Οι μέρες πέρασαν σαν νερό... ήταν η πρώτη φορά που η μέρα που δεν ήθελα με τίποτα να έρθει έμοιαζε να με πλησιάζει με ταχύτητα που ξεπερνούσε και αυτή του ήχου... τις τελευταίες μέρες το πρόγραμμα μου ήταν πιο φορτωμένο από ποτέ... εξωτερικές δουλειές, μίτινγκ, συναντήσεις με παλιούς και νέους εκπροσώπους εταιριών και πολλά ακόμα... απορώ πως δεν έχω καταρρεύσει ακόμα... το σώμα μου μου φωνάζει να σταματήσω όμως εγώ συνεχίζω να το αγνοώ... από την μια όλο αυτό μου έκανε καλό... δεν υπήρξε λεπτό που το μυαλό μου δεν σκεφτόταν τη δουλεια... δεν είχα χρόνο για άλλες περιττές σκέψεις... σκέψεις που τριγυρίζουν γύρω από εκείνον τον άντρα... ευτυχώς τις τελευταίες μέρες γυρνούσα τόσο αργά στην έπαυλη που δεν είδα το πρόσωπο του ούτε λεπτό... μερικές φορές άθελα μου το βλέμμα μου πέφτει στον καρπό μου... κοιτάζω το χέρι μου όπου πια δεν υπήρχε τίποτα... τίποτα παρα μόνο η σκέψη στο άγγιγμα του εκείνη τη νύχτα... ίσως είναι η ιδέα μου... ούτε εγώ ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό... γιατί νιώθω το χέρι μου καθώς το κοιτάζω να φλέγεται... προσπαθώ να διώξω όλα όσα έγιναν από το μυαλό μου... να μην σκέφτομαι τον τρόπο που με κοιτούσε... με αυτά τα μάτια γεμάτα αδιαφορία... με αυτό το βλέμμα γεμάτο απαξίωση... νιώθω το χέρι στο οποίο κρατούσα το κινητό μου να δονείτε... γυρίζω το βλέμμα μου προς την οθόνη του κινητού μου... ένα όνομα και ένα νούμερο που δεν ηθελα να αναγράφεται... δεν θέλω να απαντήσω... δεν θέλω να του μιλήσω... μετά απ ότι έγινε στο γραφείο του εκείνη τη μέρα δεν με ξανά πήρε τηλέφωνο... είναι προφανείς ο λόγος που με καλεί μια τέτοια μέρα... θα θέλει να μάθει... να μου υπενθυμίσει να του αναφέρω ότι γίνει, ότι ακούσω και ότι δω σε αυτό το 'οικογενειακό' τραπέζι... για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί έπρεπε να βρίσκομαι και γώ εκεί... σε ένα δείπνο αποκλειστικά και μόνο για την οικογένεια Castello... Ίσως ήταν για τα μάτια του κόσμου;... μα κανείς δεν ήταν εκεί για να μας δει... ίσως ήταν για να κρατήσουν τους τύπους;... ίσως επειδή λόγο της κατάστασης δεν θα μπορούσαν να το αποφύγουν λόγο του πατέρα μου;... υποθέτω δεν έχει σημασία πλέον.... Θυμάμαι την πρώτη φορά που εκείνος με ανάγκασε να έρθω μαζί του... έγινε τόσο μεγάλη σκηνή... ακόμα θυμάμαι τα λόγια μίσους και κακιάς που μου είπε η μητέρα του... από την μια μπορώ να το καταλάβω... αλλά από την άλλη ένα μεγάλο γιατί στοιχειώνε το νου μου... γιατί εγώ;... ο πατέρας μου ήταν εκείνος που εφτεγε.. εκείνος τα προκάλεσε όλα... εγώ δεν ήξερα τίποτα... δεν μπήκα με την θέληση μου σε αυτόν τον γάμο... γιατί λοιπόν έπρεπε να είμαι εγώ εκείνη που θα την πλήρωνε;... γιατί έπρεπε να εισπράξω εγώ τόσο μίσος και θυμό για λογαριασμό κάποιου άλλου;... Χα... δεν έχει σημασία πλέον... έχουν περάσει δυο χρόνια και από τότε... το βλέμμα μου πέφτει ξανά στο κινητό μου το οποίο σταμάτησε να χτυπάει... για λίγο κοίταξα την ώρα... ήταν περασμένες 6:00... μόλις ειχα τελειώσει από ένα μίτινγκ... έχω ακόμα 2 ώρες μεχρι το δείπνο... αισθάνομαι σαν πρόβατο έτοιμο για σφαγή... όσο και να θέλω να το αποφύγω δεν μπορώ... όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα το συνηθίσω ποτέ... όλα αυτά τα βλέμματα απέχθειας ... ενόχλησης... δυσφορίας... είμαι συνηθισμένη καθώς οι περισσότεροι με κοιτάζουν με αυτόν τον τρόπο αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο νιώθω άβολα όταν αυτοί που με κοιτάζουν έτσι είναι η οικογένεια Castello...

