«Αν μου έλεγαν, πως για να σε σώσω έπρεπε να τυλιχθώ στις φλόγες, την ίδια επιλογή θα έκανα, ξανά και ξανά γιατί ζωή χωρίς εσένα δεν είναι ζωή.»

Όσο ο καιρός κυλούσε, τόσο και η υγεία της Βερονίκης πήγαινε όλο και καλύτερα. Είχαν βρει ξανά τους κανονικούς τους ρυθμούς αγνοώντας αυτό που θα επακολουθούσε. Μια αναπάντεχη επίσκεψη στο σπιτικό τους από τον Εδουάρδο.

Η Ελίζα όταν τον αντίκρισε στο κατώφλι της πόρτας έγινε άσπρη σαν το πανί. Εκείνος γέλασε πονηρά.

"Δεν με περιμένατε γλυκιά μου; Λογικό μου φαίνεται." Η φωνή του έσταζε ειρωνεία. "Είναι εδώ ο Τζόναθαν και η Βερονίκη;"

"Εεμ, όχι..." Είπε δειλά ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Τζόναθαν από το μέσα δωμάτιο.

"Ποιος είναι;...Εδουάρδε; Τι κάνεις εδώ;" Ο Εδουάρδος συνέχισε να χαμογελά.

"Ελίζα, δεν είσαι καλή στα ψέματα.. Σε αντίθεση με τον αδερφό σου!"

"Τι εννοείς;" Γρύλισε ο Τζόναθαν.

"Όλα στην ώρα τους αγαπητέ μου. Η Βερονίκη που είναι;"

"Τι θες την γυναίκα μου εσύ;" Τον αγνόησε επιδεικτικά και άρχισε να φωνάζει το όνομα της μέχρι που εμφανίστηκε και εκείνη στην μικρή παρέα τους.

"Τι συνέβη;.....Τι κάνεις εδώ Εδουάρδε; Θα μου εξηγήσει κανείς;"

"Χαίρομαι που σε βλέπω να ανακάμπτεις. Κρίμα όμως που η επίσκεψη μου είναι υπό τοιάυτες συνθήκες. Θα σου πρότεινα να κάτσεις, αυτά που θα ακούσεις θα σε σοκάρουν." Συνέχισε εκείνος στον ίδιο τόνο αγνοώντας το άγριο βλέμμα του Τζόναθαν και παραμερίζοντας τον πέρασε μέσα.

Έκατσαν στο σαλόνι και τότε η Βερονίκη πήρε τον λόγο.

"Τώρα λοιπόν πες μου τι εννοείς σε παρακαλώ.." Πάντοτε ήταν μια ευγενική ψυχή και έδειχνε κατανόηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τζόναθαν την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Την είχε γνωρίσει στους δρόμους. Ήταν άστεγη, χτυπημένη από την ζωή και όμως εκείνη πάντα χαμογελούσε και πάλευε. Μεγάλωσε μόνη, χωρίς να ξέρει ποια ήταν η οικογένεια της.

"Λοιπόν. Πριν μήνες που είχες αρρωστήσει, ο Τζόναθαν με κάλεσε για μια δεύτερη γνώμη και εγώ του είπα ότι η περίπτωση σου είναι μη αναστρέψιμη. Εκείνος όμως, είχε αντίθετη άποψη. Σου έδωσε ένα περίεργο υγρό το οποίο σε βοήθησε να ανακάμψεις. Δεν είχε καμία σχέση με κάποιο ιατρικό φάρμακο."

"Τ-Τι εννοεί Τζόναθαν ο Εδουάρδος;.." Δεν ήξερε τίποτα. Ποτέ κανένα από τα αδέρφια δεν της είπε την αλήθεια.

"Δεν ξέρει για πιο πράγμα μιλάει.. Σε παρακαλώ Εδουάρδε, φύγε από το σπίτι μου τώρα.."

