— I w prawo... I w lewo... Prawo, lewo. Prawo, lewo — instruowała nauczycielka, gdy spóźnione wpadłyśmy na salę. — Prawo, lew... Julie i Lilo Mae, jak miło, że do nas dołączyłyście.

Próbowałam trzymać wysoko uniesioną głowę i nie skupiać się na fakcie, że wszyscy na nas patrzyli.

— Bardzo przepraszam, zaspałyśmy — wytłumaczyła Julie za nas obie.

— Okej, zajmijcie miejsca. — Kobieta kiwnęła głową w odpowiednim kierunku.

Stanęłyśmy obok Flynn, która uśmiechała się niewinnie.

— Dlaczego nas nie obudziłaś? Przegapiłyśmy trzy pierwsze lekcje.

— Julie powiedziała, że nigdy więcej nie pokaże się w szkole — zaoponowała Flynn. — I myślałam, że tobie nie zależy.

— Zależy mi, czy moi rodzice zastępczy się o tym dowiedzą i dadzą mi szlaban! — syknęłam.

— Biorę wszystko bardzo dosłownie.

— Dobrze! — zawołała nauczycielka.

Przez sposób, w jaki poruszałam ramionami, czułam się jak ośmiornica. Ooo.

— To nic — zapewniła ją Julie. — Tak naprawdę jestem zła na tę trójkę głupich duchów.

— Zabiłabym, gdyby nie byli już martwi.

— Bycie w zespole powinno pomagać waszemu życiu towarzyskiemu, a nie je niszczyć.

Słowa Flynn nam nie pomogły.

— Byłym zespole — poprawiła ją Molina.

— Racja, wybacz.

— To jest beznadziejne. Myślałam, że jesteśmy w tym razem. Najwidoczniej się myliłam.

— Hej, nie obwiniaj się — pocieszyła ją Flynn. — Ciężko jest odmówić, gdy trójka przystojnych duchów zaprasza was do zespołu.

— Chyba jeszcze ludzie za nami cię nie słyszeli, powiedz to głośniej. — Posłałam im wymowne spojrzenie. — Nie możecie rozmawiać o duchach, jakby to było normalne.

— No cóż, są przystojni. I mówiąc o przystojniakach, Julie, rozmawiałaś dzisiaj z Nickiem? Dobrze się dogadywaliście na dyskotece.

— Nie, i trochę to odciągam — przyznała dziewczyna. — Przynajmniej nie zobaczę go na tej lekcji.

— O wilku mowa! — powiedziałam, prostując się. — Popatrzcie, kto przyszedł.

— To chyba jakieś żarty.

— Co? — zapytała Flynn, która nadal go nie zauważyła.

— Co oni tutaj robią?

— Dokładnie na czas, trenerze Barron — powitała go nauczycielka. — Uczniowie, trener Barron i ja postanowiliśmy, że jego drużyna lacrosse będzie brała udział w naszych lekcjach przez kilka tygodni. Wielu sportowców kiedyś tańczyło, co pomogło im z koordynacją i sprawnością.

— Żadnego flirtowania z dziewczynami — ostrzegł ich mężczyzna, na co zawodnicy się zaśmiali. — Chodzi o to, żeby poprawić waszą formę. Wtedy moglibyśmy wygrać. Przegraliśmy z Burbank. Burbank!

Nie znałam wyników tej drużyny, ale ze sposobu, w jaki mówił trener... Oof.

— Pamiętajcie, że opanowanie to duża część tańca — zauważyła instruktorka. — Dobierzcie się w pary!

Świetnie, nie znam żadnych chłopaków z drużyny.

Trener Barron klasnął w dłonie, co mnie przestraszyło.

— Dawajcie!

Chłopcy zaczęli do nas podchodzić, a przystojny chłopak wybrał Flynn.

— Nie, nie, nie, nie zostawiaj mnie — błagała Julie. — Proszę.

— Wybacz. — Brunetka wcale nie wyglądała na skruszoną, gdy odchodziła.

— Masz mnie — zapewniłam ją.

— Hej — przywitał się Nick.

