Monster - Meg & Dia

(Perspektywa Nigreosa; 13 lat później)

To niesprawiedliwe! Doskonale pamiętam, jak na pierwszej zbiórce wyraźnie nam podkreślili, że nasze siły, znane jako Nowe Nadzieje Separatystów, odegrają znaczący wpływ w walce z siłami skorumpowanej Republiki i, co? Wojny Klonów trwają już trzy lata, są na wykończeniu, a żadne z nas nawet nie widziało klona!

- Dip du trill bep blou.

- Idę - jęknąłem, naciągnąłem hełm na głowę i wyszedłem z pokoju.

***

Nienawidzę treningów wytrzymałościowych. Jestem z nich najlepszy, jak zresztą niemal we wszystkich, ale i tak ich nie znoszę i zdania nie zmienię.

Nieruchomo stoję w pozycji jaskółki na wąskiej rurce. Do obu rąk mam przywiązane dziesięciokilogramowe obciążenia, a do nóg piętnastokilowe. Nie da się też zapomnieć o pełnym uzbrojeniu. Mam dwa podręczne blastery, pałkę teleskopową i karabin na plecach. Z tego ostatniego rzadko korzystam, ale Dooku i tak kazał go założyć. W tej pozycji mam zostać jak najdłużej.

Większość już nie dała rady. Zostałem tylko ja, Crisi i Wind. Chociaż nie, Crisi jęknęła i po chwili leżała już na ziemi.

- Mogłaś wytrzymać dłużej Crisi - powiedział Dooku, oglądając nasze szkolenie.

- Chyba to był skurcz, hrabio.

- Wracaj do szeregu.

Zerknąłem na pozostałych. Szeptali coś między sobą. Pewnie zakładali się, kto wygra. Z reguły to są jakieś przysługi, ale i tak jest zabawa, chociaż sam się jeszcze nie zakładałem, bo z reguły to ja byłem ,,obiektem zakładu".

- Odpadasz? - spytał Wind.

- Chyba żartujesz. Ja tak mogę cały dzień.

Nagle Wind zadrżał i wylądował twarzą na ziemi. Auć. I dlatego ja zawsze zakładam hełm do ćwiczeń.

- Wystarczy - Dooku uniósł rękę na znak końca treningu.

Dio szybko zjawił się obok mnie i pomógł zdjąć obciążenia. Podniosłem się i elegancko zeskoczyłem na ziemię.

Wróciłem do szeregu i Dooku spojrzał na nas.

- Macie teraz godzinę przerwy. Nie radzę wam jej jednak zmarnować na obijanie się. Potem chcę was wszystkich widzieć na spotkaniu z Sidiousem.

- Czy to znaczy, że... - spytał Wind.

- Tak, Wind. Dobrze ci się wydaje. Rozejść się.

***

Niewiele umiem powiedzieć o Sidiousie. Z tego, co wiem na pewno to on wymyślił projekt Nowych Nadziei, ale to swojemu uczniowi, hrabiemu Dooku, zlecił jego nadzorowanie. Ech, nie rozumiem, gdybym ja wymyślił coś takiego, to pilnowałbym wszystkiego od A do Z. Tymczasem przez całe trzynaście lat widziałem go z może dziesięć raz. Ale... zawsze miałem wrażenie, że dziwnie mi się przyglądał, jakby kogoś we mnie widział. To jest cholernie niezręczne i nieco chore.

Nagle poczułem, jak Dio usiadł mi na głowie. Już od kilku minut był jakiś nerwowy.

- Co ci jest?

Dio nie odpowiedział i nagle wystrzelił w kierunku drzwi.

- Stój!

Złapałem go za chwytaki, ale Dio nawet nie zwolnił. Od kiedy on ma tyle siły?! Próbowałem się zapierać nogami, ale dalej leciałem przez tłumy droidów i Nowych Nadziei.

- Sorry! - krzyknąłem, gdy wleciałem prosto w grupę kadetów. - To nie moja wina!

Dio leciał prosto w stronę głównego lądowiska i eleganckiego, czarnego transportowca. Mam przerąbane...

- Dio! Stój!

Droid nagle skręcił w bok, a ja z całej siły uderzyłem o kadłub statku. Tak przycedziłem głową, że zadzwoniło mi w uszach i pociemniało w oczach. Wyłożyłem się jak długi i potrząsnąłem głową, gdy dwie postacie pochyliły się nade mną.

Dooku i Sidious. No kurwa zajebiście. Mogę już spisywać testament.

Zerwałem się jak oparzony i otrzepałem kombinezon. Tymczasem Dio, jak gdyby nigdy nic, zajął swoje miejsce na moich plecach.

- P-przepraszam! Dio to bardzo spokojny droid, nie wiem, co mu się stało.

- Nigreos - syknął Dooku. - Chyba wyraźnie mówiłem, że masz pilnować swojego droida, bo... - nagle Sidious uniósł dłoń i hrabia od razu zamilkł.

