Οι κρύες σταγόνες της βροχής έπεφταν πάνω  στο σώμα μου, όλα έμοιαζαν τόσο σκοτεινά, τόσο...μουντά. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου, μαζί με τη βροχή. Αγκάλιασα το σώμα μου, πονούσα πονούσα πολύ όχι σωματικά, ο σωματικός πόνος περνάει ο ψυχικός όμως; Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν άλλο, τα γόνατα μου λύγισαν, έπεσα. 

Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον γκρίζο ουρανό καθώς οι σταγόνες έπεφταν πάνω στο πρόσωπο μου. Ήθελα να ουρλιάξω, να διώξω αυτόν τον πόνο μακρυά από το σώμα μου, όμως η φωνή δεν έβγαινε από μέσα μου. Ένοιωθα την καρδιά μου ώρα με την ώρα να γίνεται πιο βαριά, να βουλιάζει.

Τα μάτια του στοιχειώνουν το μυαλό μου, το γλυκό του χαμόγελο εμφανίζεται παντού μπροστά μου. Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου, το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Κοίταξα γύρω μου, ήμουν μόνη για άλλη μια φορά.

Ο κρύος αέρας άρχισε να διαπερνά τα βρεγμένα μου ρούχα κάνοντας με να αναριγήσω. Με αργές κινήσεις σήκωσα το πονεμένο μου σώμα από το κρύο πάτωμα, κοίταξα για τελευταία φορά τον σκοτεινό ουρανό πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Το κεφάλι μου σκυμμένο και οι σκέψεις να εισέρχονται η μία μετά την άλλη στο μυαλό μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα μπροστά μου, είχα ήδη φτάσει κάτω από την οικοδομή μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και εισήλθα σρο εσωτερικό οδεύοντας προς το διαμέρισμα μου.Όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά σήκωσα το χέρι μου και άναψα τον διακόπτη. Τα πάντα φωτιστηκαν, όλα ήταν όπως ακριβώς τα είχα αφήσει μετά τον καβγά μου μαζί του. Με αργά βηματά κατευθύνθηκα προς το παράθυρο μπροστά μου εμφανίστηκαν όλες οι στιγμές που πέρασα μαζί του, όπως τις στιγμές που λένε πως περνάνε μπροστά σου λίγο πριν πεθάνεις.

«Λεΐλα έλα εδώ μωρό μου.» τον άκουσα να μου λέει.
Δεν απάντησα απλά συνέχισα να κάθομαι στο δωμάτιο μου. Άκουσα βήματα από το σαλόνι, σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να στέκεται στην πόρτα, μου χαμογέλασε γλυκά. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, ακουσα ξανά βήματα αλλά αυτή τη φορά δεν γύρισα. Ενιωσα το απαλό άγγιγμα του πάνω στο μάγουλο μου.

«Κοίτα με...»
Δεν απάντησα απλά συνέχισα να κοιτάω έξω από το παράθυρο.
«Σε παρακαλώ Λεΐλα κοίτα με...»
«Τι θες Έκτωρ?»
Δεν απάντησε απλά άρχισε να με πλησιάζει σιγά, τα πρόσωπα μας απέχουν ελάχιστα το ένα από το αλλό. Τον κοίταξα στα μάτια αυτό το υπέροχο γαλάζιο χρώμα που μέρες ολόκληρες στοίχιονε τα όνειρα μου. Του χαμογέλασα γλυκά αδημονώντας για το γλύκο φιλί του.
«Σ' αγαπώ μικρή μου.» μου είπε και ακούμπησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Το φιλί μας αργό και βασανιστικο ήταν όμως ότι χρειαζόμουν, τον είχα ανάγκη, το σώμα μου τον είχε ανάγκη. Τα χέρια του άρχισαν να κατεβαίνουν αργά προς τα κάτω σταματώντας στην μέση μο, πέρασα τα χέρια μου στα μαλλιά του τραβόντας τα ελάχιστα.

...

«Σήμερα Λεΐλα θα είναι η μέρα μας!» μου είπε ενθουσιασμένος πέρνοντας με στην αγκαλιά του.
«Ναι θα είναι.» του απάντησα αντποδίδοντας στην αγκαλιά του.
«Λεΐλα...είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τον τελευταίο καίρο.»

