Ο ηχος από την πόρτα να χτυπάει με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου... με... πήρε ο ύπνος πάλι;... σκέφτομαι καθώς με αργές κινήσεις αφαιρώ τα σκεπάσματα από πάνω μου... τι ώρα είναι;... σκέφτομαι καθώς κοιτάζω το ρολόι στο κομοδίνο διπλα μου... περασμένες έντεκα;... ποιος είναι τε-...

«Μαντάμ· ο κύριος γύρισε και θέλει να σας δει στο γραφείο του»... χα... ώστε... ήρθε αυτή η στιγμή... επιτέλους... φτάσαμε πλέον στην στιγμή που έπρεπε να είχε γίνει καιρο πριν...

«Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί»... δεν ... δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερούμε άλλο... είμαι σίγουρη πως και εκείνος αυτό θα σκέφτεται... χωρίς να χάσω άλλο χρόνο σηκώνομαι από το κρεββάτι και ξεκινάω να περπατάω προς το μπάνιο... για λίγο κοντοστέκομαι μπροστά από τον καθρέπτη... η εικόνα που αντικρίζω μπροστά μου... αποκρουστική... αηδιαστική... αμέσως περνώ το βλέμμα μου από την αντανάκλαση μου και ανοίγω την βρύση... ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και για λίγο μένω ακίνητη... τα μάτια μου κλειστά... γύρω μου σιγή... μια νεκρική σιγή.... ίσως και αυτή... να είναι η τελευταία φορά που όλα γύρω μου είναι τόσο ήρεμα... σκουπίζω το πρόσωπο μου και αμέσως αδειάζω το μυαλό μου από αυτές τις άχρηστες σκέψεις... με βήμα αργό και σταθερό ξεκινάω να περπατάω προς... το μέρος όπου βρισκόταν.... Εκείνος...

[...]

Ο διάδρομος στενός... όλα αυτά τα χρόνια που μένω σε αυτήν την έπαυλη δεν είχα έρθει ποτέ σε αυτό το μέρος του σπιτιού... ώστε αυτή είναι η δίκη του πλευρά... όλος ο χώρος μοιάζει ξένος... λες και... δεν ανήκε ποτέ σε αυτό το σπίτι... η ατμόσφαιρα βαριά... ο φωτισμός... χαμηλός... το όλο περιβάλλον... αφιλόξενο... χα... λες και... ο χώρος γύρω μου κάνει τα πάντα ώστε  να με απωθήσει... να μου υπενθυμίσει πως δεν ανήκω εδώ... χα... Freya σταματά να σκέφτεσαι... υπενθυμίζω στον εαυτό μου προσπαθώντας να αδειάσω μια και καλή το μυαλό μου... χωρίς να το είχα καταλάβει το σώμα μου είχε ήδη σταματήσει ακριβώς έξω από την πόρτα του γραφείου του... για λίγο πάγωσα... 'ώστε· αυτό είναι το τέλος ε;'... χα.. ίσως.. να το περίμενα λίγο πιο δραματικό απ ότι είναι στην πραγματικότητα... χωρίς να το πολύ σκεφτώ χτύπησα την βαριά πόρτα μια φορά και χωρίς να περιμένω απάντηση την άνοιξα ξεκινώντας να περπατάω προς το εσωτερικό της...

