był już następny tydzień. tydzień, odkąd michael i ashton uprawiali seks. tydzień, odkąd ashton zgodził się pomóc michealowi pomalować włosy.

i właśnie to robił.

wyszedł bez pożegnania się z lukiem, jego jedynym przyjacielem. ashton wiedział, że o nim zapomni — będzie mu lepiej bez niego, marnującego całą przestrzeń, jako najlepszego przyjaciela.

podszedł do drzwi michaela i cicho zapukał. chłopak otworzył mu już po kilku sekundach. miał na sobie jedynie dresy oraz delikatny uśmiech na twarzy.

— hej, ash — przywitał się, wpuszczając go do środka. poprowadził go do kuchni, gdzie przyniósł wszystkie potrzebne rzeczy.

ashton rozejrzał się dookoła, dokładnie obserwując butelkę wybielacza.

— będziesz go dużo potrzebował? — zapytał, będąc naprawdę ciekawy. ta ciekawość była wywołana jedynie tym, ile mógłby wypić.

michael wzruszył ramionami i owinął ręcznik wokół swoich ramion.

— może jakąś ćwiartkę butelki? robię platynowy blond, trochę tego będzie.

ashton pokiwał głową i złapał parę rękawiczek.

— gotowy?

☁

                 godzinę później michael poszedł do łazienki, by samodzielnie dokończyć całe dzieło, zostawiając ashtona samego z wybielaczem.

przez chwilę na niego patrzył, a jego umysł wariował na myśl, że to były ostatnie minuty jego życia.

w końcu podniósł butelkę i zaczął pić.

płyn palił jego gardło. czuł kwas, który spływał po jego przełyku.

jednak nie przejmował się tym. zabijał go i tylko to się liczyło. wypił pół zawartości, zanim nie poczuł się słabo.

upadł na podłogę, jego brzuch piekł, a oczy wypełniły się łzami. czuł, jakby jego ciało się paliło.

jednocześnie uwielbiał i nienawidził tego uczucia.

— ashton? — zawołał michael z łazienki.

chłopak nawet nie miał siły odpowiedzieć. po prostu leżał, a jego powieki robiły się coraz cięższe, kiedy wybielacz powoli wypalał jego wnętrze.

— ashton, co ty zrobiłeś?! — to ostatnie, co usłyszał, zanim nie zrobiło mu się ciemno przed oczami.