Iida Tenya

-Na spacer w burze... Tenya, tak się na randkę dziewczyny nie zabiera- mówiła mama granatowowłosego, na co oboje się zaczerwieniliście.- Z resztą, twój ojciec robił tak samo. Wiesz, (imię)-san, jeśli kiedykolwiek będziesz chciała związać się z chłopakiem, jakim jest Tenya, odradzam ci to z całego serca. Radzę ci jako matka i żona całej tej rodziny.

-Zapamiętam pani radę- mruknęłaś, nieco zdezorientowana. 

-No, Tenya, oprowadź (imię)-san po domu.

-Oczywiście!- mówiąc to, podszedł do Ciebie, podał ramię i zaczął oprowadzać po domu. Był spory, jak na rodzinę bohaterów przystało, ale najbardziej spodobał Ci się jego pokój. Był urządzony całkiem prosto i pachniało w nim świeżością.-Mam dzisiaj bałagan, ale usiądź. 

Nie miałaś pojęcia, gdzie on tu widział jakikolwiek bałagan. Na sam widok Iidy, cząsteczki kurzu uciekały, gdzie pieprz rośnie, więc do jego sypialni, pewnie w ogóle się nie zbliżały. 

-(Imię)-san, chciałabyś obejrzeć jakiś film?- spytał bardziej dyplomatycznie, niż zwykle.

-Jasne- uśmiechnęłaś się. Od kiedy weszłaś do jego domu, wydawał się dziwnie spięty.- Coś nie tak, Iida-kun?

-Nie, nie tylko... pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz- dodał cicho.

-Mówisz? Bo wiesz, na mnie już zrobiłeś dobre wrażenie- mruknęłaś.

-Naprawdę?- przytaknęłaś.- Nie kłamiesz?

-Nie.

-Stuprocentowo?

-Dwustu procentowo! Jesteś najmilszym chłopakiem, jakiego kiedykolwiek miałam okazję poznać!- uniosłaś kciuk w górę, a chłopak w końcu się uśmiechnął.- Okej, to dawaj te filmy!

Na szczęście, Iida nie włączył żadnego horroru, a sympatyczną komedię. W trakcie trwania filmu, mama chłopaka wyszła, przynosząc Wam przed wyjściem dobre ciasteczka. Po skończonym seansie, na dworze nadal szalał deszcz, więc chcąc nie chcąc, musiałaś jeszcze u niego zostać. Stałaś przy oknie i patrzyłaś się, jak deszcz uderza o parapet. 

-(Imię)-san, lubisz popcorn?- spytał, ale gdy zobaczył Cię, jak nieobecnie błądzisz wzrokiem po parapecie, zamilkł. Podszedł do Ciebie, obrócił Cię w swoją stronę i przytulił, unosząc trochę nad ziemię.

-Iida-kun, co robisz?- nie spodziewałaś się takiego nagłego objawu czułości granatowowłosego. 

-Przytulam cię. To wyglądało trochę, jak te wszystkie romantyczne chwilę w filmach, więc stwierdziłem, że to dobry moment, aby coś takiego zrobić. Mam nadzieję, że nie naruszam twojej przestrzeni osobistej?! 

-Nie mam nic przeciwko- mruknęłaś i wtuliłaś twarz w zagłębienie przy jego szyi. 

-(Imię)-san, jeśli nie masz nic przeciwko, to chciałbym coś zrobić- szepnął.

-Możesz, ufam ci. 

Delikatnie postawił Cię na ziemi, po czym nachylił się i musnął Twoje usta swoimi. Stałaś zaskoczona, nie wiedząc co zrobić. Po chwili odsunął się, a na policzkach miał czerwone rumieńce. Obydwoje nie wiedzieliście co powiedzieć. 

-Iida-kun, mogłeś to zrobić wcześniej- uśmiechnęłaś się, starając ukryć nerwy. 

-Nie było okazji- mruknął, powstrzymując się od gestykulacji rękoma.- To jak, zostajesz na noc?

-Skoro tak ładnie prosisz- powiedziałaś, po czym stanęłaś na palcach i cmoknęłaś go w usta. 

