•••••Blade's POV•••••

"People are cruel, Miyahara. They're not worth saving for. And yes, maybe I'm not a human. Bakit? Alam mo ba kung ano sila?"

"They are monsters. Fake. Tinutulungan nila ang iba pero higit pa nun ang kapalit. Kapag hindi na nila mapapakinabangan ang isang tao ay pinapatay nila. Humans vs. Humans, how pathetic. Humans only fight for themselves so why should we fight for them?"

"Rin? Your weak friend who died?"

"Then why the fuck did she die then?! Hindi namamatay ang isang tao Miyahara kung hindi sila mahina!"

"Nothing but the reality. I decided to open my eyes and focus on the reality. Fantasy is nothing than a nuisance. Fiction is nothing more than just a waste of time!"

"D-Don't you dare talk about my pa-parents."

"'W-Wag mong isali ang m-mga parents ko sa away n-natin na parang alam mo l-lahat. Non sai nulla (You know nothing) Blade."

"Y-You don't know them. H-Hindi ko nga sila nakilala o k-kahit nakita man lang, ikaw pa k-kaya na hindi ko kaano-ano? That's absurd."

"Maaari mo na silang tawaging 'walang kwenta' kapag nakilala mo na talaga sila. Keep my parents out of this because I'm the one who decided to be the person I am right now."

"I don't k-know what happened to your f-friend at mas lalong hindi ko rin siya kilala."

"S-Sabihin mo na ang gusto mong sabihin. Just don't you fucking dare blame your friend's death on me. Kasalanan niyo ang pagkamatay niya kasi naging pabaya kayo sa kanya."

Bigla akong nagising nang mapanaginipan ko na naman ang mga sinabi sakin ni Raven nung nag-away kami. It's been a week since that happened. Failing grade rin ang ibinigay sa amin ni sensei dahil sa mga nangyari. Akala ko katapusan na namin pero binigyan niya kami ng isa pang pagkakataon, at ako ang dapat na mag-ayos nun. Dapat kong kausapin at hanapin si Raven pero isang linggo na siyang hindi pumupunta sa skwelahan simula nang araw na iyon.

Bumangon ako sa pagkakahiga at lumabas ng kwarto para uminom ng tubig. I still remember what sensei told me before I left the school yesterday.

"Ako nang bahala mag-file ng excuse mo sa klase kaya huwag na huwag kang babalik dito hanggang hindi kayo nagkakaayos ni Raven."

I sighed very deeply thinking about it. I can still remember everything Raven said to me. How can I forget it? Magiging awkward na siguro kami ngayon. Both of us had a very tough argument. Siguro ay galit pa rin siya sakin hanggang ngayon. Pero hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Kahit papaano rin naman ay kaibigan pa rin ang turing ko sa kanya. Ang misyon ko ngayon ay hanapin at kausapin si Raven. Kailangan ko na itong maayos kaagad for the sake of our Assassin License!

"Ah, sir? Ayos lang ho ba kayo? Bakit po kayo nakaharang sa hagdan?"

I immediately came back to reality nang mapansin ko ang maid namin. Naguguluhan ito at hinihintay ang sagot ko.

"A-Ah wala l-lang manang! S-Sege, kukuha lang ako ng tubig." Tumawa ako ng mahina at dali-daling pumunta sa kusina para uminom ng tubig.

Kailangan kong mag-concentrate. Tiningnan ko ulit yung address na pinadala ni sensei sa akin kagabi.

Casa d'oro

Golden house? Parang familiar ata ang lugar na 'yon? Pagkatapos kong uminom ng tubig ay dali-dali akong bumalik sa kwarto para maligo at maghanda para sa pagpunta ko sa bahay nila Raven. Kahit na nag-away kami ay gusto ko rin namang maging presentable sa harap niya.

