Podeszłam wolno do jeziora i upadłam przed nim na kolana. Spojrzałam w swoje odbicie.

-Czemu ty mi to robisz? Przyciągasz mnie do siebie, a potem chcesz, żebym umarła. - wyszeptałam w stronę jeziora. Głupia, bo co, odpowie ci? Pokręciłam głową.

Powoli zaczęłam się rozbierać. Rozejrzałam się. Przecież nikt tu nie przyjdzie.

Powoli nago weszłam do wody. Strasznie mnie to odprężyło.

Byłam w wodzie po pas.

Nabrałam trochę wody w dłonie i dokładnie ją obejrzałam.

W moich dłoniach zaczęła powstawać czarna substancja.

Z obrzydzeniem odrzuciłam ją od siebie.

-Valeria! Natychmiast wyłaź z tej wody! - krzyknął Nico, podchodząc do brzegu.

Odwróciłam się do niego, a on wytrzeszczył oczy i zasłonił oczy.

Nie zrozumiałam jego poczynań, dopóki nie spojrzałam na siebie.

No tak.

Z wypiekami na twarzy weszłam głębiej, ukrywając swoje ciało w ciemnej wodzie.

-Czy z łaski swojej powiesz mi, co ty tu odwalasz? - Zapytał zażenowany, niepewnie podnosząc na mnie swój wzrok.

-Nigdzie nie idę. To miejsce jest niesamowite. - Mruknęłam, patrząc na niego. - Bardziej mnie już nie skrzywdzi, prawda?

-Nie wierzę, że mnie do tego zmuszasz. - Czarnowłosy westchnął.

Rozebrał się do bokserek i wskoczył do wody, zbliżając się do mnie.

Księżyc już wisiał na niebie.

Gdy stanął naprzeciwko mnie, nie poczułam dyskomfortu.

Czułam się dobrze.

Dzieliło nas może na oko 5 albo 6 centymetrów.

Zadzierałam wysoko głowę do góry, by patrzeć w te piękne, grafitowe oczy.

Zdziwiłam się, gdy nie patrzył na moje piersi, tylko w oczy.

Przechylił lekko głowę i nachylił się nade mną.

-To idziemy? - Nie odrywał wzroku od moich oczu.

-Nie. Tu jest mi dobrze. - Uśmiechnęłam się rozbawiona.

-Valeria! Jest późno i zimno! Wracaj do domku! Idiotko! - Potrząsnął mną.

Zaśmiałam się krótko i poklepałam go po policzku, jak bachora.

Szarpnął mną, przyciągając do siebie. Stykaliśmy się ciałami.

Zrobiło mi się ciepło, gdy moje piersi dotknęły jego brzucha.

-Wychodzimy stąd. Już. - Dał nacisk na ostatnie słowo i zaczął mnie prowadzić w stronę brzegu.

Westchnęłam krótko i nie stawiałam oporu.

-Odwróć się. - Nakazałam i sięgnęłam po jego ciuchy.

Rzuciłam mu nimi w twarz, a on nie spodziewał się tego ruchu i wylądował na ziemi.

Parsknęłam i zaczęłam się ubierać.

Zostawiłam jednak stanik w dłoni, ponieważ nie opłaca mi się go już zakładać.

Założyłam włosy za uszy i zaczęłam odchodzić w stronę domu Apolla.

Nico dogonił mnie i objął ramieniem rozbawiony.

-No co? - Zapytałam głupio.

-I ty się jeszcze pytasz? Chodziłaś przede mną naga. Nie czułaś się źle? - Podniósł jeden kącik ust do góry.

-Nie. To chyba normalne, że mężczyzna widzi kobietę. Nie wiesz, jak kobieta jest zbudowana? - Podniosłam jedną brew do góry.

-Wiem - zmieszał się i podrapał po karku.

Pokręciłam głową z dezaprobatą.

Gdy zobaczyłam domek Apolla, od razu przyspieszyłam kroku.

-I nikomu nie mów o tym, co tu zaszło! - nie czekając na odpowiedź, zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem.

—•—

-... czyli już wiecie, jak się gra w wojnę o sztandar. Jakieś pytania? Nie? Tak myślałem. - Rzekł zadowolony Chejron.

-Właściwie to ja mam. Jakie domy grają przeciwko jakim domom? - Palnęłam.

Wzrok wszystkich tutaj obecnych spoczął na mnie. Chejron posłał mi nieufne i podejrzliwe spojrzenie.

Uśmiechnęłam się lekko skołowana.

Jestem tu nowa. Skąd mam to wiedzieć?

-No dobrze. Hadesa, Aresa, Zeusa, Posejdona, Hekate, Iris, Demeter, Ateny, Afrodyty grają przeciwko Hermesowi, Apollowi, Hefajstosowi, Hestii, Dionizosowi, Erosowi, Nike, Kaliope. Wszystko zrozumiane? Na pozycje! - Krzyknął centaur.

Od razu pobiegłam w głąb lasu. Ukryłam za krzakiem i czekałam na gong.

Trochę się wahałam, ponieważ grałam przeciwko Nico i Percy'emu.

Nagle usłyszałam dźwięk gongu. Ktoś na mnie natarł z lewej strony, więc momentalnie odskoczyłam w prawo.

