Unicode

​လေးနှစ်​တာအချိန်​ကုန်​ဆုံးသွားပြီး​နောက်​ ယုဖုန်းရဲ့စကားသံ​တွေဟာ ပီသလာခဲ့ပြီး သူ့စာ​ပေအရည်​အချင်းနှင့်ပတ်​သက်​ကာ ဘယ်​သူတစ်​ဦးတစ်​​ယောက်​မှမ​ဝေဖန်​ရဲ​အောင်​ သူသက်​​သေပြနိုင်​ခဲ့သည်​။

အဖြူအနက်​ရှီချန်းကျောင်းဝတ်​စုံကိုဆင်​မြန်းကာ ​ကျောက်​စိမ်းဆံထိုးအနီ​ရောင်​နှင့် အနက်​​ရောင်​ဓားတစ်​လက်​ကိုကိုင်​​ဆောင်​ထားတတ်​သည့် ထိုက​လေးငယ်​ဟာ အတိုက်​အခိုက်​ပညာကိုသင်​ယူဖို့​တော့ အ​သေအလဲငြင်းဆန်​​နေဆဲပင်​။

ရှီချန်း​ကျောင်းဝန်းအတွင်း အပင်​ကြီး​တွေ​အောက်​မှာ ​ကျောင်းသား​တွေဟိုတစ်​စုသည်​တစ်​စုဝိုင်းဖွဲ့​နေကြပြီး ထျန်းရိနှင့် ယုဖုန်းလည်း ခပ်​ပုပုအပင်​ရဲ့ပင်​စည်​ကိုမှီကာ စာဖတ်​​နေကြသည်​။

"ရိရိ..."
"အင်း......"
"ယုအာပျင်းတယ်​....."

ထျန်းရိ ဖတ်​​နေသည့် စာအုပ်​ကို ယုဖုန်းကယူပိတ်​လိုက်​သည်​။

"ဘာလုပ်​ချင်​လို့လဲ....."
"​ရေတံခွန်​သွားရ​အောင်​​လေ....."
"ဟိုတစ်​​နေ့ကမှသွားထားတာမဟုတ်​ဘူးလား...."
"သွားထားလည်း ယုအာထပ်​သွားချင်​တယ်​​လေ......
​နော်​.... ရိရိ....သွားရ​အောင်​ပါ....."
"​ရေအကြာကြီးမ​ဆော့ရဘူး​နော်​......"
"ဟုတ်​!
သွားကြမယ်​ကွ..."

နှစ်​​ယောက်​သား​ကျောင်းအပြင်​ထွက်​လိုက်​သည်​နှင့် ဘင်းဝမ်​အပါအဝင်​တခြားကိုယ်​ရံ​တော်​​လေး​ယောက်​ပါ အနား​ရောက်​လာသည်​။

"​ရေသွားကူးကြမယ်​ ဝမ်​ဝမ်​!"

သခင်​​လေးမုထျန်းရိနဲ့ လက်​ချင်းတွဲပြီး ​ရှေ့က​နေအမြန်​ထွက်​သွားသည့် မင်းသား​လေး​နောက်​သူတို့ငါး​ယောက်​လည်းအမြန်​လိုက်​ရသည်​။

"ဝူ ဟူး!!!"

အဝတ်​​တွေအကုန်​ချွတ်​ပြီး ဆံထိုးကိုဖြုတ်​ကာ ​ရေထဲခုန်​ချသွားသည့်ယုအာက ငါးနှစ်​သား​လေးတုန်းကလို ​ရေထဲပလုံမသွားဘဲ ​ရေ​ပေါ်မှာသာဖားကူးကူး​နေသည်​။

သူတို့ပဲသိသည့်​နေရာမို့ သူစိမ်းတွေမလာကြရာ ဘင်းဝမ်​တို့လည်းအဝတ်​​တွေချွတ်​ပြီး ခုန်​ဆင်းသည်​။

မကြီးမငယ်​အ​သေအလဲ​ဆော့​နေသည့် ကိုယ်​ရံ​တော်​​တွေကြားမှယုအာက ထျန်းရိကိုလက်​ယက်​​ခေါ်သည်​။

ထျန်းရိ​ခေါင်းယမ်းပြ​တော့ နှုတ်​ခမ်းထော်​ပြီး ​ရေထဲငုတ်​သွားသည်​။

ယုဖုန်းသူနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှ ခါတိုင်းလိုပဲသူ့ကိုကြည့်​နေသည့်မျက်​ဝန်းတစ်​စုံနှင့်အကြည့်ချင်းစုံလိုက်​သည်​။

မလှုပ်​မယှက်​သူ့ကိုကြည့်နေသည့် ထိုအရာက သူ​မြွေကြီးလို့ထင်​ခဲ့မိသည့် နဂါးတစ်​​ကောင်​။

သူတစ်​​ယောက်​တည်းသာမြင်​ရပြီး တခြားသူ​တွေကို​ပြောရင်​သူ့ကိုအမြင်​မှားသည်​ပဲထင်​ကြမည်​မို့ သူမ​ပြော​တော့။

ပထမဆုံး​ရေနစ်​တုန်းက ပထမဆုံးစ​တွေ့ခဲ့ပြီး လန့်သွား​ပေမယ့် ထိုအရာကသူ့ကို အန္တရာယ်​ပြုခြင်းမျိုးမရှိဘဲဒီအတိုင်းသာကြည့်နေတတ်​သည်​။

