Napisałam do państwa Williams, że koleżanka zaprosiła mnie do siebie. Pan Williams z radością pozwolił mi na wyjście. Pani Williams zaś wysłała mi emotkę kciuka w górę oraz szerokiego uśmiechu.

— Możemy się spotkać — poinformowałam Julie.

— Świetnie! — odparła. — Mam tylko nadzieję, że Flynn nie będzie miała wrażenia, że próbuję ją zastąpić, zanim będę miała szansę powiedzieć jej prawdę i przeprosić.

— Hej, znacie się już od dłuższego czasu, prawda? — spytałam, delikatnie układając dłoń na jej ramieniu. — Więc ona dość dobrze cię zna. Jeśli Flynn jest mądra, to nie zniknie z twojego życia z powodu jednej kłótni, okej?

— Pewnie masz rację. — Dziewczyna westchnęła. — Nie chcę stracić kolejnej ważnej dla mnie osoby. Flynn wspierała mnie we wszystkim. Kiedy straciłam mamę, mój świat się rozpadł. To ona pomogła mi się pozbierać.

— To urocze — odparłam. — Może zaśpiewasz o tym piosenkę?

— Świetny pomysł! — Julie się ożywiła. — Mam w pokoju pudełko z tekstami. Mogłybyśmy zamienić je w piosenkę, a później przećwiczyć z zespołem. Flynn mi nie odpisuje, ale na pewno nie będzie gniewała się wiecznie.

— Widzisz? Wiedziałam, że wszystko jakoś się ułoży.

Dotarłyśmy pod drzwi domu Molinów, a Julie je otworzyła, byśmy mogły wejść do środka.

— Tato! — krzyknęła, podbiegając i układając dłonie na jego ramionach.

— Hej! Dobrze, że już wróciłaś. — Zaśmiał się. — Kto to?

— Jest nowa w szkole. Ma na imię Lila Mae Williams. Chodzimy razem na niektóre lekcje.

— Dzień dobry! Miło pana poznać. — Lekko mu pomachałam.

— Ciebie również.

— Co to jest? — dopytała Julie i przykucnęła, by przyjrzeć się ulotkom rozrzuconym po stole jadalnianym.

— Ach, no wiesz, informacje o innych szkołach z programem muzycznym... I prywatne lekcje — odparł. — Wiem, że jest tu straszny bałagan, ale dam sobie radę.

— No cóż, na całe szczęście, wróciłam do programu w mojej szkole — wyjawiła dziewczyna. — I pozwolą Lili Mae podejść do przesłuchania, więc pomyślałam, że przyprowadzę ją tutaj, by mogła poćwiczyć.

— Chwila, chwila, co? — zapytał z wyraźną ulgą. — Nie żartujesz sobie?

— Poszłam tam, wystąpiłam z duch... — Szturchnęłam ją łokciem. — Z dużymi chłopakami, a dyrektor Lessa pozwoliła mi wrócić.

— Tak! Tak! — Mężczyzna wyrzucił papiery w powietrze, po czym uścisnął swoją córkę.

Byłam ciekawa, czy mój tata również byłby tak dumny, gdybym powiedziała mu, że dostałam się do programu muzycznego. To w zasadzie jeszcze się nie wydarzyło, ale sentyment nadal był obecny. — Och, jesteś niesamowita. Tak się cieszę. Jesteś najlepsza!

Podeszłam, by zacząć zbierać papiery, gdyż w pomieszczeniu teraz panował bałagan.

— Och, nie musisz tego robić. Sam się tym zajmę — zatrzymał mnie pan Molina. — To naprawdę miłe z twojej strony.

— Pańska córka jest moją pierwszą prawdziwą przyjaciółką. Przynajmniej tyle mogę zrobić — odpowiedziałam.

— Australijska Szkoła Muzyczna? — przerwała mi Julie, marszcząc brwi. — To na drugim końcu świata.

— Mogłabyś wracać do domu na święta — zauważył jej ojciec. Dziewczyna przyłożyła kartki do jego klatki piersiowej, po czym gestem pokazała mi, bym poszła za nią na górę. — Hej, dasz czadu. Jesteś najlepsza!

Julie żartobliwie wywróciła oczami, a ja się zaśmiałam.

— Twój tata jest zabawny — skomentowałam, gdy weszłyśmy do jej pokoju.

— Tak, kocham go. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła — powiedziała, po czym na jej twarzy pojawiła się nuta smutku.

— Pewnie bardzo tęsknisz za swoją mamą — dodałam, niekoniecznie wiedząc, jak powinnam zareagować.

