trigger warning: sexual assault, violence

(Read at your own risk)

———

His eyes widened after that short kiss at ako naman ay halos hindi na makatingin sa kanya no'ng marealize ang ginawa ko.

Hanggang ngayon ay nararamdaman ko pa rin ang mga maliit na bagay na gumagalaw sa tiyan ko. It's tickling me at pakiramdam ko rin ay namumula ako dahil doon.

It wasn't my first time but it felt bizarre with him...at hindi ko pa rin matukoy kung bakit.

We were silent for awhile at kung hindi lang tumunog ang alarm ko ay hindi pa ako nagsalita.

"Uhh...kailangan ko ng umuwi...may pasok pa kasi bukas." Nakaiwas tingin kong sabi.

Tumango siya. "Ihahatid na kita."

Kahit na ayaw ko naman ay tumango nalang ako...kasi ayaw kong makipagtalo pa at I somehow want...to have a longer time with him.

"Dito na ako," wika ko nang makarating na kami sa tapat ng unit ko.

Tumango siya.

I turned around para sana mabuksan na ang pinto ngunit bigla niya akong hinawakan sa braso at iniharap sa kanya.

"Good night," he said and kissed my forehead.

I was shocked and I thought... he's going to let go of me already after that.

Pero mali ako.

Dumausdos pababa sa labi ko ang halik niya at napapikit nalang ako nang muling maramdaman ang paggalaw ng kung ano sa tiyan ko.

He kissed me slowly and gently, parang nanunuya ang labi. Halos hindi na ako makahinga ng tumigil siya at isinandal ako sa pinto.

He didn't say anything but his eyes remained on mine. Halos ilang segundo rin kami na nasa ganoong ayos bago siya magsalita.

"Your past doesn't define who you are, and my feelings won't ever change just because of your past."

Humiwalay siya sa akin at ngumiti.

"At alam kong hindi lang ako ang gano'n ang pananaw sa buhay."

Those were the last words he said before he turned his back. Hinatid ko siya ng tingin hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.

I made sure to lock everything before I went inside, just like what he instructed me through text.

It felt like the huge burden was lifted from me when I lay on my bed, at wala ako sa sariling napangiti no'ng maalala ang iba pang nangyari. Pakiramdam ko kahit sandali ay nakalimutan ko ang mga masasakit na bagay na nangyari sa akin.

Dahil sa pag-aakala at pag-asang magiging maayos na ang lahat ay mabilis akong nakatulog. But little did I know that there's a tragedy that awaits me when I open my eyes.

Nagising ako dahil sa haplos sa gitna ng hita ko. Akala ko ay nanaginip ako ngunit nang buksan ko ang mata ko ay agad akong napasigaw sa nakita.

Sa isang iglap ay bumalik nanaman sa akin ang lahat, but I am no longer hallucinating now, dahil nangyayari nanaman.

My evil father is here in my bed, trying to harass me again.

"Tumahimik ka!"

I tried kicking him pero agad din niyang naiwasan 'yon, I tried to fight back and punch him, but to no avail. Sa halip ay dalawang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa kanya.

Namamanhid pa ang mukha ko nang igapos niya ang kamay ko sa kama at binusalan ang bibig ko. Pagkatapos ay pinilit niyang punitin ang suot kong t-shirt at pajama, at ilang sandali lang ay naramdaman ko na ang sarili kong hubad.

I tried to think of ways to escape the hell I am suffering. I saw my phone beside my bed ngunit alam kong hindi ko rin 'yon magagamit...and then...I thought of that knife.

Habang libang siya sa ginagawa sa katawan ko ay buong lakas kong sinubukang makawala sa tali. At nang magawa ko 'yon ay agad kong kinuha sa ilalim ng unan ang kutsilyo at inamba sa kanya.

His eyes drifted on it and he smirked.

"Akala mo ba matatakot ako d'yan?"

Umamba muli siyang lalapit sa akin but I immediately slashed the knife in front of me to prevent him from coming closer.

"Papatayin kita!" I angrily said.