Στην θυμηση αυτής της ανάμνησης η υγρασία στα μάτια της αυξήθηκε αισθητά. Ήθελα να ζήσω και άλλες στιγμές μαζί του, αυτό όμως δεν θα γίνει ποτέ.

Προχώρισα αργά προς τον καναπέ, μπροστά στο τραπεζάκι είδα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Το πήρα στα χέρια μου και με χέρια που τρέμουν άρχισα να ξεφυλίζω τις σελίδες του. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο σε μια φωτογραφία που είχαμε βγάλει πρίν δυο χρόνια στα γενέθλια του. Εκλεισα τα μάτια μου και ταξίδεψα πίσω σε εκείνη την μέρα.

...

Ολα ήταν έτοιμα τα κεριά αναμμένα στο χώρο, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού είχα τοποθετήσει την τούρτα και γυρω γύρω είχα σκορπίσει ροδοπέταλα. Κοίταξα την ώρα κόντευε εννιά απο στιγμή σε στιγμή θα ήταν εδώ. Ετρεξα στο δωμάτιο μου, φόρεσα ένα μαύρο κοντό φόρεμα, αφού βαφτικα ελαφιά, έκλεισα τα φώτα του σαλονιού και κάθησα στο σαλόνι περιμένοντας τον. Δεν πέρασαν πολλές στιγμές όταν άκουσα τα κλειδιά να γυρίζουν, με γρήγορες κινήσεις άναψα το κεράκι της τούρτας και στάθηκα μπροστά από το τραπεζάκι.

«Χρόνια σου πολλά αγάπη μου.» του είπα χαμογελόντας του γλυκά καθώς με πλησίαζε.
«Ευχαριστώ...» μου απάντησε δίνοντας μου ένα φιλί στα χείλη.

Πήρε την τούρτα απο τα χέρια μου και την τοποθέτησε πάνω στο τραπεζάκι που βρισκόταν πίσω μου. Τοποθέτησε το κεφάλι του στο λαιμό μου αφήνοντας πολλά φιλιά καταμήκος του. Έγειρα το κεφάλι μου στα πλάγια δίνοντας του χώρο, χαμογέλασε πάνω στο δέρμα του λαιμού μου την στιγμή ακριβώς που το χέρι του κατέβαινε στην μέση μου. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε για άλλη μια φορά στα μάτια.

«Είσαι υπέροχη.» μου είπε χαμογελώντας μου γλυκά. «Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο Λεϊλα.»

Ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του. «Σε κάνω καλύτερο ανθρωπο γιατί εσύ με κάνεις καλύτερη μέρα με την μέρα.»

Δεν απάντησε απλά με έβαλε μέσα στην αγκαλιά του. Πήρα μια βαθιά ανάσα και εισήλθε στα πνευμόνια μου το άρωμα του. Θα μπορούσα να τον ξεχωρίσω μόνο και μόνο από το άρωμα που φορούσε.

....

Το σπίτι πλέον θα είναι άδειο, όμως το ψέμα δεν συγχωρείται ιδικά αν είναι απο ένα άτομο που εμπιστευόσουν τυφλά τόσα χρόνια.

Πήρα το μαξιλάρι και το έσφιξα πάνω μου, μέχρι και αυτό μύριζε σαν εκείνον. Όλα μέσα σε αυτό το σπίτι μου τον θύμιζαν αυτόν και τις ψεύτικες υποσχέσεις του. Τον ξεχώρισα ανάμεσα στους χίλιους. Ακόμα τα λόγια του τριγυρνάνε μέσα στο μυαλό μου κάνοντας το στήθος μου να πονάει τρομερά. 

Με αργά βήματα πλησίασα το δωμάτιο μου, έπρεπε να φύγω απο αυτό το σπίτι, όσο έμενα εδώ άλλο τόσο οι αναμνήσεις θα με στοίχειωναν. Ευχόμουν όλα αυτά να ήταν απλά ένα όνειρο ,ότι όπου να 'ναι θα ξυπνούσα και όλος αυτός ο πόνος θα σταματούσε όταν θα βρισκόμουν κανά μέσα στην αγκαλιά του. Όμως δεν είναι, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Όδευσα προς την ντουλάπα μου και έβγαλα ότι ρούχο θα μου χρειαζόταν και  το τοποθέτησα μέσα σε ένα μια μικρή βαλίτσα. Κοίταξα ξανά γύρω μου όμως αυτή την φορά μια πολύ άσχημη ανάμνηση έκανε την εμφάνιση της.