— Tak, ale nie mogę sobie wyobrazić, jak czujesz się ty, nawet nie wiedząc, kim są twoi rodzice. — Pociągnęła nosem, próbując ogarnąć się i ukryć swoje uczucia. — Ja przynajmniej mam wspomnienia.

— Wszystko jest możliwe, prawda? Lekarze mówią, że to cud, że mogę chodzić i znowu funkcjonować. Kto wie? Może wszystkie utracone wspomnienia do mnie wrócą — stwierdziłam. — Nigdy nie wiesz, co przyniesie przyszłość.

— Masz rację — odpowiedziała. Wstała i podeszła do pudełka leżącego na półce. — Powiedziałam o nim chłopakom i od razu chcieli przejrzeć moje rzeczy, ale mam przeczucie, że mogę ci ufać.

— Obiecuję. — Kiwnęłam głową.

Wyciągnęła kilka kartek papieru, pokazując mi teksty.

— Ta piosenka nazywa się „Lecę solo". Napisałam ją, kiedy Flynn pocieszała mnie po tym, jak straciłam mamę. Mogłabyś pomóc mi ułożyć do niej melodię?

— Jasne! — Żartobliwie ją szturchnęłam, a na jej usta wkradł się uśmiech. — Zaśpiewał refren, a ja spróbuję zaśpiewać harmonię.

— Moje życie tak zeszłoby na dno, lecę solo. Moje życie tak zeszłoby na dno. Lecę solo, ciebie brak — wyśpiewała, a ja zaczęłam nucić. — Moje życie tak zeszłoby na dno. Lecę solo, ciebie brak.

— Brzmimy nieźle! — zawołałam.

— Tak! — Uśmiechnęła się.

— Chłopcy pewnie będą mogli zaśpiewać tenor i harmonię basową przy „tak, tak", a ja mogę zaśpiewać wyżej — zaproponowałam. — Może przy ostatnim „Bez ciebie" spróbujesz wokalnego riff/runa czy jakkolwiek chcesz to nazwać.

Zanuciłam przykład, a Julie do mnie dołączyła.

— Cudowne!

— Wszystko się ze sobą zgrywa!

Podekscytowanie we mnie rosło, gdy nadal pracowałyśmy nad niuansami wokali piosenki. Wkrótce pozostały nam do dogadania tylko instrumenty.

— Gdzie są twoje instrumenty? — spytałam. — Odkryłam, że potrafię grać na gitarze i pianinie.

— Naprawdę? Jak to działa z twoją pamięcią? — odparła naprawdę zaciekawiona.

— To umiejętność motoryczna — wyjaśniłam. — Gdy patrzę na nuty i akordy, moje palce wiedzą, co mają robić, jakby same myślały za siebie. Nie mam żadnych wspomnień z życia, ale pamiętam fakty związane ze szkołą. Lekarze wyjaśnili mi, że wspomnienia istnieją w różnych częściach mózgu. Nie wiem, jak ci to wytłumaczyć.

— Okej — powiedziała. — To chyba ma sens.

Zeszłyśmy na dół i weszłyśmy do garażu, w którym znajdowały się fortepian oraz gitara.

— To fajnie, że masz swój własny pokój muzyczny — stwierdziłam, rozglądając się po pomieszczeniu.

— Był mojej mamy.

Luke skończył grać riff, który pokazywał Reggiemu.

— Chłopaki, nie powinniście grać sami — przypomniała im niecierpliwie Julie.

— Ale nie byliśmy sami — zauważył Reggie z szerokim uśmiechem. — Bo zawsze mamy siebie nawzajem.

Luke objął ramieniem swojego najlepszego kumpla i uniósł kąciki ust, jakby wcale nie robił nic złego. Przewróciłam oczami.

— Musicie słuchać Julie, chłopaki. To zbyt podejrzane — stwierdziłam. Julie wyciągnęła wtyczką od basu Reggiego ze wzmacniacza z przesadnym westchnięciem.

— Ale... Ale głośność była na jedynce — jęknął Luke, który do niej podszedł.

— Ale dawaliśmy czadu jak na dziesiątce. Chcesz, żebyśmy zagrali jeszcze raz?

Pokręciłam głową z niedowierzaniem.

— Czego z „Jesteście duchami i nie możecie grać sami" nie rozumiecie?

— Wszystkiego — odpowiedział Luke z uśmiechem.

Ugh. Miałam ochotę zetrzeć mu ten uśmieszek z twarzy. Tak łatwo byłoby...

— Właściwie to czekaliśmy, aż wrócisz do domu — mówił dalej. — Okej, mamy dla ciebie ważne wieści. Wcześniej zrobiliśmy zebranie zespołu i...

Julie wyglądała na niewzruszoną, gdy na chwilę zamilkł, by osiągnąć dramatyczny efekt.

