24 lipca 1992r.

Obudziłam się wcześnie. Ubrałam pudrowo różową sukienkę do kolan i różowe baleriny. Włosy miałam rozpuszczone. Nie malowałam się, bo jeszcze nie potrzebuję takiej "tapety". Zeszłam do kuchni i zjadłam śniadanie.

- Ciociu? Możemy iść dziś na Pokątną choć na pół godziny?- spytałam z nadzieją.

- Dobrze. Szkolne zakupy zrobimy w sierpniu, a teraz tylko po drobiazgi. Okey?

- Tak!

Poszłam do pokoju po torebkę kiedy do drzwi ktoś zapukał.

- Proszę! - odparłam bez chwili namysłu.

- Hej. Nie przeszkadzam?

- Coś ty! Ty nigdy nie przeszkadzasz. Nawet jak mnie wkurzasz.

- Ciocia kazała przekazać, że za dziesięć minut wychodzimy.

- Okey. Dzięki. Poczekasz chwilę?

- Jasne.

Wzięłam torbę, a do niej włożyłam sakiewkę z pieniędzmi i chusteczki.

- Już jestem gotowa.

- To chodźmy na dół.

Kiedy schodziliśmy Harry powiedział:

- Dzięki, że mnie przyjęliście. Tu jestem w siódmym niebie.

- Cała przyjemność po naszej stronie.

Pokątna

- To gdzie najpierw?

- I tak mamy mały wybór, więc może do Banku?

- Okey.

Po wizycie w Banku Gringotta.

- Spotykamy się tu za pół godziny. Nie chodź z obcymi, uważaj i...- nie mogłam skończyć.

- Wiem, wiem.

- Mam nadzieję - dodałam.

Poszłam do Sklepu z sprzętem Quidditcha. Kupiłam złoty znicz i poprosiłam o wyczarowanie napisu "Bądź silny, a nigdy nie zabłądzisz, bo miłość to najsilniejsza magia." Następnie skierowałam się do sklepu ze słodyczami. Kupiłam kilka magicznych słodyczy i schowałam do torby. Kiedy poszłam na wyznaczone miejsce Harry czekał i miał złamane okulary.

- Miałeś bójkę z Malfoyem czy co?

- Dokładniej mówiąc obrażał Ciebie, Rona i Hermionę.

- A to drań! - krzyknęłam.

- No i sama widzisz jaki efekt. Poczekam na ciocię i poproszę o naprawienie ich...

- Nie ma potrzeby.

- Czemu?

- Oculus Reparo. 

- Ale nie wolno czarować poza szkołą...

- Pokątna to wyjątek.

- Tu jesteście...

- Już jesteś ciociu! - zawołałam.

- Jestem, jestem. Idziemy? - zapytała.

- Idziemy! - zawołaliśmy.

Po powrocie do domu zapakowałam prezent i schowałam pod łóżko. Następnie wyciągnęłam książki i pergaminy, by zrobić pracę domową na wakacje. Napisałam już esej na Historię Magii, Zaklęcia, Transmutacje, Zielarstwo i został mi tylko na Eliksiry! 

Boże...Dlaczego aż na trzy stopy?! Profesorze mógł się Pan Profesor ulitować! No błagam! Czemu TRZY?! A nie półtorej lub dwie?!

O dwudziestej zeszłam na kolację. Byłam tak zmęczona, że potknęłam się i zleciałam ze schodów. Pięć sekund po upadku wrzasnęłam z bólu. 

Cholera. Złamana.

Do przedpokoju szybko wbiegli wujek, ciocia i Harry. Ten ostatni przytulił mnie i spytał:

- Nicki wszystko ok?

- N-nie - odparłam.

- Co się stało? - zapytał wuj.

- M-moja r-ręka...- wyjąkałam płaczliwie. 

To tak strasznie boli! 

Po mojej twarzy spływały łzy mocząc tym samym koszulkę Harry'ego.

- Która? - spytała ciocia.

- L-lewa - oświadczyłam.

- Daj. Pokaż - rozkazała.

Podniosłam powoli rękę i pokazałam ją siostrze zmarłej matki.  

- Niestety złamana - stwierdziła. - Choć kochanie pojedziemy do Munga, bo zabrakło eliksirów. Tom jedź na Pokątną po zapas Eliksirów. Harry jedziesz z nami czy Tomem?

- Będę z Nicole - oświadczył.

- D-dzięki - wydukałam. 

Wyszliśmy z domu i teleportowaliśmy się z ciocią pod Szpital Św. Munga. Nie musieliśmy czekać długo. Po pół godzinie weszliśmy do gabinetu.

- Co się stało? - zapytał Uzdrowiciel.

- Moja siostrzenica złamała rękę. Mógłby pan pomóc?

- Naturalnie. Mogę zobaczyć? - zapytał.

- D-dobrze - wyjąkałam.

Doktor obejrzał rękę i wysłał mnie na zdjęcie. Kiedy zobaczył zdjęcie oświadczył, że to jakieś poważniejsze złamanie i eliksiry nie pomogą, więc sama musi się zrosnąć. Pielęgniarka założyła mi bandaż, gips i temblak. Kiedy wróciliśmy do domu zaszyłam się w pokoju i zaczęłam płakać. 

Dlaczego życie mi wszystko utrudnia? Co ja mu zrobiłam? Chodzi mu o to, że sprzeciwiłam się prawu istnienia i przeżyłam? O to?

Myśląc nie usłyszałam, że ktoś wchodzi. Zauważyłam to dopiero, gdy ten ktoś mnie przytulił. Obróciłam głowę i ujrzałam Harry'ego.

- Wszystko będzie dobrze sister. Jakoś przez to przejdziemy.

- Wiem ale jest mi tak trudno! Dlaczego prawo istnienia się nie sprzeciwiło się jeszcze dwa razy i oni też nie przeżyli? Czemu ich tu z nami nie ma? Dlaczego nie ma z nami rodziców? - pytałam rozpaczliwie wtulając się w jego ramię.

- Doskonale cię rozumiem. Też tęsknię - wyszeptał.

Tuląc się do brata zasnęłam.

Siemano! Sorry za tak długą nieobecność ale komputer mi się zepsuł, tableta schowali rodzice, a na telefonie nienawidzę pisać. Rozdziały będą się pojawiać raz na tydzień - dwa. Przepraszam za utrudnienia.