"Θα καταλάβεις σύντομα Βερονίκη. Όταν του είπα ότι δεν θα βγάλεις την νύχτα εκείνος με το που σας αφήσαμε μόνους έσπευσε να σου δώσει αυτό το περίεργο υγρό. Ένα καλοστημένο θέατρο μεταξύ των δύο τους εναντίον μου. Η κυρία από εδώ..." Είπε κάνοντας μια παύση και έδειξε με το χέρι του την Ελίζα. "Έκανε την ανήξερη για το περιεχόμενο του μπουκαλιού και μπήκε στο κόλπο όταν ο αδερφός της άρχισε να μου εξιστορεί έναν μύθο για μια μάγισσα σε μια καταραμένη χώρα. Σωστά μέχρι εδώ φίλτατε;" Είπε κοιτώντας από πάνω μέχρι κάτω τον Τζόναθαν. 

"Παραλογίζεσαι, δεν ξέρεις τι λες.." Ψέλλισε εκείνος ενώ η Βερονίκη είχε αρχίσει να τρομάζει. Η Ελίζα δίπλα της προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμη.

"Μην τον ακούς κορίτσι μου, δεν ξέρει τι λέει.." Είπε επαναλαμβάνοντας τα λόγια του αδερφού της.

"Αυτό θα το δούμε!" Αναφώνησε ο Εδουάρδος. "Έτσι μου είπε ότι επισκέφτηκε αυτή την χώρα σε μια προσπάθεια του να σε σώσει. Φυσικά εσύ δεν γνωρίζεις τίποτα γιατί η ιστορία που μου είπε ο άντρας σου δεν είναι απόλυτα ολοκληρωμένη. Η ιστορία που μου είπε ναι μεν αληθεύει αλλά...."

"Αλλά τι;;" Απαίτησε να μάθει η Βερονίκη.

"Αλλά, όταν έφυγα από εδώ αποφάσισα να το ψάξω περισσότερο και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτά που μου είπε ήταν μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Απέκρυψε να μου πει κάποια πράγματα αρκετά σημαντικά..."

"ΕΣΥ ΤΟΥ ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ!" Φώναξε η Ελίζα που είχε εξαγριωθεί. Ο Εδουάρδος από την άλλη απόλαυσε το ξέσπασμα της.

"Δεν θυμάμαι να με άκουσε. Έδινε περισσότερη σημασία στο αποτρόπαιο θέαμα που επικρατούσε παρά σε κάτι άλλο πιο σημαντικό. Στο ότι η γυναίκα όταν την βρήκαν δεν ήταν μόνη." Σιωπή επικράτησε. Κανένας δεν προσπάθησε να τον εμποδίσει αυτή την φορά, άλλωστε ήταν ήδη πολύ αργά. "Χαίρομαι, μπορώ να συνεχίσω λοιπόν ε;" Ο Τζόναθαν έσφιξε τα δόντια ως απάντηση. "Λοιπόν. Μαζί με την γυναίκα, ήταν και ένα νεογέννητο κοριτσάκι. Ένας από τους χωρικούς στο χωριό, που μπήκε στην καλύβα, λυπήθηκε το μωρό και αποφάσισε να το σώσει. Την έκρυψε και την πήρε μαζί του. Σε αρκετά νεαρή ηλικία η κοπέλα έμεινε έγκυος σε ένα αγοράκι το οποίο φυσικά δόθηκε για υιοθεσία σε μια πλούσια οικογένεια που μπορούσε να το μεγαλώσει."

"Δεν υπονοείς ότι αυτό το αγόρι είναι ο Τζόναθαν;" Ρώτησε σαστισμένη η Βερονίκη.

"Ω, μα γλυκιά μου. Αυτό ακριβώς εννοώ."

"Δεν γίνεται αυτό που λες γιατί ο μύθος αυτός υπάρχει εδώ και χιλιετίες!" Είπε αυστηρά ο Τζόναθαν.

