Βγαίνω από το μαγαζί κρατώντας μια μεγάλη σακούλα στα χέρια μου... ίσως τελικά δεν έπρεπε να μπω μέσα... λίγο πριν ξεκινήσω να απομακρύνομαι από το κατάστημα γυρίζω το βλέμμα μου προς την πόρτα και αντικρίζω την κοπέλα να με χαιρετάει με ένα πλάτη χαμόγελο στα χείλη... δεν ήξερα πως μπορούσα να παρασειρθω τόσο εύκολα... σκέφτομαι και αφήνω ένα αμυδρό χαμόγελο να σχηματιστεί στα χείλη μου...μόλις έκανα μια ανούσια αγορά....πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πιο προσεκτικά που χαλάω τα λεφτά μου... καθώς περπατάω ρίχνω μια μάτια στο ρολόι μου... ήταν ήδη περασμένες 7:00... καλύτερα να βιαστώ αν δεν θέλω να αργήσω... υπενθυμίζω στον εαυτό μου καθώς επιταχύνω το βήμα μου...

Λίγα λεπτά αργότερα είχα φτάσει στο μέρος το οποίο ήθελα να πάω εξαρχής... κάνω μια παύση και έπειτα ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα... κατευθύνομαι κατευθείαν προς το ταμείο...

'Χαίρετε· πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;'... με ρωτάει η κοπέλα...

F:Χαίρετε· θα μπορούσατε να μου δώσετε χάπια για τη δυσπεψία;... εκείνη με κοιτάζει και μου κάνει νεύμα να περιμένω... σε λιγότερο από δυο λεπτά είχα τελειώσει και ήδη κατευθυνόμουν προς το δρόμο για να βρω ένα ταξί...

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα χρειαστώ απόψε... όσο θυμάμαι τις προηγούμενες φορές και το πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ τις νύχτες...ένιωθα τόσο αποπνικτικα που και μια μπουκιά να έτρωγα μου καθόταν στο στομάχι... ουφ.... Παιρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω... τώρα τι να κάνω;... έτσι όπως έγιναν τα πράγματα δεν θα προλάβω να πάω στο σπίτι και να ετοιμαστώ για να φτάσω εκεί στην ώρα μου... για λίγο κοντοστέκομαι... το βλέμμα μου πέφτει σε μια βιτρίνα καταστήματος όπου αντικατοπτριζόταν ελαφρώς η αντανάκλαση μου... δεν μπορώ να εμφανιστώ έτσι... σκέφτομαι και αμέσως σταματάω ένα ταξί... μπαίνω μέσα και λέω στον οδηγό να με οδηγήσει στην έπαυλη...

[...]

Λίγη ώρα μετά είχα ετοιμαστεί... είχα φορέσει ένα μαύρο σετ σακακι και παντελόνι καθώς και ένα λευκό πουκάμισο από μέσα... φόρεσα τις μαύρες γόβες μου και πήρα τα υπόλοιπα μου πράγματα... με βιαστικές κινήσεις βγήκα από το δωμάτιο μου, διέσχισα το διάδρομο και κατευθύνθηκα προς γυάλινες σκάλες... κοίταξα την ώρα στο κινητό μου και είχαν απομείνει μόλις 10 λεπτά πριν την ώρα της συναντήσεις... ωραία τέλεια! Θα αργήσω... σκέφτομαι γεμάτη ειρωνεία από μέσα μου... χωρίς να χάσω χρόνο βγαίνω από την έπαυλη και κατευθύνομαι προς την τεράστια εξώπορτα.... Με το που βγαίνω έξω κοιτάζω τριγύρω περιμένοντας να δω το ταξί που είχα καλέσει... νιώθω το βλέμμα του σεκιουριτι επάνω μου... βγάζω το κινητό μου να κοιτάξω την πορεία του ταξί... ΤΙ;... 20 ΛΕΠΤΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΙΣΗ;... κάποιος μου κάνει πλάκα...