စီးဆင်းနေသည့်​​ မြစ်​​ရေ ​ချောင်း ​ရေတံခွန်​ အစရှိသည်​​တွေထဲမှာ သူ​ရေငုတ်​လိုက်​တိုင်း သူ့ကို​စောင့်ကြည့်​နေသည့် နဂါးတစ်​​ကောင်​ကို​တွေ့ရတတ်​ပြီး နန်းတော်​မှသူ့​ရေချိုးကန်​နှင့် ​ရေ​သေကန်​​တွေထဲမှာ​တော့ မရှိ​ကြောင်းလည်းသူရှာ​ဖွေ​တွေ့ရှိထားသည်​။

ယုဖုန်းလက်​က​လေးတစ်​ဖက်​ကို​ဝေ့ယမ်းပြပြီးမှ ​ရေ​ပေါ်ပြန်​တက်​လာခဲ့သည်​။

ထျန်းရိ ​ကျောက်​ဖျာ​ပေါ်မှာထိုင်​ရင်း ယုအာကိုသာကြည့်နေခဲ့သည်​။

​ရေစို​နေတဲ့အနက်​​ရောင်​ဆံနွယ်​ရှည်​​တွေနှင့် ရယ်​​မော​နေသည့် ထိုက​လေးငယ်​ဟာ တစ်​​နေ့ထက်​တစ်​​နေ့​တောက်​ပလာ​နေသည်​။

စ​တွေ့တုန်းကအတိုင်းသူ့အနားမှာပွတ်​သီးပွတ်​သပ်​လုပ်​တတ်​တဲ့ထိုက​လေးငယ်​နဲ့ အမြဲဒီတိုင်းလေး​နေသွားချင်​မိ​ပေမယ့် ယုအာကဘုရင့်သား​တော်​တစ်​ပါး​လေ.....

တစ်​​နေ့အရွယ်​​ရောက်​လာတာနဲ့ တာဝန်​​တွေကိုထမ်းရမယ့် ထို​ကောင်​​လေးဟာ ချစ်​ရတဲ့ဇနီးလည်းရှိလာလိမ့်မည်​ကို​တွေးမိပြီး သူဟာသက်​ပြင်းမောကိုချရပြန်​သည်​။

"ယုအာ.....​တော်​​လောက်​ပြီ.....
တက်​ခဲ့​တော့!!"

သူလှမ်းခေါ်တာကိုမကြားချင်​​ယောင်​​ဆောင်​ပြီး ကိုယ်​ရံ​တော်​​တွေနှင့်ဆက်​​ဆော့​နေတာမို့ ထျန်းရိအသံကိုမာလိုက်​သည်​။

"ယုအာ!!!"
"အင်းပါ! အင်းပါ!! လာပြီ.....
စိတ်​ချည်းပဲ....."

မျက်​​စောင်း​တွေထိုးရင်း ပါးစပ်​ကလည်းမ​ကျေနပ်​မှု​တွေကိုပွစိပွစိ​ရေရွတ်​ကာ အဝတ်​​တွေပြန်​ဝတ်​​နေသည့် ယုအာဆံပင်​​တွေကို ထျန်းရိလက်​နဲ့ပဲ ဖီး​ပေးသည်​။

"ဗိုက်​ဆာလာပြီ......
​နေ့လည်​စာကို မုအိမ်​​တော်​မှာစားချင်​တယ်​.....
​နော်​ ရိရိ......"

သူ့အိမ်​ကိုသွားဖို့သူ့ကိုယုအာကမျက်​​တောင်​ပုတ်​ပုတ်​ခတ်​လုပ်​ရင်း ခွင့်​တောင်းလာပြန်​​တော့ ထျန်းရိလည်းခေါင်းသာညိတ်​ပြလိုက်​သည်​။

"ဒါဆို ကျွန်​​တော်​မျိုး အရင်​သွားအ​ကြောင်းကြားလိုက်​ပါ့မယ်​....."

ဘင်းဝမ်​ကအရိုအ​သေ​ပေးပြီး သူ့စွမ်းရည်​လျှပ်​စီးလိုလျင်​မြန်​မှုကိုသုံးကာ အနားမှ​ပျောက်​သွား​လေသည်​။

ကျန်​ကိုယ်​ရံ​တော်​​လေး​ယောက်​က​တော့ ယုဖုန်းနှင့်ထျန်းရိကို ဝန်းရံလျက်​မုအိမ်​​တော်​သို့ခပ်​ဖြည်းဖြည်းပဲ ဦးတည်​လာကြသည်​။

"ခဏ...."

​တောထဲမှထွက်​ခါနီးမှာ ယုဖုန်းခြေလှမ်း​တွေရပ်​တန့်သွားပြီး သဘာဝအ​လျောက်​​ပေါက်​​နေ​သော အနံ့သင်းသည့် ​ရောင်​စုံပန်းအချို့ကိုဓားနှင့်​ ခပ်​ရှည်​ရှည်​ဖြတ်​ယူလိုက်​သည်​။

"ပန်း​တွေကိုဘာလုပ်​မလို့လဲ ယုအာ......"

ထျန်းရိအ​မေးကိုပြန်​မ​ဖြေဘဲ ယုအာကခပ်​ပြုံးပြုံးသာ....

လက်​မှပိုးကြိုးကိုဖြုတ်​ပြီး ပန်းတွေကိုအရိုးမှစုစည်းကာပြင်​လိုက်​သည်​။

"ရပြီ သွားမယ်​......"

လက်​တစ်​ဖက်​က​ရောင်​စုံပန်းစည်းကိုကိုင်​ထားပြီး ကျန်​လက်​တစ်​ဖက်​က​တော့ အနက်​​ရောင်​နဂါးဓားကိုဆုပ်​ကိုင်​ထားသည့် ယုအာက သူ့လက်​ကိုတွဲဖို့မအားသလို သတိရပုံလည်းမရှိတာမို့ ထျန်းရိ ​မေးရိုး​တွေတင်း​နေသည်​။

တစ်​နာရီ​ကျော်​​လောက်​​ လမ်းလျှောက်​ခဲ့ရပြီးချိန်​မှာ​တော့ မုအိမ်​​တော်​​ရှေ့သို့ သူတို့​ရောက်​လာကာ ဘင်းဝမ်​ကအသင့်စောင့်ကြို​နေသည်​။

"မုသခင်​မကြီးက မင်းသား​လေးအတွက်​​နေ့လည်​စာကိုပြင်​ဆင်​​နေပါတယ်​....."