"Μάλλον αυτό ήταν ένα ψεματάκι γιατί φοβόσουν πως αν ανακαλύψει την αλήθεια η Βερονίκη ποτέ δεν θα δεχόταν να γίνει γυναίκα σου!" Η Ελίζα αυτή την φορά επέλεξε να μείνει αμέτοχη ενώ η Βερονίκη κοίταζε γεμάτη απογοήτευση τον Τζόναθαν.

"Είναι αλήθεια όλα αυτά; Γιατί τόσα ψέματα;" Ο Τζόναθαν σηκώθηκε και την πλησίασε.

"Λυπάμαι θησαυρέ μου. Ούτε εγώ ήξερα στην αρχή και πριν αρρωστήσεις άρχισα να ψάχνω το παρελθόν μου, ήθελα να μάθω για την μητέρα μου ώστε να σου μιλήσω.. Μαθαίνοντας την ιστορία της όπως καταλαβαίνεις έμαθα και για την γιαγιά μου. Δεν ήθελα να το δεχτώ ούτε ο ίδιος, ούτε να το σκέφτομαι ήθελα, ούτε καν να το ξεστομίσω. Όταν όμως συνέβη αυτό με σένα, έβαλα στην άκρη κάθε μου δισταγμό και πήρα την απόφαση να πάω εκεί που ξεκίνησαν όλα ώστε να σε σώσω. Αυτή είναι η αλήθεια, λυπάμαι που ποτέ δεν σου είπα τίποτα.."

Η Βερονίκη αποτραβήχτηκε από κοντά του. Ένιωθε μπερδεμένη. Τον αγαπούσε με όλη της την καρδιά και η αλήθεια ήταν πως δεν την φόβισαν οι ρίζες του, αλλά τα ψέματα που της είπε.

"Θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ...Ελίζα, μπορώ να μείνω στο σπίτι σου και εσύ να μείνεις μαζί του για λίγο καιρό;" Η Ελίζα κούνησε διστακτικά το κεφάλι της ενώ ο Τζόναθαν ένιωσε την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του.

"Σε παρακαλώ, μη φεύγεις. Σε αγαπάω.."

"Πρέπει να φύγω να σκεφτώ.. Το θέμα δεν είναι οι ρίζες σου, αλλά τα ψέματα σου.. Θέλω χρόνο για να σε συγχωρέσω" Του απάντησε με ειλικρίνεια και έπειτα σηκώθηκε και έφυγε από το σαλόνι για να πάει να μαζέψει τα πράγματα της.

"Γιατί το έκανες αυτό; Τι κέρδισες, μου λες;" Ρώτησε με σπασμένη φωνή κοιτάζοντας τον Εδουάρδο.

"Δεν ξέρω τι μου λες εσύ. Εγώ ξέρω ότι έχεις το αίμα μάγισσας και ανά πάσα στιγμή μπορείς να κάνεις ότι θελήσεις. Θα φροντίσω να γίνει αυτό που πρέπει!"

"Τζόναθαν, τρέξε να κρυφτείς..." Ψέλλισε αδύναμα η αδερφή του καταλαβαίνοντας που το πήγαινε ο Εδουάρδος.

"Δεν έχει νόημα να κρυφτώ πια. Η Βερονίκη είναι καλά..Και δεν πρόκειται ποτέ να με συγχωρέσει.." Είχε βουτηχτεί στις σκιές του, αγνοώντας τα παρακάλια της Ελίζας. "Ας κάνει ότι θέλει."

Πράγματι, την επόμενη μέρα, ένας όχλος ανθρώπων χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του φωνάζοντας πως θα ξορκίσουν το κακό, εννοώντας ότι θα σκότωναν τον Τζόναθαν. Η Ελίζα έκλαιγε καθώς έβλεπε την πόρτα να σπάει και να παίρνουν σηκωτό τον Τζόναθαν μακριά της.

Εκείνος δεν αντέδρασε. Ήξερε τι θα επακολουθούσε. Φλόγες.

