tumigil kami dun sa mismong kabilang side na tapat nina Gatorade. Nakita ko ang pagbabago ng expression ng mukha niya nung nakita niyang si Rinrin ang kasama ko. And take note! Magkahawak kami ng kamay. Bigla kong inagaw pabalik ang kamay ko at alam kong nagulat si Rinrin nun.

Pero like the always, mukhang siya rin yung taong di mahilig makielam.

"Asan ba yun?"

"May kasama nga ako Rin."

"Russy!" Russy? Nakita ko nalang na hawak hawak na naman ni Rinrin ang kamay ko. And this time he's raising it up. Hh, he's waiving it too. At dahil dun, pinagtitnginan kami ng tao dito sa booth.

Oh! Please include Gatorade.

This is kind of embarrassing!

"I'm with Gabby!"

Lumingon ako kung saan nakatingin si Rinrin. I saw someone from afar na may beanie at nakabaggy shorts. It's very obvious na kahit medyo madilim ang daan, pinagtitinginan pa rin siya ng tao. He must be famous. Kasali siya sa Dance troup ng CKU.

Even with those scary eyes, dami pa ring lumilingon sa kanya.

Nung lumapit siya samin, effortless niyang ibinaba ang tingin niya sa kamay naming dalawa ni Rinrin na hindi man lang iginagalaw ang mukha niya. Wow. Talent ata yun.

"Oops! Wala kang nakita!" Eh? Biglang binitawan ni Rinrin ang kamay ko. "Wala akong ginagawang masama!"

"Psh." napaurong ako nung bigla siyang pumunta sa gitna namin ni Rinrin. "Isa nga."

"Yun!" tinaas ni Rinrin ang dalawang kamay niya na para bang nagchi-cheer. Ano daw? "Go Russy!"

Halatang mahilig si Rinrin na magdagdag ng 'y' pangalan. Tumingin ako sa tapat namin at nahuling nakatingin samin si Gatorade. A serious look. Na-alarma ako sa tingin na yun at parang may kumontrol sa mga paa ko para maglakad papunta sa kanila.

"Hey Gabby, san ka pupunta?" Ah. Hawak na naman ako ni Rinrin. "Russy is playing!"

"Pero kasi.."

"Alexa." Napatingin ako sa tumawag sakin. Alam ko na kung sino yun hindi dahil siya lang ang tumatawag sakin na Alexa.. dahil sa aura palang niya, ramdam ko na.

"Oh~ The famous blue head guy! Hello!" this is awkward. "But.. Gabby, tara na!"

"Eh kasi Rinrin may kasama ako."

"They can wait! Russy is playing. Tara tara!" Nahigit ako ni Rinrin at hindi na ako nagulat nung bigla kaming tumigil.

Bakit?

Hinawakan ni Gatorade yung isang kamay ko.

"Gatorade.." I whined.

"Hey. Let go of Gabby!" I can say that that's a disgust face pero nagdududa siya cause Rinrin is so cute. "Bitaw!"

"Rinrin."

Lahat kami napatingin sa likod ni Rinrin. Napatingala kaming dalawa ni Rinrin nung nagpunta si Russ sa tapat ko. Nakikipaglabanan ng tingin kay Gatorade. Ohkay. This is really weird and at the same time, very awkward. What the hell is happening!

"Daddy!" Napatungo naman kaming lahat nung biglang itulak ni Andrei si Russ para makasingit siya sa gitna. He's pulling Gatorade's shirt. "Let's play again!"

Pero mukhang di pinapansin ni Gatorade si Andrei.. Ano bang problema? May away ba?

"Daddy! Hmft!" I caught Andrei's glare. Agad na lumipat yun sa kamay ni Gatorade na nakahawak sa right arm ko and with that I got a...

"AH!!"

a bite.

"Andrei!" Mukhang natauhan si Gatorade sa ginawa sakin ni Andrei. Kahit sina Russ at Rinrin mukhang naging aware sa nangyayare. I was bit because of them! What did I even do!

Tiningnan ko si Andrei at dahil dun lumabas na naman yung dila niya. That child. Urgh. Why am I starting to hate him? 

Lalapit sana sakin si Gatorade pero naunahan siya ni Russ. Eh? Bakit si Russ? I gasped when I saw him looking at me. Inagaw niya ang kamay ko. Yes, inagaw. Bayolente. Tinitigan niya yung bitemarks ni Andrei.

Nagtaka ako nung hinawakan niya yun at tinago gamit ang palad niya. I blinked twice, but he really stared at his hand, enclosing the bitemarks on my arm na para bang may spell siya o dasal na sinasabi.

Ang gara.

"So yeah!" Napatingin ako kay Rinrin nung pumalakpak siya. "Maglalaro pa ba tayo?"

We're playing? Bakit?

*

Napatingala ako nung may lumilipad na magnetic fishes. Lumilipad sila!

Wala na kaming ginawang tatlo (Ako, Andrei at Rinrin) kung hindi habulin na tingin ang nagliliparan na magnetic fish. They're actually flying. I swear. Napatingin ako sa hawak na timba ni Rinrin at Andrei. Malapit na silang mapuno.

"Wow." In unison na napamangha sina Rinrin at Andrei.

See? They resemble.

Masipag na pinupulot nung dalawa ang mga nakukuhang magnetic fishes mula kay Gatorade at Russ. At feeling ko napapalibutan sila ng apoy habang ginagawa yun. Mukhang natatakot na nga din yung iba na lumapit sa kanila kasi parang may kompetensyang nangyayare.

