«Σαν το τριαντάφυλλο ανθίσει, ας ανθίζει μαζί με αυτό και η ξεχασμένη μας αγάπη, που για αιώνες χάθηκε στον χρόνο...»

"Κοριτσάκι μου, ξύπνα σε παρακαλώ..." Η φωνή της ταραγμένης γυναίκας αντηχούσε δυνατά στα αυτιά της Ελπίδας. Δεν ήθελε να ξυπνήσει όμως. Δεν ήθελε να αποδεχτεί την θλιβερή εικόνα της. Γεμάτη από τα σημάδια του. Από φιλιά, από το δάγκωμα, από την εγκατάλειψη. Γυμνή μόνη στο μέρος που του δόθηκε σώμα και ψυχή και ας ήξερε ότι θα καταστραφεί.

"Ελπίδα, σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου.." Αυτή μετά από πολλά λεπτά υπάκουσε. Πράγματι βρισκόταν στο ίδιο μέρος όμως κάτι είχε αλλάξει. Ήταν ντυμένη και σκεπασμένη με το παλτό του. Μύριζε σαν εκείνον. Δάκρυα έφτασαν στα μάτια της μα δεν κύλησαν.

"Πατέρα;" Μουρμούρισε αδύναμα. Ο Τζον, ήταν καθισμένος στο πάτωμα και είχε εναποθέσει το κεφάλι της στα πόδια του. Η δαγκωνιά στον λαιμό της δεν είχε περάσει απαρατήρητη. Ήξερε καλά αυτό το σημάδι που πάντα απέκρυπταν στα νεώτερα μέλη της οικογένειας και το μάθαιναν μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, δηλαδή αν ο επόμενος σε γενιά ήταν άντρας. Είχαν προσέξει ότι εκείνο το αιμοδιψές τέρας κυνήγαγε εκείνους. Οι γυναίκες πάντοτε ξέφευγαν. Το μόνο που δεν ήξεραν και δεν είχαν μάθει ποτέ ήταν ο λόγος.

Flashback Αιώνες πριν.

Ο Τζόναθαν πλέον δεν αποτελούσε κίνδυνο. Η αδερφή του ήταν ένα τίποτα και η γυναίκα του το ίδιο. Δεν υπήρχαν στοιχεία για εκείνη. Ο Εδουάρδος είχε καθησυχαστεί. Απεχθανόταν οποιονδήποτε είχε αίμα μάγου και αυτό διότι είχε και ο ίδιος παρελθόν. Πριν πολλά χρόνια η γυναίκα του είχε μείνει έγκυος, μα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αρρώστησε. Θα έχανε το παιδί. Δεν είχε περιθώριο από το να ψάξει κάποια διαφορετική λύση από τα ιατρικά φάρμακα ως συνεπακόλουθο να καταλήξει και αυτή σαν τον Τζόναθαν, στην μαύρη μαγεία. Η διαφορά τότε ήταν πως για να σώσει το παιδί, έδωσε την δική της ζωή. Ο Εδουάρδος τότε μίσησε την μαγεία και το παιδί του γιατί ήταν η αιτία να χάσει την γυναίκα του και συγκεκριμένα με τον πιο αισχρό τρόπο. Την μαγεία. Προτίμησε την μαγεία από την δύναμη της επιστήμης που έδωσε κυριολεκτικά όλη του την ζωή για να φτάσει στο επίπεδο που είχε φτάσει. Ίσως ενδόμυχα να μην μίσησε εκείνη και το παιδί, ούτε καν την ίδια την μαγεία. Στην πραγματικότητα, μισούσε τον εαυτό του που δεν κατάφερε με την επιστήμη να πετύχει αυτό που πέτυχε η μαγεία.

Η καρδιά του είχε γεμίσει μίσος, ζήλια. Ήταν μια χαμένη ψυχή. Όταν έμαθε για τον Τζόναθαν στο μυαλό του ζωντάνεψε όλη αυτή η οργή που είχε θάψει μέσα του καθώς και η εγκατάλειψη της κόρης του. Δεν δίστασε όταν έμαθε περισσότερα να τον προδώσει και να τον δει να εκτελείτε δημόσια. Το ευχαριστιόταν.

Δεν έφυγαν οι δαίμονες του όμως. Αντιθέτως έφεραν στην επιφάνεια ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση. Που είχε δημιουργηθεί από το μίσος και την ζήλια των ανθρώπων, από τον ίδιο τον Εδουάρδο. Μόλις ήρθε το τέρας στην επιφάνεια, την ίδια μέρα ο Εδουάρδος έχασε την ζωή του, όμως εκείνος δεν απαλλάχθηκε από την κατάρα γιατί δεν ήξερε ότι ο Εδουάρδος δεν ήταν το μόνο ζωντανό μέλος της γενιάς αίματος του. Εκείνη ζούσε, μακριά μαζί με την Ελίζα και έζησε μια γεμάτη ζωή αν και ποτέ της δεν ξέχασε τον Τζόναθαν.

Flashback end

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας που δεν τον είδε από τότε. Η Λίζα είχε βγει πια από το νοσοκομείο και η Ελπίδα επέστρεψε στην Darkcloud από δική της επιλογή. Ο πατέρας της όσο και αν επέμεινε να μείνει μαζί του εκείνη αρνήθηκε. Εκείνος όμως δεν ήταν εκεί, δεν ήταν πουθενά. Της έλειπε. Η αίσθηση της ολοκλήρωσης με την απουσία του είχε χαθεί. Ήταν σαν να χώρισαν μια καρδιά στην μέση. Τα τελευταία του λόγια τριγύριζαν στο μυαλό της ξανά και ξανά.