Εν τω μεταξύ, η Ελίζα έφυγε τρέχοντας να προλάβει να ενημερώσει την Βερονίκη η οποία μόλις το άκουσε άρχισε να τρέχει μαζί με την Ελίζα να τον βρουν. Όσο και να σκεφτόντουσαν έναν τρόπο για να τον σώσουν πέφτανε σε τοίχο. Το εξοργισμένο πλήθος ήταν αρκετά μεγάλο σε αντίθεση με εκείνες που ήταν δύο.

Το θέαμα ήταν τρομακτικό. Ήταν δεμένος σε μία ξύλινη αψίδα  η οποία σε λίγο θα τυλιγόταν με φωτιά και όχι μόνο. Λίγο πιο πέρα υπήρχαν κάποιοι μεταλλουργοί οι οποίοι είχαν φτιάξει ένα τέλειο, ακονισμένο κοντάρι από καθαρό μέταλλο που είχε προορισμό να τρυπήσει το κρανίο του Τζόναθαν. Η Βερονίκη άρχισε να ουρλιάζει.

"Σας παρακαλώ, αφήστε με να του μιλήσω. Είναι άντρας μου.." Έκλαιγε, έκλαιγε για μια αγάπη που θα χανόταν άδοξα. Έκλαιγε γιατί το τελευταίο τους βράδυ το πέρασε μακριά του. "Συγνώμη Τζόναθαν. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε..Σε αγαπώ, δεν θέλω να σε χάσω.." Η ανάσα της είχε βαρύνει και ανέπνεε με δυσκολία. "Σας παρακαλώ, αφήστε τον.. Δεν έκανε ποτέ τίποτα κακό, απλά προσπαθούσε να μου σώσει την ζωή.." Ούρλιαζε σαν τρελή μα το αποτέλεσμα ήταν ένας χωρικός να την σπρώξει και να πέσει στο πάτωμα.

"Ποτέ δεν θα χωρίσουμε. Πάντα θα σε ακολουθώ, πάντα θα είμαι μαζί σου.. Ώσπου οι σκιές μας να γίνουν μία" Τα χείλη του Τζόναθαν σχηματίζοντας αυτές τις λέξεις έφεραν περισσότερα δάκρυα στα μάτια της Βερονίκης. Η φωτιά είχε ήδη αρχίσει να τον τυλίγει στις φλόγες της και εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να παρακολουθεί. "Σ'αγαπάω"

"Σε συγχωρώ ζωή μου..." Την ίδια στιγμή, το μεταλλικό κοντάρι πετάχτηκε στον αέρα βρίσκοντας αμέσως τον στόχο του ανοίγοντας μια τρύπα στο κρανίο του ενώ οι φλόγες συνέχιζαν να τυλίγονται γύρω του ανελέητα. 

Κηδεία δεν έγινε ποτέ. Μια άδεια ταφόπλακα, στον κήπο του σπιτιού της Ελίζας ήταν το μόνο που τους θύμιζε τον Τζόναθαν. Μια μέρα η Βερονίκη ένιωσε έτοιμη να τον αποχαιρετήσει και να αποδεχτεί -ως προς μια μορφή- τον θάνατο του. Του πήγε ένα κατάμαυρο τριαντάφυλλο γιατί της θύμιζε τα τελευταία του λόγια. 

"Ώσπου οι σκιές μας να γίνουν μία"

Το τριαντάφυλλο θύμιζε στο μυαλό της, τις σκιές που εκείνος περιέγραψε. Τοποθετώντας το στο μνήμα του, τα αγκάθια τρύπησαν το δέρμα της κάνοντας το να ματώσει. Το κατάμαυρο τριαντάφυλλο απέκτησε μια κοκκινωπή όψη και μύριζε αίμα.

"Ώσπου οι σκιές μας να γίνουν μία...." Ψιθύρισε.

..........................

Δεν λέω τίποτα!

Φιλάκια!