"Seni seviyorum."

"Seni çok seviyorum" dedim ve göz yaşlarımı artık durduramadım.

Gözlerimi kapattım, kokusunu içime çektim. Bu güzel kokuyu kim bilir bir daha ne zaman koklayabilecektim. Kalbim parçalara ayırılır iken, hala idrak edemiyordum. Bunca seneden sonra ona o kadar alışmış iken yeşil gözlerini görmeden nasıl yapacağım.

"Ağlama bebeğim" dedi ve beni daha çok sarmaladı. Bu benim daha çok ağlamama neden olmuştu. Anlayamıyordum neden mutlu mesut yaşamıyorduk.

Yüzümü göğsünde sakladım ve ceketinden tutundum yoksa yere yıkılacaktım. Demir beni daha çok kolları ile sardı ve saçlarımı okşayıp öptü.

"Sizin güvenliğiniz için. Bunu yapmalıyız Zeynep. Lütfen daha da zorlaştırma. Belki bir gün tekrar karşılaşırız."

Bunu beni teselli etmek için söylemişti ama ben daha bu sözleri duymak istemiyordum. Bunu söyledikten sonra sanki tek umudumuda almıştı. Yüreğim deki sancı dayanamayacak hale geliyordu.

Beni kendinden çekti ve gözlerime baktı. Elleriyle omuzlarımı tuttu.

"Oğlumuza iyi bak tamam mı?"

Onunda gözleri dolmuştu ve hem öfkesini hemde hüzünü dindirmeye çalışıyordu. Alnımdan öptü ve tekrar gözlerimin içine baktı.

"Onlara iyi bak" dedi Kaan'a.

"Hiç şüphen olmasın kardeşim" dedi.

Ben ise kollarından ayrılıp bir ölü gibi Kaan'ı takip ettim. Arabanın önünde durdum ve derin bir nefes aldım. Gözlerimi kapattım ve arkamı döndüm. İşte bu son bakışımdı. Elini kaldırdı bende elimi salladım. Bana umut verecek şekilde gülümsedi bende denedim ama olmadı.

"Yenge artık gitmemiz gerekiyor"

Başımı salladım ve Demirin arkadaşı Kaan istediği gibi arabaya bindim. Küçük bir çocuk gibi arka camdan onu izliyordum. Ta ki görüntüsü küçülüp gidene kadar.

Cihan şerefsizi onu tehdit etmişti. Bizimle. Ben ona bizimle gel beraber gidelim dedim. Ama olmaz dedi. Sizin güvenliğiniz için sizden ayrı durmam lazım dedi. Yalvardım, yakardım. Ama Demirin inadı tutunca onu kimse vazgeçiremezdi. Şimdi ise yanımda uyuyan oğlumuz Emir ve ben babası olmadan ne yaparız bilmiyorduk. Tek tutunduğum, tek hayat bulduğum kişiydi. Beni karanlıktan çıkaran, babamın beni satmasını engelleyen oydu. Ona sığınmıştım oda kapım senin için sonsuza dek açık demişti. Ama şimdi kapalı. Hani söz vermiştin Demir? Sonsuza dek birlikte yaşayacaktık.. hani söz vermiştin?..

"Oğlum kaç kere dedim sana dışarı çıkmadan bana haber vereceksin!"

"Of ya anne Kaan abiye söyledim işte" diye mızmızlanıyordu Emir.

"O mu senin annen ben mi?" Sesimin kızgın çıkmasını umuyordum ama miniğime kıyamadığım için öyle olmamıştı.

Bu hoşuna gitmişti ve kıkırdıyordu. "Ya anne Kaan abi anne olamaz ki o erkek" diye bana masumca açıklama yapıyordu. Bende onun dillini ısırmak istiyordum. Çok bilmiş ne olacak.. aynı babası gibi.

Kaan ne bana ondan haberdar ediyordu, nede ben soruyordum. Onu hayatımdan çıkarmak için değil, o her an aklımdaydı. Sadece acımı dindirmekti, alışmaktı. Bana iyi olduğunu söylemesi yetiyordu.

"Hadi ama anne gidelim artık" dedi Emir.

