W sali było bardzo cicho. Chłopcy czekali, aż się odezwę. Jednak bałam się zbłaźnienia, jakiegoś zafałszowania nuty.

W końcu jednak zaczęłam.
— Mam was nauczyć śpiewać. Nie wiem, jak to zrobię i czy wyjdzie, ale proszę, postarajcie się... Nie róbcie sobie z tego żartów... proszę.
— Jeśli tobie na tym zależy, Rosé, potraktujemy to poważnie. — Syriusz? Dlaczego właśnie on?
— No dobrze, dzięki. To na początku niech każdy z was coś zaśpiewa. Muszę wybrać głównego wokalistę.

Najlepiej wypadli Remus i Syriusz, Peter i James mieli być w chórku.
Słowa wzięłam z jednej piosenki (ta na górze w mediach - przyp. aut.), napisanej przez moją matkę i mnie, gdy miałam sześć lat. Tata potem ją przytoczył w swoim bestsellerze „How to catch The Wind".

Książka opowiadała o historii moich rodziców, która jednak była tak nieprawdopodobna, że wydawała się fantastyką. Oczywiście tytułową The Wind była Sofia.

~*~

Był już ranek, gdy skończyliśmy. Wyszło naprawdę świetnie. Gdy Syriusz zaśpiewał drugą zwrotkę, serce prawie mi wyskoczyło z klatki piersiowej. Miał taki wspaniały głos... a na głosach to się akurat znam.

Koło siódmej rano przyszła Minerwa. Kazała nam przedstawić efekty pracy na śniadaniu wśród wszystkich.

Gdy wyszła, zaczęliśmy obmyślać plan. James w zeszłym roku zamontował niewidzialne kubły z jakimś smarem nad każdym stołem i chciał je aktywować podczas naszego występu. Wszyscy oczywiście byliśmy za. W końcowych słowach piosenki Syriusz odpalił różdżką mechanizm i wszyskich oblała lepka ciecz. Uciekliśmy na błonia. Na szczęście tym razem nie zostaliśmy ukarani.

~*~

Miałam dziś mieć pierwsze spotkanie z Lisą, gdzie pomagałam jej akurat w transmutacji. Młoda wyglądała na dziwnie niespokojną. Zaraz jak usiadłyśmy, zapytała czy przyjaźnię się z Remusem Lupinem. Odparlam twierdząco, a ona się zarumieniła. Wtedy zrozumiałam.
— Podoba ci się Remi?
— Tak... — spuściła wzrok. — Ale pewnie jest zajęty?
— Nie, nie jest. I powiem ci, jesteś w jego typie. Pogadam z nim i zobaczymy, co da się zrobić.
— Dziękuję... jesteś kochana! — objęła mnie mocno.
— Och, nie ma za co. Przyjaciółki od tego są. A teraz wróćmy do transmutacji, bo jak się profesor McGonagall dowie...

~*~

Kilka dni później, wieczorem, w pokoju wspólnym zaczęłam delikatnie sugerować Remusowi Lisę. Wydawało się, że jest zainteresowany. Niestety w tym momencie włączył się Syriusz i zaczął rozmawiać o Dorcas. Wyszłam z pokoju i udałam się na polanę. Na szczęście Huncwoci byli do tego przyzwyczajeni, chociaż trochę ich to denerwowało.

Od dłuższego czasu wzbierała we mnie złość na samą siebie i Blacka. Postanowiłam dać jej upust. Można powiedzieć, że uczyniłam wielkie spustoszenie w lesie: powódź, huragan i trzęsienie ziemi to nie przelewki. Na szczęście nie było pożaru, nie chciałam ryzykować. Po tym, jak emocje opadły, wróciłam do pokoju i, nie patrząc na resztę, poszłam spać.