'Μαντάμ Castello?'.... Η φωνή του σεκιουριτά με κάνει να γυρίσω προς το μέρος του... 'περιμένετε τον οδηγό σας;'.... Η φωνή του σταθερή...

F:Όχι... λέω και γυρίζω πλάτη... χωρίς να πω κάτι άλλο ξεκινάω να περπατώ... δεν έχω άλλη επιλογή... μπαίνω ξανά μέσα στην έπαυλη και γυρίζω στο δωμάτιο μου... αρχίζω να ψάχνω τα συρτάρια μου... κάπου εδώ πρέπει να είναι το κλειδί... αφού θα αργήσω που θα αργήσω τουλάχιστον ας πάω με το πάσο μου.... Λίγο μετά επιτέλους βρίσκω το κλειδί του αυτοκινήτου μου... χα.... ποσό καιρο έχω να οδηγήσω;... νιώθω μια περίεργη έκφραση να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου... δεν ήξερα πως να την περιγράψω... δεν έχει σημασία... ξανά παιρνω τα πράγματα μου και βγαίνω για άλλη μια φορά έξω από την έπαυλη κατευθυνόμενη αυτή τη φορά προς το υπόγειο πάρκινγκ...

Μετά από λίγο περπάτημα φτάνω μπροστά από το αυτοκίνητο μου... για λίγο κοντοστέκομαι... ποτέ ήταν η τελευταία φορά που το οδήγησα;... πριν ένα χρόνο;... μπορεί και λιγότερο... πατάω το κουμπί και αυτό ξεκλειδώνει... μπαίνω μέσα και αφήνω τα πράγματα μου στη θέση του συνοδηγού... αν θυμάμαι καλά κάπου εδώ τα είχα... σκέφτομαι καθώς γυρίζω και ψάχνω τα πίσω καθίσματα... Να τα!.... Πιάνω στα χέρια μου ένα ζευγάρι ίσια παπούτσια και τα φοράω αφού πρώτα βγάλω τις γόβες μου... χωρίς να χάσω άλλο χρόνο πατάω το κουμπί και το αμάξι παίρνει μπροστά... με το που πιάνω το τιμόνι στα χέρια μου νιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που οδήγησα... είχα ξεχάσει αυτήν την αίσθηση... απο εδώ και πέρα θα πηγαίνω στις δουλειές μου μόνη μου... δεν θα προσλάβω άλλον οδηγό... σκέφτομαι και ξεκινάω...

[...]
Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου... εννιά παρα τέταρτο... έχω αργήσει ένα τέταρτο... βρίσκομαι ακόμα μεσα στο αμάξι μου κολλημένη στην κίνηση... για λίγο το μυαλό μου τρέχει σε εκείνον... για να μην έχει χτυπήσει το κινητό μου πάει να πει πως ακόμα δεν έχει φτάσει... χα... πόση ώρα θα με άφηνε να υποφέρω αυτή τη φορά;... μισή ώρα;... μια ώρα;... 'Χααα'.... Τι στο καλό περίμενα;... Αναστενάζω καθώς σφίγγω τα χέρια μου στο τιμόνι... ήδη νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται... απλώνω το χέρι μου και αρχίζω να ψάχνω μεσα στην τσάντα μου... πιανω τα χάπια που είχα αγοράσει απο το φαρμακείο και πεινώ δυο...

[...]

10 λεπτά μετά είχα φτάσει έξω απο το εστιατόριο... σταμάτησα το αμάξι μου ακριβώς απ έξω ... άνοιξα την κάρτα και βγήκα με σταθερες κινήσεις από μεσα... ξεκίνησα να περπατάω με σταθερό βήμα προς τα δυο μαρμάρινα σκαλοπάτια... καθώς τα ανέβηκα πλησίασα τον παρκαδόρο και του άφησα τα κλειδιά μου καθώς συνέχισα να κατευθύνομαι προς την μεγάλη γυάλινη είσοδο...