Η Άζρα το πρωινό μετά από το βράδυ που πέρασε με τον Κέβιν δεν πήγε στην δουλειά. Ο Κέβιν έφυγε πρωί-πρωί ήσυχα, χωρίς να την ξυπνήσει και πριν προλάβει να φύγει ο Λουκ για την δουλεία. Ήταν ακόμα χαράματα αλλά έπρεπε να φύγει, για να μην τους δει μαζί στον καναπέ...

Όταν η Άζρα ξύπνησε ήταν σχεδόν μεσημέρι και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι έχασε το πρωινό ξύπνημα και μεγάλο κομμάτι της πρωινής βάρδιας στη μπριού. Έτσι τηλεφώνησε αμέσως στον Κέβιν για να απολογηθεί για ακόμα μια φορά που έχασε την βάρδιά της... Ο Κέβιν όμως δεν είπε τίποτα αυτήν την φορά, ούτε και την κορόιδεψε όπως συνήθιζε να κάνει λέγοντάς της «Άζρα Τζάκσον, η παρουσία σου σε αυτόν τον πλανήτη, μου δυσκολεύει την ζωή!». Αυτήν την φορά της είπε να ξεκουραστεί και να πάρει τον χρόνο της μέχρι το απόγευμα που θα την επισκέπτονταν για να τα πούνε, για να συζητήσουν ότι άφησαν μισό εχθές.

Ήταν το ίδιο απόγευμα που η Φρέγια Μπλάκγουελ θα επισκέπτονταν την Άζρα για να της εκφράσει ότι παραιτείται από κάθε είδους προσπάθειας να την προσεγγίσει και να την ξανακερδίσει πίσω. Αποφάσισε να μην ζητήσει την βοήθειά της και να ψάξει μόνη της, ίσως μαζί με την Άντρεα -αν και παράξενη μπορεί να της έδινε μια, δυο πληροφορίες.

Μόλις έφτασε έξω από το γνώριμο κτίσμα η Φρέγια ήταν αργά το απόγευμα και ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Πάτησε φρένο, πάρκαρε το αυτοκίνητο στην πρώτη κενή θέση που βρήκε μπροστά της και κατέβηκε από το όχημά της έτοιμη να καταρρεύσει. Είχε μόλις βιώσει κάτι πολύ παράξενο στην Ακαδημία του Όζαρκς, επίσης είχε τόσα πολλά στο μυαλό της και τέλος με την ιδέα και μόνο ότι θα έρχονταν αντιμέτωπη και πάλι με την Άζρα, όλα αυτά την έφτασαν στα άκρα.

Διέσχισε την αυλή που είχε διασχίσει χιλιάδες ακόμα φορές, μόνο που αυτήν την φορά σκόπευε να είναι η τελευταία οριστικά. Ανέβηκε στην βεράντα και πλησίασε αποφασιστικά την εξώπορτα, αμέσως μετά πάτησε το κουδούνι και στάθηκε ένα βήμα πιο πίσω περιμένοντας κάποιον να της ανοίξει. Απορούσε εάν έμεναν ακόμα εδώ, η Άζρα και ο κύριος Λουκ, σύντομα όμως θα λάμβανε την επιβεβαίωσή της.

Η πόρτα άνοιξε και η έκπληξη στο βλέμμα της Άζρα μόλις αντίκρισε την Φρέγια στο κατώφλι του σπιτιού της γιγαντώθηκε. «Τι κάνεις εσύ εδώ;» ψιθύρισε, έντρομη, αφού δεν ήθελε να ακουστεί.

«Ήρθα να βάλουμε ένα τέλος στην κατάσταση, γιατί ο τρόπος που έφυγες εχθές δεν ήταν και πολύ ευγενικός!» Δήλωσε. «Θα μιλήσουμε δέκα λεπτά και μετά θα φύγω. Δεν σου ζητάω πολλά, τίποτα παραπάνω. Μια κουβέντα κι έφυγα. Δεν θα σε ξαναενοχλήσω στο υπόσχομαι, Άζρα!» Η Φρέγια απαίτησε δυο λόγια από την Άζρα πρώτη φορά με τέτοια σοβαροφάνεια. Φαίνονταν ότι είχε πάρει μερικές αποφάσεις και ότι δεν θα δέχονταν «όχι» για απάντηση.