— Hej! — powtórzyła niezręcznie.

Ktoś klepnął mnie w ramię, więc się odwróciłam.

— Lila Mae, prawda? — zapytał z uśmiechem.

Zlustrowałam go wzrokiem. Był dość przystojny. Okej, dam radę.

— Tak. Uch, jak masz na imię?

— Brody. — Podał mi rękę. — Tańczymy?

Ujęłam jego dłoń, choć tak naprawdę w tym tańcu nie musieliśmy się nawet dotykać.

— Dziewczyny, wykonajmy układ z ubiegłego tygodnia. Przedstawicie go z chłopakami w ten piątek — poleciła nauczycielka. — Trener Barron i ja wam go zademonstrujemy.

— Nie, uch... Ja nie tańczę, więc...

Brody się zaśmiał. Ten głęboki, chłopięcy śmiech przywołał u mnie dziwne uczucie.

— Teraz już tańczysz. — Złapała nadgarstek mężczyzny i przyciągnęła go bliżej siebie. — Wyskok, odbicie, wąż, wyciągnijcie ręce i obrót. Chłopcy, wyskok.

Podczas tańca rozejrzałam się po pomieszczeniu. Panował tam chaos. Żaden z chłopaków nie wydawał się czuć rytmu. Ciało Brody'ego wpadło na moje podczas robienia węża, przez co się potknęłam. Wyciągnął rękę, by złapać mnie za przedramię. Rozległ się dźwięk pękania, a ja krzyknęłam.

Chłopak puścił moje ramię, przez co całkowicie upadłam.

— O matko. Lila, tak bardzo przepraszam.

— To nic — wymamrotałam, ale kiedy próbowałam podeprzeć się o ziemię i wstać, przygryzłam wargę tak mocno, że zaczęła krwawić. Odczuwałam straszny ból.

— Lila! Nic ci nie jest? — zapytała nauczycielka. — Co się tam dzieje?

— Pierce, zrobiłeś jej krzywdę? — dodał trener Barron. To musiało być nazwisko Brody'ego.

— Tak, proszę pana — przyznał, przyklękując obok mnie. — Bardzo przepraszam, Lila.

— To nie jego wina — powiedziałam wystarczająco głośno, by wszyscy mnie usłyszeli. — Potknęłam się, a on próbował mnie złapać.

— Pomóż jej wstać i zabierz ją do pielęgniarki.

— Dobrze, proszę pana.

Brody ostrożnie podał mi dłoń, którą złapałam moją sprawną ręką. Bez żadnego problemu mnie podniósł. Skoro chłopcy z drużyny lacrosse są tacy silni, to jakim cudem ciągle przegrywają? Julie i Nick posłali mi współczujące spojrzenie, kiedy przeszłam obok nich. Tańczyli niedaleko nas.

— Powodzenia — powiedziała Julie.

Byłam w stanie myśleć tylko o tym, że jeśli mam złamaną rękę, to nie będę mogła grać na żadnym instrumencie przez wiele tygodni.

— To beznadziejnie — wymamrotałam pod nosem.

— Bardzo przepraszam — powtórzył.

— To nie twoja wina. Może mam słabe kości? To miałoby sens.

— Tak, słyszałem, że w zeszłym tygodniu trafiłaś do szpitala. Co się stało?

— To długa historia.

— Mam czas.

— Nie uwierzyłbyś mi. Zaufaj mi, tak będzie lepiej.

— Dobra, jeśli chcesz mieć sekrety. — Uniósł dłonie w geście poddania.

— Wybacz, ale dopiero się poznaliśmy — zauważyłam. — A ja i tak nie jestem typem osoby, która od razu wyjawia wszystkie swoje tajemnice.

— Przyznajesz, że masz jakieś tajemnice? Interesujące.

— Cokolwiek — drażniłam się, zakładając kosmyk włosów za ucho.

— Wróciłaś — zauważyła niezaskoczona pielęgniarka. — Co stało się tym razem?

— Chyba złamałam rękę podczas lekcji tańca. Bardzo boli.