- Lordzie Tyranusie, jeśli pozwolisz, zabiorę Nigreosa na chwilę.

Eee... od kiedy on zna moje imię?

- Oczywiście Mistrzu.

***

Szedłem obok Sidiousa mało uczęszczanymi korytarzami, tylko, co jakiś czas mijaliśmy pojedyncze droidy. Mi tam nawet pasuje. Nie mam ochoty tłumaczyć się Nowym Nadziejom, czemu rozmawiałem z samym Lordem Sidiousem, twórcą projektu, przez, który tu trafiliśmy, twarzą w twarz.

- Dużo o tobie słyszałem Nigreosie - powiedział nieco ochrypłym głosem. - I to same pozytywne rzeczy.

- To miłe lordzie Sidiousie. Dziękuję.

- Dziękuj sobie. Bycie w czołówce Nowych Nadziei od pierwszych dni szkoleń to duże osiągnięcie.

- Może, ale ja zawsze uważam, że mógłbym być lepszy.

- I dlatego chcę przypomnieć dosyć ważną kwestię. Kilka tygodni temu wysunęliśmy wam wszystkim ofertę darmowego ulepszenia swoich umiejętności za pomocną mechanicznych wzmocnień.

- Tak, ale ja chyba nie skorzystam. Nie umiem wyobrazić siebie jako cyborga.

- To ma być wasz wybór, ale osobiście liczyłem, że się zgodzisz. Już teraz otrzymujemy dużą poprawę wyników tych osób, które poddały się operacji.

Spojrzałem w dół na protezę nogi. W sumie to ona była głównym powodem mojego niezdecydowania. Dobrze wiem, że dałoby się ją wtedy uratować, a tymczasem droidy tak po prostu mi ją odcięły.

- Ból może cię uczynić silniejszym - ciągnął Sidious. - Początek często jest też trudny, ale z czasem wszyscy dostrzegą twój prawdziwy potencjał.

Nie odpowiedziałem. Słowa Sidiousa mają trochę sensu. Słyszałem całkiem sporo od cyborgów, że nie żałują operacji. Sami mogli wybrać, co chcą zmienić i tym samym mogli pokonać swoje słabości. Stawali się idealni - to było moje marzenie. A zresztą cyborgi prawie w ogóle nie różnią się od reszty, więc nie powinienem nagle wyglądać jak dziwak.

- Dobrze. Jeszcze dziś zgłoszę się do skrzydła szpitalnego.

***

Badania, formularze i inne papierki zajęły mi kilka dni. Teraz mi już została ostatnia kartka, na której miałem wypisać, co chcę wymienić. Dio siedział na moim ramieniu i buczał, od początku nie podobał mu się pomysł z operacją.

- Trull bu du bep bu?

- Tak, chcę wymienić ręce i nogi, dobrze wiesz, że w kolanie coś mi ostatnio strzykało. Okej... - ostatni raz spojrzałem na formularz - buty rakietowe, blacha wzmacniająca na biodra, wymiana części twarzy na stal, mechaniczne kończyny i dwa podzespoły optyczne.

- Tip bi dup dee?

- Tak, wymienię je. Podzespoły zwiększają ostrość wzroku, mogę też włączyć noktowizor, dokonywać analizy obszaru lub konkretnych obiektów oraz do kompletu jest mocne przybliżenie.

- Dup de bri.

- Tak, jasne - odparłem ironicznie. - Jak wymienię jedno oko, to oszaleję przez usprawnienia jednego, a działanie drugiego zwykłego. A teraz, proszę, zostań. Obiecuję, że wrócę, gdy będzie po wszystkim.

***

Zacisnąłem dłoń na skrawku szpitalnej koszuli. Stoję przed drzwiami na salę operacyjną. Po przejściu nie będzie już powrotu. Nie myślę o niczym i staram się rozganiać wszelkie wątpliwości. Wchodzę.

***

Rise - Skillet

(Perspektywa Anakina)

Pędzę w kierunku Senatu, łamiąc chyba wszystkie możliwe przepisy. Mam to jednak w nosie. Kanclerz Palpatine okazał się poszukiwanym Lordem Sithów i Mistrz Windu z kilkoma innymi Mistrzami poleciał go aresztować. Moc mi jednak mówi, że coś się działo.

,,Teraz poczujesz się trochę senny"

Mechaniczny głos droida na chwilę mnie zamroczył i w ostatniej chwili ominąłem czyjś śmigacz. Co się ze mną działo?

,,Zaczynamy"

Wylądowałem przed Senatem i wbiegłem po schodach. Ciągle słyszałem te głosy i miałem wrażenie, jakby ktoś wbijał mi coś ostrego w ciało. Zignorowałem to i biegłem dalej.

