Η απώλεια της Μόνα Σινκλαίρ είχε συγκλονίσει όλους όσους βρίσκονταν τριγύρω και είχε ταρακουνήσει συθέμελα την Φρέγια Μπλάκγουελ η οποία παρακολουθούσε έντρομη από την άκρη της μαρμάρινης εσωτερικής σκάλας, με την Άρτσερ Κινγκ στο πλάι της, τoν περίεργο βρικόλακα που δεν ήταν ακόμα σίγουρη εάν θα έπρεπε να εμπιστευτεί ή όχι.

Ο βρικόλακας άκουσε κάποιον να τους πλησιάζει και γρήγορα την γράπωσε και την ανέβασε στον πάνω όροφο με την υπερφυσική του ικανότητα. Η Φρέγια μόλις στάθηκε στα πόδια της συγκλονίστηκε με αυτό που συνέβη τόσο που έπιασε το κεφάλι της, μόλις μια ελαφριά ζαλάδα την χτύπησε κατακέφαλα. Ο Άρτσερ έσπευσε αμέσως να την κρατήσει από την μέση ώστε να μην πέσει. Στην συνέχεια, η κοπέλα πήρε τον χρόνο της και συνήλθε αρκετά γρήγορα.

«Πρέπει να φύγουμε Φρέγια, δεν θα έχει καλή κατάληξη όλο αυτό εδώ!» Η φωνή του Άρτσερ τρύπησε την νεκρική σιωπή που διατηρούσε ο πάνω όροφος. Όταν είδε την Κριστίν Ρέιβενκροφτ κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε. Δεν του φαίνονταν τίποτα από όλα αυτά υπερβολικό ή τρελό, αφού τα μάτια του είχαν δει τόσα και τόσα με το πέρασμα των χρόνων. Πλέον τίποτα δεν τον εξέπληττε. Όμως η Κριστίν ήταν η διευθύντρια της Ακαδημία του Όζαρκς, και αυτό που έκανε, ο Άρτσερ το έβρισκε παρατραβηγμένο. Το να σκοτώσει σε κοινή θέα τόσο κόσμο απροκάλυπτα ήταν λάθος...

Η σιωπή που επικράτησε ανάμεσά τους κατάτρωγε την συνείδηση της Φρέγια και μια σκηνή του κοντινού παρελθόντος της έπαιξε στο μυαλό της, αυτή η στιγμή που συνάντησε για πρώτη φορά την Κριστίν Ρέιβενκροφτ στο αρχαίο κτίσμα της Ακαδημίας. Μα τι αφελής που ήταν τότε... Τώρα κατάλαβε πως η Κριστίν ήταν μια πανίσχυρη μάγισσα. «Την ξέρεις;» Ρώτησε ξαφνικά τον Άρτσερ, που έδειχνε να διαφωνεί με ότι διαδραματίστηκαν προ ολίγου μπροστά στα μάτια τους.

«Ναι.» Δεν δίστασε να της πει. «Είναι η Κριστίν Ρέιβενκροφτ, διοικεί την Ακαδημία και από ότι φαίνεται δεν της φτάνει αυτό...» Σχολίασε τρίβοντας τον σβέρκο του. Το άγχος και νευρικότητά του δεν του επέτρεπαν να ηρεμίσει. Είχε στον νου του ακόμα αυτό για το οποίο προσέγγισε την Φρέγια νωρίτερα. Αλλά αντί να την πάρει και να εξαφανιστούν από εκείνο το διαβολόσπιτο που μύριζε αίμα και του έσπαγε την μύτη, κάθισε εκεί, συνεχίζοντας την κουβέντα τους. Η παρουσία της τον έκανε να θέλει να μείνει μόνος μαζί της και να μιλάνε για ώρες, γιατί φυσικά του θύμιζε αυτήν που κάποτε αγαπούσε πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. «Εσύ την ξέρεις;» Η ερώτησή του προκάλεσε το βλέμμα της νεαρής να γυρίσει και να τον κοιτάξει αγχωμένα. Ήταν ξεκάθαρο για εκείνον πια ότι η Κριστίν δεν δημιουργούσε καθόλου ευχάριστα συναισθήματα στην Φρέγια.

