-Artem, kochanie, nic ci się nie stało? -Powiedziała Marcela.

-Nie, wszystko okej, tylko... czemu tu jestem? -Odparłem bardzo zmieszany.

-Co ty wygadujesz?! Z resztą nie ważne, pokaż mi no głowę. -Powiedziała chwytając mnie za potylicę. -Tak jak myślałam, krew. Poczekaj, skoczę po bandaż. -Pobiegła do łazienki.

Tak szczerze, to nie wiem co się dzieje. Ale jakoś tak mi przyjemnie. Przyjemnie, ale dziwnie.

-Mam! -Krzyczała już z daleka. -Chodź tu i siadaj na kolana.

Jak powiedziała, tak zrobiłem. Opatrzyła mi głowę.

-Gotowe. Cieszę, że nic ci się nie stało, Artek. -Powiedziała przytulając się do mnie.

Artek. Artek. Babcia tak do mnie mówiła. Ciekawe co u niej słuchać.

-Dziękuję ci bardzo. -Odpowiedziałem z uśmiechem.

-Jutro przykręcimy tę lampę. -Powiedziała Marcela.

-Jaką lampę?

-No tą nad tobą głupku. Spadłeś z drabiny, kiedy to robiłeś. Myślisz że czemu obudziłeś się na ziemi?

-Sam nie wiem...

-Możesz złożyć i schować drabinę?

-Jasne.

Nastrój był dość dziwny. Taki jak zawsze. Ale coś tu się nie zgadzało. Schowałem drabinę i narzędzia.

-Która godzina? -Zapytałem.

-Siedemnasta trzydzieści dwa. Nie założyłeś zegarka?

-Faktycznie go mam.

Jedenasta dziesięć. Ale jak to? Co się dzieje?

-Artem, Artem, Artem!

-Cooo?!

-Obudź się!