Η Άζρα ήρθε για ακόμα μια φορά σε δύσκολη θέση. Στάθηκε αμήχανα μπροστά στην πόρτα ξεκινώντας να την κλείνει σιγά σιγά πίσω της και να μπαίνει ανάμεσα στο κενό ώστε να την βλέπει. «Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα, έλα αύριο!» Προσπάθησε να την διώξει, ακόμα διατηρώντας τον χαμηλό τόνο στην φωνή της.

«Όχι αύριο. Τελείωσε η υπομονή μου!» Είπε έχοντας ξεκάθαρα το πάνω χέρι για πρώτη φορά στην συζήτηση. Η φωνή της υψώθηκε και ακούστηκε αρκετά μέχρι μέσα στο σπίτι.

Πίσω από την Άζρα, ξαφνικά φάνηκε μια φιγούρα να πλησιάζει και μόλις έφτασε κοντά ακούστηκε και η φωνή του. «Άζρα ποιος είναι;» ήταν η φωνή του Κέβιν. Είχε λίγη ώρα που βρίσκονταν στο σπίτι της και συζητούσαν μέχρι που η Φρέγια χτύπησε την πόρτα και τους διέκοψε.

Η Φρέγια άκουσε τον Κέβιν και παραξενεύτηκε, απόρησε για το ποιος μπορεί να ήταν. Ήταν ο πατέρας της Άζρα;

Ο Κέβιν δεν έλαβε κάποια απάντηση από την Άζρα, η οποία κάθονταν αμίλητη μπροστά στην μισόκλειστη πόρτα και του έκρυβε το ποιος είχε έρθει. Αμέσως την έσπρωξε και άνοιξε την πόρτα για να δει, αγνοώντας την.

«Κέβιν;» η Φρέγια δεν πίστευε στα μάτια της που συναντούσε τον Κέβιν στο σπίτι της Άζρα. Δεν ήξερε τι σχέση διατηρούσανε σήμερα. Για μερικά δευτερόλεπτα είχε ξεχάσει τα πάντα... Από το ότι κάποτε ήταν συμμαθητές στο ίδιο σχολείο αυτός και η Άζρα αλλά και το ότι δουλεύουνε στην ίδια μπριού. Τον αναγνώρισε όμως πολύ γρήγορα διότι τον είχε δει το πρωί, όταν είχε πάει στο Βέρμοντ να αγοράσει καφέ και είχανε ανταλλάξει δυο κουβέντες.

«Φρέγια;» απόρησε και αυτός το ίδιο.

«Φρέγια, σε παρακαλώ φύγε. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιου είδους κουβέντας.» Παρακάλεσε η Άζρα προσπαθώντας να απομακρύνει με τα χέρια της τον Κέβιν από την εξώπορτα ώστε να την κλείσει επιτέλους.

«Τι θέλεις εδώ;» ρώτησε ο Κέβιν μπαίνοντας ανάμεσά τους στην συζήτηση.

«Ήρθα να μιλήσω με την Άζρα, αλλά από ότι φαίνεται για ακόμα μια φορά προσπαθεί να το γλυτώσει.»

«Δεν προσπαθώ να γλυτώσω, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται να ξέρεις, για το καλό και των δυο μας σε παρακαλώ πήγαινε τώρα.» Κάνοντας μια ύστατη προσπάθεια να την διώξει δοκιμάζει να πει ότι καλύτερο θα μπορούσε.

«Όχι, ας μείνει η Φρέγια. Θα μιλήσετε. Νομίζω πρέπει να της πεις μερικά πράγματα και μετά να φύγει από το Όζαρκς για τα καλά.» Είπε ο Κέβιν προκαλώντας περαιτέρω νεύρα και έκπληξη στην Φρέγια.

«Τι να κάνω λέει;» τα φρύδια της συνοφρυώθηκαν.

«Κέβιν, άφησέ μας να τα λύσουμε μόνες μας!» Του φώναξε η Άζρα.

«Μάλλον δεν καταλαβαίνει ότι είναι η πηγή του κακού! Δεν το βλέπεις Φρέγια; Μόνο κακό προκαλείς στην Άζρα! Γιατί νομίζεις οι γονείς σου σε απομάκρυναν εξ' αρχής από το Όζαρκς;» συνέχισε επιτείνοντας το άσχημο κλίμα αναμεταξύ τους.

