Η δυνατή βροχή προσγειώνεται επάνω μου κάνοντας τα ρούχα μου ακόμα πιο πολύ μούσκεμα.... Ρίχνω το παλτό μου στους όμως μου καθώς συνεχίζω να περπατάω... το βήμα μου πιο αργό... είχα ήδη απομακρυνθεί από εκείνο το μέρος... δεν ήξερα που βρισκόμουν αλλά δεν είχε σημασία... το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι επιτέλους ένιωθα ήρεμη... ένιωθα ότι μπορώ πια να αναπνεύσω ελεύθερα... σηκώνω το βλέμμα μου προς τον κατάμαυρο ουρανό... κλείνω τα μάτια μου καθώς νιώθω τις σταγόνες να βρέχουν το πρόσωπο μου.... Παιρνω δυο βαθιές ανάσες... ξανά κοιτάζω μπροστά μου και συνεχίσω να περπατάω... δεν είναι περίεργο;... θυμάμαι στο παρελθόν κάθε φορά που γύριζα από ένα τέτοιου είδους τραπέζι έπεφτα στο κρεββάτι μου και τα δάκρυα μου σταματούσαν να τρέχουν μόνο όταν πια με είχε πάρει ο ύπνος... ποσό έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε... ποσό αφελής ήμουν... πως μπορούσα να αποζητω να με αποδεχτούν;... άραγε τη έκφραση είχε το πρόσωπο μου την πρώτη φορά που τα λόγια της τότε  'μητέρας μου' με έκαναν να καταλάβω ποσό μισητή ήμουν;.... Όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσα είναι τελικά ακόμα  βαθιά χαραγμένα μέσα μου... σα μια βαθιά πληγή η οποία νόμιζα πως είχε γιατρευτεί... πως είχε επιτέλους κλείσει αλλά στην πραγματικότητα ακόμα αιμορραγεί όχι όμως τόσο όσο τότε... δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακόμα την αφήνω να με κάνει να νιώθω έτσι... νόμιζα πως ήμουν πιο δυνατή... νόμιζα πως το είχα ξεπεράσει... πως πλέον δεν είχε μείνει τίποτα να με πληγώσει... το κινητό μου εδώ και λίγα λεπτά δεν έχει σταματήσει να χτυπάει... δεν θέλω να δω ποιος είναι... δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν... και ποσό μάλλον σε εκείνον... έπρεπε να το περιμένει... για τόσο ηλίθια με είχε;... νόμιζε πως θα του απάντησω;;... υπάρχουν και όρια στο ποσά μπορώ να ανεχτώ... και αυτό δεν το ανέχομαι... αρκετά... την άφησα να πει όσα ήθελε αλλά μέχρι εκεί... αυτό που έπρεπε να κάνω το έκανα... εμφανίστηκα, κάθισα για δυο ώρες τι άλλο θέλει πια από μένα;.... Σκέφτομαι καθώς πιάνω το κινητό μου στα χέρια μου... είναι πολύ επίμονος!... το βλέμμα μου κοιτάζει την οθόνη του κινητού μου και συγκεκριμένα το όνομα που αναγραφόταν στη θέση του καλούντα.... Χα... γιατί νιώθω τόσο απαίσια;... έπρεπε δηλαδή να γίνει όλο αυτό για να με πάρει έστω και μια φορά τηλέφωνο;.... Freya τι στο καλό σκέφτεσαι;... επιτέλους το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπάει.... '1 αναπάντητη κλήση'.... Τόσο αξίζω... σκέφτομαι ενώ συνεχίζω να περπατάω... ο προορισμός μου άγνωστος... δεν θέλω να γυρίζω πίσω στην έπαυλη... δεν θέλω να τον αντικρίσω... δεν θέλω να ακούσω τη φωνή του... νιώθω τα μάγουλα μου να καίγονται... δεν έπρεπε να πιω τόσο πολύ... τα πόδια μου αρχίζουν να με πονάνε... πλησιάζω κοντά σε ένα δέντρο... για λίγο κοντοστέκομαι και ακουμπάω το σώμα μου στον κορμό... πιάνω την τσάντα μου και αρχίζω να ψάχνω το πορτοφόλι μου... για άλλη μια φορά ακούω το κινητό μου να δονείται... γυρίζω το βλέμμα μου προς την φωτεινή οθόνη προσπαθώντας να δω...

'1 μη αναγνωρισμένο μήνυμα'....
«Που είσαι;»

F:Χα! Πρέπει να τρελάθηκε! Δεν εξηγείται αλλιώς!.... Λέω έξαλλη καθώς βάζω τα πάντα ξανά μέσα στην τσάντα μου... καλύτερα να βιαστώ και να βρω ένα ξενοδοχείο να μείνω για αποψε... αν είχα το αμάξι μου θα ήταν πιο εύκολο... σκέφτομαι καθώς συνεχίζω να περπατάω...