ယုဖုန်းနားလည်​​ကြောင်းခေါင်းတစ်​ချက်​ညိတ်​ပြကာ အိမ်​​တော်​ထဲလှမ်းဝင်​လာခဲ့သည်​။

"ယုဖုန်း!"

တခြားအိမ်​​တော်​သခင်​မ​လေးများနှင့် အ​ဆောင်​ထဲမှထွက်​လာသည့် မုလင်းရှကယုဖုန်းကိုမြင်​​တော့​ပြေးလာသည်​။

"မုလင်းရှ!
အ​နေအထိုင်​ဆင်​ခြင်​စမ်း!
မင်းသားတစ်​ပါးကိုဘယ်​လို​တောင်​ရိုင်းပြတာလဲ!"

မျက်​​မှောင်​ကျုံ့လျက်​ ​အေးစက်​စက်​​ပြောလာသည့် ထျန်းရိရဲ့ ပြစ်​တင်​စကား​ကြောင့် မုလင်းရှထိတ်​လန့်စွာတုန်​ယင်​သွားရှာသည်​။

"မင်းသားကိုအရိုအ​သေပြုပါတယ်​......
လင်းရှ အပြုအမူအတွက်​ခွင့်လွတ်​​ပေးဖို့ ​တောင်းပန်​ပါတယ်​......"

​ခေါင်းငုံ့ပြီးယုဖုန်းကိုလင်းရှကအရိုအ​သေ​ပေးကာ ​တောင်းပန်​သည်​ကိုလည်း ထျန်းရိကစူးစိုက်​ကြည့်​နေပြန်​သည်​။

"ရတယ်​.....ရတယ်​......
ငါ​ဗွေမယူပါဘူး.......
ရိရိကလည်း လင်းရှကိုအဲ့​လောက်​မ​ပြောပါနဲ့...."

မလှမ်းမကမ်းမှာတခြားသခင်​မ​လေး​တွေရှိ​နေတာမို့ လင်းရှကိုအရှက်​ကွဲသလိုခံစားရ​စေမှာမျိုး ယုဖုန်းမလိုလား.....

"မင်းသားငယ်​ကို အရိုအ​သေ​ပေးပါတယ်​!!!"

အနား​ရောက်​လာပြီးအရိုအ​သေ​ပေးကြသည့် သခင်​မ​လေးများ၏မျက်​ဝန်းအကြည့်တော်​​တော်​များများက ထျန်းရိဆီမှာမို့ ယုဖုန်းနှာ​ခေါင်းရှုံ့ကာ လက်​ကို​ဝှေ့ရမ်းပြီး အားလုံးကိုထ​စေလိုက်​သည်​။

ထျန်းရိ၏မိခင် မုသခင်မကြီးကို ပေးဖို့ယူလာသည့် ပန်းစည်းကို လင်းရှ အရှက်ပြေစေရန်ပေးလိုက်ဖို့ ယုဖုန်းတွေးမိသည်။

"​ရော့...လင်းရှ.....
နင့်အတွက်​......"

ယုဖုန်းလက်​ထဲမှပန်းစည်းကိုမြင်​​တော့ လင်းရှမျက်​ဝန်းလေး​တွေဝိုင်းသွားကာ ​ပျော်​ရွှင်​မှုဖြင့်ပြုံးသည်​။

"​ကျေးဇူးတင်​ပါတယ်​ မင်းသား​လေး....."

လက်​နှစ်​ဖက်​နှင့်ယူလိုက်​ပြီး နှာ​ခေါင်းနားကပ်​ကာ နမ်းရှိုက်​ကြည့်တော့ ပန်းရနံ့သင်းသင်းကသူမကိုပို​ပျော်​ရွှင်​သွား​စေပြီး မျက်​ဝန်း​တွေပိတ်​ကျသွား​အောင်​ကိုပြုံး​လေသည်​။

ထိုအချိန်​တခြားအိမ်​​တော်​သခင်​မ​လေးများကမုအိမ်​​တော်​မှထွက်​ခွာသွားကြပြီး နံ​ဘေးမှကိုယ်​ရံ​တော်​​တွေက​တော့ သခင်​​လေးမုထျန်းရိရဲ့ လူသတ်​ချင်​တဲ့အကြည့်တွေကိုသတိမထားမိဘဲ မင်းသား​လေးနှင့်ရယ်​ရယ်​​မော​မောစကား​တွေ​ပြော​နေသည့် မုသခင်​မ​လေးအစားကြက်​သီး​တွေထရင်း ​ခြေဖျားလက်​ဖျား​တွေပင်​​အေးလာကြသည်​။

သခင်​မကြီးပြင်​ဆင်​​ပေးသည့် ​နေ့လည်​စာဝိုင်းမှာ ထျန်းရိနှင့်​ယုဖုန်းထိုင်​​နေပြီး ကိုယ်​ရံ​တော်​ငါးဦးက​တော့သီးသန့်ဝိုင်းမှာစားရသည်​။

မုသခင်​မကြီးနှင့်လင်းရှက ယုဖုန်းတို့စား​နေသည့်နံ​ဘေးမှာထိုင်​ကာ ဟင်းတွေထည့်ပေးရင်း ပြုံးပြုံးရွှင်​ရွှင်​စကား​တွေ​ပြောကြသည်​။