Η καστανόξανθη κοπέλα ένευσε, επιβεβαιώνοντάς του ότι την γνώριζε κι εκείνη. «Πόσο παλιά είναι;» Τον κοιτάξει με απορία. «Η Ακαδημία...»

«Δεν έχω ιδέα.» Παραδέχθηκε, αλλά παρέμεινε σκεπτικός. «Υπάρχει από τότε που ζούσα στο Όζαρκς, ως θνητός.»

Η ανήσυχη κοπέλα, πήγε ως το παράθυρο του διαδρόμου με σκοπό να κοιτάξει έξω. Να δει την κατάσταση που επικρατούσε έξω από το σπίτι. Περίμενε να δει τα φώτα ενός περιπολικού και να ακούσει την σειρήνα ενός ασθενοφόρου, αλλά τίποτα από αυτά δεν είδε και δεν άκουσε. Η βοήθεια δεν θα έρχονταν σύντομα...«Έχεις πάει ποτέ εκεί;» Κατάπιε τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί στον λαιμό της ενώ παράλληλα πισωπάτησε. Απομακρύνθηκε από το παράθυρο βαθιά απογοητευμένη και έντρομη για το πόσοι δεν θα λάμβαναν την ιατρική φροντίδα που χρειάζονταν.

«Ναι, εκεί μένω εδώ και λίγο καιρό. Από τότε που επέστρεψα στο Όζαρκς.» Της αποκάλυψε προκαλώντας της έκπληξη.

«Εκεί μένεις;» Τα φρύδια της συνοφρυώθηκαν, δεν καταλάβαινε γιατί να μένει εκεί ο Άρτσερ. «Εννοώ, γιατί μένεις εκεί; Είσαι φοιτητής εκεί; Είσαι ένας από τους ερευνητές;»

«Όχι όχι καμία σχέση...» Η Φρέγια προκάλεσε ένα ελαφρύ αθώο γέλιο στον Άρτσερ. Του φαίνονταν λιγάκι αστεία, αλλά όχι με την κακή έννοια... Στα μάτια του, η νεαρή έμοιαζε να βρίσκεται τόσο μακριά από όλο από το σκοτάδι του κόσμου του και οι ερωτήσεις που του έκανε ήταν παράξενες. «Η Ακαδημία είναι ένα το μόνο ασφαλή μέρος για κάποιον σαν κι εμένα στο Όζαρκς. Σκέψου ότι λειτουργεί και για επισκέπτες, έχουν ολόκληρη πτέρυγα με ξενώνες.» Εξήγησε λύνοντας την απορία της.

Η Φρέγια σφίχτηκε. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι μιλούσε με έναν βρικόλακα για μια μάγισσα και μια μυστική υπερφυσική Ακαδημία που βρίσκονταν στο άβατο δάσος του Όζαρκς – αλλά κανείς δεν μπορούσε να το δει... Κανείς εκτός από υπερφυσικά πλάσματα. Δεν ήξερε καν πως να δικαιολογήσει το γιατί εκείνη μπορούσε να δει την Ακαδημία.

«Μην μπλεχθείς μαζί τους, ποτέ.» Ο Άρτσερ προσπάθησε να προειδοποιήσει την Φρέγια για εκείνους.

«Με ποιους;» Απόρησε. Κοίταξε τον Άρτσερ στα μαύρα του μάτια μπερδεμένη.

«Με τον κόσμο από την Ακαδημία. Είναι παράφρονες! Μπορεί να είμαι ένας από αυτούς, αλλά εκείνοι ξεπερνάνε πολλές φορές τα όρια. Έχουν φτάσει αρκετά στα αφτιά μου και είδα επίσης πολλά όσο κοιμάμαι κάτω από την στέγη τους.» Η φωνή του λειτούργησε σαν σειρήνα που προειδοποιεί για πόλεμο, καθώς ένιωσε πως ήταν η στιγμή να κόψει τους δεσμούς της με την Ακαδημία και με ότι άλλο υπερφυσικό.

Ίσως τελικά, όλα όσα της είχε πει η Άζρα τις πρώτες μέρες που επέστρεψε στο Όζαρκς να ήταν σωστά... Δεν έπρεπε να ξεκινήσει να ψάχνει σαν μανιακή για την αλήθεια.

