-Matt-

Obudziłem się przed dziesiątą, podczas gdy Christie już nie było w łóżku. Ubrany w same bokserki i podkoszulek udałem się do łazienki, stanąłem przed lustrem i zimną wodą przemysłem twarz. Gdy doprowadziłem się nieco do porządku i postanowiłem się przebrać. Idąc znów na piętro zauważyłem, że Tysia robi coś w kuchni.

- Chyba pora zjeść śniadanie - powiedziałem dam po siebie gładząc się po brzuchu.

Zaraz potem byłem już na dole i cicho weszłam do kuchni i usiadłem przy wyspie kuchennej kładąc kask na drogie krzesło.

Przyglądałem się jej od tyłu. Była ubrana w czarne leginsy i dopasowaną białą koszulkę z nadrukiem.

- Dzisiaj to ja robię śniadanie - powiedziała zauważając mnie kątem oka.

Podeszła do wyspy kuchennej, wzięła go i wracając do smażenia naleśników założyła go na głowę.
- Ty moja słodka wariatko - byłem nieco rozbawiony spoglądając na to co robi.

- Nigdzie nie jedziesz - wskazała na mnie drewnianą łyżką - Robię naleśniki.

- Ty wiesz, że cię kocham - objąłem ją od tyłu i pocałowałam czule w ramie.

- Wiem o tym doskonale skarbie - pogłaskała mnie po dłoni, która znajdowała się na jej biodrze.

Usiadłem znów przy wyspie i postanowiłem wykonać telefon do przyjaciół z którymi byłem umówiony na wspólną przejażdżkę na motocyklach.

- Panowie - powiedziałem jak tylko usłyszałem głos Luisa - Mogę się trochę spóźnić. Później się wytłumaczę. Cześć.

Miałem nadzieję, że się na mnie nie obrażą. Ale nie mogłem przepuścić okazji, aby nie zjeść na naleśników przygotowanych przez najważniejszą kobietę w moim życiu. Minęło kilka minut, naleśniki były gotowe a my siedzieliśmy przy stole razem zajadając się nimi.

- Kochanie jesteś brudna? - powiedziałem biorąc gryza naleśnika ze słodką nutellą i bananem.

- Gdzie? - skończyła przeżuwać kładąc delikatnie dłoń na moim udzie.

- Tu - starłem wnętrze naleśnika spod jej ust.

- Z pełną buzią się nie mówi. Mama nie nauczyła?

Chwyciłem delikatnie dłonią za jej żuchwę marszcząc delikatnie jej gładziutki policzek i złożyłem na jej ustach wspaniałych ustach subtelny, aczkolwiek czuły pocałunek.

-Oj. A mama nie uczyła, że nie ładnie tak kusić? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie kończąc pocałunek, następnie oblizując delikatnie górną wargę.

- Nie. Nie uczyła - nasze twarze nadal dzieliło tylko kilka centymetrów.

- No to ja muszę cię jeszcze parę rzeczy nauczyć - pocałowałem ją szybko w noc - Ja już będę się zbierał skarbie. Podczas mojej nieobecności proszę uważaj na siebie, to jest dla mnie bardzo ważne; martwię się - wstałem od stołu i udałem się w stronę wyspy kuchennej po to, aby wziąć swój czarny motocyklowy kask.

- Ja zawsze uważam na siebie. Dziękuję za troskę - czule mnie przytuliła wsuwając dłonie pod górę mojego kombinezonu - Jedź ostrożnie. Pamiętaj kocham cię.

- Dobrze kochanie, będę grzeczny - odgarnąłem włosy z jej czoła i delikatnie musnąłem je ustami.

Wyszedłem z domu trzymając w dłoni kask. Udałem się do garażu a po otworzeniu drzwi wszedłem do niego, aby wyjechać Kawą. Wsiadłem na motocykl, przekręciłem klucz w stacyjce. Zanim wyjechałam na ulice stanąłem na podjeździe, zamknąłem garaż oraz założyłem kask po czym zrobiłem znak krzyża.

