kijek miał w dłoni nadgniły
dwie stopy, mały kaganek
dni go z początku szczędziły
witał co wieczór ciepły ganek

lecz nogi jego nie znały
granicy oranego pola
i wciąż czegoś szukały
i wciąż gnała go wola

miotał się między płotami
podważał palcami sztachety
wyzywał Boga myślami
rządając większej podniety

oczy jego raziły
rżnąc żywcem ciało
słowa jego paliły
a jemu wciąż było mało

zaciskał dłonie zsiniałe
głową bił o barłogi
zarżnął istnienie całe
zgruchotał pod sobą nogi

wczołgał się więc pod kamienie
zbierając dzieł swoich plony
żebrzę teraz o rychłe spalenie
przez świat cały potępiony