Reggie wybił rytm na swoich udach.

— Chcemy zaprosić cię, byś dołączyła do Sunset Curve! Lilę Mae też, jeśli będzie dobra. I nie, nie śnicie.

— Och — powiedziała Julie.

— Co to znaczy „jeśli będę dobra"? — spytałam w tym samym momencie.

— Powiedziała „Och" — powtórzył Luke, skołowany odwracając się do Reggiego. — To mówi się, gdy dostanie się skarpetki na urodziny, a nie, gdy jest się zaproszonym do najlepszego zespołu na świecie!

— Julie i ja już stworzyłyśmy nasz własny duet, ale możecie śpiewać w chórkach — powiedziałam, doskonale wiedząc, że zdenerwuję tym Luke'a. Należy mu się za to, że uraził moją dumę!

— W chórkach? Jestem głównym wokalistą! Macie szczęście, że zapraszamy was do zespołu! — krzyknął zszokowany. — Mam zbyt wielki talent, bym go marnował. Jak możesz w ogóle oczekiwać, że będę śpiewał w chórkach?

— Lila Mae świetnie śpiewa harmonie i potrafi grać na dwóch instrumentach — powiadomiła go Julie, obejmując mnie ramieniem. — Razem pracowałyśmy nad piosenką.

— Gdzie jest twój instrument?

— Rano zostawiłam go w sali muzycznej. Mieszkam w domu pełnym dzieci, więc tam będzie bezpieczniejszy.

— Twoja gitara może mieszkać tutaj, jeśli chcesz — zasugerowała Julie. — Tu będzie bezpieczna.

— Chętnie — odparłam. — Wtedy będę mniej się stresować i po zobaczeniu tego garażu, już wiem, że będę tutaj bez przerwy.

— Ale poważnie, nie mam teraz głowy, by myśleć o dołączeniu do zespołu — wyjawiła Molina. — Bardzo martwię się o Flynn. Nawet mi nie odpisała. Razem z Lilą Mae pracowałyśmy nad piosenką dla niej.

— To kiepsko — stwierdził Luke, choć tak naprawdę zbytnio się tym nie przejął. — Więc chcesz dołączyć do zespołu?

— Wyczuj chwilę, stary — warknęła, zanim wyszła.

Byłam zaskoczona. Nie spodziewałam się, że Julie potrafi być taka pyskata, ale najwidoczniej to się dzieje, gdy jest zirytowana.

— No weź! Potrzebujemy cię, a ty potrzebujesz nas, bo potrzebujesz muzyki — upierał się chłopak. Uniosłam brwi zainteresowana. — Znaleźliśmy wiersz, który napisałaś i razem z Reggiem dodaliśmy do niego świetną melodię, żeby brzmiał bardziej rockowo. Brzmi świetnie.

— Gdzie go znaleźliście?

Miałam silne przeczucie, że w jej sekretnym pudełku z tekstami.

— Uch... Na pewno nie w twoim pudełku marzeń — skłamał Luke, popychając Reggiego przed siebie, by robił za jego tarczę ochronną.

— Grzebaliście mi w rzeczach?!

— W-w-wiem, ale—

— Tak, teraz możemy to robić — przyznał Reggie, wyglądając na dumnego, że potrafi dotykać prawdziwych przedmiotów.

— Nie, nie możecie! Granice! Oddawaj! — zawołała dziewczyna, jednocześnie ganiając Luke'a po całym pomieszczeniu.

— Nie! Musisz uświadomić sobie, jak niesamowicie utalentowana jesteś, okej! Posłuchaj tego — rozkazał jej. — Zbudź się, zbudź się, choćby więcej nic. Spójrz w głąb, zrób to właśnie dziś. Nie o stracie myśl, lecz pamiętaj, że możesz burzom stawiać się.

— Napisałam to z moją mamą! — powiedziała, a do jej oczu napłynęły łzy. Spróbowała wyrwać mu kartki, ale odsunął się i znowu uciekł. Podstawiłam nogę, by się przewrócił, jednak ja poleciałam zaraz za nim. Przez chwilę siłowaliśmy się na podłodze, ale wygrałam, gdy kopnęłam go w krocze.

— Ugh! Myślałem, że już nigdy więcej nie będę musiał się tak czuć! — wyjęczał Luke.

— Wybacz — powiedziałam po części szczerze. — Ale zasłużyłeś na to.

— Tak! Trzymajcie się z dala od mojego pokoju! — poleciła Julie, z wdzięcznością wyjmując papier z moich rąk, nim wybiegła z garażu.

☁

mogłabym prosić was o dużo komentarzy pod tym rozdziałem? 🥺👉👈