အစားစားရင်းစကားမ​ပြောရ စည်းမျဉ်းမျိုးကို ယုဖုန်းကဘယ်​တုန်းကမှမလိုက်​နာခဲ့သူမို့ စားရင်း​သောက်​ရင်းပြန်​​ပြောသည်​။

"သခင်​မ​လေး​တွေအများကြီးစုပြီးဘာလုပ်​ကြတာလဲ လင်းရှ......"
"ပန်းထိုးရင်း ဟိုအ​ကြောင်းသည်​အ​ကြောင်းစကား​ပြောကြတာပါ...."
"နင်​ပန်းထိုးတတ်​ပြီ​ပေါ့...."
"အရမ်းမလှ​ပေမယ့် ထိုး​တော့ထိုးတတ်​ပြီ....."
"​တော်​သားပဲ....."

တူကိုင်​ထားသည့်ထျန်းရိလက်​​တွေတုန်​လာသည်​ကိုယုဖုန်းသတိထားမိလိုက်​ကာ ​မေးရိုး​တွေ​ထောင်​​နေသည်​ကိုပါမြင်​လိုက်​​တော့ သူစိုးရိမ်​သွားသည်​။

"ရိရိ.....ဘာဖြစ်​လို့လဲ......
​နေမ​ကောင်းဘူးလား......"

မုထျန်းရိ​ဒေါသ​တွေက ယုအာရဲ့အ​မေးသံ​ကြောင့်လျှောကျသွားသည်​။

"ဘာမှမဖြစ်​ပါဘူး....."
"ခုနကလက်​​တွေတုန်​​နေတာမလား......"
"ဗိုက်​အရမ်းဆာ​နေလို့ပါ......"
"ဪ.....
ဒါဆိုများများစား​လေ....."

သူကြိုက်​တတ်​သည့် အသားဟင်း​တွေကိုသူ့ပန်းကန်​ထဲယုအာကထည့်ပေးလာ​တော့ ထျန်းရိနှုတ်​ခမ်း​တွေပြန်​လည်​ပြုံး​ယောင်​သန်းလာသည်​။

သူ့မိခင်​ထည့်ပေးထားသည့်အသားဟင်း​တွေကိုမထိဘဲ ယုအာထည့်ပေးသည့်အသားကိုဝါးကာ စိတ်​လိုလက်​ရပြုံးလိုက်​သည်​။

မုသခင်​မကြီးက​တော့နံ​ဘေးမှ မင်းသား​လေးအ​ပေါ်သံ​ယောဇဉ်​ကြီးလွန်းသော သူမ သားကြီးနှင့်သမီးငယ်​ကိုကြည့်ကာ သက်​ပြင်း​တွေချ​နေမိသည်​။

"လင်းရှ.....နင်​ဂီတနဲ့အနုပညာ​ရောသင်​​နေပြီလား...."

သူ့အ​မေးကိုပြန်​မ​ဖြေဘဲလင်းရှကသူမဝတ်​ရုံကိုသာ​ခေါင်းငုံ့ရင်းကြည့်နေသည်​။

"သူမသင်​​နေတာ နှစ်​လ​လောက်​ရှိပါပြီမင်းသား​လေး....
ဒါ​ပေမယ့်...... တိုးတက်​မှုမရှိ​သေးဘူး...."

မုသခင်​မကြီးကဝင်​​ပြော​တော့ လင်းရှ​ခေါင်း​လေးကပိုလို့​တောင်​ငုံ့သွားသည်​။

"ဘာလို့ရှက်​​နေတာလဲ.....
ဂီတနဲ့အနုပညာမှာမထူးချွန်​​တော့​ရောဘာဖြစ်​လဲ......"

ယုဖုန်းရဲ့စကား​ကြောင့်လင်းရှကအားတက်​သ​ရော​ခေါင်းလေး​မော့လာသည်​။

"ဘာလဲ.....
နင့်ကိုလက်​ထပ်​မယ့်သူမရှိမှာ​ကြောက်​​နေတာလား...."

အထက်​တန်းလွှာအမျိုးသမီး​တွေရဲ့ အဆင့်အတန်းသက်​မှတ်​ရာမှာ ဂီတနဲ့အနုပညာတက်​ကျွမ်းမှုကလည်းအ​ရေးပါတာမို့ သူမစိုးထိတ်​​နေသည်​မှန်းယုဖုန်းရိပ်​မိသည်​။

ထို့အပြင်​လင်းရှကလည်း သူ့လို့မျက်​ဝန်းအနက်​နှင့်သာမာန်​လူမို့ သူမကိုသူကိုယ်​ချင်းစာသည်​။

သူနှင့် လင်းရှက ကစားဖော်ကစားဖက်တွေမို့ ဟိုဟာသည်ဟာတွေတွေးမနေဘဲ ယုဖုန်းရွှတ်နောက်နောက်နှင့် စလိုက်သည်။

"မပူပါနဲ့......
သူတို့နင့်ကိုမလိုချင်​ရင်​​တောင်​.....
နင်​ငါ့ဇနီးလုပ်​လို့ရတာပဲ....."

"ခွမ်း!!!!"
"အား!!"

စားပွဲ​ပေါ်ရှိ​ ကြွေပန်းကန်​​တွေအကုန်​လုံး ကွဲ​ကြေသွားသည့်အသံက ကျယ်​​လောင်​စွာထွက်​​ပေါ်လာပြီး လင်းရှရဲ့ထိတ်​လန့်တကြား​အော်​သံပါထွက်​​ပေါ်လာရာ ကိုယ်​ရံ​တော်​​တွေလည်းအခန်းထဲ​ပြေးဝင်​လာကြသည်​။

ယုဖုန်းသူ့အ​ရှေ့မှ ထျန်းရိရဲ့ စိမ်းပြာ​ရောင်​​တောက်​ပ​နေသည့်မျက်​ဝန်းတွေနှင့် အေးစက်​သည့်အကြည့်​​တွေ​ကြောင့် တုန်​လှုပ်​သွားရသည်​။

သူစလိုက်​တာကိုရိရိကဘာလို့​ဒေါသ​တွေထွက်​​နေရတာလဲ......