Ngunit mabilis ang mga sumunod na nangyari. Natagpuan ko nalang ang sarili kong nakikipag-agawan ng kutsilyo sa kanya. Malakas na malakas siya kumpara sa akin, but I guess it's my willpower who almost made me at par with him.

Ngunit hindi 'yon tumagal. Isang saksak sa tagiliran ko ang nakapagpatigil sa akin.

Kinapa ko 'yon at no'ng makita ang dugo sa kamay ko ay wala sa sarili akong napangiti.

At least I fought...and it's better to die fighting than to die giving up.

Sinugod ko siya gamit ang kung anong nakuha ko sa tabi ng kama. I poured all my anger on it and I'm sure I got him, too. 'Yon nga lang ay naramdaman kong muli ang pagdaloy ng dugo mula sa tiyan ko.

Nakaramdam ako ng panghihina habang tinitingnan ang nakatarak na kutsilyo sa tiyan ko, at kasabay naman no'n ang pagbukas ng pinto.

"Priam."

Napahiga ako sa sahig habang pinagmamasdan siyang walang awang pinagsusuntok at sipa ang demonyong nanamantala sa akin.

I want to thank him, I want to make sure that he's safe...but I failed to do that.

Dahil kasabay ng pag-ikot ng paligid ang pagkawala ng malay ko.

I thought it was the end of me already, but I woke up a week after, hearing a devastating news.

"Nisha!" Shin hugged me tight and tried to hush me from getting out of control.

"H-Hindi! Hindi gano'n ang nangyari!" Sigaw ko. Wala akong pakialam kung kagigising ko lang.

"Nisha, kumalma ka muna. Please..." Erika tried to stop me, too.

Pero walang kahit sinong makakapigil pa sa akin. Punong-puno na ako.

"That demon didn't fucking save me! At hindi ako pinagsamantalahan ni Priam!" Buong lakas kong sigaw at inihagis ang unang bagay na nahawakan ko.

Bakit ba kung sino pa ang masama ang siya pang laging nakakawala?

"Nisha, kalma please... 'yong mga tahi mo baka bumuka."

People in white came in after that and injected something on me which made me lose my strength and close my eyes.

"Mas mabuti kung hindi muna ninyo sabihin ang nangyari."

"Pero nagtatanong siya at gustong malaman ang nangyari."

"Nagtatanong din siya tungkol kay Priam."

"'Yong isang nasaksak?"

"You shouldn't tell her."

Those were the last words I heard before I fell asleep.

And I woke up the next day having restraints all over my body.

Si Shin ang una kong nakita at no'ng makita niyang gising na ako ay agad siyang lumapit.

"Nisha kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba?"

Umiling ako. Physically, no. Emotionally, sobra sobra.

"Where is he?" mariin kong tanong kahit na nanghihina pa.

Shin looked at me with concern in his eyes.

"Fucking answer me, Shin. Please..." pagsusumamo ko.

I want to know kung kumusta na siya...because yesterday, I remembered hearing that he also got stabbed...and they say na siya ang pinagbintangang may gawa sa akin.

How cruel is that? He just tried to save me pero siya pa ang napahamak. Samantalang ang may gawa ay malaya.

Shin held my hand. "He got stabbed but he's okay now, at nasa...kulungan na."

I felt the searing pain on my chest after hearing that. Bakit ba kailangang mangyari 'yon?

"And your..." he stopped at agad kong napansin ang panginginig ng braso niya. "Your father was there, too. He claimed that he saved you."

I clenched my fist because of what I heard. Daig pa niya si Satanas sa pagiging demonyo niya.

"Hindi 'yon ang nangyari!" galit kong sagot.

"Alam ko, Nisha. Alam ko. Pero wala akong magawa dahil wala ako no'ng nangyari 'yon. Tangina, gusto ko siyang patayin..."

My eyes softened.

Tama siya, wala siyang magagawa dahil wala siya no'ng gabing 'yon. At ako lang, ako lang ang may magagawa dahil ako ang biktima.

"Call the police, Shin. I'll give my statement."

Hindi madaling magsalita at ipangalandakan ang masahol na karanasan sa iba, but if it's what it takes to save the innocent and to get justice...then I would do it.