Obvious namang meron! Ang hindi ko lang alam e bakit meron? Bakit nga ba?

 At ayan na naman po ang mga flying magnetic fishes!

Feeling ko pinagkakitaan pa nung mga nakaassign na juniors yung dalawa. They gave them  five minutes para makakuha ng magnetic fishes. Kung sinong may pinakamarami, siya ang makakakuha ng jackpot na dalawang malaking teddy bear.

Tiningnan ko yung dalawa at pareho silang nakapoker face. Pero naiimagine ko na may nagliliyab na apoy sa mata nila. No. I think meron talaga. Pero imposible. I'm hallucinating. Ugh.

Dumami ang tao sa paligid at nagkakaron ng bias. May team si Gatorade meron din si Russ. May bet pa atang nagaganap kung sinong mananalo.

Pumito na yung nakaassign na Junior at pinalayo yung dalawa sa water rink. Para kaming nasa boxing arena. Tumingin ako sa tubig at halos mabibilang nalang sa daliri ng kamay at paa ko ang natira. They're really serious eh?

Nagstart ng magbilang yung mga juniors ng mga magnetic fishes.

"33!"/"33!"

Wow.

"Pano yun?" naguguluhang tanong nung Junior referee.

"Rematch! Rematch!"  sigaw nung mga tanong nanunuod sa kanila.

No. They're just insane.

Kita ko na naman yung tinginan nina Gatorade at Russ. Weird and Awkward.

Oh please. Can they just end this!

"Ano bang mapapala ko dito?"

I shrugged off and looked at them. Naguusap yung mga juniors kung ano dapat mangyare. Sina Rinrin at Andrei, gumagawa ng cheering stunts sa likod ni Russ at Gatorade. Mas entertained pa ako dun sa dalawang cute e.

Umupo ako dun sa pinakamalapit na bench. Kahit yung mga tao sa paligid, mga usi. Usisero at usisera. Para tuloy akong nanunuod ng laban ni Pacquiao. Though, I really never watched any of his matches and I'm not a fan of boxing.

"Ohh. May show pala." Napaayos ako ng upo nung may narinig ako sa likod ko.

"Ghad. Don't do that!"

"Ha?"

Napahawak ako sa dibdib ko nung biglang magsalita si Lorenzo noon. Pano siya napunta dun? Inalok niya sakin yung hawak niyang chips pero tumanggi ako. I can say na halos marumihan ako sa dami ng pagkain na hawak niya.

Junk foods.

Streetfoods.

Junk foods, again.

Streetfoods, again.

May fruits pa.

"You surely are a food lover."

"Hmm?" I shook my head. Di naman siya payat at hindi rin siya mataba. Pano nagkakasya yun sa tiyan niya?

"Penge nga." Kinuha ko yung isang baso na puno ng isaw. Akala ko magrereklamo siya nung kinuha ko yun sa kamay niya. The way he looks at them like he's bidding goodbye. Wow. Nag-alok pa siya kanina ha. "Isa lang. Tsss."

"Gow! Bayad ko kanina sa kinain ko."

Ibinalik ko yung baso sa kamay niya. I don't even know how he managed to hold all that food with two arms. Mga tao nga naman may iba't ibang special powers. Tsss.

"Gab/Alexa."

Halos mabitawan ko yung isaw na hawak ko nung tawagin nila ako ng sabay. May dalawang malaking teddy bear na nasa harapan ko.

Tumingin ako sa tabi ko at mukhang wala siyang pakielam sa nangyayare sa unahan ko. Mukhang mas may pakielam pa siya sa hawak niyang pagkain. Tumingala ako at nakita ang dalawang matangkad na lalaki na halos magpatayan ng tingin.

Oh come on. Stop with that ego!

"Teddy bears." Napatingin ako sa likod nila at nakita sina Rinrin at Andrei na halos maglaway sa nakikita nilang teddy bear. I smacked my forehead with my palm. That caught Lorenzo's attention.

"Did you do that on purpose?"

"Yeah."

"Why?"

"To wake up in this stupid dream."

"But you're not dreaming."

"I know."

"You're weird."

"So you are."

Tumayo na ako at narinig ko siyang tumawa. Mukhang magkakasundo kami ni Lorenzo. But enough with that. Mas kelangan kong tapusin ang kabaliwan ng dalawang lalaki na nagkokompetensya sa di ko malamang dahilan.

As far as I know, this is really stupid.

Nakita kong nagulat sila nung una kong kunin ang teddy bear na hawak ni Russ. I even saw dismay on Gatorade's face. Psh. Whatever. Dumaan ako sa gitna nila. Tiningnan kong nagchi-cheer si Rinrin dahil kinuha ko yung teddy bear ni Russ.

"Oh."

"Ha?" Tinulak ko sa kanya yung teddy bear.

Bumalik ako kay Gatorade at kinuha yung isa pang teddy bear. I saw smirk. Anong akala niya kukunin ko yun para sakin? Tumalikod ako at lumapit kay Andrei. I stopped and had a second thought.

Hindi dahil gusto ko ng Teddy bear.

Mas malaki pa kasi yung teddy bear sa kanya.

"Lorenzo!"

"Hm?" Lumapit ako sa tabi niya at inilagay sa bench yung teddy bear.

"Kay Andrei to, maliwanag?"

"Hm?"

Naglakad na ako palayo.

"Alexa!" / "Gab!"

Oh please. Tigilan nila ako.

"Leave me alone, you weirdos!"