"Μη σε δω ξανά στον δρόμο μου. Να θυμάσαι ότι τα χειρότερα έπονται. Θυμήσου ότι θα με μισήσεις."

"Δεν πρόκειται να σε μισήσω..." Μουρμούρισε κοιτάζοντας το ταβάνι στο δωμάτιο της.

"Θα τον δεις να σε πονάει"

"Ο μόνος τρόπος να με πονέσεις ήταν να φύγεις από την ζωή μου και το έκανες..." Δάκρυα κυλούσαν τα μάγουλά της ενώ τα μάτια της ήταν πρησμένα από τις πολλές ώρες που έκλαιγε.

Η πόρτα χτύπησε και την έβγαλε από τον βούρκο που είχε κυλιστεί. Ήταν η Μάρθα. Η υγεία της πήγαινε από το κακό στο χειρότερο δημιουργώντας στην Ελπίδα μεγαλύτερη θλίψη από όση ήδη ένιωθε. Βιαστικά σκούπισε τα μάτια της και χαμογέλασε γλυκά στην θεία της.

"Είσαι καλά κοριτσάκι μου; Πάλι έκλαιγες;" Ρώτησε ανήσυχα εκείνη. Η Ελπίδα έγνεψε θετικά.

"Καλά είμαι θεία. Μην ανησυχείς..."

"Καλά παιδί μου. Σήκω να ετοιμαστείς πρέπει να πας στο σχολείο!!"

"Έχεις δίκιο. Σε ευχαριστώ!" Είπε καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι της. "Και μην μαγειρέψεις. Όταν γυρίσω θα μαγειρέψω εγώ, δεν θέλω να κουράζεσαι.." Η Μάρθα της χαμογέλασε στοργικά και έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας την Ελπίδα ξανά μόνη.

"Ζήσε Ελπίδα, ζήσε και μην τολμήσεις ποτέ στην ζωή σου να κάνεις οικογένεια. Θα έρθω για σένα και τότε θα υποστείς την μοίρα που σου αρμόζει, εσένα και όλης της οικογένειας που θα έχεις δημιουργήσει."

Στην θύμηση αυτών των λέξεων, πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό της Ελπίδας. Ήξερε ότι ο Τζόναθαν δεν είχε απομακρυνθεί όσο η ίδια πίστευε. Της είχε πει ότι θα κάνει κάτι που θα τον μισήσει, κάτι που θα την πονέσει. Την ίδια δεν την πόνεσε σωματικά ούτε κάποιον δικό της εδώ. Δεν ήταν καν στην Darkcloud. Η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο που είχε, ήταν στο σπίτι της. Η οικογένεια της και η μοναδική της φίλη. Στην φίλη της δεν θα έκανε κακό, γιατί να το έκανε άλλωστε. Προσπαθούσε να σκεφτεί τι εννοούσε με το "θα σε πονέσω" και κάθε φορά έβρισκε τοίχο. Τώρα είχε ντυθεί και ήδη κατευθυνόταν προς το σχολείο αλλά δεν έλεγαν να φύγουν οι σκέψεις που έκανε.

"Η οικογένεια μου..." Μουρμούρισε όταν πλέον είχε φτάσει στο σχολείο.

Είχε αρχίσει να συνδέει τα κομμάτια του παζλ. Μόνο στην οικογένεια της θα μπορούσε να κάνει κακό από όσα και αν σκέφτηκε αλλά και πάλι ακόμα και αυτό της φαινόταν περίεργο γιατί δεν ήξερε την αιτία.

"Απλά άστο..." Συνέχισε σε χαμηλό τόνο μιλώντας μόνη της. Αμέσως έπιασε την άλλη πρόταση του. 

"Ζήσε Ελπίδα. Μην κάνεις ποτέ οικογένεια." Αυτό ήταν κάτι που ευτυχώς δεν χρειαζόταν τόση σκέψη. Ζήλευε. Έτσι το πήρε εκείνη τουλάχιστον εφόσον δεν ήξερε όλη την αλήθεια. Άλλωστε πως γίνεται να ξέρει πως αν κάνει εκείνη οικογένεια εκείνος θα συνεχίσει να ζει όντας καταραμένος; Όχι βέβαια ότι δεν ζήλευε. Από τότε που επιβεβαιώθηκε για το ποια είναι, δεν ήθελε κανείς να την αγγίζει. Έφυγε όχι για να την εκδικηθεί αλλά για να βρει την δύναμη να την σκοτώσει και αν όχι, για να την αφήσει να ζήσει. Αν έκανε αυτό που της είπε, θα την άφηνε να ζήσει την ζωή της. Αν όχι, θα πέθαιναν πολλοί.

"Μια επιλογή έχω για να τον ξανά δω και να πάρω τις απαντήσεις που θέλω..." Είπε μπαίνοντας μέσα στο σχολείο.

..................................

Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο γιατί δυστυχώς είχα δύσκολες μέρες και πιεσμένες ψυχολογικά κυρίως. Ελπίζω να βγήκε νόημα και να μην απογοητευτήκατε.