Τα βήματα μου σταθερά... δεν άργησα να φτάσω έξω από την έπαυλη... ε;... τι στο καλό είναι όλο αυτό;... τι θέλουν... τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι έξω απ-ο... απότομα νιώθω δυο ζευγάρια μάτια να καρφώνουν τα δικά μου... δεν... δεν μπόρεσα αντιδράσω.... να συνειδητοποιήσω για ποτε είχα περικυκλωθεί από δημοσιογράφους... ένιωθα ένα σορό μάτια επάνω μου έτοιμα να πέσουν να με κατασπαράξουν... κάμερες... φωτογράφοι... και ένας κατακλυσμός από ερωτήσεις...

«Μαντάμ Castello είναι αλήθεια όλα όσα λέγονται πίσω από τις κατηγορίες πως η οικογένεια σας οφείλεται για την τραγική πτώχευση των Castello 3 χρόνια πριν;»

«Δεσποινίς Rossetti είναι αλήθεια πως με τον κύριο Castello είσαστε στις συζητήσεις για διαζύγιο!»...

«Ποια είναι η γνώμη σας για όλα όσα ακούγονται τις τελευταίες δυο μέρες για το θέμα;»

«Ποια είναι η θέση σας για την κατάσταση που βρίσκεται τώρα η οικογένεια σας; Είναι αλήθεια πως είσαστε στα πρόθυρα πτώχευσης;»

«Μαντάμ Castello•»

«Rossetti· δεσποινίς Rossetti!»

«Μια δήλωση παρακαλώ!»...

Ο χρόνος απότομα έχει παγώσει...
Νιώθω... νιώθω να πνίγομαι... όλα αυτά τα φώτα... όλες αυτές οι ερωτήσεις... οι φωνές.... το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος... τα πόδια μου έχουν αρχίσει να τρέμουν... ο λαιμός μου έχει ξεραθεί... απότομα νιώθω το βλέμμα μου να... μαυρίζει... οι ρεπόρτερ όλο και με πλησίαζαν... δεν μπορούσα να κάνω βήμα... ήμουν περικυκλωμένη χωρίς καμία έξοδο διαφυγής... είχα παγώσει... απότομα βλέπω δυο φιγούρες να ξεπροβάλλουν και να μπαίνουν μπροστά μου ξεκινώντας να σπρώχνουν τους δημοσιογράφους μακρυά μου... η όλη σκηνή... η όλη κατάσταση... νιώθω το σώμα μου να το λούζει κρύος ιδρώτας... με όση δύναμη μου είχε απομείνει ξεκίνησα να τρέχω προς την σιδερένια πόρτα της έπαυλης...

«Μαντάμ!»... η πόρτα της έπαυλης άνοιξε αλλά εγώ δεν σταμάτησα να τρέχω... το σώμα μου έτρεμε... κοίταζα πανικόβλητη να βρω την πόρτα του δωματίου μου... λες... λες και κάποιος με... καταδίωκε...  τα πόδια μου δεν... δεν με κρατούσαν άλλο... δεν κατάλαβα για το ποτέ είχα μπει στο δωμάτιο μου... ασυναίσθητα έως και μηχανικά κλείδωσα την πόρτα πίσω μου... μερικές φωνές άρχισαν να ακούγονται από το χολ... μάλλον του προσωπικού... ξαφνικά τα πόδια μου ένιωσα να με εγκαταλείπουν με αποτέλεσμα να σωριαστω στο πάτωμα... η ανάσα μου βαριά... κόφτη... ένιωθα λες... λες και κάποιος μου στερούσε το οξυγόνο... το στομάχι μου... ανακατεύεται... με όση δύναμη μου είχε μείνει κατάφερα να φτάσω στο μπάνιο του δωματίου μου και να αφήσω το σώμα μου να καθίσει στο μαρμαρενιο κρύο πάτωμα... τρέμουλο... κρύος ιδρώτας... έντονοι σπασμοί... είχα... είχα πάθει κρίση πανικού... οι φωνές των υπαλληλιών από την άλλη άκρη της πόρτας ηχούσαν σαν τσιρίδες μέσα στα αφτια μου.... η καρδιά μου δεν είχε σταματήσει να χτυπάει... πριν προλάβω να καταλάβω τι μου συνέβαινε έστριψα μηχανικά το σώμα μου στην λεκάνη δίπλα μου προσπαθώντας να αφαιρέσω ότι υπήρχε μέσα στο στομάχι μου...

[...]