«Είναι παράξενοι, Φρέγια, μην τους εμπιστεύεσαι ποτέ.»

Μια θηλιά δημιουργήθηκε στον λαιμό της. Ήταν ήδη αργά για αυτό που ο Άρτσερ προσπαθούσε να την προειδοποιήσει. Είχε μιλήσει με την Κριστίν και της είχε ζητήσει την βοήθειά της.

«Πρέπει να βρω τους γονείς μου, την Άζρα... Τον Λουκ... Και τον Κέβιν...» Φοβόταν μόνη της, είχε ανάγκη τους ανθρώπους της. Ακόμα και με αυτόν τον υποτιθέμενο μη―επικίνδυνο βρικόλακα δίπλα της, δεν ένιωθε ασφαλής. Πριν μερικές ημέρες την είχε δέσει σε ένα εγκαταλελειμμένο, μισοκατεστραμένο σπίτι και την ανέκρινε με βίαιο τρόπο. Δεν μπορούσε να εμπιστευτεί την ασφάλειά της σε αυτόν τώρα.

«Φρέγια πολύ φοβάμαι πως πρέπει να με ακολουθήσεις, γιατί αλλιώς θα είναι πολύ αργά. Πρέπει να κάνεις κάτι για μένα. Εξάλλου είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι δικοί σου θα είναι καλά. Είδα πως πολλοί από τους καλεσμένους κατάφεραν και το έσκασαν στην αρχή, πριν ξεσπάσει το ανεξέλεγκτο χάος!» Προσπάθησε να την μεταπείσει καθώς χρειάζονταν την βοήθειά της σε απελπιστικό βαθμό. Το βλέμμα της όμως του έλεγε ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο να την κάνει να τον ακολουθήσει.

«Οι δικοί μου δεν είναι άτομα που τρέχουν να σώσουν τον εαυτό τους.» Έδωσε μια ηχηρή απάντηση στον βρικόλακα κάνοντάς τον να σωπάσει. Τον κοίταξε και εκείνος ξεφύσιξε.

«Εντάξει, καλώς. Τι θέλεις να κάνουμε;» Σηκώθηκε έτοιμος να κάνει ότι του πει γρήγορα ώστε να φύγουν το συντομότερο. Ο Νικ χρειαζόταν την βοήθειά τους και για αυτό ο Άρτσερ χρειαζόταν την Φρέγια!

«Είδα πως ο πατέρας μου μιλούσε με την Κριστίν. Αυτό σημαίνει ότι η μητέρα μου έμεινε μόνη της πριν την επίθεση. Ο Κέβιν ήταν στο κέντρο της επίθεσης και ο Λουκ δεν φάνηκε πουθενά. Ενώ η Άζρα...» Σταμάτησε λυπημένη. «Η Άζρα έχει εξαφανιστεί.» Είπε αυτό που πολύ φοβόταν να ξεστομίσει φωναχτά.

Ο Άρτσερ κοίταξε συμπονετικά την Φρέγια. Όσο μπορούσε τουλάχιστον, αφού δεν γνώριζε κανέναν από τα άτομα που του ανέφερε η Φρέγια, μόνο την Άζρα ―αλλά αυτή ήταν που μαχαίρωσε τον φίλο του, οπότε προς το παρόν δεν ήξερε πως ένιωθε για εκείνη. Θα βοηθούσε όμως την Φρέγια, εάν αυτό του εξασφάλιζε την δική της βοήθεια σε αυτό που θα της ζητούσε.

«Θα σε βοηθήσω αλλά μετά πρέπει να έρθεις μαζί μου!» Της εξήγησε. Η Φρέγια ένευσε σύμφωνη. «Περίμενε εδώ, θα βρω βοήθεια.» Αμέσως εξαφανίστηκε και έσπευσε να αναζητήσει τους φίλους του ―τον Ντάνιελ, τον Ντόριαν και την Σέραφιν― θα τους έλεγε και πως η Φρέγια δέχθηκε να τους βοηθήσει.

