Ik trek mijn riem nog aan voor ik het doek achter me weg sla. De nacht straalt over het bos en het enige geluid is de wind die langs bomen raast. Ik laat een diepe zucht over mijn lippen glijden en begin het donker in te lopen. De stilte van de nacht maakt mijn hoofd leeg maar tegelijkertijd vrij voor alle gedachtes.

De woorden van nieuwslezer weet ik nog al te goed, de woorden die me lieten inzien dat ik geen andere keuze meer heb, de woorden die me lieten inzien dat ik verloren ben. Ze snijden na al die tijd nog diep in mijn hoofd. Ze laten me de diepste emoties voelen en willen dat ik niet meer kon voelen, als ik dat al nog kan

'Lolet, Troy is op tv'. Ik weet niet hoe snel ik richting de enige tv op het erf kan rennen. Tientallen mensen zitten voor de televisie gekluisterd in de hoop te horen dat we allemaal terug naar huis kunnen, mannen, vrouwen, kinderen. We zijn hier niet allemaal om ons te verzetten, we zijn hier omdat we geen andere keuze meer hebben

In mijn gemengde gevoelens van paniek en vreugde duw ik mensen weg tot ik het scherm in mijn volle zicht heb. Mijn adem word ontnomen zodra ik Troy zijn gezicht zie. Ik sta abrupt stil en kan niks anders dan meegezogen worden in het beeld, het beeld van Troy en het meisje dat naast hem zit.

Troy zijn blonde haren zijn niet meer van eerdere maanden terug te herkennen, ze zijn dof en hangen als stro langs zijn gezicht. Zijn blauwe ogen hebben de twinkeling verloren en zijn mondhoeken hangen als beton naar beneden. Het meisje dat naast hem zit kijk daarin tegen alsof ze de loterij heeft binnengehaald.

'Landverrader!'. Ik kijk op naar de man die iedereen op laat schikken. Ik wil naar de man stappen, hem vertellen dat Troy geen landverrader is en Troy zijn onschuld bewijzen tot ik de snijdende woorden hoor die mijn hart in tweeën splitsen. 'Gefeliciteerd met uw verloving, hoe voelt het om over twee weken man en vrouw te zijn?'

De gedachtes aan het moment laten de rillingen over mijn rug lopen, laten me weg willen van alles. Mijn poten hebben me in de uren die verstreken zijn naar de rand van de stad gebracht. De geluiden worden harder en mijn oren worden alert. Mijn pas word langzamer.

Zodra mijn poot de stenen raakt gaat er een rilling over mijn rug heen. Hoe dichter ik bij het kasteel ben hoe beter de littekens voelbaar zijn, de diepe groeven in mijn ziel. Langzaam zet ik mijn pas voort en breng mezelf door de, voor nu, zwarte straatjes. Het is verboden je in deze tijd van de nacht nog buiten te begeven, de stilte omvangt de koude stenen.

Straat na straat ga ik door zonder een persoon tegen het lijf te lopen totdat er opeens 'Verander!' Door de straten word geschreeuwd. Ik draai me met een ruk om naar het geluid en zie een wacht staan, een jongen man van rond de 30 staat met zijn pistool in zijn hand. Hij heeft het pistool op mij gericht en loopt met grote stappen naar me toe.

'Verander zei ik!', schreeuwt hij nogmaals. Ik laat een harde grom over mijn lippen rollen. De man schikt van het onverwachte harde geluid en zet een stap terug. Grommend loop ik richting de man die zijn pistool nog altijd op mij gericht heeft. Er is een lichte vorm van angst te zien in zijn ogen. Je zou denken dat de man getraind is om wolven aan te kunnen pakken.

Zodra ik een paar meter verwijderd ben van dr man klinkt er een schot. Een kogel schiet langs me heen, mijn vacht snijdend. Dat is het moment dat ik mijn controle verlies en de man bespring. Nogmaals klinkt er een schot, ditmaal raak. Een enorme pijn schiet door mijn lichaam heen. De woede die al opborrelde is nu aan het koken. Zonder enige twijfel zet ik mijn tanden in de keel van de man en bijt door tot hij niet meer beweegt

'Versterking!', word er geroepen. Ik kijk op en zie meerdere soldaten door de straten rennen. 'Ze is gewond!', klinkt er vervolgens. Ik grom naar de mannen die steeds dichterbij komen, met tientallen komen ze op mij af. Een normale reactie zou wegrennen zijn maar dat is voor mij geen optie meer.

Zonder twijfel een ik op de soldaten af en val de eerste aan die in mijn weg staat. Het volgende moment worden mijn oren gevuld met geschreeuw, schoten en kreten van pijn. Mijn ogen vangen beelden vol bloed, opengescheurd vlees en dood op tot het moment dat het helemaal stil is. Ik kijk om me heen en zie een straat vol bloed en de dood.

Mijn gehele vacht zit onder het bloed, mijn eigen en die van anderen. De pijn aan de schotwond was door de adrenaline niet merkbaar, nu de adrenaline verdwenen is steekt de wond als messteken in mijn zij. Het enige wat ik hoor is mijn eigen ademhaling tot de volgende persoon schreeuwt. 'De Reaper! Haal de Alfa!' De woorden galmen door de legen straten. Dit is het punt dat ik het mooi vind geweest.

Ik draai me om en begin te rennen. Het geschreeuw in de straten word weer harder. 'Pak haar!' 'Schiet haar neer!' 'Laat de Alfa erdoor!'. Ik versnel mijn pas tot het bos weer mijn beeld inkomt. Mijn poten glijden over de stenen. Ik probeer de stekende pijn in mijn zij te negeren, ter vergeefs kan ik de pijn niet handelen

Het bloed dat uit de wond sijpeld verraad de route die ik ren. Het geschreeuw achter mij word alleen maar luider terwijl mijn zich maar vager word. 'Ze vertraagd!'. Mijn hoofd begint te tollen. Mijn spieren kunnen mij amper nog dragen waardoor mijn pas vertraagd tot een looppas. Ik begin te wankelen terwijl mijn zich niet meer beter is dan door een bril met een druppel erop.

Net aan de rand van het bos is het moment dat mijn lichaam mij niet meer dragen kan. De stekende pijn in mijn zij word mijn lichaam teveel. Mijn zicht word overgenomen door de zwarte vlekken die al minuten lang voor mijn ogen dansen. Mijn spieren verslapen en laten mij bewustenloos op de grond vallen. 'We hebben haar!' .... 'Aan de kan....'