F:Ουφ.... Δεν άντεξα και ένας βαρύς αναστεναγμός βγήκε από μέσα μου... ούτε αυτό δεν ήταν ικανό να με ανακουφίσει... στιγμιαία νιώθω δυο μάτια καρφωμένα πάνω μου... το βλέμμα μου κοιτάζει αυτόματα τον καθρέπτη ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα... τώρα τελευταία νιώθω πως ο οδηγός συμπεριφέρεται περίεργα... δεν θα με παραξενεύε αν κάποιος μου έλεγε πως με παρακολουθούσε και έδινε λεπτομερή αναφορά για το τι κάνω σε εκείνον τον άντρα... «Έχω να κάνω μια στάση κάπου προτού γυρίσω στην έπαυλη».... Λέω καθώς ανοίγω το κινητό μου... για λίγο επικρατούσε σιγή...

'Δεν έχω λάβει κάποια ενημέρωση για αλλαγή στο πρόγραμμα σασ μαντάμ Castello'.... Για λίγο γουρλωσα τα μάτια μου... τι άκουσα μόλις τώρα;.... Από που πηγάζει αυτό το θράσος;.... Δεν το πιστεύω!... δεν το πιστεύω πως τώρα έβαλε μεχρι και τον οδηγό μου να με παρακολουθεί!... θα πρέπει να τρελάθηκε!... δεν είναι δυνατόν...

F:Σταματά το αυτοκίνητο· θα κατέβω εδώ.... Η φωνή μου σταθερή... προσπαθούσα να μείνω όσο πιο ψυχρεμη μπορούσα... εκείνος για λίγο δεν μίλησε... μάλλον κατάλαβε τι ακριβώς ξεστόμισε... 'Πρέπει να επαναλάβω αυτό που μόλις είπα; Σταματά το αμαξι'.... Σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο είχε σταματήσει στην άκρη του δρόμου... μάζεψα τα πράγματα μου και άνοιξα την πόρτα... μπορούσα να καταλάβω την αμηχανία του οδηγού... λίγο πριν κατέβω κοντοστάθηκα και γύρισα προς το μέρος του «Σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα στη δουλειά».... Είπα καθώς βγήκα φανερά εκνευρισμένη από το αμάξι μου... χα... πως μπόρεσε;... νομίζει πως τώρα πλέον μπορεί να κάνει ο,τι θέλει;... για λίγο κοντοστάθηκα... οι σκέψεις που έκανα όσο βρισκόμουν στο γραφείο του πατέρα μου ξαφνικά ήρθαν στο μυαλό μου.. πλέον δεν έχει να φοβάται τίποτα... κατάφερε να μαζέψει στα σπασμένα κομμάτια του κολοσσού που άφησε ο πατέρα του πίσω και να τα ξανά ενώσει... δεν έχει πλέον ανάγκη την οικογένεια μου... δεν έχει πλέον λόγο να φοβάται τον πατέρα μου όποτε πλέον μπορεί να κάνει ότι θέλει;.. δεν τον σταματάει τίποτα από το να με παρακολουθεί απροκάλυπτα;... δεν είναι ότι ποτέ του δεν είχε βάλει άνθρωπους να με παρακολουθούν... ήξερα πως ποτέ του δεν με εμπιστευτικέ... ήξερα και ξέρω πως για αυτόν είμαι μια απειλή.... Μια βόμβα ανάμεσα στα πόδια του που ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να τινάξει τα σχέδια του στον αέρα... ήξερα πως πάντα του προκαλούσα ανησυχία... ανησυχία μήπως τινάξω τα σχέδια του στον αέρα... μήπως αποκαλύψω στον πατέρα μου κάτι το οποίο δεν ήθελε να ξέρει...όμως τουλάχιστον στο παρελθόν δεν έβαζε κόσμο να με παρακολουθεί τόσο απροκάλυπτα!... όπως και να χει όμως ποτέ μου δεν είχα τέτοιες προθέσεις... δεν είχα σκοπό να ανακατεύω στις δουλειές του... δεν είχα τους ίδιους στόχους με τον πατέρα μου... δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθώ ούτε με εκείνον αλλά ούτε και με τα προβλήματα της οικογένειας του... δεν ήταν λίγες οι φορές που γύριζα πίσω στο διαμέρισμα μας κατακόκκινη, γεμάτη σημάδια και μελανιές... δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν μπορούσα να αποφύγω την οργή του πατέρα μου καθώς ποτέ μου δεν έκανα αυτά που μου ζητούσε... και όλα αυτά για ποιο λόγο;... όσος σκέφτομαι ποσό ηλίθια ήμουν τότε... πως είχα αφήσει τον εαυτό μου να κυριεύει από ένα τόσο απαίσιο συναίσθημα... πως μπόρεσα έστω και για λίγο να νιώσω κάτι τέτοιο για κάποιον σαν εκείνο... πως τον άφησα να εισχωρήσει έτσι, έστω και για λίγο στην καρδιά μου.... Τι στο καλό έχω πάθει;... γιατί σκέφτομαι το παρελθόν;... σύνελθε Freya... έχουν αλλάξει τόσα από τότε... σκέφτομαι καθώς συνεχίζω να περπατάω... για λίγο χαζεύω γύρω μου... είχα καιρό να περπατήσω τόσο ελεύθερα... η τελευταία φορά φαντάζει τόσο μακριά... νιώθω επιτέλους λίγο ελεύθερη... νιώθω πως μπορώ να ανασάνω... ολες αυτές τις μέρες πηγαινοερχόμουνα σε τόσα πολλά μέρη κλισμένη ανάμεσα σε τοίχους... μια στο τόσο είναι καλό να ξεφεύγω απο αυτή τη καθημερινότητα... για λίγο χαζεύω τις βιτρίνες απο διαφορά μαγαζιά... το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα σκούρο μπλε φόρεμα... για λίγο σταματάω να περπατάω και στέκομαι έξω απο τη βιτρίνα του μαγαζιού... δεν μπορούσα παρα να μη μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του... ποτέ ήταν η τελευταία φορά που αγόρασα ρούχα;... δεν είχα ποτέ μου χρόνο να ασχοληθώ εγώ η ίδια με την γκαρνταρόμπα μου όποτε άφηνα κάποιον άλλο να διαλέξει τα ρούχα μου για μένα... χα... γιατί νιώθω τόσο πληγωμένη;...

