Niedziela, 15 kwietnia 2012r.

Z samego rana pojechaliśmy do szpitala. Byłam już przygotowana na to co zobaczę, więc miałam nadzieję, że nie stanie się to co wczoraj...

Znowu idziemy w to samo miejsce i znowu trochę się boję, ale jestem w stanie nad tym zapanować.

Z sali, gdzie leży mama wychodzi jakiś lekarz. Tata idzie go o coś zapytać. Nie słyszę o co pyta... Ale słyszę odpowiedź lekarza.

- Nie jest dobrze...

Prubuję o tym nie myśleć.

Wchodzę z tatą do sali... Mama leży tak jak wczoraj... Podchodzę do niej i całuję ją w policzek. Nie reaguje... Tata też podchodzi do niej... Ma łzy w oczach... Bardzo mi go żal...

Po 15 minutach wychodzimy... Znowu chce mi się płakać. Chciałabym położyć się do swojego łóżka, nakryć głowę poduszką i płakać. Płacz przynosi mi ulgę.

Jesteśmy już w domu... Siedzę na parapecie i płaczę. Cały czas mam w głowie słowa lekarza: "Nie jest dobrze...".

Siedzę i patrzę w okno. Widzę dom sąsiadów. Mały, ale przytulny. Jest piękna pogoda, więc po podwórku biegają dzieci. Myślę, że chciałabym mieszkać w tym domu. Chciałabym być szczęśliwa! Mieć kochających rodziców, rodzeństwo... Dużo znajomych i przyjaciół. Chciałabym codziennie się uśmiechać. Chciałabym mieć to czego nie mam, a zawsze o tym marzyłam.

Jestem już zmęczona... Jest południe, a ja chcę już spać. Chcę zasnąć i przespać całe życie.

Słońce razi mnie w oczy. Siadam plecami do niego. Już nie płaczę. Patrzę w jedno miejsce. Na obraz przedstawiający mnie i tatę uśmiechniętych i szczęśliwych. Na zdjęciu nie ma mamy... Nigdy nas nie kochała...

Do pokoju wchodzi Jenifer.

- Zrobiłam obiad, zupę fasolową. Chciałabyś zjeść? - pyta.

- Nie... Nie mam ochoty... - odpowiadam. Naprawdę nie chce mi się jeść... Pomijając już to, że nie lubię zupy fasolowej.

- OK. Znowu płakałaś?

- Tak... Ja nie mam już siły... - żalę się. W głębi serca mam nadzieję, że znowu mnie przytuli...

I właśnie to robi.