«Τι στο καλό πάει στραβά μαζί σας;» Δεν ήξερε τι να πρωτοπεί και τι να πρωτοσκεφτεί η Φρέγια με όσα της έλεγε ο Κέβιν και με ότι είχε ακούσει από την Άζρα. Είχε βιώσει την απόρριψη από την μεριά της Άζρα και τώρα ήρθε και ο Κέβιν να την αποτελειώσει.

«Για όνομα του Θεού, σταμάτα αμέσως!» Η Άζρα είχε εξοργιστεί από τις παρεμβάσεις του Κέβιν και του φώναξε. Άνοιξε την πόρτα διάπλατα και έκανε πίσω περιμένοντας να περάσει μέσα στο σπίτι η Φρέγια. «Μπες,» είπε με βαριά φωνή, σοβαρή και την κοίταξε κατάματα σχεδόν αγριεμένη.

Η Φρέγια προχώρησε σαν βρεγμένη γάτα, ίσως τελικά θα έπρεπε να φύγει, να ακούσει για μια φορά την Άζρα και να έφευγε εκείνο το απόγευμα, αλλά δεν το έκανε. Είχε πολλές πράγματι πολλές αμφιβολίες για αυτό που επρόκειτο να ακολουθούσε, αλλά στο τέλος δεν δίστασε να περάσει στο σπίτι.

Το χέρι της Άζρα ξαφνικά έπεσε πάνω στην κάσα της εξώπορτας, σταματώντας την Φρέγια από το να περάσει μέσα την τελευταία στιγμή, παρόλο που της είχε δώσει το ελεύθερο να περάσει ήθελε να της το κάνει δυσκολότερο. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια, με όλη της την σοβαρότητα, λίγο πριν της πει αυτό που ήθελε. «Υπό έναν όρο...» έμεινε να κοιτάζει επιζητώντας την απάντησή της.

Η Φρέγια πρώτα ένευσε θετικά. «Πες μου,» δέχθηκε να τον ακούσει.

«Θα σου πω μόνο όσα θεωρώ εγώ ότι χρειάζεται να γνωρίζεις.» Είπε σε χαμηλό τόνο, έχοντας τον έλεγχο της φωνής της και της αναπνοής της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε μετά την μικρή της παύση λέγοντας την πρώτη της ειλικρινής αλήθεια. «Διαπίστωσα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα θυμάσαι Φρέγια και καλύτερα θα ήταν να μείνουν ως έχουν.» Αποκάλυψε αφήνοντάς την για ακόμα μια να σκέφτεται βαθιά, ενώ την ίδια στιγμή η Άζρα στραβοκατάπιε και έμεινε ακίνητη για λίγο παραπάνω από το κανονικό εμμένοντας να την κοιτάζει κατάματα με θάρρος. «Δεν θυμάσαι απολύτως τίποτα Φρέγια, εγώ τα θυμάμαι όλα και δεν είναι καθόλου ευχάριστη η θέση μου.»

Η Άζρα, απομακρύνθηκε ήσυχα, αμέσως μετά, από την είσοδο του σπιτιού. Περπάτησε ως την κουζίνα, αφήνοντας πίσω τον Κέβιν αναλογιζόμενο για το τι τροπή θα μπορούσε να πάρει αυτό το απροσδόκητο απόγευμα. Και την Φρέγια να κοιτάζει το κενό, τις σκιές που άφηναν τα έπιπλα πίσω από το απαλό λυκόφως του απογεύματος, να αναρωτιέται εάν ήταν πραγματικά έτοιμη για ότι κι αν ήταν αυτό που θα ακολουθούσε. Μόνο που κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει την συνέχεια, ούτε καν να φανταστεί...

Ο Κέβιν έκανε στην άκρη κι αυτός αφήνοντας ελεύθερο χώρο στην Φρέγια. Μόλις μπήκε κι εκείνη μέσα, έκλεισε την πόρτα πίσω τους, αμίλητος κι ανέκφραστος.

[...]

«Για αρχή πρέπει να καταλάβεις μερικά πράγματα για το Όζαρκς» ψέλλισε σχεδόν η Άζρα απευθυνόμενη φυσικά στην Φρέγια. Βρίσκονταν καθισμένη στην τραπεζαρία της κουζίνας με μια λευκή κούπα μαύρου τσάι να ζέχνει μπροστά από το πρόσωπό της. Τα δάκτυλά του ελεύθερου χεριού της χτυπούσαν ρυθμικά πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του επίπλου, χωρίς να καταλαβαίνει ότι το έκανε.

