❛ our rectangular chat is in bloom.
i’m making roses blossom with my thumb. i think i’m getting drunk with the scent. it’s our own secret garden ❜

ㅡ blueming, iu

（✿ ͡◕ ᴗ◕)つ━━✫・*。

«¡Aquí estamos! Το σπίτι μου βρίσκεται ακριβώς στη γωνία.»

Η Κάρολ περιεργάστηκε το σπίτι που ήταν στολισμένο με λαμπάκια και φωτεινά αστέρια από πάνω μέχρι κάτω και χαμογέλασε.

Έβαλα το κλειδί στη πόρτα και το γύρισα δύο φορές. Μόλις η Κάρολ μπήκε στο σαλόνι, ένιωσα τις παλάμες μου να ιδρώνουν· ήταν η πρώτη φορά που έφερνα κορίτσι στο σπίτι.

Η κοπέλα με τα μπλε ηλεκτρίκ μαλλιά έβγαλε τα μαύρα μποτάκια της και τα άφησε δίπλα στη πόρτα. «Πάνω είναι το δωμάτιό σου;» με ρώτησε. Έμεινα να την παρατηρώ για λίγο σαν χάνος: τα μακριά μαλλιά της έπεφταν ατημέλητα στους ώμους της και πλαισίωναν το πρόσωπο με τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά που είχα δει. Η Κάρολ πάντα έδειχνε εκθαμβωτική χωρίς καν να προσπαθεί.

«¿Qué? Αα, ναι ναι! Πρώτη πόρτα αριστερά, μόλις ανέβεις την σκάλα. Μπορείς να πας πρώτη, αν είναι. Θα πάω να μας φτιάξω κάτι να φάμε και θα ανέβω αμέσως μετά» πρότεινα και εκείνη έγνεψε.

«Οκέυ. Θέλω να πάρω μία βιντεοκλήση τους δικούς μου για να τους πω ότι θα αργήσω. Για να μην ανησυχήσουν πιο πολύ» εξήγησε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου ζωηρά. Η Κάρολ χαμογέλασε κάπως αμήχανα και άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα.

Ψαχούλεψα για λίγο τα ντουλάπια και άφησα μια μικρή κραυγή χαράς όταν ανακάλυψα ένα κουτί γεμάτο με marranitos (παραδοσιακά μεξικάνικα μπισκότα για τα Χριστούγεννα φτιαγμένα από γλυκό ψωμί με μελάσα που μοιάζουν με γουρουνάκια στο σχήμα). Ευχαρίστησα από μέσα μου τη Mamá που προνόησε να αγοράσει marranitos νωρίτερα από άλλες χρονιές φέτος και αφού έβαλα μερικά σε ένα γυάλινο μπολ, πήγα να ετοιμάσω δύο κούπες champurrado.

Άναψα το μάτι της κουζίνας και κατέβασα μία μικρή κατσαρόλα από το ντουλάπι. Ακολούθησα πιστά τη συνταγή που μού είχε μάθει η Abuelita όταν ήμουν πιο μικρή και άρχισα να προσθέτω σιγά-σιγά όλα τα υλικά: νερό, ένα στικ κανέλας, δύο πλάκες σοκολάτας, βανίλια, ζύμη αλευριού και γάλα. Τα ανακάτεψα και άδειασα τη παχύρευστη ζεστή σοκολάτα στις δύο χριστουγεννιάτικες κούπες που είχα ακουμπήσει στον πάγκο. Τις τοποθέτησα πάνω σε ένα δίσκο μαζί με το μπολ με τα μπισκότα και άρχισα να ανεβαίνω τη σκάλα.

Μου φάνηκε λίγο περίεργο που δεν είχα ακούσει καθόλου την Κάρολ να μιλάει τόσην ώρα, αφού υποτίθεται ότι θα τηλεφωνούσε στους δικούς της. Μόλις έφτασα έξω από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου, κοίταξα βιαστικά μέσα προτού χτυπήσω. Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται και τα πόδια μου λύγισαν προς στιγμήν, με αποτέλεσμα ένα από τα κουτάλια που είχα τοποθετήσει στο δίσκο για τις σοκολάτες να πέσει με δύναμη στο ξύλινο πάτωμα.

Η Κάρολ είχε τοποθετήσει το κινητό της στο ράφι του γραφείου μου και έκανε κινήσεις με τα χέρια της μπροστά από την οθόνη. Ένα χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της και εκτεινόταν από το ένα της αυτί μέχρι το άλλο.

