«Πώς μπορείς να σκοτώσεις κάτι που για εκείνο πέθανες εξαρχής;»

"Τι εννοείς; Τι συμβαίνει;" Η Ελπίδα δεν καταλάβαινε τι εννοούσε ο Τζόναθαν. Τον είδε να πλησιάζει ακόμα περισσότερο και τώρα οι μύτες τους σχεδόν ακουμπούσαν η μία την άλλη. Εκείνος δεν μιλούσε, δεν κουνιόταν. Απλά την μύριζε, περιεργαζόταν κάθε πτυχή του εαυτού της. Διάβαζε τις σκέψεις της προσπαθώντας να κάνει την σύγκριση μεταξύ των δύο γυναικών.

"Ποια είσαι;" Η φωνή του ακούστηκε σαν ψίθυρος στα αυτιά της προκαλώντας της ανατριχίλα και η ανάσα του ήταν καυτή στο πρόσωπό της.

"Η Ελπίδα, τι είναι αυτά που λες; Με τρομάζεις.." Η φωνή της ίσα που ακουγόταν. Εκείνος άκουσε, μα ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Τα χείλη του πλησίασαν επικίνδυνα τα δικά της και εκείνη άθελα της έκανε πιο πίσω το σώμα της με αποτέλεσμα να ξαπλωθεί στο χώμα.

"Τζόναθαν, σε παρακαλώ. Σύνελθε.." Όσο και αν εκείνη μιλούσε εκείνος την αγνοούσε. Την πλησίασε ξανά, αυτή την φορά φέρνοντας το χέρι του στον λαιμό της, αγκαλιάζοντας τον. Δεν τον έσφιξε όμως αντιθέτως. Τα ακροδάχτυλα του χάιδευαν απαλά το δέρμα της. Προσπαθούσε να καταλάβει από την αίσθηση. Ένιωθε αλλόκοτα.

"Τόσο τέλεια ίδιες.." Μουρμούρισε και τα λόγια του έσβησαν καθώς τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά της σε ένα απαλό φιλί.

Η δίψα του για αίμα είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο μα, η αίσθηση να την νιώσει και να βεβαιωθεί ότι ήταν εκείνη, ήταν μεγαλύτερη.

Η Ελπίδα από την άλλη, ανταποκρίθηκε στο φιλί χωρίς όμως να πάρει κάποια πρωτοβουλία. Υποπτευόταν ποιος ή μάλλον τι είναι και παρόλα αυτά του επέτρεψε να την φιλήσει. Η λογική της φώναζε να τρέξει, το σώμα της όμως δεν την υπάκουσε ποτέ.

Όταν εκείνος έληξε το φιλί τους τραβήχτηκε ξανά πίσω. Η Ελπίδα είχε γίνει κατά κόκκινη και η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που ο Τζόναθαν την άκουγε με ευκολία.

"Γιατί το έκανες αυτό;" Ψέλλισε. Εκείνος ξερόβηξε και κοίταξε αλλού. "Σε ρώτησα κάτι!" Επέμεινε εκείνη, πιο αποφασιστικά αυτή την φορά. Ο Τζόναθαν της έριξε μια λοξή ματιά και σκέφτηκε προσεκτικά τα επόμενα λόγια του.

"Δεν έχει σημασία. Δεν πρόκειται να ξανά συμβεί!" 

Ανάμικτα συναισθήματα κυρίευσαν την Ελπίδα και αν ο Τζόναθαν δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις της ήταν σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει τι ένιωθε. Ένιωθε μπερδεμένη, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Συνεχώς επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα μέσα στο μυαλό της, τις ίδιες σκέψεις. Σαν να προσπαθούσε να του κρύψει κάτι. Μα αυτό ήταν, κάτι μπλόκαρε, γι'αυτό επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια. Η ανακάλυψη του Τζόναθαν, έφερε στο πρόσωπο του μία γκριμάτσα έκπληξης.

"Αυτό είναι! Ξέρεις..." Αναφώνησε. Εκείνη προσπάθησε να μην κοκκινίσει και το κυριότερο, να μην καρφωθεί αν και πολύ φοβόταν ότι πλέον ήταν πολύ αργά. "Ξέρεις τι είμαι!"

"Δεν καταλαβαίνω για πιο πράγμα μιλάς. Φέρεσαι πολύ περίεργα σήμερα.. Πρέπει να φύγω"

Πήγε να σηκωθεί αλλά εκείνος την τράβηξε απότομα από τον καρπό πριν προλάβει και έπεσε πάνω του. Τώρα την κρατούσε σφιχτά και από δύο ώμους περιμένοντας να παραδεχτεί την αλήθεια. Η εγγύτητα τους την συγκεκριμένη χρονική στιγμή εκείνου του περνούσε αδιάφορη ενώ εκείνης απλά της προκαλούσε ταραχή κάνοντας την να χάνει την συγκέντρωση της.

"Σε παρακαλώ, άσε με..." Είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε αλλά εκείνος επέμεινε.

"Πες την αλήθεια!" Εκείνη πήρε βαθιά ανάσα και μίλησε σταθερά.