[...]

Που στο καλό βρίσκομαι;... βγήκα σε κεντρικό δρόμο αλλά δεν την αναγνωρίζω αυτή τη γειτονιά... ευτυχώς σταμάτησε να βρέχει... σκέφτομαι καθώς εξακολουθώ να προχωράω με άγνωστο προορισμό... τα έντονα φώτα χτυπούσαν στο νερό της βροχής σε κάθε σημείο του δρόμου... αντανακλάσεις δεξιά και αριστερά έπεφταν στα μάτια μου κρατώντας με ξύπνια... τι ώρα να είναι άραγε;... απλώνω το χέρι μου και πιάνω το κινητό μου μέσα από την τσάντα μου... με το που ανοίγω την μαύρη οθόνη νιώθω το κινητό μου να γλιστράει από τα χέρια μου με αποτέλεσμα να πέφτει στο σκληρό τσιμέντο... ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να δω αν όντως η όραση μου είναι φυσιολογική... σκύβω να πιάσω το κινητό μου και ξανά κοιτάζω την οθόνη...
«Τι στο καλό·»....

'10 αναπάντητες κλήσεις'
'2 μη αναγνωρισμένα μηνύματα'

«Τόσο πολύ εξοργίστηκε;».... Στο βλέμμα μου ήταν ζωγραφισμένη η απορία... ανοίγω το κινητό μου και κοιτάζω τα μηνύματα

«Που είσαι;» 11:35μμ
«Απάντησε πρώτου γίνω πιο έξαλλος» 11:58μμ

F:Ώστε όντως είναι έξαλλος...Χα·Τι περίμενε;.... Σκέφτομαι καθώς για άλλη μια φορά το κινητό μου άρχισε να χτυπάει... έτσι θα το πάει τώρα μέχρι να απαντήσω;... δεν θέλω να του μιλήσω... γιατί στο καλό επιμένει;;.... Με δισταγμό πατάω το κουμπί αποδοχής της κλήσης... τοποθετώ το ακουστηκο στο αφτί μου και με έντονο τόνο απαντάω... «Τι στο καλό θέλεις πια;».... η φωνή μου αγανακτισμένη..... από την άλλη γραμμή Ακουγόταν η απόλυτη σιγή... τι στο καλό;... τώρα που απάντησα δεν μου μιλάει καν;... «Μη με ξανά πάρεις»... λέω έξαλλη και κλείνω το κινητό μου καθώς το απενεργοποιώ τελείως...

[...]

Λίγη ώρα μετά είχα επιτέλους φτάσει έξω από ένα ξενοδοχείο... νιώθω τόσο κουρασμένη... μπαίνω μέσα και πλησιάζω προς την υποδοχή... αφού έδωσα ψεύτικα στοιχεία για αποφυγή τυχόν προβλημάτων πλήρωσα και ξεκίνησα να ανεβαίνω προς το δωμάτιο που μου δώσανε...
Μπαίνω μέσα και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βγάλω τα παπούτσια μου... νιώθω όλο μου το σώμα βαρυ... το κεφάλι μου μου δίνει για άλλη μια φορά έντονες σουβλιες... βγάζω τα ρούχα μου και τα αφήνω επάνω στην πολυθρόνα για να στεγνώσουν... πλησιάζω προς το μπάνιο και αφήνω τη μπανιέρα να γεμίσει με ζεστό νερό... Λίγο αργότερα είχα είδη μπει μέσα στο καυτό νερό... νιώθω επιτέλους να χαλαρώνω... το κεφάλι μου αρχίζει να γίνεται πιο ελαφρύ ... η ημικρανία που ένιωθα άρχισε και αυτή να υποχωρεί...
Όταν επιτέλους τελειώνω από το μπάνιο τυλίγω μια πετσέτα γύρω μου και κατευθύνομαι προς το κρεββάτι... κοιτάζω την ώρα και ήταν ήδη 2:00 παρα... αύριο ευτυχώς ξεκινάω τις δουλειές μου μετά τις εννιά όποτε θα προλάβω να γυρίσω στην έπαυλη και να αλλάξω... ξετυλίγω την πετσέτα και τραβάω το πάπλωμα... χωρίς δεύτερη σκέψη αφήνω το σώμα μου να πέσει στο μαλακό στρώμα πίσω μου... σκεπάζω το γυμνό μου σώμα και ήδη αρχίζω νιώθω τα βλέφαρα μου να βαρύνουν... όλη η κούραση που ένιωθα ξεκίνησε να χτυπάει το κορμί μου... έπιασα το μαξιλάρι δίπλα μου και το έφερα κοντά μου αγκαλιάζοντας το... για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ένιωσα μοναξιά... ευτυχώς αυτό το αίσθημα εξαφανίστηκε ακαριαία καθώς δεν είχα καταλάβει για ποτε είχα αποκοιμηθεί....