Otwieram oczy... Gdzie ja jestem?! Leżę na jakimś dziwnym, twardym czymś, bo nie można nazwać tego łóżkiem. Obok mnie stoi pielęgniarka i chyba podaje mi kroplówkę. Patrzę przed siebie. Widzę tatę i Jenifer siedzą na krzesłach i patrzą w dół. Martwią się.

Prubuję coś powiedzieć...

- G... Gdzie... Ja j... Jestem?? - pytam z wielkim trudem.

- W szpitalu. Byłaś odwiedzić mamę i zemdlałaś. Ja jestem pielęgniarką i jesteś teraz w moim gabinecie. - mówi kobieta. Mimo, że uśmiecha się do mnie to nie wzbudziła mojego zaufania. Z resztą nic co jest związane ze szpitalem nie wzbudza mojego zaufania.

Nie odpowiadam jej, ponieważ nie mam siły... Jestem bardzo słaba. Tata wstaje z krzesła, a pielęgniarka wychodzi.

- Jak się czujesz? - pyta.

- Źle... - odpowiadam.

Minęły 3 godziny, a ja dalej leżę w tym miejscu. Kroplówka się już skończyła, więc tata poszedł zapytać czy mogę już jechać do domu.

Jenifer siedziała ze mną w milczeniu.

- Dziękuję, że tu z nami jesteś... - mówię do niej. Na szczęście mogę już normalnie mówić.

- Nie musisz dziękować! Robię to dlatego, że was kocham!

- Dzięki tobie tata jest w lepszej formie. Nie pił od wczoraj.

Nie zdążyła już nic odpowiedzieć, bo wszedł tata.

- Możemy jechać do domu! - oznajmia z uśmiechem.

- To świetnie!! - wykrzyknęła Jenifer.

Powoli wstałam, tata złapał mnie za rękę i wyszliśmy ze szpitala.

Dotarliśmy do domu. Nadal nie mam tyle siły co przedtem. Jestem w pokoju i trzymam laptopa na kolanach. Dawno nie byłam na Facebooku, więc korzystam z okazji, że jestem spokojna i przeglądam go.

Następnie jem kolację. Jak zwykle pyszna.

Teraz wracam do pokoju. Jestem zmęczona. Idę spać. O dziwo wogóle nie myślę o tym co się stało. Nie chce mi się płakać... To chyba dzięki tej kroplówce. Żeby tak było zawsze!