*****

My jaw dropped as I was looking at the houses in front of me. Kaya pala medjo familiar sakin ang lugar. Mga mayaman pala ang mga nakatira dito at hindi magkalapit ang mga bahay. I showed my school I.D to the security so he just let me in. Hindi rin naman ako parang sindikato tingnan.

Naglakad-lakad ako. Hindi na sinabi sa akin ni sensei kung saan dito sa loob nakatira sila Raven. He just want me to figure the rest on my own. Maybe it's also a part of my punishment. Napatigil ako nang makakita ako ng isang babae na naglilinis sa labas. Naglakad ako papalapit sa kanya.

"Excuse me po." I immediately got her attention.

"Bakit, hijo?"

"May kilala ho ba kayong babae na nagngangalang Raven Saldoviana?" Napansin ko ang pagkunot ng noo nito pero binalewala ko lang iyon.

"Raven... Saldoviana? Wala eh. Sigurado ka bang dito siya nakatira, hijo?" she asked, still giving me a confused look.

"Opo." Napabuntong-hininga nalang ako. I checked my phone again at sigurado talaga ako sa lugar na 'to.

"Naku, magtanong-tanong ka nalang muna sa iba. Baka kilala nila 'yang hinahanap mo."

"Sege po manang. Salamat." I smiled at her at aalis na sana ako nang bigla ulit siyang magsalita.

"Sandali, hijo."

"Bakit po?"

"Matagal na akong nakatira dito at walang kahit isang Raven Saldoviana ang naririnig kong pangalan dito. Siguro dahil may edad na ako kaya hindi na akong masyadong updated sa balita. Sana mahanap mo ang hinahanap mo." Hindi nalang ako nagsalita pa ulit sa kanya at ngumiti nalang sa kanya.

I asked various people na nakikita ko. Kahit bata tinanong ko rin. Halos isang oras na akong nagtatanong but still got the same answer. Wala silang kilalang Raven Saldoviana. I also don't know how many times I checked my phone just to see if I got the right address. Wala namang ibang 'Golden House' dito kaya sigurado akong ito ang lugar. If only I had a picture of her para ipakita ko sa kanila pero wala eh. What is Raven's problem anyway? It's like she doesn't exist at all.

I decided to rest for a while and sat at the side of the road. I couldn't help not to sigh again. My punishment is much worse than I thought.

"Anong ginagawa mo jan, hijo?" Nagulat ako nang makarinig ako ng isang taong nagsasalita sa aking likuran. "May mga sasakyan na dumadaan jan. Baka mapahamak ka pa."

I immediately stood up and faced him. Hindi naman marumi yung inuupan ko kaya hindi narumi ang puwetan ko. "Sorry po. Aalis na rin naman ako."

I noticed how the old man looked at me, more like checking me. "Ngayon lang kita nakita rito ah. Bagong lipat ka ba dito?" tanong niya.

Mukha naman siyang mabait. Base from his clothing, it's no doubt he came from a well-off family. Napatingin ako sa bahay na nasa harapan ko. Ang laki ng bahay. I'm sure he came from that house.

"Hindi po. May hinahanap lang kasi ako. Kanina pa ako tanong ng tanong sa mga tao rito pero parehas lang ho sila ng sagot." I said.

"Sino bang hinahanap mo?" Guess I'll ask this old man. Baka kilala niya si Raven.

"Raven Saldoviana po ang pangalan niya." Nagulat ako nang tumawa ito ng mahina. "Is there a problem? Ano pong nakakatawa?"

Tumigil ito at ngumiti sa akin. "Kilala ko yang hinahanap mo, hijo." he answered calmly.

I couldn't help not to feel so happy. Sa wakas! May nakakakilala na rin sa kanya. "Talaga po? Saan siya nakatira?" excited ko namang tanong.

But I don't know why I became down all of a sudden. Nakakasiguro ba talaga ako na maaasahan ko ang taong ito? "Anong problema, hijo?" rinig kong tanong ng matanda.

"It's strange don't you think? Bakit kayo lang po ang nakakakilala sa kanya?" Hindi ko maiwasang magtanong. Naging seryoso rin ako.

