Κάνοντας μερικά βήματα προς το εσωτερικό του εστιατορίου κατευθείαν μπορούσες να διακρίνεις ότι ο χώρος φώναζε απ' έξω και από μέσα χλιδή... πλησίασα προς την υποδοχή και άφησα το παλτό μου ενω αποφάσισα να πάρω την τσάντα μου μαζί μου... με το που προχώρησα λιγο έφτασα μπροστά απο μια τεράστια σάλα... ο χώρος ήταν τεράστιος... είχε μέχρι και ζωντανή ορχήστρα... για λίγο θαύμαζα την διακόσμηση... έμοιαζε σα να βγήκε από πίνακα της βικτωριανής εποχής... μαρμάρινο πάτωμα... μαρμάρινοι κίονες... διαφορά αγάλματα από εδώ και από κει... πραγματικά μαγευτικό... δεν είχε ξανά τύχει να βρεθώ σε ένα τέτοιο μέρος... τι κρίμα που η βραδιά μου θα πάει στράφι ... σκέφτομαι καθώς πλησιάζω έναν κύριο που στεκόταν στην υποδοχή... του λέω το όνομα στο οποίο ήταν η κράτηση και για λίγο φαίνεται να παγώνει...
'Π-παρακαλώ περάστε  από δω'... ο τόνος του αμήχανος... παίρνω μια κόφτη και τελευταία ανάσα και τον ακολουθώ... όσο πλησιάζαμε προς  το τραπέζι τόσο ένιωθα το οξυγόνο μου να λιγοστεύει... δεν μπορούσα παρα να σκέφτομαι τι μπορεί να ακούσω και πως να διαχειριστώ την όλη κατάσταση... ξαφνικά ο σερβιτόρος μπροστά μου σταματάει όποτε σταματάω και γώ λίγα μέτρα πιο πίσω του... νιώθω το σώμα μου να σφίγγεται... οι παλάμες μου αρχίζουν να ιδρώνουν... δευτερόλεπτα αργότερα εκείνος εξαφανίζεται και μπροστά μου αντικρίζω όλη την οικογένεια... τα βλέμματα τους αδιάφορα... φαινόταν σα να μην έδιναν καμία σημασία στο ότι στεκόμουν ακριβώς στην άκρη του τραπεζιού ... μιλούν μεταξύ τους σαν να μην υπάρχω για άλλη μια φορά...

Α:Άργησες... απότομα το αίμα στις φλέβες μου παγώνει στο άκουσμα και μόνο της φωνής του... ξάφνου νιώθω τέσσερα ζευγάρια μάτια επάνω μου... τα βλέμματα τους μου προκαλούσαν αποπνιξια... αλλά πιο πολύ απ όλα αυτό που με έκανε να νιώθω πιο παράξενα απ όλα ήταν το δικό του... τόσο έντονο... τόσο άβολο... τόσο περίεργο... ένιωθα να με καίει...

Ο:Χα· προφανώς και θα αργούσε αφού δεν έχει τρόπους... η έντονη φωνή της μητέρας του έσπασε αυτήν την περίεργη ατμόσφαιρα.... Το βλέμμα της έντονο... άγριο... ήταν ολοφάνερο πως η παρουσία μου χάλασε αυτό το αρμονικό τους κλίμα...

F:Είχε αρκετή κίνηση στους δρόμους... λέω καθώς κατευθύνομαι στην μόνη καρέκλα που ήταν ελεύθερη...

Ο: Χα· κοιτά θράσος! Τολμάει να μου αντιμιλάει και ολας!.... Λέει υψώνοντας τον τόνο της φωνής της

L:γλυκιά μου ηρέμησε... καθώς καθομαι στην καρέκλα μου το βλέμμα μου πέφτει επάνω τους... μια φανερά συγχυσμένη γυναίκα και από διπλα της ένας στοργικός άντρας να προσπαθεί να την ηρεμίσει.... Olivia και Luther Castello... οι γονείς του Alexander... ρίχνω το βλέμμα μου στο τραπέζι μπροστά μου... το κλίμα δεν άργησε να επανέλθει... όλοι τους φερόντουσαν φυσιολογικά σα να μην είμαι εκεί... το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πίνω... δεν μπορούσε να πάει μπουκιά κάτω για άλλη μια φορά... που και που κοιτούσα το χώρο γύρω μου... για πρώτη φορά είχα και κάπου άλλου να στρέψω την προσοχή μου... ο χώρος ήταν τόσο ωραία διακοσμημένος... είχε ευτυχώς πολλές και διάφορες μεριές να κοιτάξεις... απότομα νιώθω μια καυτη ανάσα να χτυπάει το αφτί καθώς και το λαιμό μου...

Α:Σου είπα να μην αργήσεις... νιώθω το σώμα μου να παγώνει... η φωνή του σιγανή... ίσα ίσα για να ακουστεί στο αφτί μου... νιώθω τη καρδιά μου να σφίγγεται...

F:Είχε κίνηση στους δρόμους... επαναλαμβάνω ότι είπα λίγο πριν χωρίς καμία χρια στη φωνή μου αλλά και χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρος του... με μηχανικές κινήσεις τοποθετώ το ποτήρι στα χείλη μου και πεινώ μια γουλιά κρασί...

Α:έμαθα πως απέλυσες τον σοφέρ σου... η φωνή του χαμηλή... ευτυχώς είχε απομακρυνθεί από κοντά μου... γιατί δεν εκπλήσσομαι;... ήμουν σίγουρη πως θα το μάθαινε... νιώθω το σώμα του να πλησιάζει το δικό μου ξανά «όταν σου μιλάω θα με κοιτάς».... Η φωνή του σταθερή... γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του... αμέσως τα βλέμματα μας συναντιούνται... νιώθω για άλλη μια φορά... παράξενα ...