Do gabinetu wpadłem w ostatniej chwil. Mistrz Windu trzymał miecz świetlny zaledwie kilka centymetrów od piersi bezbronnego Kanclerza.

- Nie! - krzyknąłem i oboje na mnie spojrzeli.

,,Akcja serca w normie"

- Anakinie, pomóż mi... - Kanclerz z trudem poruszał ustami. - Jedi chcą przejąć władzę.

- Nie słuchaj go Anakinie!

- Mam moc zdolną ocalić tą, którą kochasz.

- Jest zbyt niebezpieczny.

,,Rozpoczynamy łączenie pierwszej protezy z nerwami"

- Zamknijcie się wszyscy! Postawimy go przed sądem.

- On kontroluje wszystkie sądy. Nic mu nie zrobią. Musimy go zabić!

Już otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle błysnęło biało-niebieskie światło, a potężna energia odepchnęła nas pod ścianę.

- Nigdy! - zaskrzeczał Palpatine, otaczała go chmura błyskawic Mocy.

Ciemna Strona go pochłonęła i skrzywiła. A ja głupi myślałem, że tylko ona może mi pomóc ocalić Padme. Tymczasem ona niszczyła życie. Do czego musiało dojść, żebym to wreszcie zrozumiał? Zignorowałem tępy ból z tyłu głowy i z trudem dźwignąłem się na nogi.

- Anakinie, co ty robisz? - Windu również próbował wstać, ale skrzywił się z bólu i musiał usiąść.

- To, co powinienem zrobić już dawno.

- A jak zginiesz?

- To powiedz Padme, że ją kocham.

Podszedłem jak najbliżej i odpaliłem miecz. Bezpośredni atak nie ma sensu, już nie popełnię głupich błędów.

- To za wszystko - szepnąłem i rzuciłem miecz.

Błyskawice zniknęły od razu i na podłogę upadło ciało Sidiousa pozbawione głowy. Gdy miecz wrócił do mojej ręki, padłem na kolana, nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, jak to wszystko mnie zmęczyło.

- Chyba masz dużo do opowiedzenia Skywalker - Windu zdołał w końcu jakoś się podnieść.

- Raczej nie mam już wyboru.

***

Powiedzenie wszystkiego Radzie sprawiło, że spadł ze mnie jakiś niewidzialny ciężar. Wiem, że będę musiał odejść, ale tak szczerze to już się z tym pogodziłem.

- To wszystko prawda - podsumowałem. - Ożeniłem się z senator Amidalą trzy lata temu, zaraz po wybuchu wojny i to ja będę ojcem jej dziecka.

- W końcu nam to powiedziałeś - powiedział hologram Obi Wana, który jeszcze nie wrócił z Utapau.

- Zaraz... Wiedziałeś o tym?!

- Anakinie, zapamiętaj w końcu, że jesteś kiepski w trzymaniu tajemnicy.

- Prawdy ujawnienie odwagi nie mało kosztować musiało - wtrącił hologram Mistrza Yody. - I dzięki Skywalkerowi, Lorda Sithów pokonaliśmy.

- Myślę, że to najwyższy czas wprowadzić kilka zmian w Kodeksie - wtrącił Mistrz Fisto z charakterystycznym dla siebie uśmiechem.

- Zgadzam się ja - odparła Yoda. - Na początek na związki pozwolić możemy, resztę jeszcze ustalimy.

- Koniec zebrania - odpowiedział Windu, jakby lekko niepocieszony.

***

,,Już kończymy"

Potrząsnąłem głową i niemal wpadłem do mieszkania. Padme była w salonie i bez zastanowienia ją pocałowałem, przekazując wszystkie pozytywne emocje.

- Annie, co się stało? - spytała z uśmiechem.

- Rada już o nas wie, ale nie martw się. Zaakceptowali to i nawet zmienią Kodeks.

- T-to wspaniałe!

Poszliśmy do sypialni i po raz pierwszy od dawna mogliśmy zasnąć obok siebie, bez obaw, że ktoś nas zobaczy. To było cudowne.

Narodziłem się na nowo.

***

(Perspektywa Nigreosa)

Jak tylko się wybudziłem, droidy od razu ściągnęły mnie z łóżka i kazały rozchodzić protezy. Początkowo trochę się chwiałem podczas chodzenia i było mi trochę niedobrze, ale to szybko minęło. Wróciłem do kwatery i już w progu Dio rzucił się na mnie, piszcząc ze szczęścia.

- Ja też się cieszę, że cię widzę - wtuliłem policzek w jego kopułę.

Nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Nie mogę się doczekać aż wykorzystam ulepszenia w praktyce. Już nic i nikt mi nie będzie straszne.

Narodziłem się na nowo.

***

Sto lat niech żyję ja, sto lat niech żyję ja. Sto lat, sto lat, sto lat, łapcie rozdział no już.

Wiem, słabe, ale mogłam się powstrzymać.