"မင်းသား​လေး အဆင်​​ပြေရဲ့လား.....
ထိခိုက်​သွား​သေးလား....."

ယုဖုန်းကိုထိခိုက်​မှုရှိမရှိစစ်​​နေသည့်ကိုယ်​ရံ​တော်​​တွေက ​ရေခဲသား​တွေတက်​ပြီး ကွဲ​ကြေ​နေသည့် ​ကြွေပန်းကန်​​တွေကိုတစ်​လှည့် ထျန်းရိကိုတစ်​လှည့်ကြည့်​လာကြသည်​။

မုသခင်​မကြီးမှာလည်း သူမသားက​ရေခဲအစွမ်းကိုထုတ်​သုံးကာ မင်းသား​လေးကိုထိတ်​လန့်​စေလိုက်​တာမို့ ဘာလုပ်​ရမလဲမသိဘဲ​ကြောင်​အ​နေမိသည်​။

"မုသခင်​​လေး!!
ဘာ​ကြောင့် ​ရေခဲအစွမ်းကိုသုံးရတာလဲ!
မင်းသား​လေးကိုထိခိုက်​သွား​စေနိုင်​မှန်းမသိဘူးလား....."

ဘင်းဝမ်​ရဲ့စကားကိုအ​ရေးမစိုက်​ဘဲထျန်းရိက သူ့ညီမရဲ့ ထိတ်​လန့်​နေသည့်မျက်​နှာကိုတစ်​ချက်​စိုက်​ကြည့်ကာ ထွက်​သွား​လေသည်​။

◽◾◽◾◽◾◽◾◽◾◽◾◽◾

Zawgyi

ေလးႏွစ္တာအခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ယုဖုန္းရဲ႕စကားသံေတြဟာ ပီသလာခဲ့ၿပီး သူ႕စာေပအရည္အခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္ကာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမေဝဖန္ရဲေအာင္ သူသက္ေသျပနိုင္ခဲ့သည္။

အျဖဴအနက္ရွီခ်န္းေက်ာင္းဝတ္စုံကိုဆင္ျမန္းကာ ေက်ာက္စိမ္းဆံထိုးအနီေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ဓားတစ္လက္ကိုကိုင္ေဆာင္ထားတတ္သည့္ ထိုကေလးငယ္ဟာ အတိုက္အခိုက္ပညာကိုသင္ယူဖို႔ေတာ့ အေသအလဲျငင္းဆန္ေနဆဲပင္။

ရွီခ်န္းေက်ာင္းဝန္းအတြင္း အပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဟိုတစ္စုသည္တစ္စုဝိုင္းဖြဲ႕ေနၾကၿပီး ထ်န္းရိႏွင့္ ယုဖုန္းလည္း ခပ္ပုပုအပင္ရဲ႕ပင္စည္ကိုမွီကာ စာဖတ္ေနၾကသည္။

"ရိရိ..."
"အင္း......"
"ယုအာပ်င္းတယ္....."

ထ်န္းရိ ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ကို ယုဖုန္းကယူပိတ္လိုက္သည္။

"ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ....."
"ေရတံခြန္သြားရေအာင္ေလ....."
"ဟိုတစ္ေန႕ကမွသြားထားတာမဟုတ္ဘူးလား...."
"သြားထားလည္း ယုအာထပ္သြားခ်င္တယ္ေလ......
ေနာ္.... ရိရိ....သြားရေအာင္ပါ....."
"ေရအၾကာႀကီးမေဆာ့ရဘူးေနာ္......"
"ဟုတ္!
သြားၾကမယ္ကြ..."

ႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းအျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘင္းဝမ္အပါအဝင္တျခားကိုယ္ရံေတာ္ေလးေယာက္ပါ အနားေရာက္လာသည္။

"ေရသြားကူးၾကမယ္ ဝမ္ဝမ္!"

သခင္ေလးမုထ်န္းရိနဲ႕ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ေရွ႕ကေနအျမန္ထြက္သြားသည့္ မင္းသားေလးေနာက္သူတို႔ငါးေယာက္လည္းအျမန္လိုက္ရသည္။

"ဝူ ဟူး!!!"

အဝတ္ေတြအကုန္ခြၽတ္ၿပီး ဆံထိုးကိုျဖဳတ္ကာ ေရထဲခုန္ခ်သြားသည့္ယုအာက ငါးႏွစ္သားေလးတုန္းကလို ေရထဲပလုံမသြားဘဲ ေရေပၚမွာသာဖားကူးကူးေနသည္။

သူတို႔ပဲသိသည့္ေနရာမို႔ သူစိမ္းေတြမလာၾကရာ ဘင္းဝမ္တို႔လည္းအဝတ္ေတြခြၽတ္ၿပီး ခုန္ဆင္းသည္။

မႀကီးမငယ္အေသအလဲေဆာ့ေနသည့္ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြၾကားမွယုအာက ထ်န္းရိကိုလက္ယက္ေခၚသည္။

ထ်န္းရိေခါင္းယမ္းျပေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ၿပီး ေရထဲငုတ္သြားသည္။

ယုဖုန္းသူနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွ ခါတိုင္းလိုပဲသူ႕ကိုၾကည့္ေနသည့္မ်က္ဝန္းတစ္စုံႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းစုံလိုက္သည္။