Uraraka Ochaco

-Ochaco-san, jaki masz słodki pokój- powiedziałaś, a dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

-Trochę mały, ale przytulny- zachichotała.- Moich rodziców raczej dzisiaj nie będzie, więc mamy luz! Oglądamy jakiś film?

-Jasne, o ile nie będzie horrorem.

Uraraka ostatnio zaprosiła Cię na noc, a skoro Twoi rodzice nie mieli nic przeciwko, przystałaś na ten pomysł niemal od razu. Przed seansem, poszłyście do kuchni, w celu zrobienia popcornu.

-I teraz wsadzić do mikrofali na dwie minuty- przeczytałaś instrukcję. 

-Jak zepsujemy popcorn, to przeprowadzam się do dziczy, aż nauczę się polować i robić jedzenie za pomocą ognia i zwierzęcia, które upoluje- powiedziała Ochaco, patrząc na wirujące w mikrofali pudełko. 

-Jadę z tobą- mruknęłaś. 

Na szczęście, popcorn wyszedł i wszystko było cacy. Mimo wszystko, Uraraka pierwsza spróbowała. Z miną konesera, wzięła biały obłoczek do buzi i zaczęła uważnie go żuć. 

- I jak?

-Chyba nie jest zatrute- mruknęła.- Możesz jeść. Najwyżej znajdą nasze zwłoki na kanapie!

-Jesteś pewna?

-Tak.

-Nie zginiemy?

-... Sama tego chciałaś- chwyciła w rękę dwie nierówne kulki, po czym, korzystając z Twojej chwili nieuwagi, wrzuciła Ci je do buzi.- I jak?

-Hmm, dobry.

-Trzeba było się tak bać? Następnym razem mi zaufaj!

-Ufam ci, ufam! Jednak gdyby pierwszej ci się coś stało, mogłabym zadzwonić na pogotowie- uśmiechnęła się.

-(Imię)-chan, jesteś słodka. 

-I mówi to najrozkoszniejsza osóbka z naszej klasy?- zachichotałaś i położyłaś jej rękę na głowie, delikatnie ją głaszcząc. 

-Hę? Ale to ty jesteś słodsza!- krzyknęła i zbliżyła swoją twarz do Twojej. 

-Wcale nie! Ty jesteś najsłodsza!- Także się nachyliłaś.

-Ty jesteś najbardziej!- Mówiąc to, cmoknęła Cię w usta. Kiedy ogarnęła co zrobiła, wasze twarze zalały rumieńce. Czyżby była to pora, aby zmierzyć się ze swoimi uczuciami?- A nie mówiłam?

-Co?

-Nawet po zjedzeniu słonego popcornu, jesteś słodka- mówiąc to, założyła Ci włosy za ucho. Jeszcze bardziej spaliłaś buraka.

-C-chodźmy lepiej oglądać ten film- mruknęłaś, chwytając w jedną rękę jej dłoń, a w drugą miskę z jedzeniem. 

I pomyśleć, że połączył Was popcorn. 

Aizawa Shota

-Przepraszam za najście- mruknęłaś, wchodząc do domu Aizawy.

-Zrobię herbaty- oznajmiŁ Ci i podreptał, najprawdopodobniej, do kuchni. Zdjęłaś kurtkę i, powiesiwszy ją na wieszaku, poszłaś się rozejrzeć. Jakim cudem znalazłaś się u niego w domu? Podczas jednego z waszych spotkań w schronisku, w drodze powrotnej zastał Was deszcz. Shota mówił, że mieszka bliżej i, jeśli chcesz, możesz go nawiedzić.

W łazience, znalazłaś ręczniki. Jeden położyłaś sobie na ramionach, a z drugim, podeszłaś do domniemanej kuchni. Sensei stał odwrócony do Ciebie tyłem, więc wykorzystałaś ten fakt, aby narzucić mu ręcznik na głowę i zacząć wycierać jego włosy.

-Co robisz?