"Δεν ξέρω για ποια αλήθεια μου λες!" Ο Τζόναθαν όμως είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του.

"Ξέρεις που να σε πάρει η οργή!" Γρύλισε.

"Δεν ξέρω..." Μουρμούρισε. Εκείνος όμως γέλασε ευχαριστημένος. Ταραζόταν στο άγγιγμα του και αυτό δεν περνούσε απαρατήρητο.

"Αν δεν μου πεις εσύ, θα αναγκαστώ να επαναλάβω αυτό που συνέβη προηγουμένως και ξέρεις ότι θα μάθω αυτό που θέλω αν το κάνω!"

Ένιωθε τον κλοιό γύρω της να στενεύει όλο ένα και περισσότερο. 

Δεν θα σου πω τίποτα γαμώτο σου...

"Ωραία, θα το κάνουμε με τον δύσκολο τρόπο λοιπόν!" Δήλωσε και χωρίς να περιμένει κάποια αντίδραση της, μηδένισε ξανά την απόσταση μεταξύ τους.

Το φιλί τους αυτή την φορά βάθυνε περισσότερο. Ακόμα συγκρατούσε τον εαυτό του αλλά έδινε όση ένταση χρειαζόταν για να της διεγείρει το κορμί της. Όσο την έβλεπε να αντιστέκεται και να συνεχίζει να αρνείται να πει την αλήθεια τόσο περισσότερο πάθος και ένταση έβαζε στο φιλί τους. Τα χέρια του αγκάλιαζαν άψογα το κορμί της, πιέζοντας το πάνω στο δικό του. Το σώμα του ήταν κρύο αλλά εκείνη στο άγγιγμα του καιγόταν ολόκληρη. Ήξερε ότι είχε χάσει την μάχη αλλά δεν δεχόταν να παραδεχτεί αυτό που εκείνος περίμενε.

Την σήκωσε απαλά, χωρίς να διακόψει το φιλί τους και την έβαλε να ξαπλώσει ξανά κάτω και έπειτα ξάπλωσε πάνω της. Τα χείλη του απομακρύνθηκαν από τα δικά της και κατέβηκαν στον λαιμό της ρουφώντας και δαγκώνοντας τον στην αρχή απαλά και στην συνέχεια πιο έντονα ενώ συγχρόνως, τα χέρια του ταξίδευαν στο κορμί της. Η ανάσα της ελπίδας είχε βαρύνει και οι ανάσες της είχαν γίνει ακανόνιστες. Ένα ακόμα δάγκωμα στον λαιμό, την έκανε να βγάλει έναν πνιχτό αναστεναγμό και μαζί με αυτόν, την απάντηση στην ερώτηση του Τζόναθαν.

"Μπράβο το κορίτσι μου. Είδες που δεν ήταν δύσκολο;" Είπε χαμογελώντας πονηρά και ξανά ανέβηκε στα χείλη της αφήνοντας τους ένα πεταχτό φιλί. Δεν τραβήχτηκε από πάνω της. Την έβλεπε αναψοκοκκινισμένη και ένιωθε τον ανδρισμό του σκληρό. "Το θέμα είναι, γιατί ενώ ξέρεις με αφήνεις να κάνω αυτό;" Το χέρι του γλίστρησε αργά στην μέση της και ανασηκώνοντας ελαφρά τον κορμό του, άρχιζε να το κατεβάζει προς την περιοχή της. Εκείνη δάγκωσε τα χείλη της.

"Σταμάτα, σε παρακαλώ.." Ψέλλισε. Εκείνος συνέχισε να χαμογελά.

"Ξέρουμε και οι δύο ότι το θες μικρή."

"Όχι..." Μουρμούρισε ξεψυχισμένα.

"Ναι ε;" Το χέρι του μπήκε μέσα από το παντελόνι και το εσώρουχο της και άρχισε να τρίβει την περιοχή της κάνοντας την να κυρτώσει το σώμα της αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό. "Εμένα γιατί το μυαλό και το σώμα σου μου λένε άλλα από τα χείλη σου;" Πρόσθεσε χωρίς να σταματήσει να την χαϊδεύει.

Σταμάτα, φύγε από πάνω μου....

Του είπε μέσα από τις σκέψεις της αλλά ήταν ήδη αργά και για τους δύο. Είχαν τυλιχθεί στις φλόγες του πάθους τους.

"Δεν θα σε πονέσω..."Ψιθύρισε κοντά στο αυτί της και έπειτα, αφού δάγκωσε απαλά τον λοβό του αυτιού της πρόσθεσε "...πολύ".

Όλο και περισσότερα ρούχα άρχισαν να βγαίνουν, μα δεν ένιωθε κανένας από τους δύο το κρύο ακόμα και όταν έμειναν γυμνοί.

"Σε παρακαλώ..." Είπε αδύναμα.

"Σςς. Απόλαυσε το." Ψιθύρισε και μπήκε μέσα της.

...........................

Σιγά μη σας γράψω και λεπτομέρειες! χαχαχα

Φιλάκιαα!