Η Φρέγια έμεινε μόνη της να κοιτάζει το κενό. Στο σαλόνι επικρατούσε ησυχία ξαφνικά. Όλα είχαν τελειώσει; Αποφάσισε να κατέβει τα σκαλιά ήσυχα προσπαθώντας να μην προκαλέσει κάποια απρόσμενη απειλή. Μόλις έφτασε στο τελευταίο σκαλί που κάλυπτε ο τοίχος, έσπευσε να κοιτάξει πέρα από την προστασία του. Κανένας δεν κυκλοφορούσε και το μέρος έμοιαζε έρημο. Έκανε τελικά ένα δειλό βήμα και κατέβηκε την σκάλα, πέρασε τον τοίχο που την έκρυβε τόση ώρα και βγήκε μπροστά να δει τι είχαν απογίνει όλοι...

Από το σημείο όπου στεκόταν είχε πλήρη οπτική επαφή με ολόκληρο τον χώρο του καθιστικού τους, όπου πριν λίγη μόλις ώρα βρίσκονταν δεκάδες κόσμος, να συζητά εύθυμα, να γελά και να περνάει ευχάριστα. Τώρα αυτό που είχε μπροστά της, δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Το σπίτι της είχε καταστραφεί. Τίποτα δεν είχε μείνει όπως πριν. Οι σωροί που ήταν ξαπλωμένοι στο πάτωμα με ρυάκια αίματος να τους πλαισιώνουν προκάλεσαν στην νεαρή Φρέγια τάση για εμετό. Οι τρίχες στον σβέρκο της σηκώθηκαν και μια ανατριχίλα διέτρεξε κάθε κύτταρο του σώματός της.

«Φρέγια;» Μια γυναικεία φιλική φωνή ήχησε στον άδειο χώρο κάνοντάς της να πανικοβληθεί.

Η κοπέλα έκανε ένα βήμα εμπρός έντρομη με το τι θα αντίκριζε. Αμέσως δεκάδες ακόμα πτώματα εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια της. Κόσμος που ήταν καλεσμένος στο γκαλά της οικογένειά της, είχε δολοφονηθεί βίαια ξαφνικά από μια ορδή βρικολάκων. Δεν είχε ιδέα το γιατί και το πως βρέθηκαν όλα αυτά τα σκοτεινά πλάσματα στο σπίτι της. Δεν είχε ιδέα επίσης για τις κρυφές συμφωνίες και τα μυστικά σχέδια που έκανε ο πατέρας της. Αυτός τους είχε μπλέξει με όλα αυτά κι εκείνη δεν είχε την παραμικρή ιδέα για αυτό.

«Φρέγια...» Ακούστηκε ξανά η φωνή. Την άκουγε μόνο αυτή; Για λίγο πίστεψε πως είχε παραισθήσεις... Ποιος την καλούσε; Εκείνη την στιγμή στράφηκε προς την κατεύθυνση από όπου προήλθε ο ήχος. Αμέσως αντίκρισε την Κριστίν Ρέιβενκροφτ να στέκεται μπροστά της, με το βλέμμα της νικήτριας. Είχε ένα έντονο ενθουσιώδες βλέμμα. Είναι παράφρονες, θυμήθηκε τα λόγια του βρικόλακα.

«Επιτέλους, σε βρήκα, ξανά.» Χαμογέλασε σατανικά.

Μόλις την αντίκρισε, αντιλήφθηκε πως αυτή ήταν ο εγκέφαλος όλου αυτού. «Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί σκότωσες την Μόνα;» Η φωνή της ήταν βαριά, μαρτυρώντας την δυσμενή ψυχολογική της κατάσταση. Ήταν συντετριμμένη, αυτό που είχε μόλις διαδραματιστεί στο σπίτι της την κατέστρεψε.

«Χάρη σου έκανα! Η Μόνα είχε μερικά πολύ σκληρά σχέδια για την πόλη... για πλάσματα σαν κι εμένα... για πλάσματα σαν... κι εμάς!» Το βλέμμα της ήταν ανατριχιαστικό. Στα μάτια της Φρέγια ήταν μιας δολοφόνος.

Όλος αυτός ο κόσμος τους έκανε την τιμή να τους επισκεφθεί για να αναγγείλει ο πατέρας της τα χαρμόσυνα νέα, για την υποψηφιότητά του ως δήμαρχος του Όζαρκς. Η Φρέγια ένιωθε πως τους πρόδωσε, τους οδήγησαν στον δρόμο για την σφαγή τους.