***

- Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - zapytał Luis, gdy siedzieliśmy w barze i piliśmy zimne napoje.

Myślałem nad tym co planuję wpatrzony w szklankę. Wiedziałem, że moja decyzja wiele może zmienić, nie tylko zresztą w moim życiu, ale i w życiu innych. Chwilami zastanawiałem się jak na to zareagują inni, miałem nawet wątpliwości czy zwierzyć się najlepszemu przyjacielowi, lecz wiedząc, że zawsze mam w nim wsparcie zdecydowałem się mu o tym powiedzieć.

- Tak przyjacielu. Jestem pewien - odpowiedziałem zdecydowanie patrząc mu prosto w oczy.

Przyglądał się mi bacznie. W jego oczach widziałem zrozumienie, którego tak bardzo oczekiwałem, był on pierwszą osobą, której o tym powiedziałem.

- W twoich rozmowach z Christie przewijał się już ten temat? - dopytywał ze szczerym zainteresowaniem.

- Nie. Nie byłem pewien czy mogę rozpoczynać w ogóle rozmowy na takie tematy, nie chciałem jej speszyć - wyjaśniłem, chcąc, aby widział jasno całą sytuację.

- Rozumiem. Ale co cię akurat teraz do tego skłoniło? - mówił popijając colę.

- Sam nie wiem - uśmiechnąłem się szczerze - Jak to mówią chyba dorosłem do tego - śmiałem się pod nosem przypominając sobie słowa mojej mamy.

- Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie po twojej myśli.

Piliśmy napoje w ciszy. W pewnej chwili wpadł Dan razem z Olivierem. Podeszli do nas cicho i przykuli na nas swoją uwagę klepiąc nas lekko po plecach. Usiedli obok nas przy barze.

- Ktoś umarł ze tu taka grobowa cisza? - zapytał Olivier opierając się łokciem o bar.

- Nie - zacząłem się lekko śmiać.

- To co ty taki jakiś nie swój? - zapytał Dan przyglądając się mi.

- Zdaje ci się - odpowiedziałem uspokajając przyjaciela jednocześnie nie chcąc pokazać mojego zamyślenia.

Spędziliśmy w barze około trzy godziny w bardzo przyjemnej atmosferze. Wracając do domu jechałem w towarzystwie Oliviera. Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej, aby zatankować nasze pojazdy. Płacąc na stacji kupiłem za paliwo zakupiłem również trochę słodyczy, ponieważ Tysia w ostatnim czasie bardzo często miała na nie ochotę.

- Kochanie, jesteśmy - weszliśmy do środka i zauważając, że Christie siedzi w salonie w towarzystwie moich rodziców i Miriam.

Kaski położyliśmy na komódce stojącej przy wejściu i po zawieszeniu naszych kurtek od kombinezonu na wieszaki usiedliśmy obok dziewczyn na kanapie.

- No kochanie, proszę - wręczyłem jej reklamówkę z niedawno kupionymi słodyczami.

- Skąd wiedziałeś? - była zaskoczona.

- Znam cię tak dobrze, że jestem w stanie się tego domyślić - pocałowałem ją w czoło, podczas gdy ona otwierała tabliczkę czekolady mlecznej, która była jej ulubioną.

- Ty też byś się potrafił takich rzeczy domyślić - Miriam skierowała pytanie w stronę Oliviera głaszcząc go delikatnie po klatce piersiowej będąc wtulona w jego bok.

Olivier spojrzał na mnie nieco niepewnym wzrokiem, jakby szukając pomocy w odpowiedzeniu na pytanie, lecz jego mina sugerowała, że jest nieco mi rozbawiony. Spojrzał czule na Miriam i odpowiedział, nie uzyskując niewerbalnej odpowiedzi.

- Oczywiście kochanie - udzielił odpowiedzi z wielkim uśmiechem na twarzy.

Wybuchliśmy wszyscy śmiechem. Miriam patrzyła się na każdego z nas zdziwionym wzrokiem, nie wiedząc co jest powodem naszego śmiechu.