«Αυτό θα ήταν μια καλή αρχή...» υποστήριξε αποτραβώντας το βλέμμα της από τον απογευματινό ουρανό, έξω από το παράθυρο, που είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Στράφηκε σοβαρή προς την Άζρα, σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και περίμενε.

«Το Όζαρκς δεν είναι μια απλή πόλη από ότι είδες. Υπάρχει μεγάλη ιστορία για αυτό το μέρος,» έκανε μια παύση αναλογιζόμενη για το πόσα θα μπορούσε να της αποκαλύψει μέσα σε ένα μόνο απόγευμα...

«Εννοείς και την Ακαδημία του Όζαρκς;» η Φρέγια ρώτησε με επιφύλαξη.

Ο Κέβιν και η Άζρα γούρλωσαν τα μάτια τους ταυτόχρονα.

«Πως πήγες εκεί πέρα;» ο Κέβιν δεν κρατήθηκε από το να ρωτήσει. Παλιότερα είχε ακούσει για αυτό το μέρος. Ο Λουκ ήταν αυτός που του είχε πει για την Ακαδημία.

«Με το αυτοκίνητο...» είπε εν αγνοία της η Φρέγια.

«Δεν εννοώ αυτό, Φρέγια!» Την διέκοψε ενοχλημένος από την απάντηση. «Είχαμε προσπαθήσει να πάμε εκεί παλιότερα.» Ο Λουκ είχε επιχειρήσει να ζητήσει βοήθεια από τους ανθρώπους από εκεί, τότε που έψαχνε τρόπο να σταματήσει τους εφιάλτες της Άζρα. Δεν κατάφερε να εντοπίσει ποτέ όμως την Ακαδημία...

«Φυσικά και πήγε εκεί πέρα...» η Άζρα αναφέρονταν στην Φρέγια. Τα μάτια της έκλεισαν ελαφρώς για λίγο και αναλογίστηκε την διαφορετικότητα της και της Φρέγια. Ποτέ δεν μάθανε τι είναι. Ξέρανε όμως ότι είναι κάτι. Κάτι διαφορετικό από κοινοί άνθρωποι. «Ήξερα πως κάτι άλλο συνέβαινε μαζί σου Φρέγια!»

Η Άζρα εκείνη την στιγμή ξεκίνησε να βλέπει πιο καθαρά από ποτέ τα κομμάτια του παζλ. Τόσο καιρό όλα ήταν θολά και αποπροσανατολισμένα και τώρα σιγά-σιγά μπορούσε να ξεκινήσει να συνδέει τα κομμάτια.

«Την Ακαδημία μπορούν να την δουν μόνο οι όμοιοι με αυτούς που ζουν εκεί.» Εξήγησε.

«Τι εννοείς;» απόρησε η Φρέγια και την πλησίασε. Τόση ώρα βρίσκονταν όρθια από την ένταση που είχε μέσα της, γυρισμένη πλάτη στο παράθυρο, ακουμπώντας την μέση της στον νεροχύτη. Ξαφνικά πίεσε λίγο παραπάνω την πλάτη της πάνω στην επιφάνεια και ένιωσε ένα απαλό μούδιασμα που οδηγήθηκε γρήγορα ως τα πόδια της. Το μούδιασμα κράτησε λίγο παραπάνω από το κανονικό. «Όμοιοί τους;» Περπάτησε προς την Άζρα. Η Φρέγια ένιωθε τόσο έξω από τα νερά της... Εκτέθηκε από την άγνοιά της για ακόμα μια φορά.

«Τι κόσμο συνάντησες στην Ακαδημία, Φρέγια;» ζήτησε την δική της οπτική. Θέλησε να της δείξει αυτά αυτά που δεν κοιτούσε.

Τι υποτίθεται ότι θα έλεγε τώρα; Δεν είχε καμία πρόθεση να μιλήσει για την Άντρεα... Οπότε, αρκέστηκε σε μια λέξη που περιέγραφε πλήρως το όλο κλίμα που συνάντησε, τα βλέμματα που εξέλαβε μια παρέα, το ότι η Άντρεα την μπέρδεψε με κάποια άλλη, ενώ η ίδια δεν είχε ξαναβρεθεί πότε ξανά σε εκείνο το μέρος... Πήρε μια ανάσα και είπε «απόκοσμο», κοίταξε την Άζρα βέβαιη για αυτό που μόλις είπε. Φυσικά και δεν θυμόταν τίποτα από την κουβέντα που είχε με τον ξένο νεαρό, με τον οποίο διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους στο μονοπάτι με τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Σαγηνέυτηκε εξάλλου για να μην θυμάται τίποτα.