-Zmokłeś, więc wycieram ci włosy- mruknęłaś, energicznie wycierając jego głowę. Kiedy w końcu przestałaś, na głowie miał bardzo ładną szopę. Poleciałaś jeszcze po szczotkę i, usadowiwszy go na krześle, rozczesałaś mu te piękne kłaki.

-Widzę, że już się zadomowiłaś.

-Nie trzeba mi powtarzać dwa razy, żeby czuć się jak u siebie w domu.

-Nie przypominam sobie, żebym ci tak powiedział- uniósł jedną brew.

-Dlatego jeszcze nie poszłam do twojej szafy i nie zrobiłam w niej przeglądu- uśmiechnęłaś się.

-Doprawdy?- nim się zorientowałaś, wstał, podciął Ci nogi i usadził na krześle, gdzie wcześniej go czesałaś. Nachylił się, a ręce położył na oparciu krzesła, po obu stronach Twojej głowy.-A teraz?

-I tak prędzej czy później zacznę panu zaglądać w szafę- mruknęłaś.

-Możesz mówić mi po imieniu, jeśli jesteśmy sami- mówił, nie zwracając uwagi, jak blisko się znajdujecie. Mimo wszystko, ta sytuacja wprawiała Cię w lekkie zakłopotanie. Całkiem przystojny mężczyzna, którego co najmniej, bardzo lubiłaś, patrzył Ci prosto w oczy, z odległości nie większej niż dziesięć centymetrów.

-Shota-kun, tak?- uśmiechnęłaś się. Po wypowiedzeniu tych słów, coś w nim pękło. Szybko pokonał dzielącą Was odległość i posmakował Twoich ust. Niepewnie oddałaś pocałunek, co było wielkim wyczynem, gdyż każda inna komórka Twojego ciała była sparaliżowana. Chwilę później, odsunął się niezgrabnie.

-Tak jak myślałem- mruknął, a Ty wpatrywałaś się w niego z rumieńcami na policzkach.- Nie umiesz całować.

-O-odezwał się mistrz podrywu- założyłaś ręce na piersi, w geście obrażenia na cały świat.

-I tak zależy mi na jednej osobie, więc taki tytuł mi nie potrzebny- powiedział, zalewając Wam herbatę.

-Hę? Jakiej?- spytałaś, nie panując nad wrodzoną ciekawością.

-Domyśl się, (Nazwisko)- podał Ci napój, który przyjęłaś. Podmuchałaś, by nie była taka gorąca i wzięłaś łyka. Tym sposobem poparzyłaś sobie język. Aizawa tylko się na Ciebie patrzył i uśmiechał z Twojego wypadku.

-Z czego się śmiejesz?- spytałaś cicho. Miałaś już zbyt dużo wrażeń.

-Z twojej nieudolności. Chociaż, potrafi być to słodkie- drugie zdanie powiedział trochę mniej wyraźnie.

-Ee, chwileczkę...- zaczęłaś intensywnie myśleć.- Skoro ja ci się podobam o i ty mi się podobasz, to oznacza, że...

-Nie wsadzą mnie za kratki za dobieranie się do nieletniej?

-Nie! Chociaż... Nieważne! Oboje się sobie podobamy- wyszczerzyłaś się.

-Odkrycie ameryki (Nazwsko).

-I tak mnie kochasz- mruknęłaś, popijając, tym razem ciepłą, herbatę.

Toshinori Yagi

-Twój dom?

-Jest niedaleko, a jest to lepsze rozwiązanie, niż stanie na deszczu- mruknął.

-To prawda.

Wychodząc ze szkoły, mocno się zagadaliście i nie zauważyliście gwałtownej zmiany pogody. W końcu zrobiła się z tego burza, a stanie pod drzewem nie było najlepszym pomysłem, dlatego niedługo później zawitaliście do jego domku. Wyglądał normalnie, a w środku nie różnił się niczym innym, od normalnego.

W sypialni Yagi'ego, znajdowały się odznaczenia różnego stopnia, za jego bohaterskie czyny.

-Masz- podał Ci jakieś dresy i bluzkę na przebranie.- Mogą być trochę za duże ale...

