[...]

Ξημέρωσε... άλλη μια μέρα... το βλέμμα μου ήταν κολλημένο στην γυάλινη τζαμαρία στα αριστερά μου... το φως της ημέρας ξεπρόβαλε ανάμεσα από τις βαριές γκρίζες κουρτίνες... κουράστηκα... κουράστηκα να παλεύω για το κάθε αύριο... για την κάθε καινούργια μέρα και τα προβλήματα τα οποία μου επιφυλάσσει... όλως περιέργως για πρώτη φορά αισθάνομαι μια ηρεμία... ένα απόλυτο κενό μέσα μου... ίσως γιατί... ξέρω πως έχουμε φτάσει στο τέλος... όλα σχεδόν τελείωσαν... τι μένει από μέρους μου;... μια υπογραφή... μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και μετά... μια νέα κόλαση... ένας φαύλος κύκλος που δεν προκύπτει να τελειώσει ποτέ... ίσως απλά το πήρα απόφαση και για αυτό... ηρέμησα... πλέον ξέρω τι μου επιφυλάσσει το κάθε αύριο... όποτε... δεν υπάρχει λόγος να αναλώνομε σε άχρηστα συναισθήματα... σκέφτομαι και με αργές κινήσεις σηκώνομαι από το κρεββάτι... ίσως αυτό να ήταν και το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα χωρίς εφιάλτες... που κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου ήρεμη... πάει καιρός...

Δεν άργησα να ετοιμαστώ... ντύθηκα... πήρα τα πράγματα μου και ξεκίνησα να βγαίνω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου... το που θα πήγαινα μετά ήταν αυτονόητο... όλες αυτές οι αναπάντητες κλείσεις.. όλες αυτές οι μέρες που απέφευγα να του μιλήσω ή να τον επισκεφτώ... γιατί άραγε προσπαθούσα τόσο πολύ να αποτρέψω το αναπόφευκτο;... γιατί; ... γιατί πάλευα τόσο πολύ για κάτι που δεν θα άλλαζε ποτέ;... αλήθεια το ανθρώπινο είδος είναι το ποιο αξιολύπητο ων στον πλανήτη... με έναν εγκέφαλο και μια συνείδηση που μόνο προβλήματα δημιουργεί...

[...]

Τα βήματα μου δεν άργησαν να με φέρουν για άλλη μια φορά έξω από την εταιρία του πατέρα μου... όσο πιο γρήγορα τελειώσει αυτή η συνάντηση τόσο το καλύτερο... σκέφτομαι καθώς περναω την μεγάλη είσοδο και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ... λίγη ώρα αργότερα είχα φτάσει έξω από το γραφείο του... για πρώτη φορά ένιωθα ήρεμη... δεν ένιωθα φόβο... δεν τρέμω... δεν με φοβίζει το μετά... ίσως επειδή... το αποτέλεσμα της σημερινής 'συζήτησης' ήταν προτετελεσμένο... με σταθερές κινήσεις χτύπησα την πόρτα... για λίγο δεν πήρα απάντηση... σιγή... έκανα και μια δεύτερη προσπάθεια και λίγο αργότερα ακούσω την ίδια γνωστή φωνή να μου λέει να περάσω... με το που άνοιξα την πόρτα ένιωσα ένα βλέμμα να καρφώνεται επάνω μου σαν σφαίρα.... ικανό να σκοτώσει ... με σταθερά βήματα μπήκα μέσα... έκλεισα την πόρτα και στάθηκα ακίνητη λίγα μέτρα μπροστά από το γραφείο του κοιτάζοντας το πάτωμα... περίμενα... το όλο σκηνικό να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γινόταν....