မလႈပ္မယွက္သူ႕ကိုၾကည့္ေနသည့္ ထိုအရာက သူေႁမြႀကီးလို႔ထင္ခဲ့မိသည့္ နဂါးတစ္ေကာင္။

သူတစ္ေယာက္တည္းသာျမင္ရၿပီး တျခားသူေတြကိုေျပာရင္သူ႕ကိုအျမင္မွားသည္ပဲထင္ၾကမည္မို႔ သူမေျပာေတာ့။

ပထမဆုံးေရနစ္တုန္းက ပထမဆုံးစေတြ႕ခဲ့ၿပီး လန့္သြားေပမယ့္ ထိုအရာကသူ႕ကို အႏၱရာယ္ျပဳျခင္းမ်ိဳးမရွိဘဲဒီအတိုင္းသာၾကည့္ေနတတ္သည္။

စီးဆင္းေနသည့္ ျမစ္ေရ ေခ်ာင္း ေရတံခြန္ အစရွိသည္ေတြထဲမွာ သူေရငုတ္လိုက္တိုင္း သူ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ နဂါးတစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ရတတ္ၿပီး နန္းေတာ္မွသူ႕ေရခ်ိဳးကန္ႏွင့္ ေရေသကန္ေတြထဲမွာေတာ့ မရွိေၾကာင္းလည္းသူရွာေဖြေတြ႕ရွိထားသည္။

ယုဖုန္းလက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုေဝ့ယမ္းျပၿပီးမွ ေရေပၚျပန္တက္လာခဲ့သည္။

ထ်န္းရိ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာထိုင္ရင္း ယုအာကိုသာၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ေရစိုေနတဲ့အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ေတြႏွင့္ ရယ္ေမာေနသည့္ ထိုကေလးငယ္ဟာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ေတာက္ပလာေနသည္။

စေတြ႕တုန္းကအတိုင္းသူ႕အနားမွာပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္တတ္တဲ့ထိုကေလးငယ္နဲ႕ အၿမဲဒီတိုင္းေလးေနသြားခ်င္မိေပမယ့္ ယုအာကဘုရင့္သားေတာ္တစ္ပါးေလ.....

တစ္ေန႕အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕ တာဝန္ေတြကိုထမ္းရမယ့္ ထိုေကာင္ေလးဟာ ခ်စ္ရတဲ့ဇနီးလည္းရွိလာလိမ့္မည္ကိုေတြးမိၿပီး သူဟာသက္ျပင္းေမာကိုခ်ရျပန္သည္။

"ယုအာ.....ေတာ္ေလာက္ၿပီ.....
တက္ခဲ့ေတာ့!!"

သူလွမ္းေခၚတာကိုမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကိုယ္ရံေတာ္ေတြႏွင့္ဆက္ေဆာ့ေနတာမို႔ ထ်န္းရိအသံကိုမာလိုက္သည္။

"ယုအာ!!!"
"အင္းပါ! အင္းပါ!! လာၿပီ.....
စိတ္ခ်ည္းပဲ....."

မ်က္ေစာင္းေတြထိုးရင္း ပါးစပ္ကလည္းမေက်နပ္မႈေတြကိုပြစိပြစိေရ႐ြတ္ကာ အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ေနသည့္ ယုအာဆံပင္ေတြကို ထ်န္းရိလက္နဲ႕ပဲ ဖီးေပးသည္။

"ဗိုက္ဆာလာၿပီ......
ေန႕လည္စာကို မုအိမ္ေတာ္မွာစားခ်င္တယ္.....
ေနာ္ ရိရိ......"

သူ႕အိမ္ကိုသြားဖို႔သူ႕ကိုယုအာကမ်က္ေတာင္ပုတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ခြင့္ေတာင္းလာျပန္ေတာ့ ထ်န္းရိလည္းေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္သည္။

"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး အရင္သြားအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ့မယ္....."

ဘင္းဝမ္ကအရိုအေသေပးၿပီး သူ႕စြမ္းရည္လွ်ပ္စီးလိုလ်င္ျမန္မႈကိုသုံးကာ အနားမွေပ်ာက္သြားေလသည္။

က်န္ကိုယ္ရံေတာ္ေလးေယာက္ကေတာ့ ယုဖုန္းႏွင့္ထ်န္းရိကို ဝန္းရံလ်က္မုအိမ္ေတာ္သို႔ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ဦးတည္လာၾကသည္။

"ခဏ...."

ေတာထဲမွထြက္ခါနီးမွာ ယုဖုန္းေျခလွမ္းေတြရပ္တန့္သြားၿပီး သဘာဝအေလ်ာက္ေပါက္ေနေသာ အနံ႕သင္းသည့္ ေရာင္စုံပန္းအခ်ိဳ႕ကိုဓားႏွင့္ ခပ္ရွည္ရွည္ျဖတ္ယူလိုက္သည္။

"ပန္းေတြကိုဘာလုပ္မလို႔လဲ ယုအာ......"

ထ်န္းရိအေမးကိုျပန္မေျဖဘဲ ယုအာကခပ္ၿပဳံးၿပဳံးသာ....

လက္မွပိုးႀကိဳးကိုျဖဳတ္ၿပီး ပန္းေတြကိုအရိုးမွစုစည္းကာျပင္လိုက္သည္။

"ရၿပီ သြားမယ္......"

လက္တစ္ဖက္ကေရာင္စုံပန္းစည္းကိုကိုင္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ အနက္ေရာင္နဂါးဓားကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ယုအာက သူ႕လက္ကိုတြဲဖို႔မအားသလို သတိရပုံလည္းမရွိတာမို႔ ထ်န္းရိ ေမးရိုးေတြတင္းေနသည္။

တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မုအိမ္ေတာ္ေရွ႕သို႔ သူတို႔ေရာက္လာကာ ဘင္းဝမ္ကအသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။

"မုသခင္မႀကီးက မင္းသားေလးအတြက္ေန႕လည္စာကိုျပင္ဆင္ေနပါတယ္....."

