Jeśli ktoś wychowuje dzieci, to wie, że jeśli one coś sobie wymyślą - tak koniecznie musi być. Tak było z dzieciakami Beckett. Nie znały litości dla własnego wujka. Paul chciał się przeciwstawić, ale nie wiedział jak może to zrobić. Próbował już wszystkiego, a mimo to musiał wziąć Nel i Wendy za rękę i udać się do sąsiadki. Dwie książki swojej twórczości dał dziewczynkom. 

Wchodząc na posesję Jenkins'ów nic wyjątkowego nie raziło jego wzroku. Przeciętny dom w lekko żółtym kolorze i podwórko z wydeptaną ścieżką do schodów wejściowych. 
Na szczęście nie musiał iść daleko. Podniósł palec i zadzwonił dzwonkiem. 
Czekali chwilę, ale bibliotekarka nie zamierzała otworzyć. 
Nel i Wendy wydawały się rozczarowane. 
- Powinna być już w domu - stwierdziła Nel. 
- Przyjdziemy kiedy indziej - Paul pociągnął dzieci do wyjścia. 
- Może jest w bibliotece? 
- Może - stwierdził niezainteresowany mężczyzna. 
Po raz kolejny nie zastał Glorii tam, gdzie miała być. Nie chciał, żeby wyglądało na to, że się narzuca, więc wolał się ulotnić i zejść z pola widzenia. Wolał, żeby chłopak bibliotekarki nie wiedział, że Paul w ogóle istnieje  i ma coś z nią wspólnego. Chociaż łączyła ich tylko sąsiedzka znajomość. Nic o sobie nie wiedzieli, widywali się tylko na podwórku lub bibliotece. 

Jednak Gloria była w mieszkaniu swojej siostry Roni i jej narzeczonego Luke'a. Wyprowadzili się z rodzinnego domu kilka miesięcy wcześniej, zaraz po rodzicach dziewczyn. Luke oświadczył się siostrze Glorii, przez co ich związek zyskał więcej powagi. 
Mieszkali w średniej wielkości mieszkaniu. Mieli dwa pokoje, sypialnię, łazienkę i kuchnię. Jeden z pokoi wykorzystali na salon z kanapą i telewizorem. Znajdował się on na prawo od głównego wejścia do domu. Naprzeciwko znajdowała się duża kuchnia z drzwiami do wąskiej łazienki. Za nią była podłużna sypialnia Roni i Luke'a. Jeden pokój, za salonem i naprzeciw sypialni pozostawał pusty i czekał na potomka siostry Glorii. 

Gloria cieszyła się, że Roni  układa sobie życie z ukochanym. Nieraz nachodziły ją humorki i zazdrościła siostrze jej szczęścia. Nikt jednak o tym nie wiedział, a dwudziestolatka sprawie skrywała tę prawdę w sercu. 

- Mieliśmy cię odwiedzić wczoraj, ale rodzice Luke'a mają remont. Zaproponowałam im pomoc - powiedział przepraszającym tonem Roni dając siostrze szklankę z kawą. 
- I tak pewnie nie było mnie w domu - machnęła ręką blondynka poprawiając okulary na nosie. - Widziałaś, że do sąsiadów zjechała się cała rodzina?
- Słyszałam od mamy, że przyjechał Paul. Joe i Madeline podobno i tak ciągle tam przesiadują. 
- Joe często przyjeżdża, bo mieszka niedaleko. Widziałam, że zostawia dzieci. 
- Madeline chyba się zaręczyła? 
- Nie wiem. 
- Widziałam na facebooku. Wszyscy się zaręczają ostatnio, zauważyłaś? 
- Albo są w ciąży - zaśmiała się Gloria.
- My jeszcze z tym czekamy - odparła Roni zakładając nogę na nogę. - Najpierw chcemy załatwić ślub i wyremontować dom. 
- Dawno nie odzywał się do mnie Connie - wspomniała bibliotekarka o bracie. 

- Sandra nie chce, żeby nas odwiedzał - prychnęła Roni, jakby śmieszyło ją, że bratowa kradnie im brata. - Ostatnio wariuje. Mama mi mówiła, że byli u rodziców, ale zaraz musieli wracać, bo Sandra się obraziła i nie odzywała się ani słowem. Connie jest uległy, zgadza się na wszystko. 

- A nie powinien. 
- Nie powinien - uniosła ramiona do góry Roni. - Ona robi z nim co chce. On się wkurza, ale i  tak nic nie mówi.
- Pomyśleć, że kiedyś był taki wybuchowy. 
- Zmienił się. Wszystko przez nią. Biedny Connie nie ma nic do powiedzenia!
- Co w niej takiego jest, że on nie potrafi jej zostawić?  - zastanowiła się Gloria, a jej pytanie  nie brzmiało jak pytanie. 
- Pewnie Sandra nie daje mu odejść. To prawie pewne, bo ona uwielbia mieć ostatnie słowo. 
- Dziwna akcja... 
- Wyobraź sobie, że nie można z nim normalnie porozmawiać! - Oburzyła się Roni. - On nie chce pisnąć ani słowa. Mama mówi, żeby się nie wtrącać, bo to nie pomoże. 
- Tak, ale trochę się o niego martwię. 
- Siostra, my wszyscy się martwimy. Mama powiedziała, że on kiedyś zrozumie i to zakończy, a do tego czasu my mamy być cicho, żeby nie wziął nas za wrogów. 

- Wątpię, żeby to skończył. Są już pięć lat po ślubie. Sandra może planować dzieci. 
- Nawet tak nie mów! On nie wytrzyma. Podobno ona czyta mu wiadomości, wyzywa  i nie daje chwili spokoju. Krzyczy za nim nawet kiedy za długo nie wychodzi z łazienki. Ciągle jest na niego obrażona. 
- Może spotkam się z nim sam na sam. Wtedy Connie jest innym człowiekiem. 
- Nie zrobisz tego. Sandra nie zostawia go samego. Nigdy. Zawsze są razem, albo w ogóle. Nawet do sklepu nie mogą pójść w pojedynkę. 
- To jest chore! - wkurzyła się Gloria. 
- Tak wygląda szukanie miłości na siłę... Może lepiej, że ty jesteś sama - Gloria zmierzyła siostrę karcącym wzrokiem. - Lepiej być samotnym, niż mieć kogoś, z kim nie będzie się szczęśliwym - broniła się Roni, a Gloria w myślach przyznała jej rację.