F:Με φώναξες;... η ερώτηση μου προφανής... δυο λέξεις ανούσιες ικανές μόνο να σπάσουν αυτήν την περίεργη σιγή... με αργές κινήσεις κλείνω την πόρτα πίσω μου χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το πάτωμα... το σχέδιο μου ήταν απλό... το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να βάλω μια υπογραφή... μια υπογραφή που θα σήμαινε τίποτα λιγότερο από την καταδίκη μου... χα... το σώμα μου τρέμει... Freya φοβάσαι;... για ποιο λόγο;... το μόνο που έχεις να κανείς είναι να κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά για να έχεις καλύτερη θέα καθώς θα πέφτεις στο κενό... το μόνο που έχεις να κανείς είναι να αφήσεις τα γεγονότα και τις καταστάσεις να εξελιχθούν όπως πρέπει παραμένοντας για μια τελευταία φορά θεατής... απότομα σφίγγω τα δόντια μου... ίσως αυτός... ήταν και ο μόνος τροπος να κρατήσω τον εαυτό μου από το να... λυγίσει... το κεφάλι μου εξακολουθούσε να παραμένει σκυφτό... το βλεμμα μου ήταν ακόμα κολλημένο στην μοκέτα...  άλλωστε δεν είχα το θάρρος να τον αντικρίσω... να αντικρίσω αυτά τα γαλάζια μάτια...

Α: φαντάζομαι γνωρίζεις τον λόγο που σε φώναξα... τα λόγια του κρύα... κοφτά... η ατμόσφαιρα γύρω μου αποπνικτική... ο τροπος που μιλούσε... η στάση του... μπορεί να μην τον κοιτούσα αλλά μια σκέψη περιτριγύριζε το μυαλό μου εκείνη την στιγμή... 'ξέρει· είναι σίγουρο πως πλέον ξέρει όλη την αλήθεια· την αλήθεια γύρω απ τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν οι πράξεις της οικογένειας μου σε εκείνον αλλά και στους γύρω του'.... χα... όλο αυτό φαντάζει πλέον αληθινό... επιτέλους... ήρθε αυτή η στιγμή... η στιγμή που αυτό το φιάσκο για γάμος.. που αυτά τα ανούσια αισθήματα που όσο και να παλεύω να σκοτώσω εξακολουθούν να αναπνέουν .... Θα πεθάνουν...

F: Φυσικά· άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερούμε άλλο... λέω και αποφασίζω να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά... αυτή θα είναι και η τελευταία μου παράσταση πριν η αυλαία πέσει μια για πάντα... απότομα το βλέμμα μου πέφτει επάνω του... η στάση του επιβλητική... καθόταν στο γραφείο του κοιτάζοντας με πίσω... με ένα βλέμμα έτοιμο να με κατασπαράξει... ρίγος... ρίγος και ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου αστραπιαία... υπενθυμίζοντας μου ποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτήν την συζήτηση...

Α:Για κάποια που η οικογένεια της είναι έτοιμη να πέσει στα πόδια μου παρακαλώντας με να μην την αφανίσω από προσώπου γης· έχεις πολύ θράσος... ο τόνος του άγριος... η φωνή του σταθερή και αυταρχική... δεν αστειευόταν... τα λόγια αυτά τα εννοούσε άλλωστε... και οι δυο ξέραμε πως ο χαμένος αυτής της υπόθεσης ήμουν εγώ... το ήξερα πολύ καλά αλλά δεν μπορούσα να υποκύψω τόσο εύκολα... έπρεπε... έπρεπε να κρατήσω αυτήν την στάση... κρύα ... αγέρωχη... και υπεροπτική... ως... ως μια Rossetti... αν έδειχνα τώρα πως λυγίζω... όλο αυτό θα ήταν για το τίποτα...