-Nic nie szkodzi- przerwałaś mu.- Miło, że nie zostawiłeś mnie w tej burzy.

-Nie mógłbym!

-Wiem, wiem, Symbolu Pokoju- puściłaś mu oczko o poszłaś się przebrać. W łazience wytarłaś również włosy. Myślałaś, że spodnie będą Ci spadać, ale sznurek wokół bioder jakoś im to uniemożliwiał. Bluzka jak bluzka, tylko miała duże "A.M." na przodzie. Kiedy wyszłaś z pomieszczenia, zobaczyłaś, jak Toshinori robi coś w papierach, siedząc na podłodze w salonie. Podeszłaś do niego od tyłu i nachyliłaś się, by zobaczyć co robi.

-Wymyślić tematy na lekcje bohaterstwa- przeczytałaś, a blondyn wzdrygnął się.

-Młoda (Imię)? Od kiedy ty tu...?

-W sumie, gdyby zrobić klasowy tor przeszkód, w którym pierwszy na starcie wygrywałby, ale pierwszeństwo do sprzątania sal, a ten, który po drodze uratowałby jak najwięcej osób, dostałby nagrodę- powiedziałaś pierwszy pomysł, który przyszedł Ci do głowy.- Co o tym sądzisz?

-Mów dalej.

I w ten sposób, All Might w jedną godzinę miał zaplanowane lekcje na co najmniej trzy tygodnie.

-Ale nie zapominajmy o części teoretycznej! Na przykład...

-Dziękuję, młoda (imię), ale pozwól, że tym zajmę się sam- uśmiechnął się.

-No dobrze- odwzajemniłaś uśmiech.- W sumie, zrobiło się trochę późno.- mówiąc to, ziewnęłaś, a na dworze ponownie zawitał piorun. Położyłaś głowę na ramieniu mężczyzny.- Zawsze tak długo siedzisz?

-Czasem nawet dłużej, jak nic nie wymyślę- wyjaśnił.- Chcesz obejrzeć jakiś film?

-A leci coś ciekawego?

-Zobaczymy.

Położyłaś się na kanapie, a on szukał ciekawych filmów. W końcu trafiliście na jakąś bajkę, która wydała się całkiem ciekawa. Kiedy Toshinori chciał usiąść ogarnął, że rozłożyłaś się na całej kanapie. Widząc jego zakłopotaną minę, zrobiłaś mu miejsce. W sumie, skoro All Might jest taką ciapą w stosunku do kobiet... Może być zabawnie.

Położyłaś mu poduszkę na kolanach, na której następnie się położyłaś. Czułaś jak cały się spiął.

-Przecież cię nie zjem- mruknęłaś, a gdy nic to nie dało, odwróciłaś się przodem do niego i lekko dźgnęłaś palcem w brzuch.- Tak nie zachowuje się All Might! Powinieneś emanować pewnością siebie, nawet w takiej sytuacji!

-J-jakiej s-sytuacji?- panikował. Podniosłaś się. Chyba czas powiedzieć mu, co leży Ci na sercu. Zbliżyłaś się, krótko pocałowałaś, ignorując jego krwotok z nosa, po czym ponownie się odsunęłaś.

-W takiej, której ładna i młoda dziewczyna, bardzo chciałaby, by osoba koło niej przestała zachowywać się jak cnotka i objęła ją ramieniem, całując w głowę i mówiąc, że ta burza nic jej nie zrobi- powiedziałaś pewnie, a jednak odwróciłaś wzrok. Po chwili niezręcznej ciszy, faktycznie objął Cię ramieniem i bardzo niepewnie, pocałował w czoło.- Tak jest dobrze?

Przytaknęłaś, a następnie położyłaś tam, gdzie wcześniej leżałaś. Położył Ci rękę na głowie i zaczął delikatnie głaskać. Ukojona jego bliskością, szybko zasnęłaś.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Każdy fangirl po tych dwóch rozdzialikach: 

Znalazłam ostatnio dużo śmiesznych gifów XD

W każdym bądź razie, do zobaczenia w następnym rozdziale!