Τα μάτια της Άζρα κινήθηκαν στον χώρο φτάνοντας ως τον Κέβιν. «Έχω πάει στην Ακαδημία, Κεβ.» Του αποκάλυψε προκαλώντας του ταραχή.

Εκείνος δεν μπορούσε να σταυρώσει λέξη μετά από αυτό. Παρόλα αυτά εκείνος, γέλασε αμήχανα μαζί της. Έσκασε ένα χαμόγελο κι ένα οξύ κι άβολο γέλιο ήχησε στον χώρο. Δεν την πίστευε. Κούνησε το κεφάλι του στρέφοντας το βλέμμα του αλλού, διατηρώντας παράλληλα το αμήχανο χαμόγελό του αναλογιζόμενος το γιατί δεν το είχε αναφέρει τόσο καιρό.

Δεν του το είχε πει ποτέ, αλλά όντως είχε πάει. «Έχω πάει κρυφά από σένα και από τον μπαμπά μου.»

Η Φρέγια έμεινε σιωπηλή για λίγο παρακολουθώντας τους άλλους δύο, αφήνοντάς τους να μιλήσουν ελεύθερα δίχως να διακόψει.

«Γιατί δεν μας το είπες;» απόρησε.

«Γιατί δεν υπήρχε λόγος...» ανασήκωσε τα χέρια της από το τραπέζι προσδίδοντας ένταση στον λόγο της. «Δεν πήγα πολλές φορές εξάλλου... Μόνο τρεις ή τέσσερις φορές. Οι επισκέψεις μου αφορούσαν κάτι που ήθελα να μάθω.» Είπε ενθυμούμενη τον μεγάλο μαρμάρινο κεντρικό διάδρομο με το ψηλό ταβάνι, τα γκαργκόιλ στην είσοδο και όλους αυτούς τους εκπροσώπους του υπερφυσικού κόσμου να περπατάνε μπροστά της φερόμενοι όλοι τόσο φυσικά κάνοντάς την να νιώθει πως διαφέρει παρόλο που στο αίμα της κυλούσε κάτι που έμοιαζε με το δικό τους... Για αυτό ακριβώς είχε επισκεφθεί την Ακαδημία, για να μάθει τι υπάρχει στο αίμα της και τι ακριβώς ήταν και γιατί το Όζαρκς είχε αυτήν την επίδραση πάνω της...

«Γιατί πήγες εκεί;» την ρώτησε η Φρέγια.

Εκείνη την στιγμή η Άζρα αντάλλαξε μερικά ανήσυχα βλέμματα με τον Κέβιν.

Η Άζρα είχε σκοπό να απαντήσει ότι μπορούσε να της πει χωρίς αυτό να επηρεάσει την ασφάλεια όσων δεν θυμόταν. Αυτό που θα της έλεγε βρίσκονταν στα όρια

«Πηγα στην Ακαδημία γιατί μπορούσα να βρω ένα είδος βοήθειας που δεν θα έβρισκα πουθενά αλλού.» Αποκάλυψε τελικά χωρίς πολλά πολλά περιττά λόγια. Ίσα ίσα έδωσε τροφή για σκέψη στην Φρέγια και για περισσότερες ερωτήσεις.

«Τι είδους βοήθειας δηλαδή;» την κοίταξε περίεργη. Δεν μπορούσε να φανταστεί καν από μόνη της.

«Η Ακαδημία είναι γεμάτο υπερφυσικά πλάσματα, δεν το είδες ότι κάτι ήταν διαφορετικό;» είπε σχεδόν εξοργισμένη, κι επέμεινε να την κοιτά με το βλέμμα της ανησυχίας, για το εάν τελικά έκανε καλά που της μιλούσε για όλα αυτά. Απλά ήλπιζε να μην καταστρέψει τα πάντα. «Μα δεν βλέπεις μπροστά σου; Φρέγια, στην Ακαδημία υπάρχουν βρικόλακες, λυκάνθρωποι, μάγοι και μάγισσες.»