"Pero Nisha...nagpapagaling ka pa."

Umiling ako at pinisil ang kamay niyang nakahawak sa akin.

"Trust me, Shin. Kailangan ko na 'tong gawin ngayon."

Kahit na hindi sang-ayon ay tumango siya.

I felt tears running down my cheeks after he left.

I feel sorry na sa gano'ng paraan pa niya malalaman ang lahat...pero wala na akong ibang pagpipilian. I just hope...he won't blame himself. Kasi hindi naman talaga niya kasalanan.

The police came after that, kinuha na rin ang restraints sa akin. They questioned me about what happened that night and I truthfully told them everything.

"So you're telling...that your father is lying?"

Tumango. "Yes, he is."

"And Mr. Priam Mendez saved you?"

"Yes, he saved me. Priam Mendez didn't harass me, Karlito Roxas was the one who did that to me. Kaya siya ang dapat na nasa kulungan."

I did everything. I told them everything that I could remember that night before I lost my consciousness.

At pati na rin ang lahat ng pinagdaanan ko sa kamay ng sarili kong ama.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin?" Shin held my hand and cried silently beside me.

"Because that's what I thought was the right thing to do back then. Don't ever think na kasalanan mo, kasi hindi, Shin. Pareho tayong biktima." I answered.

"Pero kahit na...sana sinabi mo...sana kahit papaano may nagawa ako. Hindi 'yong wala akong kaalam-alam at akala ko okay ka lang."

Umiling ako at sinubukan siyang yakapin.

"Sorry," lumuluha kong sabi. "Ang hirap din kasing sabihin, Shin. Ang hirap hirap."

And it even took me almost a decade before finally speaking up.

"But it's all in the past now...huwag na rin nating sisihin ang sarili natin. Living with it will just make us miserable. Ako...susubukan ko na ring magpatuloy na hindi 'yon dinadala. Sana ikaw din."

Pinahid ko ang luha ko at ngumiti.

"Palayain na natin ang sarili natin mula sa nakaraan."

My statement was able to free Priam, that's what I heard the next day.

I wanted to see him but I couldn't, at nabalitaan ko rin na muli siyang naadmit sa ospital no'ng dumalaw si Alas sa akin.

I wasn't able to see Priam for two more weeks, and when I finally saw him in school ay halos hindi ko siya kayang tingnan.

I feel guilty for dragging him to my own mess, pati siya ay nadamay sa gulo ng buhay mo.

I want to say sorry and thank him for what eh did but I couldn't move my feet towards him...at sa halip ay siya pa ang unang lumapit sa akin.

He gently embraced me at ibinaon ang mukha niya sa leeg ko.

"Priam." My tears fell as I gently patted his shoulders.

"It's nice to see you again," he said and I could feel him smiling kahit na hindi ko siya nakikita.

My tears fell nonstop as we hugged each other under the huge tree in the middle of FEU Plaza.

I missed him...so much. Pero may kailangan pa akong gawin...

I took a deep breath and cupped his face, trying to act brave so I could say what I wanted.

"Salamat...at sorry...sa lahat." I finally muttered after a few seconds.

His eyes flickered, and he stared at me with pain in his eyes.

"I have a bad feeling about what you would say next...sana mali ako, Nisha." Aniya at hinigpitan ang hawak sa akin.

Tumango ako.

"Mali ka."

I know he's thinking that I will push him away again or I will run away from him again, pero mali siya. Because I'm already tired of running away and pitying myself. I think it's time for me now to prove myself worthy and to start letting go of my hefty past.

Panahon na rin para ako naman ang gumawa ng mabuti para sa kanya.

I won't do it because I feel pressured...gagawin ko 'yon dahil iyon ang gusto ko.

Hinarap ko siya.

"I won't run away from your feelings anymore."

Hinawakan ko ang kamay niya at pinisil 'yon.

Pagod na ako saktan siya, pero sana ay hindi pa siya pagod sa nararamdaman niya para sa akin. Dahil kung mamarapatin niya...

"I want you to stay in my life...I want to love you, Priam."