Çantamı aldım ve evden çıktık. Oğlumun minik elini tuttum ve güzelliğini inceledim. Gözleri babası gibi yeşildi, burnu ise benimki gibi minik, dudakları dolu ve saçları açık kahve kıvırcıktı. Bazı özellikleri bana benzesede aslında babasının kopyasıydı. Bu da az da olsa özlemimi gideriyordu.

"Anne Kaan abi bizi götürmeyecek mi?" diye Emir sordu ve düşüncelerimden kurtulup ona döndüm.

"Yok hayatım onun işi varmış."

"Of yani çok yürüyeceğiz" Bu sözü ile beni güldürdü. Tembelliği ile kime çekmişti onu hala çözememiştim.

"Alışveriş merkezi hemen burda Emir."

"Banane, o zaman domdurma istiyorum."

Ben ise kelimeyi yanlış söylediği için kahkaha atmıştım. Onu onayladım ve biraz daha yürüdükten sonra alışveriş merkezine girdik.

İki saatin sonunda dondurmacının önünde durduk. Tam içeri girecekken Emir dışardaki masaların oraya oturdu.

"Anne gerçekten çok yoruldum, sen al ben oturcam" Paşamız nazlanmayı çok severdi.

"Tamam ama hiç bir yere gitmek yok tamam mı? Yoksa beni çok korkutursun. Ben zaten camdan seni görürüm, burda bekle."

"Anne ya her zaman aynısı ben büyüdüm 8 yaşındayım!"

"8 yaşına haftaya gireceksin ve bu da büyüdüğün anlama gelmez. Lütfen beni burda bekle tamam mı?"

"Ya anne merak etme senin dırırdın bunu yapmak için beni çok yorar"

Kahkaha atarak içeri girdim, daha kelimeleri söyleyemiyordu ama aklı zehir gibiydi. Dondurmamızı sipariş verirken arada camdan bakıyordum Emir ise bana el sallıyordu. Ona gülümseyip önüme döndüğümde kadın bana dondurmalarımızı verdi.

Tekrar Emire bakmak için döndüğümde, panikten nefesim kesildi. Bu adam da kim? Korku bütün bedenimi sarmıştı. Arkası dönük siyah şapka takıyordu ve Emir ile konuşuyordu. Büyük bir panikle dışarı koştum. Onların yanına dönerken olduğum yerde kaldım. Şoktan elimdeki dondurmaları düşürdüm.

"Anne bu adam bana neden oğlum diyor?"

Emirin sesini algılayamıyordum bile. Bu rüyamıydı? Gözlerimdeki yaşları hissettim ve yıllar boyunca sakladığım duyguları ortaya sermiştim. Hani hiç beklemediğiniz bir anda mucizeler olur derlerdi ya. Gerçekten de hiç beklemediğim bir andı.

Sadece "Demir" diye fısıldayabildim.

O oturduğu yerden ayağa kalkmış beni izliyordu. Hala çok yakışıklı ve çok güzeldi. Sakalları çıkmış, olgunlaşmıştı, gözleri ise hala bana aşk ile bakıyordu.

Ona doğru koşup boynuna sarıldım. Yedi yıl sonra tekrar kokusunu içime çektim. Hala aynı kokuyordu. Bana güçlü kolları ile sarıldı ve onu ne kadar çok özlediğimi yeni anlıyordum.

"Demir" diye tekrar fısıldadım sanki her an biri beni bu rüyadan uyandıracakmış gibi.

"Sevgilim" dedi.

Sesini bunca yıl sonra duymak bütün bedenimi titretmişti. Sesi bu kadar huzur dolu olduğunu unutmuşum. Gözlerimi kapattım ve son göz damlaları aktı.

"Bıraksana annemi. Anne bu kim?"

Gözlerimi açtığımda Emir Demirin bacağından çekiştiriyordu ve ona kızgın bakıyordu. Tabiki ne kadar sevimli olduğunun farkında değildi.

Demir beni bırakıp arkasını döndü. Acı dolu ve seviyle Emire bakıyordu. Onun boyuna ulaşmak için diz çöktü ve elleri ile minik yüzünü sarmaladı.

"Ne kadar da büyümüşsün. Koca adam olmuşsun oğlum." Gülümsüyordu fakat gözlerinden yaş akıyordu.

Emir tedirginlikle bana baktı ben ise ona sıcak gülümsedim. O da sonra babasının boynuna sarıldı.