Στον απρόσμενο θόρυβο, έριξε το κινητό της μπρούμυτα κρύβοντας την οθόνη και έσπευσε να βγει έξω να δει τι είχε συμβεί.

«¡Todo bien! Όλα υπό έλεγχο!» είπα γελώντας νευρικά και έσκυψα να πιάσω το κουτάλι. Η Κάρολ χαμογέλασε πονηρά.

«Θα μπορούσα να συνηθίσω να μου μαγειρεύεις» έκανε κοιτώντας τον δίσκο με μάτια που έλαμπαν. Ένιωσα τα μάγουλά μου να φλογίζονται για ακόμη μία φορά και μπήκα μέσα στο δωμάτιο για να αφήσω τον δίσκο στο γραφείο προτού γίνουν κι άλλα ατυχήματα.

«Λοιπόν» κάθισα στο κρεβάτι μου και της έκανα νόημα να κάνει και εκείνη το ίδιο. «Τι κρυφά ταλέντα έχεις, Κάρολ Κρουζ;»

«Πίστεψέ με, Βαλεντίνα, αν ήμουν τόσο ταλαντούχα όσο εσύ δεν θα ζητούσα την βοήθειά σου τόσο απεγνωσμένα» είπε με μία δόση πικρίας.

«Το φαντάστηκα» έκανα κλείνοντας της το μάτι. «Γι' αυτό ετοίμασα μια λίστα με πράγματα που θα μπορούσαμε να τεστάρουμε για να μάθουμε αν είναι κάποιο από αυτά ένα κρυφό σου ταλέντο.» Άφησα ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο με αυτοκόλλητα και μικρά σχεδιάκια στα χέρια της. Τα μάτια της άρχισαν να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, διαβάζοντας γρήγορα τις ιδέες μου.

«Τραγούδι;» γέλασε δυνατά η Κάρολ. «Σου εγγυώμαι πως δεν θέλεις να με ακούσεις να τραγουδάω. Ειδικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Θα σπάσει ολόκληρη η μπροστινή τζαμαρία του βιβλιοπωλείου.»

«Ποτέ δεν ξέρεις αν δεν το δοκιμάσεις» ήταν η απάντησή μου και κοιτάξαμε η μία την άλλη στα μάτια με νόημα.

Περάσαμε τις επόμενες τρεις ώρες τραγουδώντας - πιο πολύ ουρλιάζοντας - το «Feliz Navidad» μέχρι να πονέσουν οι πνεύμονές μας, δοκιμάζοντας χαρτοδιπλωτική μέχρι τα χέρια μας να γεμίσουν με υπερβολικά πολλά μικρά κοψίματα από χαρτί ώστε να πετάξουμε τις «δημιουργίες» μας στον κάδο, επιχειρώντας να πλέξουμε χειμωνιάτικα σκουφάκια-μπρελόκ μέχρι οι κλωστές πλεξίματος να γίνουν ένα κουβάρι και, πάνω από όλα, τρώγοντας αμέτρητα marranitos.

Έπεσα πίσω στο κρεβάτι μου ανάσκελα πετώντας ένα αποτυχημένο σκουφάκι στο χαλί. Η Κάρολ έκανε και αυτή το ίδιο, από την απέναντι μεριά του κρεβατιού, με αποτέλεσμα τα κεφάλια μας να βρεθούν το ένα δίπλα στο άλλο. Τα μπλε μαλλιά της μπλέχτηκαν με τα ξανθά δικά μου σχηματίζοντας μια εικόνα που έμοιαζε βγαλμένη από πίνακα: έμοιαζε με ένα λουλούδι που άνθιζε.

«Κάρολ;» ψιθύρισα και γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι για να τη κοιτάξω στα μάτια. Εκείνη έκανε 'μμ' χαμηλόφωνα.

«Γιατί θέλεις να κρατήσεις τόσο πολύ τη δουλειά στο βιβλιοπωλείο; Θέλω να πω, το να κερδίσεις τον διαγωνισμό είναι έμμεσα ένας τρόπος για να δείξεις στην κυρία Θερβάντες ότι αξίζεις αυτή τη θέση, έτσι δεν είναι;»

Η Κάρολ πήρε μια βαθιά ανάσα. Φαινόταν πως ήταν έτοιμη να μου εκμυστηρευθεί κάτι. Και αυτό το κάτι πρέπει να συσχετιζόταν με αυτό που είχα αντικρύσει νωρίτερα.