F:Δεν ξέρω γιατί εκπλήσσεσαι Alexander Castello.... λέω κάνοντας μια παύση... « Άλλωστε μπροστά σου στέκεται μια Rossetti· δεν νομίζω να το ξέχασες»... ο τόνος μου ήρεμος... η φωνή μου σταθερή... απότομα βλέπω το σώμα του να τσιτώνεται... νευρίασε... ήταν δεδομένο πως η στάση μου αυτή θα προκαλούσε αυτό το αποτέλεσμα.. αλλά.. το μόνο που μπορώ να κάνω αυτήν την στιγμή... είναι να σου υπενθύμιση το ποσό μας μισείς... ή μάλλον με μισείς... ναι... το μόνο συναίσθημα που πρέπει να υπάρχει μεταξύ εμένα και εσένα είναι... μίσος... σκέφτομαι και πριν προλάβω να καταλάβω πως εκείνος στεκόταν λίγα μέτρα μακρυά μου... η κορμοστασιά του τρομακτική... το σώμα του κατάφερνε να επισκιάσει ότι φως έπεφτε επάνω μου εκείνη την στιγμή... μια σκιά... ένα αχανές σκοτάδι έτοιμο να με κατασπαράξει... ένιωθα το βλέμμα του επάνω μου... να με καίει... να επιβάλει το σώμα μου στο να υποταχθεί σε εκείνον... απότομα σφίγγω τα δόντια μου και τις παλάμες μου σε δυο δυνατές γροθιές προσπαθώντας να κατευνασω το αίσθημα του φόβου που προσπαθούσε να με κυριεύσει... όχι Freya... μην τα χαλάσεις όλα... μέσα σε όλα αυτά τα αισθήματα που προσπάθησες να θάψεις ψάξε... ψάξε να βρεις αυτό της υπερηφάνειας και άστο να βγει στην επιφάνεια... τουλάχιστον αφού θα καταστραφείς... ας το κανείς περήφανα... απότομα βρίσκω το θάρρος και κάνω μερικά βήματα μπροστά αποφεύγοντας την φιγούρα του... τώρα στεκόμασταν ο ένας πλάτη στον άλλο... κανείς από τους δυο δεν κινούταν... η ατμόσφαιρα ακόμα ηλεκτρισμένη... το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν η βαριά του ανάσα... η ανάσα ενός άγριου ζώου έτοιμο να εκραγεί και να ορμήσει κατασπαράζοντας την λεία του...

Α:Χα· απ ότι φαίνεται... « δεν σου έμαθε κανείς πως με το που γυρίσεις την πλάτη σου στον εχθρό έχασες»... πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε συμβεί το χέρι του είχε ήδη γραπωθεί γύρω από τον αριστερό μου καρπό και το σώμα του ήταν έτοιμο να κολλήσει στο δικό μου λίγο πριν... η πόρτα του γραφείου του χτυπήσει αφήνοντας και τους δυο μας για λίγο παγωμένους....

[...]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γεια σε όλους σας και καλή χρόνια!
Ελπίζω να είσαστε καλά:)
Επιτέλους μετά από πέντε μήνες νομίζω βρήκα την έμπνευση να γράψω ξανά σε αυτό το βιβλίο.
Η αλήθεια είναι πως το μόνο που μου δίνει το κίνητρο είναι πως η ιστορία πλησιάζει στο τέλος της:/ ποιος το περίμενε πως επιτέλους θα καταφέρω να ολοκληρώσω ακόμα άλλο ένα βιβλίο στο Wattpad μετά από τόσα χρόνια😂
Να πω την αλήθεια έχω πολλές ιδέες για νέα βιβλία αλλά εκεί που γεννιέται η έμπνευση μου πεθαίνει η υπομονή μου ώστε να καθίσω να τα γράψω...
Τέλος πάντων αυτό που ήθελα να επισημάνω  τώρα είναι πως το βιβλίο αυτό θα τελειώσει στα 70 κεφαλαία ή και λιγότερο! Τόσα τα έχω υπολογίσει και δεν σκοπεύω να τα υπερβώ χωρίς να σημαίνει πως θα πιέσω το τέλος του βιβλίου!
Ακόμα υπάρχουν αρκετά αναπάντητα ερωτήματα όπως ας πούμε τι έκανε η οικογένεια της Freyas στην οικογένεια του Alexander ή πως έγινε τελικά αυτός ο γάμος και υπό ποιες συνθήκες. Όπως και να έχει η αλήθεια θα αποκαλυφθεί από το 50 κεφάλαιο και έπειτα όποτε λίγο υπομονή!
Αυτά από μένα για τώρα! Δεν ξέρω αν θα ανεβεί άλλο κεφάλαιο σήμερα~
💕