Δεν κατάλαβα ποτέ πέρασε η ώρα... είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου... νομίζω... έχασα τις αισθήσεις μου για λίγο... δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν ημιλιπόθυμη μέσα στο μπάνιο... έξω... ο ουρανός έχει μαυρίσει...
με χίλια ζόρια είχα καταφέρει να μαζέψω τον εαυτό μου... εξακολουθούσα να βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιο κλειδωμένη... ξαπλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα... ότι είχα καταφέρει να ηρεμήσω... χα... ποσό πιο υποκρίτρια μπορείς να γίνεις ακόμα;... δεν έχεις αισθήματα;... κάτι μέσα σου έσπασε;... ναι καλά.. αν όντως ίσχυε αυτό δεν θα είχες αντιδράσει έτσι.. θα είχες κρατήσει την ψυχραιμία σου... θα αντιμετωπίζει την κατάσταση κοιτάζοντας τους πάντες στα μάτια... δεν.. δεν θα το έβαζες στα πόδια τόσο εύκολα...  με μια κίνηση φέρνω τα πόδια μου κοντά στο σώμα μου αγκαλιάζοντας τα... σφίγγω τα δόντια μου προσπαθώντας να κατευνασω το τρεμμαμενο μου σώμα... διαζύγιο;... μια υπογραφή και τέλος;... ποιον κοροϊδεύω;... όταν αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια... το μέλλον που μου επιφυλάσσεται είναι πίσω από τα σίδερα της φυλακής μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια Rossetti... γιατί;... γιατί δεν προσπάθησα να τελειώσω νωρίτερα αυτόν τον γάμο;... ίσως... ίσως αν είχα πάρει το μέρος του Alexander νωρίτερα αποκαλύπτοντας του ο,τι είχα ακούσει εκείνο το βράδυ στο γραφείο του πατέρα μου...χα... δειλή... υποκρίτρια... λες και αυτό θα είχε αλλάξει κάτι... είσαι απαίσια Freya... τώρα στα δύσκολα προσπαθείς να βγάλεις την ουρά σου απ έξω;... δεν φταίς;... ναι καλά!... μόνη σου το είπες όλα αυτά τα χρόνια με την σιωπή σου είσαι και σύ συνένοχη!... όσο και να προσπαθώ να το αρνηθώ.. στο τέλος είμαι και γώ μια... Rossetti... τώρα είναι αργά... όλα θα τελειώσουν... δεν υπάρχει πλέον μέλλον για εμένα... χα... νόμιζα πως πλέον αυτό δεν με φόβιζε αλλά... τώρα... τώρα που το θέμα έχει πάρει τόσο μεγάλη έκταση... τώρα που όλος ο κόσμος θα μάθει την αλήθεια... τι περίμενα;... να λυθούν όλα πίσω από τα φώτα τις δημοσιότητας;... μετά απ όλα όσα έχει κάνει η οικογένεια μου στην δίκη του;... χα... ποσό ανόητη και αφελής είμαι;... απότομα ο ηχος από το χτύπημα της πόρτας με κάνει να παγωσω... εξακολουθώ να βρίσκομαι κάτω από τα σκεπάσματα... κουλουριασμένη στο απόλυτο σκοτάδι... για λίγο επικρατούσε σιγή από την άλλη άκρη... μέχρι που μια φωνή ήχησε στα αφτια μου...

«Μαντάμ·».... «Ο κύριος Castello θα επιστρέψει σε τέσσερεις ώρες».... σιγή... μετά από αυτό σιγή... τι θα κάνω;... το αρχικό μου πλάνο ήταν να γυρίσω εδώ... να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω... να πάω να μείνω κάπου άλλου μέχρι... μέχρι να έρθει η ώρα να υπογράψω το διαζύγιο... αλλά τώρα;... με αυτήν την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα... δεν... δεν μπορώ να πάω πουθενά... και να το θέλω... το σώμα μου αρνείται... δεν είναι σε θέση να με υπακούσει... δεν έχω το κουράγιο να κουνηθώ... έχει φτάσει στα όρια του.... και... απ ότι παρατήρησα πριν... όλα μου τα πράγματα... έχουν γυρίσει στην θέση τους... λες... λες και αυτό το σκηνικό με την Olivia δεν συναιβει ποτέ... τι στο καλό συμβαίνει;... τι... τι έχω κάνει τόσο λάθος;... γιατί... γιατί η ζωή μου.. όσα χρόνια και να περάσουν... βουλιάζει όλο και περισσότερο στο σκοτάδι;...  απότομα νιώθω τα μάτια μου υγρά... όχι πάλι... μην... μην κλάψεις Freya... η καρδιά μου πονάει... δεν έχω που να πάω... δεν ξέρω τι να κάνω... νιώθω λες και η πλάτη μου έχει κολλήσει σε έναν αόρατο τοίχο και η καταστροφή ώρα με την ώρα με πλησιάζει... όλα πλέον από εδώ και στο εξής είναι μονόδρομος... έχω φτάσει στο τέλος του τούνελ αλλά φοβάμαι... φοβάμαι να βγω στην άλλη άκρη... νιώθω... τόσο μόνη... τα δάκρυα δεν σταματούν... είναι ανώφελο να προσπαθήσω να τα σταματήσω... κουράστηκα... αγκαλιάζω πιο σφιχτά το σώμα μου... τελικά... το σκοτάδι δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο το περίμενα να είναι...

[...]