W chwilach wolnych od nauki, spotkań z przyjaciółmi i wolontariatu w sierocińcu, Yaoyorozu pisze książkę. Choć ta jest bardzo dopracowana i dziewczyna włożyła w nią dużo pracy, Momo nigdy tak naprawdę nie myślała o wydaniu swojej historii, traktuje ją bardziej jako kolejną bajeczkę, którą będzie mogła przeczytać małym podopiecznym lub, kto wie, przyszłym dzieciom i wnukom.