He smiled at me again. "He trusts me and I trust him. Tinulungan niya kami ng pamilya ko." sabi nito.

"Who do you mean?"

He's still wearing a smile on his face. Pero hindi naman ito creepy. Can I really trust this old man?

"You can trust me, hijo."

"How can I be so sure?"

He looked at me in the eyes. Seriously. "Dahil kilala ko sila."

"What the hell are you doing in here?"

Napatingin ako sa likuran ako at nagulat ako nang makita ko si Raven kasama ang isang... aso? Napatingin ulit ako sa matanda at nakangiti pa rin ito. Binalik ko ulit ang tingin ko kay Raven na nakataas ang isang kilay sakin.

"What is going on here?" Naguguluhan kong tanong.

I mean, I should be happy kasi nakita ko na siya finally. But, did this old man do something that's why Raven just showed up out of nowhere? Undoubtedly impossible.

"I should be asking that to you." malamig niyang sambit sakin.

"Gusto lang sana kitang kausa—"

"There's nothing left for us to talk about."

"Pero Ra—"

"You're just wasting your time."

"Pakinggan m—"

"Just get out of here."

Napatigil lang kami nang biglang tumawa yung matandang lalake.

"Boyfriend mo ba siya, Raven-chan?" Nagulat na naman ako sa tanong nito.

"Absolutely not! He isn't even my friend, boyfriend pa kaya? Just stay out of this, tanda."

"Hoy Raven! Show some respect to him!" She glared daggers at me kaya hindi nalang ako nagsalita.

"If you say so. Hinahanap ka niya so you better talk to each other." He smiled at us one more time at tumalikod sa amin. "Treat him well, Raven-chan. Take care, both of you." Iniwan na niya kaming dalawa at pumasok sa kanyang mansion.

Just then, the atmosphere that surrounds us became so awkward. Speak up Blade! It's now or never mong makukuha ang Assassin License mo!

"So," Geez. Naunahan na naman niya akong magsalita. "What do you wanna talk about?"

I sighed again. "First of, hindi mo ba ako papupuntahin sa bahay mo?"

She glared daggers at me again pero hindi rin nagtagal iyon. She sighed deeply again as well.

"Very well then. Follow me." Nagsimula na siyang maglakad kasama ang aso niya kaya sumunod nalang ako.

I didn't know she loves dogs.

*****

Halos hindi ko na maisara ang panga ko nang makita ko ang bahay nila Raven. It's bigger than our mansion. Ang sobrang laki ng bahay nila! Hindi ko alam na ganito pala kayaman si Raven. Baka naman isa siyang leader ng napakalaking sindikato dito sa bansa? Nah. I doubt it. Pero what if totoo ang iniisip ko?

"Whatever you're thinking, hindi ako anak ng isang napakalaking sindikato dito sa bansa." Tumingin siya sakin.

"You heard my thoughts?" I asked surprisingly.

She just shrugged her shoulders before answering. "Are you just gonna stay there?" masungit niyang tanong sa akin.

"Oo na. Papasok na. Chill okay?" She rolled her eyes.

"Idiot."

I was more than amazed nang makita ko ang loob ng bahay nila. Shit. Bakit ba ang sobrang ganda? Everything is just so perfect! Ito na ata ang pinakamagandang bahay na nakita ko sa buong buhay ko. Napatingin ako kay Raven na kasalukuyang pinapakain ang aso. Her face looks so innocent and peaceful. I can feel that she's so calm.

There's so much I have to learn about her.

"Is there something on my face?" She looked at me without emotions. Doon ko lang napansin na nakatingin rin pala ang mga kasambahay nila sa akin.

"Don't you think that I should be the one to ask you that?" I asked her back. "All of the maids are looking at me. Suspiciously." I looked around again at sa akin pa rin sila nakatingin. It's like, they're gonna kill me instantly if I do one wrong single move.