ယုဖုန္းနားလည္ေၾကာင္းေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပကာ အိမ္ေတာ္ထဲလွမ္းဝင္လာခဲ့သည္။

"ယုဖုန္း!"

တျခားအိမ္ေတာ္သခင္မေလးမ်ားႏွင့္ အေဆာင္ထဲမွထြက္လာသည့္ မုလင္းရွကယုဖုန္းကိုျမင္ေတာ့ေျပးလာသည္။

"မုလင္းရွ!
အေနအထိုင္ဆင္ျခင္စမ္း!
မင္းသားတစ္ပါးကိုဘယ္လိုေတာင္ရိုင္းျပတာလဲ!"

မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လ်က္ ေအးစက္စက္ေျပာလာသည့္ ထ်န္းရိရဲ႕ ျပစ္တင္စကားေၾကာင့္ မုလင္းရွထိတ္လန့္စြာတုန္ယင္သြားရွာသည္။

"မင္းသားကိုအရိုအေသျပဳပါတယ္......
လင္းရွ အျပဳအမူအတြက္ခြင့္လြတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္......"

ေခါင္းငုံ႕ၿပီးယုဖုန္းကိုလင္းရွကအရိုအေသေပးကာ ေတာင္းပန္သည္ကိုလည္း ထ်န္းရိကစူးစိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။

"ရတယ္.....ရတယ္......
ငါေဗြမယူပါဘူး.......
ရိရိကလည္း လင္းရွကိုအဲ့ေလာက္မေျပာပါနဲ႕...."

မလွမ္းမကမ္းမွာတျခားသခင္မေလးေတြရွိေနတာမို႔ လင္းရွကိုအရွက္ကြဲသလိုခံစားရေစမွာမ်ိဳး ယုဖုန္းမလိုလား.....

"မင္းသားငယ္ကို အရိုအေသေပးပါတယ္!!!"

အနားေရာက္လာၿပီးအရိုအေသေပးၾကသည့္ သခင္မေလးမ်ား၏မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထ်န္းရိဆီမွာမို႔ ယုဖုန္းႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ လက္ကိုေဝွ႕ရမ္းၿပီး အားလုံးကိုထေစလိုက္သည္။

ထ်န္းရိ၏မိခင္ မုသခင္မႀကီးကို ေပးဖို႔ယူလာသည့္ ပန္းစည္းကို လင္းရွ အရွက္ေျပေစရန္ေပးလိုက္ဖို႔ ယုဖုန္းေတြးမိသည္။

"ေရာ့...လင္းရွ.....
နင့္အတြက္......"

ယုဖုန္းလက္ထဲမွပန္းစည္းကိုျမင္ေတာ့ လင္းရွမ်က္ဝန္းေလးေတြဝိုင္းသြားကာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖင့္ၿပဳံးသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းသားေလး....."

လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ယူလိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းနားကပ္ကာ နမ္းရွိုက္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းရနံ႕သင္းသင္းကသူမကိုပိုေပ်ာ္႐ႊင္သြားေစၿပီး မ်က္ဝန္းေတြပိတ္က်သြားေအာင္ကိုၿပဳံးေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တျခားအိမ္ေတာ္သခင္မေလးမ်ားကမုအိမ္ေတာ္မွထြက္ခြာသြားၾကၿပီး နံေဘးမွကိုယ္ရံေတာ္ေတြကေတာ့ သခင္ေလးမုထ်န္းရိရဲ႕ လူသတ္ခ်င္တဲ့အၾကည့္ေတြကိုသတိမထားမိဘဲ မင္းသားေလးႏွင့္ရယ္ရယ္ေမာေမာစကားေတြေျပာေနသည့္ မုသခင္မေလးအစားၾကက္သီးေတြထရင္း ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပင္ေအးလာၾကသည္။

သခင္မႀကီးျပင္ဆင္ေပးသည့္ ေန႕လည္စာဝိုင္းမွာ ထ်န္းရိႏွင့္ယုဖုန္းထိုင္ေနၿပီး ကိုယ္ရံေတာ္ငါးဦးကေတာ့သီးသန့္ဝိုင္းမွာစားရသည္။

မုသခင္မႀကီးႏွင့္လင္းရွက ယုဖုန္းတို႔စားေနသည့္နံေဘးမွာထိုင္ကာ ဟင္းေတြထည့္ေပးရင္း ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္စကားေတြေျပာၾကသည္။

အစားစားရင္းစကားမေျပာရ စည္းမ်ဥ္းမ်ိဳးကို ယုဖုန္းကဘယ္တုန္းကမွမလိုက္နာခဲ့သူမို႔ စားရင္းေသာက္ရင္းျပန္ေျပာသည္။

"သခင္မေလးေတြအမ်ားႀကီးစုၿပီးဘာလုပ္ၾကတာလဲ လင္းရွ......"
"ပန္းထိုးရင္း ဟိုအေၾကာင္းသည္အေၾကာင္းစကားေျပာၾကတာပါ...."
"နင္ပန္းထိုးတတ္ၿပီေပါ့...."
"အရမ္းမလွေပမယ့္ ထိုးေတာ့ထိုးတတ္ၿပီ....."
"ေတာ္သားပဲ....."