«Τι είναι αυτά που λες;» Τα μάτια της υγράνθηκαν από την πίεση που ένιωθε.

«Φρέγια, πρέπει να με ακούσεις!»

«Δεν πρόκειται, δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου! Αυτό που έκανες απόψε είναι ασυγχώρητο. Σε είδα πως παρέδωσες την Μόνα στα τέρατά σου! Δεν νιώθεις τίποτα Κριστίν; Απορώ, πραγματικά απορώ αν έχεις συναισθήματα.»

«Είσαι ξεχωριστή, Φρέγια.» Έκανε ένα βήμα φτάνοντας ακόμα πιο κοντά της και την κοίταξε στα μάτια. Η Κριστίν έδειχνε άκρως απελπισμένη στα μάτια της Φρέγια, έδειχνε πως την χρειάζονταν για κάτι κοντά της...

Η Φρέγια είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται πολύ περισσότερο από πριν, τριγυρίζονταν από μυρωδιά αίματος και από θάνατο. Η παρουσία της Κριστίν την έκανε να χάνει τον ρυθμό της ανάσας της και την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζε πως ακόμα και οι νεκροί γύρω τους την άκουγαν καθαρά.

Η μάγισσα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της και με μια αιφνιδιαστική κίνηση η Κριστίν αιχμαλώτισε την φοβισμένη κοπέλα, που όντως ήθελε να έχει από κοντά ― γιατί μια μέρα θα ήταν το μεγαλύτερο όπλο της απέναντι στους εχθρούς της! Η Κριστίν είχε βρει τι ήταν η Φρέγια και η Άζρα επίσης, τώρα οι επόμενες κινήσεις της ήταν να τις φέρει με το μέρος της, ενόσω παραπλανούσε τον Τζάρεντ τάσσοντάς του την δημαρχεία της πόλης...

Κατάφερε να την κρατήσει από τα χέρια και να την τραβήξει κοντά της. Έφερε το πρόσωπό της μπροστά στο δικό της και την κοίταξε στα μάτια στοιχειώνοντάς την. «Ρώτα τον πατέρα σου! Ρώτα τον για την κατάρα που κυνηγά την οικογένειά σου! Ξέρει τα πάντα αλλά φέρεται λες και όλα είναι ένα ψέμα, λες και τίποτα από όσα είναι η στεγνή αλήθεια δεν ισχύουν!» Της φώναξε απότομα. Ήθελε να την αφυπνίσει. Ήθελε να φανεί η καλή στα μάτια της και ο Τζάρεντ ο κακός. «Δεν θέλει να μάθεις την αλήθεια Φρέγια γιατί σε φοβάται, όπως ακριβώς φοβάται και την Άζρα!»

Εκείνη την στιγμή η Φρέγια πάγωσε, έμεινε ακίνητη να κοιτάζει την Κριστίν με αψυχολόγητο βλέμμα... Ή μάλλον με το βλέμμα μιας κοπέλας που είχε εξαντληθεί να προσπαθεί για την αλήθεια. Όλα ήταν ένα μεγάλο ανακατεμένο κουβάρι για εκείνη... Ο πατέρας της, η μητέρα της, η Άζρα, ο Κέβιν, ο Λουκ, η Άντρεα, ακόμα και ο Άρτσερ... Όλοι πέρασαν από το μυαλό της ένας ένας... Ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος ψέματα; Ποιος θέλει το κακό της και ποιος το καλό της; Η Φρέγια ήταν έτοιμη να ξεκινήσει να ουρλιάζει, αυτό που ένιωθε μέσα της ήταν ένα βαρύ φορτίο που δύσκολα θα έφευγε.

Οι κόρες των ματιών της Φρέγια στράφηκαν προς το πρόσωπο της μάγισσας. Τα μάτια της μιας γυναίκας πετούσαν σπίθες προς την άλλη... Η Κριστίν όμως αντίκρισε κάτι στα μάτια της Φρέγια που την έκανε να χαμογελάσει διάπλατα όσο πάλευε να την κρατήσει ακινητοποιημένη. Μια ιδέα κόκκινου ξεκίνησε να αχνοφαίνεται και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της Φρέγια Μπλάκγουελ είχαν γίνει κόκκινα. «Ώστε όντως είσαι μια από αυτούς!»