"It's fine." Raven looked at each of their maids. "He's with me."

One of them stepped forward and said, "Pero ma'am, ang bilin ho ni sir Ethan ay hindi magpapapasok ng kahit sino."

Kaya pala seryoso silang nakatingin sa akin. Pero 'Sir Ethan?' Sino siya? It's impossible na siya ang ama niya kasi siya na ang nagsabi na hindi niya nakilala ang mga magulang niya.

"Even if he's with me?" malamig na tanong ni Raven.

Nagsimula nang pagpawisan yung maid na nagsalita at dahan-dahang tumango. Uh-oh. Nagbago na ang aura niya.

She looked at her with her cold eyes. "You're Ann right? Who's your boss again? At kanino bang bahay ito?"

"S-Si sir E-Ethan at k-kayo po ang b-boss ko. S-Sa inyo r-rin po ang b-bahay na i-ito." Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko na kahit ang aso ay natatakot. Raven's aura is too strong.

"Good. Then why are you disobeying my order? It's my order to let him in here." Tumingin siya ulit sa kanilang lahat. "And this is my house to begin with kaya wala kayong karapatan na sabihan ako sa kung ano ang gusto kong gawin."

Hindi na nagsalita pa yung maid. Nahahalata pa rin sa mukha nito ang kaba at takot.

"Try to tell Ethan about this and you're all gonna pay."

"Raven stop it. That's too much." I didn't hesitate to stop her kasi napansin ko na parang nagbago yung kulay ng mga mata niya.

"S-Sorry po m-ma'am Raven. H-Hindi na p-po ito mauulit." paghihingi ng tawad ng maid kay Raven.

She then looked at me and took a deep breath.

"Take squishy to his home. He needs to rest." She handed over the dog to the maid. Tumango ito pagkatapos ay umalis na ang ibang mga maid. They came back in doing their assigned tasks.

"You shouldn't scare your maids like that." seryoso kong sabi sa kanya.

"Why not?" Tinaasan niya ako ng kilay.

"They work for you. Kaya all you can do to repay them aside from paying them is to show respect and kindness."

She leaned against the wall. "Is that so? Well, I haven't done that before." Nagulat ako sa kanyang sinabi. "One of the things I hated the most is yung sinusuway ang utos ko." sabi pa niya.

"Pero kahit na, hindi mo dapat sila tinuring na ganun."

"Like you said, they work for me and Ethan. So definitely I can do anything what I want to them. Wala naman akong paki kahit na masaktan o umalis pa sila sa bahay ko. I don't care much about them or how they feel."

It's weird. Instead na makaramdam ako ng galit like last time, nakaramdam ako ng awa at... guilt. I don't know why pero yun yung nararamdaman ko. She's so clueless about feelings.

May isang maid na lumapit sa akin at binigyan ako ng juice. Pagkatapos ay umalis rin ito kaagad.

"If you're just here to scold me like Ethan always does, then the door is always open for you to go out." She glared daggers at me. Again.

"I'm not scolding you Raven. I'm just saying na mali yung ginawa mo."

"Oh please. Says the person who knows how to say the right thing."

Those words just hit me. I'm sure pinapatamaan niya yung nangyaring away sa amin last week. Nagbuntong-hininga nalang ako.

"Okay, okay. I'm just here to make amends for the things I've said to you." Biglang napahigpit ang hawak ko sa baso ng juice.

"Make amends?"

I took a deep breath and confidently said, "I'm here to talk to you and to... apologize."

*~*~*~*~*~*

Finally back after a short break. How have been doing UniqueKorns? Pasensya na talaga sa slow update. Sana nandito pa rin kayo para magbasa at sumuporta. It's just so sad especially now na malapit na ang pasukan. Good luck nalang sa ating lahat na mga estudyante sa June 3.（＞ｙ＜）

Special thanks to the person whom I dedicated this story to. Salamat sa endless na support. Sana you'll continue to support this story. Be red, stay unique.