F:Δεν νομίζω ότι σου χρωστάω εξηγήσεις... η φωνή μου σταθερή... πιάνω ξανά το ποτήρι στα χέρια μου και πίνω αυτή τη φορά μια μεγάλη ποσότητα κρασιού... νιώθω τα μάτια του να παρατηρούν την κάθε μου κίνηση...

Ε: Ω!· Freya δεν έχεις αγγίξει καθόλου το φαγητό σου· δεν σου αρέσει το μενού;.... Η φωνή της Elvira τους κάνει όλους να γυρίσουν να με κοιτάξουν... «Τι κρίμα! Αν το ήξερα θα είχα κλείσει ένα καλύτερο μέρος με μενού που να ταίριαζε στα γευστικά σου γούστα».... Τι στο;... από ποτε μου δίνει σημασία η Elvira;.. τι στο καλό προσπαθεί να κάνει;...

Ο: Αυτό το κορίτσι! Δεν ξέρει τι θα πει σεβασμός! Ακόμα και αν δεν σου άρεσε το φαγητό από ευγένεια και μόνο έπρεπε να φας! Χα· απορώ γιατί εκπλήσσομαι! Αφού μεγάλωσες χωρίς μητέρα είναι λογικό να μην έχει σωστά πρότυπα καθώς και ανατροφή!.... Η φωνή της έντονη... τα λόγια της κοφτερά σα μαχαίρι... νόμιζα πως σήμερα θα την γλύτωνα αλλά έκανα λάθος... κάθε φορά τα ίδια... σε κάθε της προσβολή δεν χάνει ευκαιρία να αναφέρει το γεγονός πως μεγάλωσα χωρίς μητέρα... είμαι πλέον συνηθισμένη αλλά γιατί;... γιατί έχω τόσα νεύρα;... τόσο θυμό;... χωρίς να το είχα καταλάβει είχα ήδη σφίξει τα χέρια μου σε δυο γροθιές κάτω από το τραπέζι προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου... δεν ήξερα τι να πω... εδώ που τα λέμε δεν είχα και κάτι να απαντήσω... ήξερα πως αν το συνέχιζα όλο αυτό θα εξελισσόταν σε καυγά και η μόνη που θα έβγαινε χαμένη θα ήμουν εγώ... το μόνο που έκανα ήταν να σφίξω τα χέρια και τα δόντια μου...

Ε:Μητέρα δεν είναι σωστό αυτό· ακόμα και αν είναι έτσι τα πράγματα το να το λέτε έτσι.... Η φωνή της Elvira είχε μια περίεργη χρια...

Ο:Δεν είναι όλες οι κοπέλες τόσο καλές όσο εσυ Elvira μου· Είσαι η τέλεια νύφη που κάθε μάνα θα ήθελε να δώσει το παιδί της σε αντίθεση·... για λίγο κάνει μια παύση και γυρίζει προς το μέρος μου κοιτάζοντας με «Κάποιος πρέπει να της μάθει πως να φέρετε! Αν δεν ήταν αυτό το παλιό συμ·»....

L:Olivia αρκετά! Ήρθαμε για να φάμε όχι για να τσακωθούμε....

Ο:Ξέρεις ότι δεν φταίω εγώ! Κάθε φορά·...

«Μητέρα σε παρακαλώ»

Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει... θέλω να φύγω... δεν αντέχω άλλο... δεν μπορώ να καθομαι εδώ και να ανέχομαι όλες αυτές τις προσβολές!... είναι αυτονόητο πως όλο αυτό το ξεκίνησε η Elvira επίτηδες!... πάντα νόμιζα πως αδιαφορούσε για μένα αλλά απ ότι βλέπω έκανα λάθος!... προσπαθεί να με γελοιοποιήσει μπροστά σε όλους... ξέρει ποσό με μισεί η Ολίβια ... ξέρει πολύ καλά πως αν της πάω κόντρα μετά θα τσακωθώ όχι μόνο με εκείνη αλλά και με τον Alexander... νιώθω απαίσια.... το βλέμμα μου γυρίζει προς το μέρος του άντρα που καθόταν διπλα μου... πως μπορεί... πως μπορεί να κάθετε εκεί και απλά να ακούει;... γιατί ποτέ του δεν μιλάει;... το ξέρω ότι με μισεί! Θα μου αρκούσε τουλάχιστον το να μου πει να μην ξανά έρθω!... αντ αυτού... κάθομαι και αφήνω την μητέρα του να με γελοιοποιεί χωρίς να μπορώ να κάτω το οτιδήποτε.... Κοίταξε τους.... Όσο εκείνοι συνέχιζαν το δείπνο τους χωρίς καμία ενοχή εγώ απλώς καθόμουν και έβραζα... δεν αντέχω άλλο!... νιώθω το στήθος μου βαρυ... το κεφάλι μου πάει να σπάσει... η μόνη λέξη που επικρατεί στη σκέψη μου είναι 'πνίγομαι'... χωρίς να μπορέσω να κρατηθώ άλλο σηκώνομαι από την θέση μου και ξεκινάω με γρήγορα βήματα να απομακρύνομαι από αυτό το μέρος.... Αρπάζω τα πράγματα μου και βγαίνω έξω σχεδόν τρέχοντας... δεν είχα την υπομονή να περιμένω το αυτοκίνητο μου... ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορούσα από κει... ξεκίνησα να περπατάω όσο το δυνατόν  ταχύτερα...  περπατούσα και ένιωθα τη δυνατή βροχή να προσγειώνεται επάνω στο δέρμα μου πράγμα που με έκανε επιτέλους να ηρεμήσω...