Moje serce jest czarne
Zostało doszczętnie spalone, tak po prostu
Tłukę szkło, gdy tylko mam na to ochotę
I patrzę na moje zakrwawione ręce zastanawiając się,
dlaczego taki jestem, dlaczego?

Znów spoglądam w twoim kierunku, nie mogę się powstrzymać, chociaż wiem, że nic się nie zmieni, że będę miał do siebie pretensje. Bo to powinien być zamknięty rozdział, osobny tom, który wylądował zapomniany w kącie pokoju, na półce lub pod łóżkiem, a ja codziennie wycieram kurz, nie pozwalam, by skrył się w cieniu. Bo mimo iż wspomnienia są bolesne, jak igły, wbijające się w serce, to chcę pamiętać. Chcę zatrzymać obraz osoby, która pokazała mi czym jest miłość, otulała troskliwie kocem i posyłała uśmiechy. Chcę pamiętać to uczucie, gdy przepełniało mnie szczęście, gdy nie martwiłem się tym, co będzie jutro. I mimo że za tym tęsknię, za czasami, gdy bolały mnie policzki od ciągłego grymasu radości, tak prawdziwego i szczerego, a nie serce i każdy, nawet najmniejszy zakamarek duszy, to nie mógłbym zapomnieć.

Nie mógłbym zatrzeć widoku twojej twarzy i śladów obecności w moim życiu.

I mimo że stoję teraz na deszczu, ociekając od wody, drżąc od zimna, to cieszę się, bo nikt nie widzi moich łez, mieszających się z kroplami.