«Κάνε στην άκρη και άσε την Φρέγια ελεύθερη αμέσως!» Ο Άρτσερ δεν άργησε να κάνει την επανεμφάνισή του, με ενισχύσεις αυτή την φορά. Τρεις ακόμα βρικόλακες στέκονταν δίπλα του και η Φρέγια γρήγορα τους αναγνώρισε και τους άλλους τρεις.

Η Κριστίν δεν είχε ξαναδεί τους τέσσερις βρικόλακες ποτέ ξανά στην ζωή της, αλλά κατάλαβε την φύση τους αμέσως. Μπορεί να έμεναν στην Ακαδημία τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν τους είχε δει... Δεν έλεγχε κάθε πλάσμα που ζητούσε προσωρινό ξενώνα στην Ακαδημία. Εκείνοι όμως την ήξεραν!

«Απέκτησες ήδη προστάτες Φρέγια;» Την προκάλεσε. Ο περιπαικτικός τόνος στην φωνή της ήταν εμφανής. Οι βρικόλακες όμως την αγριοκοίταξαν.

«Είπα απομακρύνσου!» Το μάτια του εστίασαν στα χέρια της Κριστίν που πίεζαν την Φρέγια παρά την θέλησή της. «Άφησε την πριν σου χυμήξω!» Ο Άρτσερ της εκτόξευσε κι άλλη μια απειλή.

«Δεν θα έπρεπε να φοβάται εμένα, αλλά τον ίδιο της τον εαυτό.» Η μάγισσα είχε ορκιστεί πως δεν θα έβλαπτε την Φρέγια, έτσι δεν είχε κανένα σκοπό να της κάνει κακό. Όμως δεν δίστασε να κοιτάξει προκλητικά τους βρικόλακες.

Τα λόγια της καρφώθηκαν στο υποσυνείδητό του μυαλού της Φρέγια, ξυπνώντας της αναμνήσεις με τους γονείς της να συζητάνε πίσω από κλειστές πόρτες ότι φοβόταν για την κόρη τους και την Άζρα. Μετά το ξόρκι που της έκαναν οι μάγισσες της Ακαδημίας στο σκοτεινό ξέφωτο, για να απελευθερώσουν την μνήμη της, σκόρπιες αναμνήσεις επέστρεφαν με ένα μόλις απλό ερέθισμα όπως εκείνη την στιγμή...

Η Φρέγια δεν έμεινε πολύ ακόμα δέσμια της Κριστίν, αφού η μάγισσα είπε όσα είχε πει και έπειτα εξαφανίστηκε σε ένα σύννεφο καπνού που δημιουργήθηκε σταδιακά γύρω της. Η διευθύντρια της Ακαδημίας χάθηκε στο κενό και η Φρέγια απελευθερώθηκε από το κράτημά της.

«Που πήγε;» Η Φρέγια δεν πίστευε στα μάτια της. «Που είναι;» Φώναξε σοκαρισμένη.

«Τηλεμεταφέρθηκε, είναι μάγισσα.» Της εξήγησε η Σέραφιν, η οποία την πλησίασε πρώτη. «Είσαι καλά;» Την έλεγξε. Η φωνή της ήταν παγερή, δεν θύμιζε καθόλου εκείνη την φιλική βρικόλακα που την ημέρα που την φυλάκισαν ―γιατί νόμιζαν πως ήταν η Βικτώρια Ντουκέιν― εκείνη ήθελε να την βοηθήσει να αποδείξει το αντίθετο αφού είχε καταλάβει πρώτη πως είχαν πιάσει το λάθος άτομο!

«Ναι, δεν με πείραξε.» Η Φρέγια στάθηκε μπερδεμένη απέναντι στους βρικόλακες. «Τι κάνετε όλοι εσείς εδώ;»

«Χρειαζόμαστε την βοήθειά σου Φρέγια, όπως ήδη σου εξήγησε ο Άρτσερ. Αν δεν έρθεις αμέσως μαζί μας, πολύ φοβάμαι πως ο φίλος μας, ο Νικ ―αυτός που η φίλη σου μαχαίρωσε­― θα χαθεί για πάντα!» Η Σέραφιν έβαλε τα δυνατά της για να πείσει την νεαρή Μπλάκγουελ να τους ακολουθήσει στο δάσος.

