- Czy to prawda... - wyszeptała. - Pan Aizen was stworzył? - powiedziała to tak cicho, że nie mógł tego usłyszeć, bo nie odpowiedział ani słowa.

   Shira z przerażeniem wpatrywała się w horyzont, gdzie toczyły się walki. Ponura wizja krwi czy wymiany ciosów sprawiała, że gdzieś głęboko w ciele i umyśle słyszała cichy szept, który czekał, by przemienić się w krzyk.

   Stała blisko swego wroga. Zbyt blisko. Jednym ruchem mógłby zabić ją i odejść. Jego reiatsu emanowało potęga i chłodem... ale jak stabilne, a jednocześnie dzikie, próbujące się wyrwać ze smyczy, wszystko dookoła niszcząc.

   To było dziwne... Jego towarzysze walczyli z shinigami, a on stał z obojętnością wymalowaną na twarzy, jakby ich los nie obchodził go. Odetchnęła od siebie tę myśl.

   Zadrżała.

   Poczuła ucisk w sercu. Jej zawahanie zostało również zauważone przez podejrzanego Arrancara. Objęła się ramionami, trzęsąc się i wybijając oczy w jeden punkt przed nią. Rozchyliła lekko usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale po chwili je zamknęła.

   - Bya-Byakuya!! - ryknęła. - On jest ranny! I czuję... tego z wcześniej!

   ,,Robi wrażenie. Potrafi wyczuć zaburzenie przepływu reiatsu z powodu rany... A przede wszystkim wyczuwa ukrywane reiatsu... Wyczuła mnie. Do tego czuje reiatsu Grimmjowa i rozpoznaje go. Czym ty jesteś?"

   - Proszę o wybaczenie - pochyliła nisko głowę. - Muszę pomóc Byakuyi...

   Odwróciła się na pięcie i zbiegła ze wzgórza. Nie używała shunpo - techniki poruszania shinigami. Biegła jak najzwyczajniejszy w świecie człowiek. ,,Czym jesteś?" Doskonałe pytanie. Warto było o to zapytać Aizena.

   Shira przewróciła się dwa razy. Nie zważała na podarte i ubrudzone kimono. Musiała biec, do Byakuyi, do Hitsugayi, do towarzyszy. W jakiś sposób pomóc... Pomóc? Zatrzymała się między wysokimi, jasnymi murami z pomarańczową dachówką. Jak miała im pomóc?

   Krzyk. Jeżeli zbytnio się zbliży być może straci kontrolę... krzyk rozlegnie się po Soul Society.

   Zamyśliła się i nawet nie zauważyła jak pobliski budynek ulega zniszczeniu, a większe odłamki lecą w jej stronę. Zasłoniła się rękoma i nagle poczuła...

   ...silną dłoń zaciśniętą na ramieniu i prawym boku. Nie wierzyła własnym oczom. Uratował ją... Arrancar?!

   - Dziękuję za ocalenie, ale dlaczego to zrobiłeś? - zacisnęła dłonie w pięści, zaciskając mocno zęby, by się nie rozpłakać.

   - Nie uratowałem cię. Przechodziłem. Zakończyłem swoją misję, a ty stałaś mi na drodze.

   Pokręciła głową, siląc się na uśmiech.

   Wyciągnęła w jego stronę wciąż drżącą dłoń.

   - Załóżmy się.

   Ulquiorra spojrzał na nią z ukosa. Czego ta nędzna istota jeszcze od niego chciała?

   - Zakład? Nie bądź śmieszna - parsknął krótkim śmiechem. Nie spodziewała się po nim takiej reakcji, ale musiała przyznać, że naprawdę miał słodki śmiech.

   - Udowodnię, że Arrancarzy mają coś w sobie z ludzi! - krzyknęła, podnosząc głowę i wpatrując się w jadowicie malachitowe oczy. - Jeżeli wygram, podasz mi swoje imię i odpowiesz na moje pytania!

   Odwrócił się w jej stronę, by lepiej ją widzieć. Ona sobie z niego żartowała? Znajdzie coś w Arrancarach ludzkiego? To jak szukać w ciemności światła, które nigdy nie istniało. 

   - A jeśli ja wygram - Pobladła na twarzy. Właśnie. Co ona mogła dać mu w zamian? - Udasz się ze mną do Las Noches i będziesz niewolnikiem.

   Przeszedł ją dreszcz, ale musiała to zrobić. On znał odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie zdążyła zadać, a i tak już wiedziała, że Karakura czy Seiretei nie odpowie na nie. Przełknęła ślinę. Przestała się trząść. Jej ruchy stały się pewniejsze, co nie umknęło jego uwadze.

   - Zgoda! - Niechętnie z jego strony, ale uścisnęli sobie dłoni, aby przypieczętować umowę. 

   Niedługo potem tajemniczy Arrancar zniknął, a odgłosy walki ucichły. Na sam dźwięk ostatniego wybuchu usłyszała znajomy chichot. 

   ,,Muszę szybko wracać!''

   Starała się nie patrzeć na martwych shinigami. Nie mogła! Wybierała takie drogi, by zaraz nie popaść w cholerny trans i stracić nad sobą kontrolę. Zwłaszcza, że tak dobrze jej szło utrzymywanie spokoju ducha.