— Pokaż ją.

Pielęgniarka zaczęła nią poruszać, a ja się skrzywiłam, przez co Brody popatrzył na mnie zmartwiony.

— Wygląda na to, że jest złamana, ale nie jest źle. To złamanie, które zrośnie się dość szybko.

Głęboko odetchnęłam.

— Dobrze to słyszeć. Jak pani myśli, kiedy będę mogła zacząć grać na gitarze i fortepianie?

— Za jakiś miesiąc.

— Miesiąc? — Otworzyłam buzię. — To nie jest niedługo!

— Mogło być gorzej. — Wzruszyła ramionami. — Chcesz zadzwonić po swoich rodziców, żeby zabrali cię do lekarza?

— Chyba tak.

Wyjęłam telefon, wybierając numer do pracy Taylor.

— Brody, możesz już wrócić na lekcję — nakazała mu kobieta.

— Ale jestem jej partnerem tanecznym i wsparciem moralnym!

— Słyszałam, jak mówi, że dopiero cię poznała. Musisz wrócić na lekcję.

Czułam się przez to źle, bo Brody chciał tylko pomóc, ale pielęgniarka miała rację.

— Dobra — burknął. — Do zobaczenia, Lila.

— Pa, Brody.

Zadzwoniłam do mojej matki zastępczej, by zwolniła się z pracy i zawiozła mnie do lekarza. Kiedy ortopeda potwierdził, że mam złamaną kość, wszelkie moje nadzieje zniknęły.

— Jak mogła złamać się tak łatwo? — zapytałam z niedowierzaniem. — On tylko złapał mnie za rękę, żebym się nie przewróciła.

— Prześwietlenie pokazuje, że wcześniej było już tam złamanie. Przez to kości były bardziej na to podatne — wytłumaczył lekarz. — Na szczęście, to złamanie nie wymaga operacji. Powiem pielęgniarce, żeby założyła ci gips, dobrze?

— Nie, nie jest dobrze! Muszę móc grać na instrumentach! Jestem w zespole i...

— Lila — ostrzegła mnie Taylor.

— Przepraszam, po prostu jestem sfrustrowana. Nie mogę się poddać i zostawić Julie.

— To nic. Nikt nie cieszy się na wieść, że ma coś złamanego — powiedział ze smutnym uśmiechem. — Pomyśl, jaki kolor byś chciała.

Kiedy pielęgniarka weszła do pomieszczenia, wybrałam jasnoróżowy gips. Zmoczyła materiał i owinęła go wokół mojej lewej ręki od dłoni aż do łokcia. Złamałam kość łokciową, więc opatrunek zajmował całe moje przedramię. Skrzywiłam się, napinając mięśnie pod gipsem.

W domu ponownie zastałam chłopaków w moim pokoju.

— Naprawdę musimy ustanowić ograniczenia — stwierdziłam, chcąc skrzyżować ramiona na klatce piersiowej, ale wzdrygnęłam się przez ból.

— Czy gips nie jest wystarczającym ograniczeniem? — zapytał Luke. — Jak będziesz z nami występować?

— Nadal mam głos — odparłam, starając nie czuć się beznadziejnie. — Ale pamiętajcie, że już nie jesteśmy w zespole.

— Nie możesz odejść z zespołu po jednym błędzie! — Reggie przeteleportował się na moje łóżko. Sposób, w jaki podniósł wzrok oraz machał nogami, przypominał mi o małym dziecku. — Jesteśmy przyjaciółmi już na zawsze.

— To mnie pociesza — zażartowałam, kładąc się obok niego. — Nie wiem, czy to powinno mi schlebiać, czy mnie przerażać.

— Schlebiać — powiedział Luke. — Pozwolilibyśmy ci dołączyć do Sunset Curve.

— Bez urazy, ale to było w latach 90. Potrzebujecie nowego zespołu ze mną i Julie. A teraz go nie ma, bo nawaliliście.

— I Bobby ukradł wszystkie twoje piosenki — wymamrotał cicho Alex.