Ωωωω θεε μου ξέχασα τα κλειδιά μου. Καθώς πήρα τον δρόμο του γυρισμού τον είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο αγκαλιά με μια κοπέλα. Ένα κομμάτι μέσα μου ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην σχέση μας, η συμπεριφορά του απέναντι μου είχε αλλάξει αισθητά όμως δεν ήθελα να  το πιστέψω, τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο. Πήρα το θάρρος και τους ακολούθησα η διαδρομή που ακολουθούσαν ήταν μου φαινόταν γνωστή πολύ γνωστή και τότε κατάλαβα, πήγαιναν σπίτι μου. Θεε μου δεν το πιστεύω ότι μου έκανε κάτι τέτοιο. Περίμενα λίγα λεπτά κάτω και αμέσως μετά ανέβηκα πάνω στο διαμέρισμα μου ανοίγοντας την πόρτα. Δεν ήταν πουθενά, τότε άκουσα ήχους από το δωμάτιο μου, τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν πάνω στα μάγουλα μου την στιγμή που άνοιγα την πόρτα. 
Το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου ήταν αποκρουστικό ήθελα να φύγω εκείνη και όλας την στιγμή, όμως ήθελα κάποιες εξηγήσεις και θα τις έπαιρνα.

«Στέλιο όταν τελειώσεις θέλω κάποιες εξηγήσεις.» είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και αφού έκλεισα την πόρτα πίσω μου σκούπισα τα δάκρυα μου με την αποστροφή του χεριού μου. 
«Λεΐλα να σου εξηγήσω δεν...»
«Δεν είναι αυτό που φαίνεται; Και τότε τι είναι; Μήπως είναι και αυτή ξαδέλφη σου;»
«Με παρεξήγησες.»
«Α ναι; και τι ακριβώς παρεξήγησα; ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ.» είπα παίρνοντας το βάζο που είχα δίπλα μου και ρίχνοντας το στο πάτωμα δίπλα του.
«Θα το μετανιώσεις αυτό.» ήταν το μόνο που είπε πρίν βροντήξει την πόρτα και φύγει απο το διαμέρισμα μου. 
Δεν έκανε τίποτα για να δικαιολογηθεί απλά έφυγε. 

Κοίταξα ξανά γύρω μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι τα είχα πάρει όλα έφυγα απο το διαμέρισμα μου. Η βροχή δεν είχε κοπάσει αντίθετα δυνάμωνε όμως δεν με ένοιαζε το μόνο που ήθελα ήταν ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή μου, να κλείσω μια και καλή αυτό το κεφάλαιο.

5 χρόνια μετά
 
Πλέον όλα αυτά που είχα ζήσει εκείνες τις μέρες ανήκουν στο παρελθόν, η ζωή μου απο τότε έχει πάρει άλλη τροπή. Είμαι εθελόντρια και έχω βρει επιτέλους τον άνθρωπο μου.

Καθόμουν και κοιτούσα τον καλοκαιρινό ουρανό απο το νέο μου διαμέρισμα, ήταν κάτι που με χαλάρωνε, με ηρεμούσε. Ο πόνος που μου προκάλεσε ο Στέλιος δεν έχει φύγει τελείως, όμως έχει μειωθεί αισθητά. Από την κοινή μου ζωή με τον Στέλιο αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα θετικά και να δώσω πλέον χώρο σε άλλα άτομα να μπούν στην ζωή μου.

Άκουσα βήματα όμως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, ήξερα σε ποιόν άνηκαν. Τα χέρια του αγκάλιασαν την μέση μου ενώ άρχισε να αφήνει απαλά φιλιά καταμήκος του λαιμού μου.

«Καλημέρα πριγκίπισσα μου.» τον άκουσα να μου ψιθυρίζει κάνοντας με να αναριγήσω.
«Καλημέρα μωρό μου.» απάντησα χαμογελώντας.
«Δεν ξέρω μου αρκεί που είσαι δίπλα μου.»
«Μμμμ έχω εγώ κάτι στο μυαλό μου.»