5 godzin później

Otwieram oczy spoglądam na okno robi się już szaro... Hm... Która może być godzina? Biorę do ręki telefon. 21:14. Spałam ponad 5 godzin... Wow! Ale wreszcie się wyspałam. I szczerze mówiąc zrobiłam się głodna. Chyba pójdę do kuchni. Jenifer na pewno już coś dla mnie przygotowała. Ale najpierw muszę ją przeprosić... Źle się zachowałam wychodząc z kuchni i burcząc pod nosem, że nie chce jeść... Ale po prostu byłam zmęczona, na pewno to zrozumie.

Jak myślę ta robię. Wstaję z łóżka ubieram kapcie i idę w stronę kuchni.

Zbliżam się do drzwi. Nic nie słychać. Czyżby ich tam nie było? Jakoś przywykłam do tego, że zanim wejdę stoję jakiś czas przy drzwiach i podsłuchuję... Czasem usłyszę coś ważnego... Na przykład związanego z mamą.

Otwieram drzwi. Jednak tam są! Siedzą przy stole i jedzą.

- Hej kochanie! - wita mnie tata.

- Wyspałaś się? - pyta Jenifer.

- Tak... Yy... Ja... Przepraszam Cię. - mówię zwracając się do Jenifer.

- Za co? - pyta z niedowierzającym uśmiechem.

- Za to, że nie chciałam jeść i poszłam do pokoju... Źle się zachowałam. Nie powinnam tak robić. Wiem, że się o mnie martwisz i chcesz dla mnie jak najlepiej, a ja to olewam...

- Spokojnie! Ja nie jestem na ciebie zła! Wiem, że byłaś zmęczona. Nie przejmuj się! Nie ma sprawy!

- Dzięki.

- Ale teraz już musisz zjeść!

- Tak zjem! Jestem głodna. - mówię uśmiechając się.

- A prezenty ci się podobają? - pyta tata.

- Tak! Są świetne! Właśnie miałam wam podziękować! - przytulam tatę, a później Jenifer.

Już bardzo głodna zasiadam do stołu.

Na stole czeka na mnie parówka, kanapka z pomidorem, ogórkiem, papryką, sałatą i serem. Oraz sok pomarańczowy. Tak bardzo fit! Dawno nie jadłam aż tak zdrowo.

Pałaszuję kolację.

- Dziękuję! Było pyszne! - chwalę po zjedzeniu.

- Nie ma za co! - jak zwykle Jenifer się do mnie uśmiecha.

Odnoszę talerz do zmywarki i idę do swojego pokoju. 

Siadam na łóżku i sięgam po laptopa. Wchodzę na Facebooka, Instagrama. Potem dla zabicia czasu zaczynam grać w jakąś grę. Patrzę na zegarek... 22:30. Jeju, ten czas przy komputerze zawsze tak szybko leci...

Odkładam laptopa i w tym samym momencie do drzwi ktoś puka. 

- Proszę! - krzyczę.

Wchodzi Jenifer. Z uśmiechem przysuwa sobie pufę do mojego łóżka i siada na nią. 

- Jak się czujesz? - pyta. Wiedziałam, że usłyszę z jej ust to pytanie. 

- Dobrze. O wiele lepiej niż rano. 

- To dobrze. 

Przytulam ją! Najmocniej jak potrafię. Przy niej czuję się bezpiecznie. 

- Dziękuję, że jesteś Jenifer... - mówię odklejając się od niej. 

- Mów mi Jen! Tak jak napisałam ci na kartce! Lubię jak ktoś tak do mnie mówi.

- Ok Jen. Dziękuję, że jesteś! 

- To ja dziękuję, że jesteś! Nie mam dzieci, a bardzo bym chciała. Ale dzięki tobie czuję, że mam cel! Muszę sprawić abyś była szczęśliwa!! 

- Zawsze poprawiasz mi humor. - przytulam ją jeszcze raz. - Tylko niestety z tatą coraz bardziej się oddalamy... Jest cały czas smuty i się nie odzywa...

- Wiem... Ale jemu jest teraz ciężko... Musisz to zrozumieć! 

- Rozumiem to...

- Spróbuję z nim porozmawiać. 

- Dziękuję... 

- A teraz idź spać. Musisz dużo odpoczywać. 

- Masz rację... Dobranoc! - uśmiecham się.

- Dobranoc kochanie! Kolorowych snów. - całuje mnie w czoło i odchodzi.

Na pewno nie będą kolorowe... Ale nie myślę o tym. Zasypiam...