Jak się okazało, to Clarisse la Rue.

-Zniszczę cię, suko. - Syknęła przez zęby i o mało nie wbiła mi miecza w szyję, ale ja ukucnęłam, padając na pień drzewa.

Chwyciłam za łuk i na oślep strzeliłam. Ta szybko odskoczyła, a strzała wbiła się w drzewo.

-Postaraj się trochę bardziej - uśmiechnęłam się, ale tym razem nie zdążyłam zrobić uniku i dostałam z pięści.

Poczułam, jak czerń spływa mi z wargi. Ona wybałuszyła oczy.

-Przeklęta! - Wrzasnęła, a ja wykorzystując jej zdezorientowanie, drasnęłam mieczem.

Upadła na ziemię, a ja bez zbędnego przedłużania uciekłam od niej.

Około 100 metrów od Clarisse moją drogę zagrodził Nico.

Zmierzył mnie od góry do dołu. Uśmiechnął się zawadiacko.

-Cześć, skarbie - zaczął chodzić wokół mnie, jak wygłodniały wilk obok swojej zwierzyny. Wymachiwał mieczem jakby znudzony, gdy podszedł do mnie i złapał za mój podbródek. Po chwili popchnął mnie na drzewo i zatopił swoje usta na mojej szyi.

Mruknęłam zadowolona, gdy zaczął robić mi tam malinkę. Wszędzie było cicho.

Z przyjemności o mało nie upuściłam miecza, jednak szybko się otrząsnęłam, gdy zamiast ust Nico, poczułam zimne ostrze przy gardle.

Szybko go kopnęłam i wyciągnęłam miecz przed siebie.

Ten osunął się w cień. Zaczęłam się rozglądać, gdy usłyszałam trzask gałęzi za sobą.

Szybko się odwróciłam, a ten w tym samym czasie zamachnął się mieczem na wysokości mojej szyi, ale prędko padłam na ziemię.

-Naprawdę zamierzałeś obciąć mi głowę? - Zapytałam zdziwiona. Obserwowałam każdy jego ruch.

-Spokojnie, złotko, ta buzia jeszcze mi się przyda - uśmiechnął się powalająco, ale ten zszedł mu z twarzy, gdy obok jego głowy przeleciała strzała.

Naciągnęłam kolejną na cięciwę i wymierzyłam w niego. Oboje chodziliśmy w kółko, gdy ten znowu osunął się w cień.

Szybko przełożyłam łuk przez plecy i szukałam go wzrokiem.

Nagle złapał mnie od tyłu w talii, ale szybko mu się wyślizgnęłam. Gdy ten znowu zamachnął się mieczem, ledwo odskoczyłam.

Nico wykorzystując mój unik, złapał mnie w pasie i przyłożył mi ostrze do gardła.

-Wygrałem - wydyszał, uśmiechając się zwycięsko.

Przechyliłam głowę na bok rozbawiona i poklepałam go pocieszająco po policzku.

-Na pewno, kochanie? - nadepnęłam mu na stopę, a on odskoczył.

Wykorzystałam ten moment i podbiegłam do sztandaru.

Już miałam go chwycić, gdy ktoś mnie od niego brutalnie odsunął.

Wycelowałam miecz w blondynkę o szarych, mądrych oczach.

Uśmiechnęłam się miło.

-Jestem Valeria, miło cię poznać. - Jednak ona nie była przyjaźnie nastawiona i przejechała mi mieczem po dłoni.

Syknęłam z bólu i rzuciłam mieczem o ziemię.

Czarna ciecz spływała mi wodospadem z ręki.

Zacisnęłam zęby i spojrzałam w jej oczy.

Szybko chwyciłam za łuk i strzelając, przygniotłam ją do drzewa. Złapałam za sztandar.

-Drużyna Niebieskich wygrała! - Krzyknął ucieszony Will Solace, jeden z dzieci Apolla.

Zadowolona uniosłam sztandar ku górze i powędrowałam z nim do obozowiska.

Moja warga i dłoń nie mają się za dobrze. Krwawią, ale trochę mniej.

Rzuciłam sztandar przed kopytami Chejrona i spojrzałam mu głęboko w oczy, gdy ten się odezwał.

-Nadal cię nie rozumiem, Valerio. Czyją córką jesteś? - Zmrużył oczy zaciekawiony.

-Nie wiem. Ty mi odpowiedz.

Po chwili namysłu powiedział.

-Gratuluję umiejętności. Gdzie się tego wszystkiego nauczyłaś?

-Z mieczem nie radzę sobie dobrze, ale długo chodziłam na łucznictwo.

-Jesteś twardą dziewczyną i na pewno w końcu po - nie dokończył, ponieważ patrzył na coś nade mną ze strachem.

Cofnął się kilka kroków do innych obozowiczów.

-Coś nie tak? - Spojrzałam w górę i zobaczyłam strzałę.

-To niemożliwe. Dziecko Artemidy. Jesteś córką złamanej przysięgi.

—•—

*-Nie wiem czy w takiej kolejności i czy takie domy są, ale to jedyni bogowie jacy mi na myśł przyszli

LittlePsychopath2104