Η Φρέγια τους κοίταξε σαστισμένη. Έπειτα ένευσε αρνητικά, κουνώντας το κεφάλι της δεξιά―αριστερά δήλωσε πως δεν συμφωνούσε μαζί τους. «Όχι αν δεν με βοηθήσετε να βρούμε τους δικούς μου!» Επανέλαβε ξανά ότι ακριβώς είχε ζητήσει από τον Άρτσερ νωρίτερα. «Μπορεί να κινδυνεύουν!»

«Λυπάμαι Φρέγια δεν υπάρχει χρόνος!» Ο Άρτσερ την πλήγωσε.

«Μου το υποσχέθηκες!» Του φώναξε έκπληκτη με την τροπή που πήραν τα γεγονότα.

«Πρέπει να φύγουμε τώρα!» Πίεσε ο Ντάνιελ τον Άρτσερ. «Ο Νικ βρίσκεται στο τελικό στάδιο!»

Ο Ντόριαν στράφηκε κι αυτός προς τον Άρτσερ, που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από το όμορφο λυπημένο κορίτσι που είχε περάσει τόσα και τόσα ως εκείνη την ημέρα και ήξερε πολύ καλά ότι οι ημέρες που θα ακολουθούσαν δεν θα ήταν εύκολες για κανέναν. «Αν δεν μπορείς να το κάνεις εσύ θα το κάνω εγώ.» Ο Ντόριαν στάθηκε δίπλα του, έτοιμος να βοηθήσει εάν δίσταζε ο Άρτσερ... Όμως γρήγορα κατάλαβε ότι ο Άρτσερ δεν θα το έκανε... Έτσι, πήρε θέση.

«Τι να κάνει;» Η φωνή της Φρέγια λύγισε και τα μάτια της γούρλωσαν.

Ο Άρτσερ έκανε σήμα στον Ντόριαν να ξεκινήσει και ο άλλος βρικόλακας ξεκίνησε να οδεύει προς την Φρέγια.

«Τι στο καλό νομίζετε πως κάνετε;» Ούρλιαξε τρομοκρατημένη όταν ένιωσε τα χέρια του Ντόριαν να την αρπάζουν. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο είχε ακινητοποιηθεί από τον βρικόλακα και με μια του κίνηση την αναισθητοποίησε ρίχνοντάς την πάτωμα. Το σώμα της βρέθηκε ξαπλωμένο πάνω στα μπεζ κρύα πλακάκια αναίσθητο.

«Πάμε, γρήγορα.» Είπε ο Ντάνιελ στον Ντόριαν και στην αδερφή του, Σέραφιν. Αυτό ήταν, ο Ντόριαν την είχε βγάλει νοκ-άουτ, ήξερε καλά πως να ρίχνει λιπόθυμο κόσμο στα πατώματα. «Ο Άρτσερ θα μας ακολουθήσει!» Με ένα νεύμα του, χαιρέτησε τον Άρτσερ και οι βρικόλακες με την μεταφυσική τους ταχύτητα έτρεξαν προς το δάσος. Προσπέρασαν χιλιάδες κορμούς μέχρι να βρεθούν στο ξύλινο καλύβι όπου βρίσκονταν ο ετοιμοθάνατος φίλος τους...

Ο Άρτσερ, μόλις οι φίλοι του έφυγαν, έγειρε και τύλιξε τα χέρια του γύρω από τον κορμό της κοπέλας και έπειτα σήκωσε στην αγκαλιά του την λιπόθυμη Φρέγια Μπλάκγουελ. Τα μαλλιά της κρέμονταν ελεύθερα και τα κόκκινα χείλη της ήταν μισάνοιχτα. Ο Άρτσερ σταμάτησε να την κοιτά μεθυσμένος την Φρέγια και ξεκίνησε κι εκείνος για την καλύβα στο δάσος.

⎯⎯⎯ ☾ ⎯⎯⎯