D: Κοιτά να δεις που τελικά είσαι ζωντανή... η φωνή του ήχησε στα αφτια μου... ο σαρκασμός του και η ειρωνία του ξεχυλιζαν από την κάθε λέξη που είχε ξεστομίσει... « ο μόνος λόγος που φαντάστηκα πως με αγνοούσες ήταν γιατί πέθανες αλλά τελικά έκανα λάθος»... «FREYA ROSSETTI ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!»... ο τόνος του απότομα έντονος... σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα στα μάτια... δεν είχα να πω τίποτα... ουτος ή άλλος ο μόνος λόγος που ήρθα ως εδώ ήταν διότι δεν είχα άλλη επιλογή... «ΧΑ· ΩΣΤΕ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ;»... λέει καθώς πετάγεται από την καρέκλα στην οποία καθόταν... «ΤΙ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;» «ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ Ή Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ;».... λέει και απότομα πετάει με δύναμη μερικά χαρτιά προς το μέρος μου... νιώθω κάτι να προσγειώνεται στα πόδια μου... περιοδικά;... ρίχνω το βλέμμα μου στο πάτωμα και για λίγο παρατηρώ... διαφορά άρθρα από κουτσομπολίστικες μέχρι και πιο σοβαρές εκδόσεις να γράφουν τίτλους όπως «Ο γάμος τελειώνει εκεί που το συμφέρον εκτέλεσε τον σκοπού του»... «σοβαρή πτώση στις παραγωγές του ομίλου Rossetti· είναι άραγε αυτό μια σύμπτωση;» ... «Γάμος λευκός που βάφτηκε από καθαρό συμφέρον»... «ήταν άραγε σύμπτωση που ο κολοσσός Castello έπεσε τόσο χαμηλά ή όλο αυτό ήταν σκηνοθετημένο από τους Rossetti?»... χα... τόσα και αλλά τόσα άρθρα... αλλά το τελευταίο... δεν μπορούσε να χε πέσει περισσότερο μέσα ... δεν εκπλήσσομαι... αλήθεια...μέχρι ποτέ πίστευε πως η αλήθεια δεν θα αποκαλύπτονταν;.. εδώ προσπάθησε να το κρατήσει μυστικό μέχρι και από μένα... περίμενε πως ποτέ δεν θα μάθαινα την πραγματική αλήθεια πίσω από αυτο το γάμο... εξ αιτίας του... σαν ηλίθια... πίστευα πως αυτός ο γάμος ήταν όντως αληθινός!... ήμουν και γώ ένα θύμα... ένα αφελές πιόνι που δεν ήξερε την θέση και το ρόλο του... απότομα στο μυαλό μου ξεπρόβαλε μια ανάμνηση την οποία... νόμιζα είχα θάψει... νόμιζα είχα ξεχάσει για τα καλά... εκείνο το βλέμμα του γεμάτο αηδία και θυμό... τον τρόπο που με κοίταξε λίγο πριν φύγει από το δωμάτιο την νύχτα του γάμου μας... τους εφιάλτες που επακολούθησαν από εκείνη την νύχτα και έπειτα... την κακοποίηση που υπεστει από την οικογένεια του όταν εκείνος δεν ήταν εκεί... όλα εκείνα τα επικριτικά βλέμματα... τα άσχημα λόγια αλλά και κουτσομπολιά... τον χλευασμό και την κοροϊδία...  όχι Freya... διώξ τα απ το μυαλό σου... όλο αυτό ανήκει στο παρελθόν πλέον...ήταν πια αναπόφευκτο... οι δυο οικογένειες είχαν γίνει πρωτοσέλιδα χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι... ποιος το περίμενε... χα... ποιον κοροϊδεύω;... έπρεπε να το φανταστώ... ήταν καιρός επιτέλους ο Alexander να πάρει την εκδίκηση του από την οικογένεια που του κατέστρεψε την ζωή... όλα σε λίγο θα βγουν στο φως και γώ τι έκανα για αυτό ;... τον άφησα για άλλη μια φορά να με εκμεταλλευτεί... να με πονέσει... να με κάνει να σπάσω... να σιχαθώ τον εαυτό μου...  ποσό χαζή που είμαι... δεν μπορώ παρα να γελάσω... «FREYA ROSSETTI! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΣΟΒΑΡΟ; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΑΚΑ;»... ο τόνος του άγριος... έξαλλος... είμαι σίγουρη πως όλες αυτές τις μέρες με αυτά τα άρθρα, με τις ειδήσεις στην τηλεόραση και το γεγονός πως ήμουν εξαφανισμένη τον είχαν φέρει σε μια κατάσταση πέραν του ενεξαλλου... και ποιος ήταν ο δικός μου ρόλος σε όλο αυτό;... το να εμφανιστώ εδώ καταρρακωμένη... κενή ψυχικά και συναισθηματικά... και να δέχομαι τα πήρα του θυμού του... χωρίς να μιλάω.. χωρίς να κουνιέμαι... απλά να ακούω... « ΤΑ ΜΙΝΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΓΑΜΟΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΑΓΗΔΑ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΑ ΕΓΩ! ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟ ΚΑΚΟ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ; Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΠΤΟΧΕΥΣΗΣ! ΚΑΙ ΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ALEXANDER CASTELLO? ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ; ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ;»... με μια κίνηση όλα τα πράγματα που είχε απάνω στο γραφείο του είχαν προσγειωθεί στο πάτωμα... χα... μια κατάσταση... ένα σκηνικό... το οποίο κάθε φορά επαναλαμβάνεται... όσα χρόνια και να περάσουν... αλλά... κάτι δεν πάει καλά... το μόνο που έχει κάνει έως τώρα είναι να πετάει πράγματα και να φωνάζει.. ακόμα δεν... με έχει χτυπήσει... και δεν νομίζω να είναι επειδή απότομα αποφάσισε να συγκρατήσει τον θυμό του... «ΜΗΝ ΤΟΛΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙΣ! ΜΗΝ ΤΟΛΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ!»... απότομα τον βλέπω να με πλησιάζει και να στέκεται σε μικρή απόσταση από μένα... νιώθω τα χέρια του να με πιάνουν με δύναμη από τους ώμους καθώς το δολοφονικό του βλέμμα με κοιτούσε μέσα στα μάτια... «ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!»... ο τόνος του έντονος... υποτακτικός... τα λόγια του ήταν πιο πολύ σαν διαταγές παρα σαν οδηγίες... άκουγα... απλώς άκουγα... αλλά εν τέλη δεν συγκράτησα τίποτα απ όσα είχε να μου πει... την απόφαση μου την είχα πάρει... δεν με ένοιαζε ακόμα και αν έβλεπα στους όρους του διαζυγίου να πάρει όλη την περιουσία των Rossetti... έτσι και αλλιώς θα το υπέγραφα χωρίς δεύτερη σκέψη...

[...]

Δεν είχα καταλάβει το ποτε είχε περάσει η ώρα... είχα φύγει από την εταιρία του πατέρα μου ακέραιη... χωρίς καμία γρατζουνιά... αυτό... όπως και να το δει κανείς... δεν είναι καλό σημάδι... είπε τόσα πολλά... έβγαλε τόσο θυμό... απότομα νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη... έχω... ένα πολύ άσχημο προαίσθημα για όλο αυτό... σκέφτομαι καθώς εξακολουθώ να περπατάω έτοιμη να γυρίσω πίσω σε εκείνη την φυλακή για τελευταία φορά....