တူကိုင္ထားသည့္ထ်န္းရိလက္ေတြတုန္လာသည္ကိုယုဖုန္းသတိထားမိလိုက္ကာ ေမးရိုးေတြေထာင္ေနသည္ကိုပါျမင္လိုက္ေတာ့ သူစိုးရိမ္သြားသည္။

"ရိရိ.....ဘာျဖစ္လို႔လဲ......
ေနမေကာင္းဘူးလား......"

မုထ်န္းရိေဒါသေတြက ယုအာရဲ႕အေမးသံေၾကာင့္ေလွ်ာက်သြားသည္။

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး....."
"ခုနကလက္ေတြတုန္ေနတာမလား......"
"ဗိုက္အရမ္းဆာေနလို႔ပါ......"
"ဪ.....
ဒါဆိုမ်ားမ်ားစားေလ....."

သူႀကိဳက္တတ္သည့္ အသားဟင္းေတြကိုသူ႕ပန္းကန္ထဲယုအာကထည့္ေပးလာေတာ့ ထ်န္းရိႏႈတ္ခမ္းေတြျပန္လည္ၿပဳံးေယာင္သန္းလာသည္။

သူ႕မိခင္ထည့္ေပးထားသည့္အသားဟင္းေတြကိုမထိဘဲ ယုအာထည့္ေပးသည့္အသားကိုဝါးကာ စိတ္လိုလက္ရၿပဳံးလိုက္သည္။

မုသခင္မႀကီးကေတာ့နံေဘးမွ မင္းသားေလးအေပၚသံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းေသာ သူမ သားႀကီးႏွင့္သမီးငယ္ကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းေတြခ်ေနမိသည္။

"လင္းရွ.....နင္ဂီတနဲ႕အႏုပညာေရာသင္ေနၿပီလား...."

သူ႕အေမးကိုျပန္မေျဖဘဲလင္းရွကသူမဝတ္႐ုံကိုသာေခါင္းငုံ႕ရင္းၾကည့္ေနသည္။

"သူမသင္ေနတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိပါၿပီမင္းသားေလး....
ဒါေပမယ့္...... တိုးတက္မႈမရွိေသးဘူး...."

မုသခင္မႀကီးကဝင္ေျပာေတာ့ လင္းရွေခါင္းေလးကပိုလို႔ေတာင္ငုံ႕သြားသည္။

"ဘာလို႔ရွက္ေနတာလဲ.....
ဂီတနဲ႕အႏုပညာမွာမထူးခြၽန္ေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ......"

ယုဖုန္းရဲ႕စကားေၾကာင့္လင္းရွကအားတက္သေရာေခါင္းေလးေမာ့လာသည္။

"ဘာလဲ.....
နင့္ကိုလက္ထပ္မယ့္သူမရွိမွာေၾကာက္ေနတာလား...."

အထက္တန္းလႊာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းသက္မွတ္ရာမွာ ဂီတနဲ႕အႏုပညာတက္ကြၽမ္းမႈကလည္းအေရးပါတာမို႔ သူမစိုးထိတ္ေနသည္မွန္းယုဖုန္းရိပ္မိသည္။

ထို႔အျပင္လင္းရွကလည္း သူ႕လို႔မ်က္ဝန္းအနက္ႏွင့္သာမာန္လူမို႔ သူမကိုသူကိုယ္ခ်င္းစာသည္။

သူႏွင့္ လင္းရွက ကစားေဖာ္ကစားဖက္ေတြမို႔ ဟိုဟာသည္ဟာေတြေတြးမေနဘဲ ယုဖုန္း႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ စလိုက္သည္။

"မပူပါနဲ႕......
သူတို႔နင့္ကိုမလိုခ်င္ရင္ေတာင္.....
နင္ငါ့ဇနီးလုပ္လို႔ရတာပဲ....."

"ခြမ္း!!!!"
"အား!!"

စားပြဲေပၚရွိ ေႂကြပန္းကန္ေတြအကုန္လုံး ကြဲေၾကသြားသည့္အသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာၿပီး လင္းရွရဲ႕ထိတ္လန့္တၾကားေအာ္သံပါထြက္ေပၚလာရာ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြလည္းအခန္းထဲေျပးဝင္လာၾကသည္။

ယုဖုန္းသူ႕အေရွ႕မွ ထ်န္းရိရဲ႕ စိမ္းျပာေရာင္ေတာက္ပေနသည့္မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ေအးစက္သည့္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ တုန္လႈပ္သြားရသည္။

သူစလိုက္တာကိုရိရိကဘာလို႔ေဒါသေတြထြက္ေနရတာလဲ......

"မင္းသားေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား.....
ထိခိုက္သြားေသးလား....."

ယုဖုန္းကိုထိခိုက္မႈရွိမရွိစစ္ေနသည့္ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက ေရခဲသားေတြတက္ၿပီး ကြဲေၾကေနသည့္ ေႂကြပန္းကန္ေတြကိုတစ္လွည့္ ထ်န္းရိကိုတစ္လွည့္ၾကည့္လာၾကသည္။

မုသခင္မႀကီးမွာလည္း သူမသားကေရခဲအစြမ္းကိုထုတ္သုံးကာ မင္းသားေလးကိုထိတ္လန့္ေစလိုက္တာမို႔ ဘာလုပ္ရမလဲမသိဘဲေၾကာင္အေနမိသည္။

"မုသခင္ေလး!!
ဘာေၾကာင့္ ေရခဲအစြမ္းကိုသုံးရတာလဲ!
မင္းသားေလးကိုထိခိုက္သြားေစနိုင္မွန္းမသိဘူးလား....."

ဘင္းဝမ္ရဲ႕စကားကိုအေရးမစိုက္ဘဲထ်န္းရိက သူ႕ညီမရဲ႕ ထိတ္လန့္ေနသည့္မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ကာ ထြက္သြားေလသည္။