— Nie przypominaj mi — burknął Luke, gotowy, by podnieść jakąś należącą do mnie rzecz i rzucić nią o ścianę.

Złapałam jego prawy nadgarstek moją zdrową ręką, zanim zdążyłby zdemolować mój pokój znalezioną przez niego piłką tenisową. Nie byłam w jej posiadaniu, więc musiał wziąć ją z pokoju Blake'a.

— Uspokój się — nakazałam, trzymając go, dopóki tego nie zrobił. — To już przeszłość. Może gdybyście tak bardzo nie skupiali się na zemście, to nie musielibyście żałować kolejnej rzeczy.

— Żałować kolejnej rzeczy? — Luke zmarszczył brwi. — Alex...

— Co? — spytał jasnowłosy perkusista. — Nic nie powiedziałem.

— Luke'u Pattersonie, co ukrywasz? — Przycisnęłam palec do jego klatki piersiowej. — Zrobiłeś coś jeszcze? Wiesz, że jeśli coś pogorszysz, to nie tylko zespół się skończy.

— To nie twoja sprawa — warknął, zanim zniknął.

— O co chodziło?

Alex i Reggie milczeli.

Czy posunęłam się zbyt daleko?

Nie! Nie mogłam sobie pozwolić, by tego żałować... Luke na to zasłużył, czyż nie? W końcu to on chciał zemścić się na Bobbym. Ja pochwalałam to tylko do pewnego stopnia. Może byłam niesprawiedliwa. Mogą przekonać Julie przeprosinami. Dodatkowo z moim urazem ręki będziemy miały tylko fortepian. Potrzebowała większej ilości instrumentów, a poza tym wiedziałam, że nie czuła się komfortowo, śpiewając samodzielnie.

Westchnęłam, gdy doszłam do wniosku, że ja i Julie potrzebujemy chłopaków tak samo bardzo, jak oni potrzebują nas. Nie chodziło tylko o muzykę.

— Słuchajcie, Alex i Reg, może i to, co dzieje się z Lukiem, nie jest moją sprawą, ale to ma na niego duży wpływ. Uważajcie na niego, dobrze? Nie chcę, by cierpiał.

— Nie martw się, jesteśmy jego najlepszymi przyjaciółmi — zapewnił mnie Alex. — I tak wiem, gdzie poszedł.

— Gdzie? — zapytaliśmy jednocześnie z Reggiem.

— Wiesz gdzie — powiedział do bruneta, unosząc brew, gdy on przechylił głowę.

— Och! — Peters usiadł, wszystko sobie uświadamiając. — Tak, wiem gdzie.

— Moglibyście mi powiedzieć? — Pochyliłam się bliżej niego i popatrzyłam na niego spod rzęs. To zwykle działało na chłopaków.

— Uch... — Jego spojrzenie było skupione na moich ustach. Denerwował się taką bliskością.

— Reginald! — Głos Alexa wyrwał go z transu i zniszczył wszelką przewagę, jaką nad nim miałam. To na tyle z planu A.

— Wybacz, Lila, ale naprawdę nie mogę ci powiedzieć — wymamrotał zdenerwowany brunet.

Zdenerwowany? To nie było w jego stylu. Poza tym nie użył tego żartobliwego zdrobnienia. Wtedy coś sobie przypomniałam.

— Emily.

Odwrócili do mnie głowy z szeroko otworzonymi oczami. To tylko potwierdziło moją teorię.

— Chodzi o Emily, prawda? — Byłam już tego w stu procentach pewna. — Emily to dziewczyna, którą kocha i sprawdza, jak się ma. Wiedziałam!

Gdy te słowa opuściły moje usta, mój żołądek zacisnął się w supeł. Luke był zakochany w innej dziewczynie. Próbowałam pozbyć się tego uczucia, ale w moim gardle pojawiła się gula.

— Zanim założysz coś jeszcze, możemy przynajmniej pokazać ci, kim tak naprawdę jest? — poprosił cicho Alex.

Przytaknęłam.

Najwidoczniej numer jeden na liście będzie o wiele łatwiejszy do rozwikłania niż cała reszta.