'Συγγνώμη δεσποινίς!'.... Αμέσως το βλέμμα μου γυρίζει προς την πορεία όπου ακούστηκε αυτή η φωνή... μπροστά μου αντικρίζω μια κοπέλα σχεδόν στην ηλικία μου μπορεί και λίγο μικρότερη να στέκεται σχετικά διπλα μου... 'Σας κοιτούσα καθώς παρατηρούσατε το φόρεμα!'.... Για λίγο έκανε μια παύση 'Μην με παρεξηγήσετε· δουλεύω στο μαγαζί αυτό και μου φάνηκε καθώς σας παρατηρούσα πως θα ήταν κρίμα αν φευγάτε χωρίς να ρίξετε μια μάτια!'... για λίγο έκανε μια παύση... η στάση της φαινόταν λίγο αμήχανη... ο τόνος της όμως ήταν ευγενικός... δεν μου φάνηκε σαν να την είχαν τοποθετήσει για να ''ψαρέψει'' πελάτες... για λίγο κάθισα άθελα μου και την παρατηρούσα... για κάποιο λόγο δεν μπορούσα παρα να σκεφτώ πως η όλη στάση της έβγαζε μια χαριτωμενια... 'Αχ! Με συγχωρείτε·πήρα το θάρρος χωρίς να σκεφτώ!'... συμπληρώνει φανερά αμήχανα... άθελα μου ένα γελακι βγήκε απο το στόμα μου... εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και με κοιταξε λίγο μπερδεμένη

F:Συγγνώμη· δεν είναι τίποτα... λέω... εκείνη κατέβασε ξανά το κεφάλι και για λίγο επικρατούσε μια αμήχανη ησυχία... «Χμ.. μήπως υπάρχει το φόρεμα αυτό σε S?»... ρωτάω προσπαθώντας να σπάσω αυτήν την ησυχία... εκείνη σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει με ένα βλέμμα που δεν είχα ξανά δει... τα μάτια της έλαμπαν από... ενθουσιασμό;... τι παράξενο... πρώτη φορά με κοιτάζει κάποιος έτσι... εκείνη μετά από λίγο νευει και ξεκινάει να κατευθύνεται προς την είσοδο του μαγαζιού καθώς την ακολουθώ και γώ για να μπω μέσα στο κατάστημα....