Το πρόσωπό της Φρέγια έχασε την προηγούμενη σχετική ηρεμία και καθαρότητα που είχε και τώρα έδειχνε συννεφιασμένη. Τα σύννεφα που ήρθαν θόλωσαν περισσότερο την διαύγεια σκέψης της.

Ο Κέβιν την παρακολουθούσε στενά, προσπαθούσε να ερμηνεύει τις αντιδράσεις της. Τώρα έβλεπε ένα κορίτσι προδομένο, βυθισμένο μέσα στα μυστικά που δεν της έχουν πει. Για πρώτη φορά ένιωσε πως ίσως και να μην ήταν ο λόγος που η Άζρα περνούσε ότι περνούσε, αλλά πίστεψε ότι τελικά είναι και η Φρέγια θύμα, το ίδιο με την Άζρα. Εάν ξέρουμε ποια είναι τα θύματα πια, τότε ποιοι να ήταν οι θύτες; Ποιοι ήταν αυτοί που κάνανε κουμάντο και κουνούν τα νήματα; Κάποιος είναι πάνω από όλους και έχει τις απαντήσεις που ψάχνουν...

«Η Ακαδημία έχει προηγμένα εργαστήρια αλχημείας και γενετικής. Τελευταία κάνουνε δοκιμές και τρέχουνε διάφορα τεστ στο αίμα των ανθρώπων και άλλων πλασμάτων... Σαν εμάς!» Κέντρισε την πλήρη προσοχή τους και τώρα κρέμονταν από τα χείλη της. «Φρέγια δεν ανακάλυψες τυχαία την Ακαδημία. Είσαι κι εσύ μια από αυτούς. Ο Κέβιν και ο μπαμπάς μου δεν κατάφεραν να την βρουν ποτέ επειδή δεν ανήκουν εκεί.» Συμπλήρωσε. «Στα εργαστήριά τους, έμαθα ότι βλέπουν από ποια αρχαία φατρία μαγισσών προέρχονται οι μάγισσες, από ποια γενεαλογική γραμμή έχουν δημιουργηθεί οι βρικόλακες και ποιος είναι ο πρόγονος των λυκάνθρωπων.» Εξήγησε σύντομα. «Φρέγια όταν ήμασταν μικρές έβλεπα εφιάλτες. Όταν σταμάτησαν να έρχονται στον ύπνο μου κι εγώ μεγάλωσα, άρχισα να ψάχνω μόνη μου απαντήσεις για τους εφιάλτες μου. Για αυτό πήγα στην Ακαδημία!»

Ο Κέβιν τώρα κατάλαβε τα πάντα. «Για να ανακαλύψεις τι υπάρχει στο αίμα σου, τι είσαι και γιατί βλέπεις αυτούς τους εφιάλτες...» Είπε βέβαιος πια.

«Ακριβώς,» τον επιβεβαίωσε σφίγγοντας την κούπα με το τσάι ανάμεσα στις παλάμες των δυο χεριών της. Είχε κρυώσει πια και δεν έκαιγε... Επίσης, βρίσκονταν ακόμα όλο το υγρό μέσα στο ποτήρι της, αφού δεν κατάφερε να πιει ούτε μια γουλιά αφού ξεκίνησαν αυτήν την πολυτάραχη συζήτηση.

«Τι βρήκαν στο αίμα σου Άζρα;» ρώτησε γεμάτη αγωνία η Φρέγια.

Κοίταξε την Φρέγια στα μάτια όταν ένιωσε έτοιμη να της δώσει την απάντηση. «Φρέγια, μέσα μου υπάρχει κάτι επικίνδυνο και σκοτεινό,» είπε, «οι γενετιστές βέβαια δεν κατάφεραν να προσδιορίσουν τίποτα διότι τα στοιχεία από το αίμα μου δεν ήταν επαρκή.»

«Δεν ήταν επαρκή;» το φρύδι του Κέβιν υψώθηκε και την αντίκρισε μπερδεμένη.

«Ναι, με βρήκαν μισή... Λες και μονάχα ένα κομμάτι του εαυτού να ήταν εκεί κι ένα να έλειπε.» Είπε κοιτάζοντας το κενό, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνει τι εννοούσαν οι γενετιστές.

⎯⎯⎯ ☾ ⎯⎯⎯