Zil çaldığında özgür olduğumu hissetim. Nihayet okul çıkışı idi. Öğretmenimin sesini daha fazla çekemeyecektim. Aslı ile eşyalarımızı toplarken yine O'nu dinlemiyordum. Her zaman olduğu gibi kafamda soru işaretleri doluydu. Ne yazık ki her gün böyleydi. Her çıkışımızda istemsizce aklım O'na gidiyordu. Ne kadar sezdirmemeye çalışsam da, Aslın'ın klasik sorusundan ne düşündüğümü, içimden ne geçirdiğimi bildiğini, anlaya biliyordum.

"Beni dinliyor musun, Rana?"

"Hım", diye cevap verdim. Klasik. Rutine haline gelmişti artık.

Ne kadar kendime kızsamda, O yeşil gözlerini düşünemeden yapamıyordum.

"Rana, akşama doğru bir şeyler yapalım mı?"

"Nasıl istersen", diye cevap verdim. Hayır cevabım Aslı için mümkün olmadığını biliyordum.

Koridorda yürüdüğüm halde, kimseyi görmüyordum. Düşüncelerimle baş başaydım. O kadar insan yanımdan geçiyordu. Fakat kimseyi kavrayamıyordum.

Otobüs durağına vardığımızı yeni anladım ve kalbimin daha hızlı atığını hissetim. Boğazım düğümlü idi. Kış olduğu halde, sıcak basmıştı. Yutkundum.

"Senin otobüsün geldi, senin kini yine görürsen, ki göreceğini tahmin ediyorum, 2 aydır böyle, bana haber ver", dedikten sonra yanağıma bir öpücük kondu ve uzaklaştığımda göz kırptı. Hafif gülümsedim.

4 durak sonra. 4 durak sonra karşımda yine olacak. Nedenini bilmediğim halde orada bekleyecek. Bana hafif gülümseyecek ve ben sezdirmeden yanından geçeceğim. Bir kelime bile düşmeden o sahneyi yaşayacağım ve içimde fırtınalar oluşacak.

3 durak kaldı. Nefesimi kontrol etmeye  çalışıyordum. Sabırsızca bekliyordum.

2 durak kaldı. Heyecandan ayağımı sallıyordum ve saçımla oynuyordum.

1 durak kaldı. Kalbime söz geçiremiyordum. İstemsizce kalbim her geçirdiğim saniye daha hızlı atmaya başlıyordu.

Ve durağım gelmişti. Yine orda bekliyordu. İsmini bile bilmiyordum. O'na o kadar uzak ama aynı zamanda o kadar yakın hissediyordum.

Kapılar açılıyordu. Her zaman ki gibi camdan göz göze geldikten sonra, utandığımdan başımı eğiyorum ve ayakkabılarımı inceliyordum. Her şey bana yavaşlatılmış gibi geliyordu. Bu dünyada sanki sadece ikimiz varmışız gibi. İlk adımı atıyorum ve hala ordamı diye bakıyorum. Her zaman olduğu gibi orda ve beni izliyor. İki ay boyunca her şey her gün aynı şekilde gelişiyor. Fakat her zaman ilk defa yaşıyorum gibi geliyor.

İniyorum ve otobüs gidiyor. Başımı kaldırıp O'na bakıyorum ve bana sıcak bir gülümseme veriyor. Yeşil gözleri parlıyor. Aşık olduğum gamzeleri ortaya çıkıyor. Ne yapacağımı bilmediğim için saçımı düzeltiyorum. Bir an bile gözlerini benden almıyor.

Bugün kendime söz vermiştim. Bu gün hafifde olsa gülümseyecektim. Bugün bu değişiklik olacaktı. Cesaretimi toplayıp, sağama soluma baktım ve hafif gülümsedim. Belki fark etmemiştir diye düşündüm. Fakat beyaz dişleri ortaya çıkıyordu ve şimdiye kadar bana en güzel gülüşünü hediye ediyordu.

Herkes yanımızdan geçiyordu. Kimse ikimizin şu an ne yaşadığını bilmiyordu. Sadece ikimizin sırrı gibiydi. Bir dünyada, sadece ikimiz. Kimsenin görmediği, duymadığı, işitmediği an yeşil gözlerine göz göze geliyordum.

Paniğe kapılıyordum utancımdan. Çantamı doğrulttum ve yoluma devam gittim. İsmini bilmediğim, tanımadık biri nasıl kalbimi hoplata biliyordu? Hala anlam veremiyordum. Kendimce gülümsüyordum. Sanki sadece ikimizin sırrı gibi olmuştu. Her gün bugün yine gelir mi diye soruyorum kendime ve her zaman o büyüleyici, kimsenin haberi olmadığı anı yaşıyoruz.

Ama bugün cesaretimi toplayıp O'nu şaşırtığım gibi, şu an bende şakındım.

İsmimi duyduğum an durakladım. Yanlış mı duydum diye düşündüm. İstemsizce bacaklarım titremeye başladı. Sanki biri altımda ki yeri almıştı. Her an düşecek gibiydim. Kendimi toparlayıp, bana öyle geldiğini düşünüp, ilk adımı atmadan, sıcak bir el kolumda hissetim.

"Rana?"

Hayatımda duyduğum en güzel ses idi. Kulağımda bir melodi gibiydi. İnanamıyordum. Bütün duygularım karışmış haldeydi. Kalbim olduğu yerden fırlayacak gibiydi.

Yavaşça arkamı döndüm. Tam karşımda duruyordu. Yeşil gözleri parlıyordu. Ve bu andan sonra biliyordum ki karşımdaki yeşil gözler, gözlerimi kapattığımda bile, karşımda olacağanı.

Umarım ilk minik hikayeyi beğenmişsinizdir..