Ja het heeft lang geduurd voor dit boek weer is ge-update. Het is zelfs een tijd offline geweest omdat ik niet wist of ik er nog mee verder wilde maar toch heb ik de motivatie gevonden om verder te gaan. Enjoy

Ik zucht zodra ik in de spiegel kijk. De rode lange jurk hangt elegant om mijn lichaam heen. De dienstmeisjes hebben zich werkelijk overtroffen. Vandaag is de dag dat we horen wie van de dames de competitie zal moeten verlaten en dus hoor ik -als ik niet zelf weg moet- wie mijn nieuwe Blood mate is.

(De jurk)

Zodra er op mijn deur geklopt word stopt mijn hart voor een seconden. Ik blaas mijn ingehouden adem uit en loop naar de deur. Ik leg mijn hand op het koude handvat en open de deur. In mijn deuropening verschijnt Stacy die me met een bemoedigende glimlach staat aan te kijken.

'Ben je er klaar voor?', vraagt ze. In haar stem hoor ik ook een lichtelijke angst. Niemand weet wat er vandaag gaat gebeuren totdat de presentator de naam van de dame opleest. Als ik weg moet zal er weinig veranderen. Als een andere dame weg moet zal ik aan een hele nieuwe jongen moeten wennen.

'Ja ik ben klaar', zeg ik met een ze zenuwachtige ondertoon in mijn stem. Stacy glimlacht aanmoedigend en steekt haar hand naar me uit. Ik pak haar hand aan en laat me naar buiten lijden. Meestal zouden mijn dienstmeisjes mij tot het laatste moment begeleidde maar door de bijzondere omstandigheden hadden hun andere dingen te doen.

Ik loop zwijgend met Stacy door de gangen totdat zij de stilte verbreekt. 'Ben je bang?', vraagt ze zacht. Inmiddels is alle emotie uit haar stem en is ze totaal zakelijk. 'Ja', antwoord ik enkel. Er is op ons na geen ander persoon behalve de wachten in de gang te vinden. Ik weet zodra ik de zaal inloop er minstens vier camera's op mij gericht zullen zijn.

'Ik weet niet veel van de uitslag. Het enige dat ik weet is dat je niet onderaan stond de laatste keer dat ik de stemmingen bekeken heb'. Ik voel een vlaag van opluchting over me heengaan. 'Dat is heel goed om te horen', zeg ik zuchtend. Stacy geeft me een aanmoedigende kneep in mijn hand.

Zodra we bij de deur staan is de rust die over me heen was weer weg. Ik sta met kloppend hart te wachten tot Stacy mijn hand los laat en de deur opent. 'Het komt goed', zegt ze en laat voorzichtig mijn hand los. Ik knik enkel en heb mijn kiezen op elkaar gedrukt staan.

De deur gaat open. Gelijk komt een fel licht in mijn ogen en een hard geluid van klappende mensen. Ik zeg een glimlach op mijn gezicht en loop de ruimte binnen. Eerst ben ik compleet verblind van het licht. 'De Robijn!', word er door de presentator duidelijk door de microfoon gezegd.

Zoals altijd ben ik de laatste die binnenkomt. Ik neem -zodra ik gewend ben aan het licht en om me heen heb gekeken- plek op de stoel naast de presentator. Het geklap word langzaam minder. De presentator komt naast me zitten en kijkt me aan. 'Dus Lolet hoe gaat het met je?', vraagt hij.

Ik heb mijn handen op mijn schoot liggen. 'Het gaat goed met mij. Ik heb het erg naar mijn zin hier. Er zijn allemaal leuk mensen', zeg ik zo vrolijk en tactisch mogelijk. 'Wat fijn. We hebben allemaal gehoord wat er gebeurt is tussen jou en Sebastiaan. Wil jij daar nog iets over zeggen?', vraagt hij.

Mijn ademhaling stokt een beetje. 'Nee', is mijn enkele antwoord. Hij knikt snel. 'Dat is begrijpelijk. Hoe zie jij je kansen van vanavond?', vraagt hij. Ik moet even denken. 'Ik heb oprecht geen idee wat het volk gestemd. Ik hoop hier natuurlijk nog te blijven maar de beslissing is aan het volk', zeg ik.

'We zullen het gaan zien. Een applaus voor Lolet de robijn!', zegt de presentator. Iedereen begint te klappen. De man staat op en pakt mijn hand. Hij lijd me naar mijn stoel. Ik neem plaats op de stoel die blijkbaar naast Troy blijkt te staan. Hij geeft me een aanmoedigende glimlach en legt zijn hand op mijn been.

Ik krijg een kattige blik van Iris naar me toe gestuurd. Even denk ik dat Troy zich er iets van aantrekt maar in tegendeel laat hij zijn hand gewoon liggen. Ik glimlach vals naar haar en kijk naar de presentator. Er hangt een scherm waardoor wij ook kunnen zien wat er word uitgezonden op de televisie.

De presentator gaat bij iedereen een kleine samenvatting van hun verblijf hier vertellen. Ik ben totaal niet mijn gedachten bij deze hele situatie. Troy zijn hand glijd steeds iets meer naaf boven. Zodat hij steeds hoger komt kijk ik hem aan. Een valse maar speelse grijns is op zijn lippen getekend.

Ik geef hem enkel een draai met mijn ogen als reactie. Als hij het maar laat. 'Laten we nu overgaan tot de orde van de dag en bekend maken welke dame de competitie helaas moet verlaten'. Vanaf dat moment zit ik weer compleet met mijn gedachten bij wat er gaande is voor mij

De presentator houd nog eerst weer een hele serenade over wie er allemaal weg zouden kunnen gaan. Dan krijgt hij eindelijk de envelop met de naam in zijn handen geduwd. Ik zucht diep. Troy zijn hand is nog steeds niet van mijn been geweken. Ik voel hem aanmoedigend in mijn been knijpen. Ik leg mijn hand op de Zijne.

'Laten we de envelop maar eens openen', zegt de presentator en begint de rood met zwarte envelop voorzichtig open te maken. Het duurt mijn allemaal zo lang. Het is dood en dood stil in de gehele zaal. Uiteindelijk heeft hij eindelijk de envelop open en pakt de kaart met de naam uit de envelop.

Hij leest eerst zelf de naam en kijkt ons daarna aan. 'De gene die de competitie vandaag zal gaan verlaten is..' het is dood en dood stil. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn gehele mond is droog. 'Nora Willems'. Mijn hart stopt van opluchting en afgunst tegelijkertijd