«Όταν γεννήθηκε η Mamá, δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου. Πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της σε έναν κόσμο τρομακτικό, χωρίς τον παραμικρό ήχο. Όταν το κατάλαβε η γιαγιά μου, ήταν πολύ αργά· η ακοή της είχε χαθεί εντελώς. Ο Papá άρχισε να χάνει σταδιακά την ακοή του έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στα 13 του. Μέχρι τα 40 του, την είχε χάσει και αυτός εντελώς. Όταν γεννήθηκα εγώ, οι γονείς μου δάκρυσαν από χαρά όταν ο γιατρός τους είπε ότι η ακοή μου δεν εμφάνιζε καμία βλάβη. Έμαθα παράλληλα την νοηματική γλώσσα μαζί με την ισπανική και μπόρεσα γρήγορα να επικοινωνώ μαζί τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, η hermana μου δεν ήταν τόσο τυχερή· φοράει ακουστικό από τα 5 της όμως η κατάστασή της χειροτερεύει όσο μεγαλώνει.» Η Κάρολ έκανε μια παύση και σκούπισε ένα δάκρυ από την άκρη του ματιού της.

«Ο Papá είπε πως βρήκε έναν γιατρό που πρότεινε μια επέμβαση για την hermana μου, με αρκετά ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Όμως θα χρειαστεί να φύγουμε από το Μεξικό για να τον επισκεφτούμε και προφανώς χρειαζόμαστε πολλά περισσότερα χρήματα από αυτά που βγάζουμε. Γι' αυτό χρειάζομαι αυτή τη δουλειά, Βαλεντίνα. Γι' αυτό χρειάζεται να κερδίσω τον διαγωνισμό πωλήσεων» ολοκλήρωσε η Κάρολ και γύρισε να με κοιτάξει.

Ένιωσα τις τύψεις να μου τρυπάνε το στήθος. Όλο αυτό το καιρό έβλεπα τον διαγωνισμό σαν ένα παιχνίδι και έναν τρόπο να αγοράσω περισσότερα βιβλία για τον εαυτό μου ενώ η Κάρολ δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά για την ίδια. Τα έκανε για την αδερφή της. Για την οικογένειά της. Χρειαζόταν αυτή τη δουλειά πιο πολύ από τον οποιοδήποτε εκεί μέσα και την άξιζε πιο πολύ από τον καθένα.

Σήκωσα το χέρι μου ψηλά και έπιασα το δικό της. Έμπλεξα τα δάκτυλά μας μεταξύ τους.

«Όλο το απόγευμα προσπαθούσα να σε κάνω κάτι που δεν είσαι. Προσπαθούσα να σε κάνω να τραγουδήσεις, να πλέξεις, να ζωγραφίσεις, να χορέψεις και ξέχασα να σε ρωτήσω τι θα έκανε η Κάρολ, και όχι η Βαλεντίνα.» Χαμογέλασε αμυδρά.

«Πώς είναι το όνομά μου στην νοηματική;» ρώτησα ξαφνικά και ανακάθισα στο κρεβάτι. Η Κάρολ έκανε το ίδιο.

«Κάπως έτσι» αποκρίθηκε χαμογελώντας και άρχισε να σχηματίζει ένα-ένα τα γράμματα με τα χέρια της. Χρειάστηκε να πιάσει τα χέρια μου πολλές φορές και να με διορθώσει μέχρι να καταφέρω να το αναπαράγω στην εντέλεια. Είχα αρχίσει να συνηθίζω την επαφή μεταξύ μας και τώρα το ζέσταμα στα μάγουλά μου συνοδευόταν από πεταλούδες στο στομάχι και ένα πλατύ χαμόγελο.

«Κάρολ, αυτό είναι! Αυτή είναι δική σου προσωπική σου πινελιά, αυτό που σε κάνει ξεχωριστή. Μπορείς να μαθαίνεις στο κάθε πελάτη το όνομά του ή κάποια απλή χριστουγεννιάτικη ευχή στη νοηματική. Πίστεψέ με, θα το λατρέψουν.»

«Νομίζεις;» ρώτησε δειλά. Έγνεψα καταφατικά. «Ευχαριστώ πολύ, Βαλεντίνα.»

Με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά ενώ τα μαλλιά μας μπλέχτηκαν ξανά σχηματίζοντας ένα μπλε λουλούδι που άνθιζε.

（✿ ͡◕ ᴗ◕)つ━━✫・*。

νομίζω αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου "υπό-κεφάλαιο" του short-story ♡ αύριο θα ανεβάσω και τον επίλογο :') ευχαριστώ πολύ για όλη τη στήριξη και αγάπη σας !! 🌠