Jej serce powoli przestaje bić... Ta dziwna maszyna... Nie wiem jak się nazywa... Zaczyna pikać i pojawia się na niej ciągła, prosta kreska.

Tata zaczyna panikować, mnie zamurowało...

Tata biegnie po lekarza. Po chwili przebiega z lekarzem.

Doktor patrzy co się dzieje z mamą.

- Proszę wyjdźcie! - mówi.

- Ale co się stało?? - pyta zdenerwowany tata.

- Czy mama umiera? - pytam ze łzami w oczach. Sama nie wiem co mówię...

- Zrobimy co w naszej mocy! - mówi lekarz, w tym samym momencie do sali wchodzi jeszcze 2 innych i pielęgniarka.

Wychodzimy z tatą. Jestem roztrzęsiona... Nie wiem co mam robić... Czuję, że mama umiera... Siadam na podłodze. Tata rozmawia z Jenifer. Po chwili również siadają obok mnie.

- Proszę. Napij się... I nie martw się! Będzie dobrze. - mówi Jenifer wręczając mi styropianowy kubek wypełniony do połowy wodą.

- Dziękuję... - mowę cicho.

Tak siedzimy w ciszy. Minęło już 20 minut. Po kolejnych 3 z sali wychodzi lekarz prowadzący chorobę mamy.

Wszyscy wstajemy i podchodzimy do niego.

- Co z Camilą? - pyta tata.

- Musimy jak najszybciej zabrać ją na salę operacyjną!

- Jak to? Co się stało? - pyta zdenerwowany tata. Ja o nic nie pytam... Nie lubię rozmawiać z lekarzami...

- W skutku mocnego uderzenia w głowę podczas wypadku w głowie Pana żony pojawił się guz, którego nie zauważyliśmy wcześniej... Niestety on się powiększa. Operacja będzie trwała kilka godzin... - tłumaczy..

Tata nic nie mówi. Łapie się za głowę i opiera o ścianę. Lekarz odchodzi.

Po 5 minutach widzimy jak wiozą uśpioną mamę na salę operacyjną

- Jedźmy do domu... Jesteśmy zmęczeni. - decyduje Jenifer.

- Masz rację. - twierdzi tata.

Chciałabym w tej chwili być przy mamie, ale to i tak w niczym nie pomoże...